บทที่5

เขาคงคิด...ว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกจะต้องหลงมัวเมาไปกับรูปโฉมอันน่าหลงใหลของเขาอย่างนั้นสินะ แต่เสียใจด้วยที่เธอคงเป็นหนึ่งในไม่กี่คน ที่ไม่ได้รู้สึกสนใจสิ่งเร้าตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะเธอมีความเชื่ออยู่อย่าง ว่าคนเราจะดีร้าย ไม่ได้อยู่ที่หน้าตาหรือฐานะทางสังคมแต่อย่างใด หากแต่เป็นจิตใจต่างหากที่สำคัญซึ่งคนตรงหน้านี้คงไม่มีวันเข้าถึงความจริงที่ว่า

เพราะนอกจากตัวเองแล้ว เขาคงรักใครไม่เป็น!

“นึกว่าคุณหญิงจะส่งคนที่น่าเชื่อถือกว่านี้มาเจรจากับผม” เจ้าของห้องเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีดูแคลน ก่อนจะเอ่ยต่อเมื่ออีกคนยังคงเลือกที่จะเงียบ ซึ่งมันเป็นความเงียบที่เริ่มทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังเสียทั้งเวลา และอารมณ์

“ว่าธุระของคุณมาสักที ผมไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งรอฟังคุณทั้งคืน!” แต่ไหนๆ ก็กล้ามาถึงที่นี่แล้ว เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าท่าทีจองหองอวดดีของคนตรงหน้านั้น จะมีทีเด็ดอะไรมาทำให้เขาเปลี่ยนใจ

“พี่สาวของฉันมีคนรักอยู่แล้ว และฉันคิดว่าคุณเองก็น่าจะทราบเรื่องนี้ดี!” เมื่อเขาบอกให้เข้าประเด็นเธอก็ไม่คิดขัดใจ จะได้รีบคุยรีบจบกันไป! อีกอย่างนอกจากเรื่องหนี้สินของผู้เป็นลุงกับป้าแล้ว เธอก็ไม่มีเหตุผลอื่นใดที่ต้องยืนอยู่ที่นี่ นานไปมากกว่านี้!

“แล้วไง เรื่องนั้นผมก็ไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องหนี้ที่ทางคุณติดผมอยู่ตรงไหน” เขาไม่สนว่าสิตาจะมีคนรักหรือไม่ สิ่งเดียวที่เขาสน คือเขาต้องได้ทุกอย่างที่ต้องการ

และนั่นมันก็รวมถึงตัวของผู้หญิงคนนั้น ที่ต้องกลับไปกับเขาในฐานะแม่ของลูก ตามเงื่อนไขที่เขาหยิบยื่นให้ ส่วนเรื่องอื่นก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหล่อนแล้ว ที่จะต้องจัดการตัวเองให้พร้อม ไม่อย่างนั้นเขาจะเป็นคนจัดการทั้งหมด ส่วนจะด้วยวิธีไหนนั้น ก็คงสุดแล้วแต่ว่าเขาอยู่ในอารมณ์ใดตอนสั่งการมันก็เท่านั้น!

“คุณไม่กลัวบาปกรรมเหรอคะ ที่อยู่ๆ จะมาพรากพวกเขาออกจากกันแบบนี้” คนเช่นเขา ตายไปคงไม่พ้นตกนรก หรือเขาคิดว่าตัวเองสูงส่งนักหนา เลยคิดจะทำแบบไหนกับใครยังไงก็ได้

เธอเกลียดคนแบบนี้ที่สุด แค่คิดภาพพี่สาวที่น่ารักของเธอ จะต้องไปอยู่ร่วมชายคากับคนนิสัยเสียอย่างเขาก็แทบทนไม่ได้

พี่ตาเป็นคนน่ารัก อ่อนหวาน ในขณะที่คนตรงหน้าของเธอดูไร้หัวใจอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่เหมาะสมกับพี่สาวของเธอแม้แต่น้อยไม่ว่าจะมองมุมไหน! เพราะอย่างนั้นต่อให้สิ่งที่ต้องมันจะยาก เธอจะทำทุกทางเพื่อให้เขาเปลี่ยนใจจากพี่สาวของเธอ!

“บาปบุญหน้าตาเป็นแบบไหนผมไม่รู้หรอกนะ! ที่ผมรู้คือเป็นหนี้ต้องชดใช้! และเท่าที่เห็น…ผมเองก็ใจดีกับครอบครัวคุณมามากพอแล้ว!” ทว่าเมื่อเจอเข้ากับคำสวนนี้เข้าไป ก็กลับกลายเป็นเธอที่ได้แต่แน่นิ่งเงียบ เพราะเขาพูดถูกทุกอย่าง ไม่ผิดเพี้ยนไปจากความจริง ที่มันกำลังเกิดขึ้นอยู่เลยแม้แต่คำเดียว!

“ทะ...ทางเราก็ไม่คิดจะหนีไปไหน ขอแค่คุณช่วยให้เวลาอีกหน่อย...” ยิ่งพูด เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลงเรื่อยๆ ในขณะที่เขายังตัวเท่าเดิม เพิ่มเติมคืออยู่เหนือเธอทุกอย่าง ไม่แปลกเลยที่เขาจะทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น ไม่ว่าจะสายตาหรือท่าทาง เขาก็ดูน่ากลัวไปหมด!

“เผอิญว่าผมไม่ใช่พวกใจบุญขนาดนั้นเสียด้วยสิ! ก็อย่างที่คุณคิด...ผมมันเป็นพวกใจบาปปากหมา! ถ้าไม่มีเงินมาคืนให้ ก็ชดใช้ด้วยสิ่งที่ผมเสนอไป หรือถ้าไม่...ทั้งตัวคุณ พี่สาวคุณ รวมไปถึงป้าคุณ ก็ต้องไสหัวออกไปจากบ้านหลังนั้นภายในวันนี้! แต่แค่บ้านเก่าโทรมๆ หลังเดียวหักลบแล้วคงได้ไม่เกินสองล้าน ที่เหลือก็รอรับหมายศาลเอาแล้วกัน!” เขาบีบทุกทางเหมือนจะบอกให้รู้ ว่าเวลาแห่งการต่อรองนั้นใกล้จบลงแล้ว

และถ้าถามความเห็น...เขาคิดว่าภรรยาของลูกหนี้ ควรส่งคนที่ฉลาดมากกว่านี้เพื่อมาต่อรองกับคนอย่างเขา แต่นี่อะไรกัน...คุณหญิงจอมอวดดีนั่น กับส่งเอาเด็กกะโปโลที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงมาแทน มันเหมือนเป็นการหยามหน้ากันเกินไป และเขาเองก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมานั่งต่อรองกับใครหน้าไหนทั้งนั้นในเวลานี้ สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือคำตกลงเท่านั้น!