ผูกรักแม่ครูจันทร์

อารัมภบท

'จันทร์หากพี่ได้เป็นออกขุน เจ้าก็มิต้องมาเปิดตำหนักเป็นหมอผีให้เหนื่อยแล้วหนา พี่จะดูแลเจ้าเอง'

'จันทร์พี่จะได้ขึ้นเป็นออกขุนแล้ว'

'พี่กำลังจะไปสู่ขอน้องรำพึง อย่าห่วงเลยหนา พี่เห็นเจ้าเป็นดั่งน้องสาว หากพี่ตบแต่งน้องรำพึงแล้วจะมาพาเจ้าไปอยู่ที่เรือน เจ้าจะได้มิต้องลำบากเช่นนี้'

ผู้ใดเลยจะรู้ ว่ารอยยิ้มในวันนั้นเป็นรอยยิ้มสุดท้ายที่นางได้เห็น แม่จันทร์หรือแม่ครูศรีจันทร์ ในตอนนี้กำลังกอดร่างไร้วิญญาณบุรุษที่นางรักและเทิดทูนมาตลอด เลือดสีแดงสดหลั่งไหลออกมาจากร่างของท่านขุนตอนนี้เปรอะเปื้อนตัวนาง

"ตื่นสิ ท่านขุน ตื่นสิเจ้าคะ เหตุใดเป็นเช่นนี้"

"......."

"ท่านลืมตาขึ้นมาเถิด หากมิอยากตื่นมาเพื่อข้า เช่นนั้นตื่นขึ้นมาเพื่อแม่รำพึงของท่านก็ได้"

ศรีจันทร์พูดออกมาทั้งน้ำตาแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากร่างไร้วิญญาณ นางทำได้เพียงกอดร่างนั้นไว้และพร่ำเพ้อออกมาราวกับคนเสียสติ เป็นเช่นนี้อยู่หลายวันกว่าจะมีคนมาเจอร่างของท่านขุนก็เน่าจนส่งกลิ่นเหม็นแล้ว

ชาวบ้านที่มาพบต่างรู้สึกขนลุกกับภาพที่เห็นตรงหน้า แม่ศรีจันทร์ที่เหม่อลอยราวกับคนเสียสติ ยังคงนั่งกอดศพของท่านขุนไว้แน่นไม่ยินยอมให้ผู้ใดแตะต้องร่างไร้วิญญาณของท่านขุน กว่าชาวบ้านจะนำร่างท่านขุนออกมาจากนางได้ก็ใช้เวลาอยู่นาน

"นั่นแม่ครูศรีจันทร์ที่เป็นหมอผีมิใช่หรือ เหตุใดเป็นเช่นนั้น"

"เจ้าไม่รู้หรือ แม่ครูศรีจันทร์ตอนนี้วิปลาสไปแล้ว เขาลือกันว่าของเข้าตัวจนฆ่าท่านขุน"

"ท่านขุนมิใช่รู้จักกับนางมาตั้งแต่เด็กหรือ"

"นางวิปลาสจนจำผู้ใดไม่ได้แล้ว นี่ก็กำลังโดนนำตัวไปประหาร"

"แล้วนี่เอ็งจะไปที่ใด ไม่ไปดูการประหารด้วยกันหรือ"

"ข้าจะไปช่วยงานบ้านท่านออกยา คุณรำพึง จะออกเรือน"

ศรีจันทร์ที่ถูกโซ่ตรวนล่ามไว้ได้ยินชาวบ้านที่คุยกันเรื่อง รำพึงบุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านออกยา ก็กำมือแน่น หลังจากที่นางโดนจับอยู่ในคุกหลวง รำพึงและคนรักก็มาหานางทั้งสองต่อว่านาง กล่าววาจามากมายจนทำให้ศรีจันทร์รู้ว่าแท้จริงแม่รำพึงหญิงชั่วนั่น มีใจเป็นอื่นมานานแล้ว นางไม่ยินยอมที่จะแต่งกับท่านขุนจึงวางแผนกับคนรักสร้างเรื่องทั้งหมดขึ้นมา

รำพึงให้คนรักของนางปลอมตัวเป็นโจรจับตัวเองเป็นตัวประกัน เมื่อยามที่ท่านขุนตามมาช่วยก็ให้คนรักใช้ชีวิตของนาง ขู่บังคับให้ท่านขุนต้องเลือกระหว่างสังหารตัวเองกับมองดูรำพึงถูกสังหาร

ทั้งที่หญิงชั่วนั่นรับรู้ว่าท่านขุนยินยอมตายเพื่อมัน แต่มันกลับยืนมองดูเขาตาย!!

เสียดายที่นางในอดีตยอมปล่อยท่านขุนไปให้คนเช่นนี้ นางยอมให้ทั้งคู่ครองรักกัน เพื่อให้ท่านขุนมีความสุขนางยอมแลกทุกอย่าง หากรู้ว่าทุกอย่างเป็นเช่นนี้ หากย้อนเวลากลับไปได้ นางจะไม่มีทาง ไม่มีทางปล่อยเขาไป นางจะทำให้เขารักนางไม่ว่าจะด้วยวิธีอะไรก็ตาม

ท่านขุนสมควรได้รับความรักมิใช่การทรยศจากผู้อื่นเช่นนี้!!!

ฉับ!!!

เสียงมีดลงอาคมตัดศีรษะตามด้วยเสียงโห่ร้องสาปแช่งของชาวบ้านที่มีต่อแม่ศรีจันทร์ แต่ชาวบ้านบางคนยืนดูเงียบ ๆ บางคนถึงกับร้องไห้ออกมา เหตุใดพวกเขาจะไม่รู้ว่าแม่ศรีจันทร์นั้นจิตใจดีเพียงใด ที่สำคัญนางรักท่านขุนเพียงใดบ่าวในเรือนต่างรู้ดี ไม่มีทางที่นางจะฆ่าท่านขุนได้

แต่พูดไปแล้วอย่างไร ตัวแม่ศรีจันทร์เองตอนนี้ก็ยินยอมที่จะตายตามท่านขุนไป ขอให้ชาติหน้าแม่ศรีจันทร์และท่านขุนได้ครองรักกันอย่างที่ตั้งใจเถิด

ดวงวิญญาณของศรีจันทร์ยืนมองร่างไร้วิญญาณของตัวเองด้วยแววตาว่างเปล่า นางเงยหน้ามองฟ้าก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ นึกถึงใบหน้าของชายอันเป็นที่รักที่ถึงแม้นางจะตายเช่นเดียวกับเขาก็ไม่อาจได้พบหน้า

"แม่ครูจันทร์"

"กูตายแล้ว มึงก็เป็นอิสระแล้ว หรือมึงจะตามมากินวิญญาณกู" ศรีจันทร์พูดออกมาเสียงเย็น ปรายตามองไปที่สินผีทหารที่นางเคยเลี้ยงไว้ใช้งานเมื่อยามที่นางยังมีชีวิตอยู่

สินวิญญาณผีทหารติดตามศรีจันทร์มานานส่ายหน้า ดวงตาของเขาจ้องมองศรีจันทร์ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่เต็มไปด้วยความจริงใจ

"ข้าจะติดตามและปกป้องแม่ครูเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แม่ครูอย่าทิ้งข้าเลย"

ศรีจันทร์ไม่ได้พูดอะไรนางเพียงเดินผ่านสินไปราวกับไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดออกมา สินที่เห็นว่าผู้เป็นนายเดินออกไปก็ทำเพียงเดินตามนางเงียบ ๆ เท่านั้น ศรีจันทร์เดินมาหยุดหน้าต้นแก้วที่เคยปลูกกับท่านขุน ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปที่ดอกแก้วสีขาวตรงหน้าแววตาเต็มไปด้วยความเศร้าและอ้างว้าง

"ข้าจะมิยอมไปเกิด มิว่าชาติไหนข้าก็จะหาท่านให้เจอ ข้าจะทำให้ท่านรักปักใจเพียงข้าผู้เดียวท่านขุน!!!