ตอนที่ 8 ตอกย้ำสถานะ (ฉากเรท)

EP 08

"อ๊าาา!! อ๊ายยย!"

พรวด !

"อื้อ!!" สองร่างเกร็งกระตุกพร้อมกัน ไฟนอลปล่อยในเข้าร่างเธอ หน้าท้องแบนราบกระตุกเร้าๆปล่อยนํ้ากามไหลทะลักออกมาตามเรียวขาร่างเล็กอ่อนปวกเปียกหมดเรี่ยวแรง แต่กลับถูกมือหนากระชากคางมนและดูดปากต่อไม่ให้เธอพักหายใจ..

จ๊วบ! จ๊วบ! มือบางจิกเล็บลงบ่าแกร่งแน่นเธอหลับตาแน่น..พยายามหอบหายใจเข้าปอด...แต่ริมฝีปากกลับถูกดูดกินอย่างมูมมาม..

"พะ...พอก่อนนะคะ...หนูจะกลับแล้ว" ไฟนอลยอมผละริมฝีปากออก แล้วจับคนตัวเล็กนอนราบกับเตียงมือหนาคว้าหมอนมารองใต้สะโพกเธอเอาไว้...แต่ลูกพีชกลับดิ้นขัดขืน..

"คิดว่าคืนนี้จะได้กลับห้อง?"

"....หนูเหนื่อย...วันนี้พี่รังแกหนูมาสองครั้งแล้วนะ"

"เหนื่อย หรืออยากกลับไปหาไอ้แทน?"

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์ที่แทรกเข้ามาในเครื่องของลูกพีช ทำให้สายตาคมกริบตวัดมอง ก่อนจะผละออกจากร่างอรชรแล้วถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์เธอขึ้นมา..

"พูดถึงก็มาเลย" พูดพร้อมกับโชว์หน้าจอขึ้น..

"อย่านะคะ.." ลูกพีชลุกขึ้นจากเตียงแล้วพยายามจะแย่งโทรศัพท์คืน แต่ไฟนอลกลับกดตัดสายทิ้งและปิดเครื่องต่อหน้าต่อตา..

"คิดว่าเวลาแบบนี้ฉันจะรับสายมันงั้นหรอ.."

"ให้หนูกลับไปหาพี่แทนเถอะนะคะ"

"ได้สิ...แต่หลังจากเอากับฉันเสร็จนะ"

หมับ ! พูดจบก็ผลักคนตัวเล็กลงบนเตียง พร้อมกับโยนโทรศัพท์ทิ้งบนพื้นไม่กลัวว่ามันจะพังเลยซักนิด ลูกพีชมองมือถือตาละห้อยก่อนจะโดนมือหนาดั่งคีบเหล็กจับเข้าที่คางมนแล้วหันมาสบตาก่อนจะ..

สวบ !

"โอ๊ย!" เอวสอบกระแทกเข้ามาอีกครั้งสุดโคน จนใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความจุก..เธอหลับตาแน่นไม่แม้แต่อยากมองหน้าไฟนอล..

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

"อึก...อ๊ะ!" ร่างเล็กสั่นคลอนบนเตียง ยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้กับชายหนุ่มที่จ้องมองคนใต้ร่างด้วยสายตาปราถนา..

"ยิ่งเอายิ่งมันส์.."

"อ๊า...พ...พอซักที"

"หึ..." ไฟนอลกระตุกยิ้ม พร้อมกับมองใบหน้าหวานที่ซีดเผือกขึ้นมาทุกทีด้วยความพอใจ ชายหนุ่มอัดกระแทกใส่ร่างเธอครั้งแล้วครั้งเล่า จับร่างเธอพลิกเปลี่ยนท่าตามที่ตัวเองต้องการจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงคนที่ถูกรังแกก็หมดเรี่ยวแรงคาเตียง...

09:00 AM.

"อ๊ะ..." ลูกพีชอุทานออกมาด้วยความเจ็บหน่วงตรงจุดกึ่งกลางร่างกาย เธอกวาดสายตามองสภาพเตียงยับเยินก่อนจะเสยผมหน้าขึ้นลวกๆเมื่อคืนความทรงจำล่าสุดคือภาพใบหน้าของไฟนอลตอนขย่มบนร่างและหลังจากนั้นความมืดมิดก็เข้ามาแทนที่...

"....ไง ทิ้งฉันไว้กลางคันเลยนะ"

"พอใจรึยังคะ.."

"ยัง...เมื่อคืนยังค้างกลางคันอยู่เลย" พูดจบไฟนอลที่พึ่งอาบนํ้าเสร็จก็เดินตรงดิ่งมาหาเธอที่เตียงนอน ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปหาร่างเล็กที่กำผ้าห่มคลุมร่างแน่น...

"ถอยไปนะ.."

"ไล่ผัวตัวเองแบบนี้มันน่าโดน"

"เลิกเรียกตัวเองว่าผัวซักที หนูไม่ได้เป็นเมียพี่"

"แตกในทุกรอบขนาดนั้น ไม่เรียกว่าผัวจะเรียกว่าอะไร?"

"หยุด...หนูไม่อยากได้ยิน" มือเล็กยกขึ้นปิดหูตัวเองแล้วซบหน้าลงเข่าที่ชันขึ้น ยิ่งไฟนอลพูดตอกยํ้าเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อแฟนหนุ่มก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้ายียวนด้วยแววตาเกลียดชัง ลูกพีชพาร่างตัวเองหอบผ้าห่มลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินถ่างขาไปหยิบโทรศัพท์ที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้น...

หมับ !

"ไปอาบนํ้า..."

"หนูจะกลับ"

"ฉันบอกให้เธอไปอาบนํ้า.."

"...."

"หรือจะต่อจากเมื่อคืน?" ไฟนอลทำท่าจะดึงผ้าขนหนูที่พันรอบเอวสอบออก แต่ลูกพีชกับยกมือห้าม และก้าวถอยหลัง สายตาจ้องมองมือถือตัวเองที่ไฟนอลแย่งไป...

"ไม่ได้คุยกับมันไม่ตายหรอก"

"แต่นั้นมันของส่วนตัวหนู"

"ของเธอก็เหมือนของฉันทุกอย่าง"

"ขอคืนนะคะ.."

"ลูกพีช!!"

"...."

"อย่าให้ฉันต้องหมดความอดทนกับเธอ.." ไฟนอลเค้นเสียงรอดไรฟันแล้วจับคางมนบดขยี้ ก่อนที่มือหนาจะกระชากผ้าห่มออกด้วยความรำคาญหูรำคาญตา...ชายหนุ่มรั้งเอวขอดมาหาตัวแล้วบีบหน้าอกเธอแรงๆข้อหาไม่ยอมฟังเขา..

"อื้อ!!...ม...มันเจ็บนะ"

"เธอควรเชื่อฟังฉันถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้"

"...."

"ฉันให้เวลาแค่ห้านาที...ไปอาบนํ้าให้เสร็จ" พูดจบก็สะบัดออกอย่างแรง แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้มาสวม ลูกพีชก้มหน้ากำหมัดแน่นคนตัวเล็กเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนไหม่มาแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนํ้า เธอรีบทำทุกอย่างด้วยความยากลำบากให้ทันเวลา...ก่อนจะเดินห่อตัวออกมาจากห้องนํ้า ใบหน้าหวานเบิกตากว้างเมื่อตกใจไฟนอลที่นั้งสูบบุหรี่จ้องมองเธออยู่ปลายเตียง...

"มองทำไม...อ่อยฉันหรอ?"

"หลงตัวเอง...หนูแค่ไม่มีชุดใส่"

"ไม่มีก็เปลือยดิ"

"พี่!!"

"ใส่ชุดเดิมแล้วตามฉันออกมา..." พูดจบก็พ้นควันบุหรี่ออกแล้วเดินไปทิ้งลงถาดเขี่ย..แต่ชุดเดิมที่ไฟนอลบอกมันเน่าเกินกว่าที่เธอจะสวมใส่อีกครั้งได้...

"เดี๋ยวค่ะ...หนูยืมชุดใส่ก่อนได้ไหมคะ.."

"ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร.."

"งั้นหนูจะเปลือยออกไปให้ผู้ชายมองก็ได้" พูดจาประชดประชันเสร็จ ลูกพีชก็เดินตรงดิ่งมายังประตูก่อนจะโดนร่างของชายหนุ่มยืนบังประตูไว้พร้อมกับกอดอกมองเรือนร่างเธอด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่...

"เถียงเก่งแล้วยังชอบประชด.."

"ก็พี่ไม่ให้หนูยืม"

"ไปเลือกเอาอยู่ในตู้!!" ไฟนอลตะคอกเสียงดังแล้วชี้ไปตู้เสื้อผ้าทำให้ลูกพีชมองตามแล้วเดินไปเลือกเสื้อผ้าในตู้ใบใหญ่ เสื้อผ้าส่วนมากของไฟนอลล้วนแต่เป็นสีดำสีที่เธอไม่ชอบแต่ก็จำเป็นต้องใส่ มือเรียวหยิบเสื้อฮูดตัวโตพอคลุมเข่าได้แล้วแอบหยิบบ็อคเซอร์ของชายหนุ่มมาหนึ่งตัว...

"ใครอนุญาติให้เธอหยิบบ็อกเซอร์ฉัน!"

"จะให้หนูใส่แค่เสื้อหรอคะ.."

"โธ่เว้ย!"

ไฟนอลสบถออกมาเสียงดังแล้วยีหัวตัวเองไปหนึ่งที เขาเป็นคนหวงของใช้ส่วนตัวของตัวเองมากแต่กลับต้องยอมให้ผู้หญิงที่ขึ้นเชื่อว่าแฟนอริใช้ร่วมแม้กระทั่งบ็อกเซอร์...ด้านลูกพีชที่เถียงยืมชุดจนได้รีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินมาชิดแผ่นหลังกว้าง...

"เสร็จแล้วค่ะ.."

"น่ารำคาน!"

ปั้ง ! ตะคอกใส่หน้าเธอพร้อมกับปิดประตูเสียงดังเกือบงับเข้าที่ลูกพีช แต่โชคดีที่เธอรีบออกมาก่อนลูกพีชรีบสาวเท้าเดินตามคนตัวโตอย่างรวดเร็วเพราะสภาพแบบนี้เธอไม่อยากไปแท็กซี่ และอีกอย่างมือถือยังคงอยู่กับไฟนอลซึ้งตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่ามันพังรึยัง...

ระหว่างทาง...

[ ลูกพีช ]

"จะพาหนูไปไหนหรอคะ"

"...."

"กลับหอเธอไง...หรืออยากอยู่กับฉัน?"

"ป...ป้าวค่ะ" ฉันเหลือบมองใบหน้าบึ้งตึงของคนข้างกายด้วยอาการประหม่า ยอมรับว่าตอนนี้แทบจะไม่อยากหายใจร่วมกันด้วยซํ้าแต่ตอนนี้มันหมดทางเลือกจริงๆ...โดนข่มขืน...แถมยังโดนบังคับเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด...ยิ่งคิดฉันก็ยิ่งรังเกียจผู้ชายคนนี้...ทำไมต้องมายุ้งวุ่นวายกับความรักของเราสองคนกันด้วยนะ..

"แวะร้านยาหน่อยค่ะ..."

"สั่งฉัน?"

"หนูขอร้องต่างหาก"

"ยาคุมอยู่ลิ้นชักเปิดเอา"

"หนูจะซื้อยาแก้ปวด.."

"สงสัยของฉันคงใหญ่ไป.." อ่า...นี้กล้าพูดแบบนี้แบบไม่สะทกสะท้านได้ยังไงกันนะ อย่างน้อยๆก็ควรจะมีไรความไร้ยางอายบ้าง..

"...."

"รอบนรถ...เดี๋ยวลงไปซื้อให้"

"ไม่ต้องค่ะ...หนูไปซื้อเอง"

"พูดจาไม่รู้เรื่อง"

พรึบ ! ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็ปิดประตูอัดหน้าฉันอย่างแรง แล้วทำไมต้องใช้อารมณ์ทุกการกระทำแบบนี้ด้วยนะ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ยิ่งคิดสายตาก็ยิ่งจ้องแผ่นหลังกว้างที่เดินหายเข้าไปในร้านยาอยากจะหยิบมีดซักเล่มมาเฉือนไอ้นั้นของพี่แกที่สุด...รังแกฉันดีนัก..แต่ทำไมนึกย้อนเรื่องเมื่อคืนในใจมันต้องปวดหน่วงๆขึ้นมาด้วยนะ ฉันรู้สึกต่อพี่แทนจริงๆอยากจะหนีแต่รถก็ถูกล็อคไว้...บ้าจริง..

"ลูกพีชขอโทษนะคะ..." คิดอยู่คนเดียวลำพังนํ้าตาก็ไหลอาบพวงแก้มซะงั้น ฉันอยากทักไปหาพี่แทนว่าหายไปไหน..และป่านนี้พี่แทนจะทักมาหาฉันบ้างไหมแต่ก็ทำไม่ได้..

"เอาไป..."

"...." ฉันรีบดึงสติกลับมาทันทีที่ถุงยาถูกโยนใส่หน้า...

"ในนั้นมียาแก้ปวด และสำหรับใส่ประคบแก้ระบม..."

"ค่ะ..."

"ไม่คิดจะขอบคุณหน่อยรึไง"

"มันเป็นสิ่งที่พี่ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว.."

"ก็กำลังทำ...เป็นผัวที่ดี" พูดจบก็กระตุกยิ้มแล้วหันมายักคิ้วให้ฉันด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท แต่ฉันกลับอยากยกมือตบหน้าเข้าให้ซักฉาดไม่คำพูดไหนที่จะไม่ยั่วโมโหฉันเลยจริงๆ...

.

.

.

อยากเป็นผัวน้องจนตัวสั่น5555555555555555555555555

Next..

"เล่นๆอย่าให้กูเห็นว่าอยากได้เมียมันจริงๆ"