ผู้ชายขายฝัน

ผมชื่อ บำรุง ครับ เป็นเด็กบ้านนอกที่เข้ามาทำมาหากินที่กรุงเทพฯ เมืองที่ใครต่อใครบอกว่าเป็นเมืองฟ้าอมร เมืองของเทวดาและนางฟ้าลงมาเดินดิน แต่สำหรับผม...มันก็แค่เมืองที่เจริญไปด้วยวัตถุ และเป็นเมืองที่หาเงินได้ง่าย ถ้าคุณรู้จักเส้นทางของมัน ลองตามดูเส้นทางของผมนะครับ...เส้นทางที่คนเมืองอย่างคุณอาจจะไม่เคยรับรู้มาก่อน หรืออาจจะรับรู้มาก่อน...แต่คุณไม่เชื่อว่ามันมีอยู่จริง

ผมเข้ามาในกรุงเทพฯ พร้อมด้วยเงินหลักพัน...กับเพื่อนอีกคนที่มันเคยอยู่กรุงเทพฯมาพักหนึ่งแล้ว มันชื่อ ชัย

รถทัวร์จากต่างจังหวัดมาจอดส่งผมที่สถานีขนส่งผู้โดยสาร ที่เรียกกันว่า หมอชิต ๒ ผมกับเพื่อนงัวเงียกันลงจากรถ นาฬิกาข้อมือราคาถูกๆ บอกเวลาของมันแม่นยำพอๆ กับนาฬิการาคาแพง...(ถ้ามันไม่ตายเสียก่อน) ตี ๔ ครึ่ง....ผมมองไปรอบๆ ตัว ทุกอย่างดูแปลกตาและคึกคัก มันสมกับเป็นเมืองที่เขาบอกว่าเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับเลยจริง ๆ ผมมีเป้ใบหนึ่ง สะพายมันขึ้นบ่าแล้วเดินตามเจ้าชัยไปอย่างร่าเริง ชีวิตใหม่ของผมกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

รถเมล์ฟรี...พาชีวิตผมมุ่งสู่ใจกลางเมืองหลวง กระทั่งฟ้าสาง ความชัดเจนของเมืองก็ปรากฏแก่สายตา ทุกอย่างมันดูสวยงามไปหมด ตึกสูงตระหง่านเสียดฟ้า ผู้คนที่เดินขวักไขว่ เร่งรีบ เมื่อถึงที่หมาย เจ้าชัยสะกิดผมให้ลงจากรถ แล้วพาผมเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอยอยู่พักหนึ่ง จนถึงตึกสวย สีสดที่แทรกตัวอยู่ในหลืบลับตา

“ถึงแล้ว...” เจ้าชัย มันหันมาบอกผม “เดี๋ยวมึงไปนอนต่อห้องกู แล้วบ่ายๆ ค่อยออกมาคุยกับเจ๊”

“บ่ายเลยเหรอ”

“เออ...เช้าๆ เจ๊กูเขาไม่ตื่นหรอก ตื่นเที่ยง ตอนนี้มึงกะกูไปนอนเอาแรงก่อน”

ผมเดินตามมันเข้าไปข้างในตึก พบว่ามีห้องหลายห้อง ซึ่งมันอธิบายว่าเป็นอพาร์ตเมนท์ให้เช่า ซึ่งเจ้าของก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ๊ที่มันทำงานอยู่นั่นเอง

“แล้วงานของมึง มันงานอะไรวะ”

ผมถามมันอีกครั้ง ซึ่งคำตอบที่มันเคยให้ผมมาตลอด คือ ถ้าผมมาทำงานกับมันก็จะรู้เอง เจ้าชัย มันมองหน้าผม แล้วไขกุญแจเข้าห้อง หน้ามันเหนื่อยๆ เหมือนอยากพัก พอผมตามหลังมันเข้าไป มันล็อคประตูแล้วเดินไป

นอนบนเตียง โดยไม่สนใจผมอีก

“หลับง่ายจริงนะมึง”

ผมมองดูรอบๆ ห้องของมัน ด้วยความตื่นตาเล็กน้อย ความเป็นอยู่ของมันดีพอใช้ มีทีวี ตู้เย็น เครื่องครัวเล็กๆ ครบครัน ห้องของมันแต่งสวย ขนาดพื้นห้องของมันก็เป็นพื้นสีสวย น่านอนกว่าพื้นไม้ที่บ้านของผมเสียอีก ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่างานของไอ้ชัยมันเป็นงานอะไร แต่ถ้าสภาพความเป็นอยู่ของมันดีขนาดนี้แล้ว ผมก็เชื่อว่างานที่มันทำ ต้องเงินดีแน่นอน

******

“นี่เหรอ เพื่อนเรา”

เจ๊ที่เจ้าชัยเพื่อนผมพาไปพบ เขาทักผมแบบนี้ ผมเองก็เพิ่งรู้ว่า เจ๊เขาชื่อว่าเจ๊มาลี แถมยังเลี้ยงลูกแมวเหมียวขนฟูไว้ข้างกายเสียด้วย

“หน้าตาดี หน่วยก้านก็ดี แล้วชื่ออะไรล่ะ”

“บำรุงครับ”

ผมตอบอย่างนอบน้อม รู้สึกกังวลเล็กน้อย เพราะถูกจับตามองราวกับสินค้า

“ชื่อเชยไป ฉันจะเรียกว่าบิลลี่ก็แล้วกัน”

“ก็ดีครับ หน้าตามันหล่อ ชื่อบิลลี่ก็เหมาะกับมันอยู่”

เจ้าชัยเพื่อนผมเออออไปด้วย

“ชัย เขาบอกหรือเปล่าว่างานที่เธอจะไปทำ จะทำอะไรบ้าง”

“ไม่ได้บอกครับ มันบอกว่าเดี๋ยวเจ๊ จะบอกเอง”

เจ๊มาลี หันไปมองหน้าเจ้าชัย ก่อนจะกลับมามองผม

“ฉันเป็นเจ้าของบาร์เลิฟเวอร์ ซึ่งให้บริการความสุขและขายฝันให้กับลูกค้า....เธอคือสินค้าที่จะถูกวางให้ลูกค้าเลือก”

เจ๊มาลี อธิบายด้วยภาษาที่ผมฟังแล้วก็งง สีหน้าของผมคงบ่งบอกว่าไม่เข้าใจในสิ่งที่เจ๊พูด เจ้าชัยก็เลยอธิบายซ้ำ

“บาร์ที่ฉันทำงานอยู่ ให้บริการผู้หญิง เทคแคร์ผู้หญิงที่มาเที่ยว ก็คล้ายๆ เด็กเสิร์ฟนั่นแหละ แต่ทำมากกว่า และบาร์ของเราเปิดตอนกลางคืน ฉันถึงได้นอนกลางวันไง”

“อ๋อ...ได้ครับ เรื่องเทคแคร์สาวๆ นี่ผมถนัด”

ผมตอบอย่างมั่นใจ

“ดี เดี๋ยวชัยเขาจะสอนงานเธอเอง ส่วนเปอร์เซ็นค่าจ้าง ถ้าเธอผ่านงานคืนนี้ไปได้ เราจะมาคุยกันใหม่”

เจ๊มาลี มองผมนิ่งๆ แล้วก็ละสายตาเหมือนไม่ใส่ใจ เธอหันไปคุยกับลูกสมุนขนฟู แล้วก็อุ้มมันออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมกับเจ้าชัย นั่งคุยกัน

“เดี๋ยวกูจะพามึงไปซื้อชุด แล้วพาไปเสริมหล่อก่อนเข้างานเสียหน่อย สิ่งที่มึงจะต้องทำคืนนี้คือ เสิร์ฟเครื่องดื่มและอาหารไปก่อน ส่วนการบริการเสริมนอกจากนั้น....เดี๋ยวมึงก็รู้เอง แต่กูว่ามึงไม่มีปัญหาหรอก เงินดี งานสนุกขนาดนี้...รับรอง มึงจะติดใจ”

เจ้าชัยทิ้งปริศนาไว้แค่นั้น แต่.....ถึงผมจะเป็นคนบ้านนอก ผมก็ไม่ใช่คนโง่ พอจะเดาออกละครับว่า...การบริการเสริมที่มันว่านั้น คืออะไร .....ผมเป็นผู้ชาย ไม่เสียหายอะไรนี่ครับ จะคิดมากไปทำไม คิดมากไป ท้องก็ไม่ได้อิ่มขึ้นมา ...

ผมเกริ่นให้คุณรู้ที่มาของผมแค่นี้นะครับ แล้วหลังจากนี้ ผมจะพาคุณไปดูว่าอาชีพของมัน มันสนุกแค่ไหน