บทที่4

“ไม่มีหรอกค่ะคุณป้า เพื่อนเอมแต่ละคน ก็ลูกชาวบ้านหาเช้ากินค่ำกันทั้งนั้น” เอมมิกาตอบกลับผู้เป็นป้าอย่างจนใจ ใช่ว่าไม่อยากช่วย แต่เพื่อนของเธอแต่ละคนก็มีชีวิตลำบากไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่ ครั้นจะให้แบกหน้าไปหยิบยืมมา ก็คงได้มากสุดแค่หลักพันเท่านั้น

“แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดี!” อีกฝ่ายยังคงคร่ำครวญถึงความโชคร้ายในชีวิต ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหน ก็เหมือนว่ามันจะมืดบอดไปหมด!

อย่าว่าแต่หาเงินมาใช้หนี้เลย เงินในบัญชีที่มี ก็เริ่มจะหมดลงไปทุกวันเพราะบริษัทขาดทุนมาเป็นเวลานาน อีกทั้งนางเองยังไม่มีหัวการค้า คนที่พอจะรู้เรื่องก็ดันมาด่วนชิงตายไปเสียก่อน

ซ้ำยังไม่ตายไปเปล่า แต่ทิ้งหนี้สินไว้ให้ดูต่างหน้าด้วยอีก!

“หรือฉันต้องตายตามลุงของแกไปอีกคน! แบบนั้นเรื่องทุกอย่างมันจะจบไหม ฉันอยากตาย ฉันอยากตายไปเสียให้พ้นๆ” อยู่ไปก็มีแต่จะอายคนเปล่าๆ ตายไปเลยเสียยังจะดีกว่าจะได้จบๆ ไป! และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย....ที่ความคิดเหล่านี้ว่ายวนเข้ามาในหัว หากไม่ติดว่าเป็นห่วงลูก กลัวว่าอีกฝ่ายอาจได้รับผลกระทบจากการตัดสินใจโง่ๆ ของตัวเอง นางคงตัดสินใจทำไปนานแล้ว อย่างน้อยๆ ก็ไม่ต้องทนอยู่ให้อับอายชาวบ้านชาวช่องเขาแบบนี้!

“คุณป้า! อย่าคิดแบบนั้นนะคะ เอมจะไปเจรจากับเขาเองค่ะ!” เธอทนเห็นป้าตกอยู่ในสภาพนี้ไม่ได้อีกแล้ว ทนไม่ได้แล้วจริงๆแม้จะสำนึกดีว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ทางนั้นต้องการตัวมาตั้งแต่แรก แต่ถึงจะรู้แบบนั้นก็ยังอยากลองพยายามดูสักครั้ง อย่างน้อยก็ขอให้เธอได้ลอง!

“แกเนี่ยนะจะไปเจรจา น้ำหน้าอย่างแกจะไปทำอะไรได้!” ขนาดนางที่เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ ทางนั้นมันยังตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้า ประสาอะไรกับหลานสาวสามี มากสุดก็คงแค่ถูกไล่กลับมา!

หากฝ่ายนั้นไม่ย้ำชัดว่าต้องการแค่เพียงลูกสาวของนางคนเดียวเท่านั้น บางทีนางอาจจะเกลี่ยกล่อมให้หลานสาวสามีไปแทน ซึ่งก็เชื่ออย่างไม่ต้องสงสัยเลยว่าเอมมิกาจะไม่ปฏิเสธคำขอ!

“เอมจะลองไปขอร้องเขาดูค่ะ เผื่อว่าเขาจะยอมให้เราผ่อนผัน คุณป้าให้เอมลองนะคะ เอมสัญญาค่ะ ว่าจะทำทุกอย่างให้เขายอมตกลงให้ได้” คำพูดนี้เองที่มันทำให้คนฟังชะงัก ซึ่งจะว่าไปแล้ว ลองดูก็ไม่ผิดนัก ในเมื่อตอนนี้นางไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

ไม่มีแล้วจริงๆ

เอมมิกาเดินทางมายัง ‘จุดนัดพบ’ เจ้าหนี้หน้าเลือด ด้วยหัวใจที่ยังเต้นกระหน่ำไม่หยุด เธอไม่แน่ใจว่าการมาของตัวเองจะเกิดผลมากน้อยแค่ไหน แต่เพื่อป้ากับพี่สาวแล้ว เธอยอมทำทุกอย่าง ไม่ว่ามันจะยากเย็นสักแค่ไหน ขอแค่สิ่งนั้นมันเปลี่ยนใจ ‘เขาคนนั้น’ ได้ เธอพร้อมจะทำทุกอย่างจนกว่าเขาจะยอมใจอ่อน!

“คุณ...คือคนที่คุณหญิงส่งมาใช่ไหมครับ” ผู้ชายวัยกลางคนที่เดินออกมารับกันเอ่ยถามขึ้น เหมือนจะไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก แต่แถวนี้นอกจากคนตรงหน้าแล้ว เขาก็ไม่เห็นว่าจะมีใครคนไหนสวมชุดสีฟ้าครามตามคำบอกกล่าว ที่เพิ่งได้รับมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้อีกเลย

‘ดิฉันส่งคนไปเจรจาเรื่องหนี้สินที่ทางเราติดค้างเอาไว้ ได้โปรดให้เธอเข้าพบเจ้านายของคุณสักครั้งเถอะนะคะ ถือว่าฉันขอร้องก็ได้ จะให้ไหว้ฉันก็ยอม เธอสวมชุดเดรสสีฟ้าคราม ตัวเล็กๆ คุณหาเธอเจอไม่ยากนักหรอก ไม่แน่บางทีเธออาจเปลี่ยนใจเจ้านายคุณเรื่องหนี้…’ ไม่ทันที่เขาจะได้รับปากอะไรกลับไป อีกฝ่ายก็ชิงวางสายหนีไปเสียก่อน ทำให้เขาต้องวิ่งหน้าตั้งลงมารับแขกยามวิกาลอย่างเลี่ยงไม่ได้ อีกทั้งเจ้านายเองก็อยากเจอคนที่ฝ่ายนั้นส่งมาเพื่อเจรจาเช่นกัน

‘ไปรับมา ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่าฝ่ายนั้นจะมาไม้ไหน!’

“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณคือ...”

“ผมชื่อศาตราครับ นายให้ผมมารับคุณขึ้นไปพบข้างบน” เอมมิกาพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะเดินตามชายคนดังกล่าวไปยังลิฟต์วีไอพี ที่รู้เพราะมีแค่เธอกับเขาเท่านั้นที่มีสิทธิ์ขึ้น ในขณะที่คนอื่นนั้นต้องไปใช้ตัวถัดไป

หญิงสาวถูกพามายังห้องๆ หนึ่งซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องที่ดีที่สุดของโรงแรมแห่งนี้ เธอเรียกความกล้าให้ตัวเองอยู่ครู่ใหญ่ เพื่อเงยหน้าขึ้น หลังจากที่ก้มมันอยู่นาน นับตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาในห้องนี้ ห้องที่มีใครบางคนนั่งรอเธออยู่ที่โซฟามุมห้องด้วยท่าทีปกติ ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลยกับการมาของเธอ

“ฉันชื่อเอมมิกาค่ะ เป็นหลานสาวของคุณลุงปราบ ลูกหนี้ของคุณ” เธอกล่าวแนะนำตัวเองเพียงสั้นๆ เพราะไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะบอกเรื่องราวของตัวเอง ให้กับคนตรงหน้าได้รับรู้ไปมากกว่านี้ ยิ่งเห็นสายตาของเขาที่มองมา ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ถูกชะตาด้วย คนที่ใช้สายตาเหยียดหยามยามมองคนอื่น คงไม่ใช่คนดีเท่าไหร่นัก! ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้อยากจะตัดสินคนแค่ภายนอกหรอกนะ แต่เพราะสายตาของเขาตอนนี้ มันบอกให้เธอรู้ว่าเขาคงเป็นคนแบบนั้นจริงๆ