EP.9 หมาหวงก้าง!!

ผั้วะ!! ผั้วะ!!! 

            เสียงหมัดปะทะลงหน้าของบอดี้การ์ดร่างโตจนหน้าหันไปอีกฝั่ง เลือดซึมออกมาจากมุมปาก

            "พวกมึงปล่อยเธอไปได้ยังไง!!!”

            เสียงเซราฟิมตะคอกใส่หน้าลูกน้อง แววตาดุเดือดเชือดเฉือน เขาโมโหสุดขีดที่มีลูกน้องโง่ๆ โดนผู้หญิงตัวเล็กๆ หลอกเอาง่ายๆ

            "เอ่อ....เอ่อ...เธอบอกว่านายให้เธอกลับได้ครับ"

            ชายชุดดำตัวโตเอ่ยติดๆ ขัดๆ พลางก้มหน้าลงต่ำ เอามือกุมเป้าตัวเอง ไม่กล้าสบตาเซราฟิมแม้แต่น้อย

            "แล้วพวกมึงก็เชื่อ ไอ้โง่!!!”

            "มึงรีบไปตามกลับมาเลยนะ ถ้ามึงหาไม่เจอ มึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้า!!!”

            เซราฟิมชี้นิ้วสั่ง ตามองขวางดุดัน จนคนถูกมองตัวสั่นเสียวสันหลังวาบ ตอนนี้เขาโกรธจัด จนแทบอยากจะควักปืนมายิงหัวไอ้สองคนที่ยืนเฝ้าหน้าห้องให้ตายคาที่

         ‘ทำไมกูต้องแคร์ กระวนกระวาย กะอีแค่ผู้หญิงคนเดียวด้วยวะ’ เซราฟิมคิดในใจ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน นอกจาก ‘อาริซ่า’ แฟนเก่าของเขา

            สองคนนั้นรับคำสั่ง หมุนตัวรีบวิ่งลงไปทันที ลูกน้องสองคนแปลกใจมาก ปกตินายตัวเองไม่เคยใส่ใจผู้หญิงคนไหน นอนด้วยคืนเดียวแล้วก็เขี่ยทิ้ง แต่กับผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนกัน

            เซราฟิมเดินเข้าไปในห้อง หย่อนก้นลงบนโซฟา เอาขาไขว่ห้าง พลางเอานิ้วมือเคาะเบาๆ บนขอบโซฟา ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ตอนนี้หัวคิ้วเขายู่ติดกัน แววตาดุดันเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ

            "เธอกล้าหนีฉันไปแบบนี้ได้ยังไง...กล้านัก!!”

            เขาพึมพำ พลางกำหมัดแน่นแล้วเอากำปั้นทุบลงที่ขอบโซฟาด้วยความโมโห

            ณ คอนโดอังกูร์

            "ตกลงมึงจะเอายังไง"

            อังกูร์พยักหน้าเอ่ยถามไอรินที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่

            "กูขอคิดก่อน ตอนนี้กูตันมาก"

            ไอรินยังคงนั่งนิ่ง ครุ่นคิดอยู่ว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหน หนีไปไกลๆ จากคนอย่างเซราฟิม ไอรินนั่งนิ่งสักพัก

         ครืดดดดดดด ครืดดดดดดด

            ไอรินรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเบอร์แปลกๆ ที่ไม่คุ้น ‘หรือเป็นเซราฟิม’ เธอคิดในใจ ไม่กล้ารับสาย เธอตัดสายทิ้งทันที แล้วโยนโทรศัพท์ไว้ที่โซฟาอย่างไม่ไยดี

            "ใครวะ...ไม่รับสายวะมึง"

            อังกูร์ถามด้วยความสงสัย จ้องหน้าเพื่อนด้วยความงุนงง

            "กูกลัวเป็นเซราฟิม"

            พอพูดถึงชื่อนี้ขึ้นมา เธอรู้สึกใจหายวาบ คิดหนักว่าจะหนีเขาไปยังไง แต่เธอกลับพอใจในรสรักของเขาไม่น้อยจนเธอสับสน ‘อีไอรินบ้าตัณหากลับ คิดถึงเรื่องบ้าๆ ที่ทำกับไอ้หื่นนั่นได้ยังไง’ เธอคิดในใจ อยู่ๆ หน้าก็เริ่มแดงก่ำ เอามือขยี้หัวตัวเองจนฟูฟ่อง

            "มึงเป็นอะไรของมึงอีกเนี่ย อยู่ๆ ก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึง"

            อังกูร์อดสงสัยท่าทีแปลกของเพื่อนไม่ได้

            "เรื่องของกู กูกำลังเครียด"

            เธอหันไปมองค้อนอังกูร์

         ติ๊ง!!! 

            เสียง SMS ดังขึ้นจากมือถือไอริน

         "คุณไอรินครับ เมื่อกี้ผมโทรหาแต่คุณตัดสายทิ้งไป ผมอยากจะชวนคุณไปทานข้าวด้วยสะดวกไหมครับ (ชาลว์)"

            สายที่โทรเข้ามาเมื่อครู่คือชาลว์ เธอตกใจไม่น้อย เขาเอาเบอร์เธอมาจากไหน คนพวกนี้ลึกลับดีจัง

         ครืดดดดด...ครืดดดดด 

            เสียงสายเข้าเป็นเบอร์ของชาลว์ที่โทรมาอีกครั้ง 

         "สวัสดีค่ะคุณชาลว์"

            เธอเอ่ยสวัสดีตามมารยาท

         "สวัสดีครับ แล้วสรุปว่าคุณไอรินสะดวกไหมครับ"

            เขาเอ่ยถามเข้าเรื่องขึ้นมาทันที

         "เอ่อ...เอ่อ...."

            เธอไม่อยากตกปากรับคำ เพราะตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์แม้แต่จะเจอหน้าใคร

         "แล้วคุณเอาเบอร์ไอรินมาจากไหน?”

            เธออดที่จะเอ่ยถามไม่ได้

         "ไม่ยากหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง"

         "ว่าแต่คุณไอรินจะตอบตกลงไปกับผมไหม"

         "ถ้าไม่ไปไม่เป็นไรครับ แต่ผมคงเสียใจแย่เลย"

            ชาลว์เอ่ยขึ้นพลางทำเสียงอ่อยๆ จนไอรินไม่กล้าจะปฏิเสธ

         "ได้ค่ะ....เจอกันที่ไหนว่ามาเลยค่ะ"

            ไอรินยอมตกปากรับคำ

         "เดี๋ยวผมไปรับคุณที่คอนโดคุณอังกูร์แล้วกันครับ"

            เขาเอ่ยขึ้นทำให้ไอรินถึงกับตกใจ เธอเจอพวกลึกลับซับซ้อนอีกแล้วเหรอวะเนี่ย

         "คุณรู้จักคอนโดของอังกูร์ได้ยังไงคะ?”

            เธอรีบเอ่ยถามด้วยความสงสัย

         "อ้อ...เมื่อคืนผมไปส่งคุณอังกูร์เองครับ เห็นโดนซ้อมอยู่หน้าผับ" 

            ไอรินได้ยินแบบนั้นถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอคิดว่าจะเจอชายลึกลับซับซ้อนแบบเซราฟิมอีกคนซะแล้ว

         "งั้นเดี๋ยวผมไปรับนะครับ"

            พูดจบเขาก็กดวางสายทันที แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรนัก เธอยังไม่อยากพบใคร และไม่อยากสานสัมพันธ์กับใครในตอนนี้

            เวลาผ่านไปครู่ใหญ่

         ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!! 

            เสียงเคาะประตูอยู่หน้าห้อง อังกูร์ก้าวเดินไปเปิดประตู เป็นชาลว์ที่ยืนอยู่ด้านหน้า ส่งยิ้มมาให้เขา

            "อ้าวคุณชาลว์...เชิญเข้ามาก่อนครับ"

            อังกูร์ผายมือเชื้อเชิญชาลว์ให้มาข้างในตามมารยาท ชาลว์เดินเข้าไป ตรงดิ่งไปหาไอรินที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่โซฟา

            "ผมมารับคุณครับ...ว่าแต่ทำไมทำหน้าแบบนั้น"

            "ไม่อยากไปกับผมเหรอ?”

            ชาลว์เห็นสีหน้าท่าทางของไอรินไม่ค่อยจะดี เขาจึงรีบเอ่ยถามเพราะเกรงว่าจะทำให้เธอลำบากใจ

            "ปะ ปะ เปล่าค่ะ ไปกันเถอะ"

            เธอลุกขึ้นพลางเอามือหยิบกระเป๋ามาสะพายไว้ อยู่ๆ มือของชาลว์ก็ดึงกระเป๋าออกจากเธอ

            "มาครับ เดี๋ยวผมถือให้"

            ชาลว์แสดงความเป็นสุภาพบุรุษ จนทำให้ไอรินรู้สึกดีไม่น้อย ติดที่ว่าตอนนี้เธอไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องเหมือนเคยเธอยิ่งรู้สึกละอาย 

‘ถ้าเซราฟิมทำดีๆ แบบนี้ก็คงจะดีสิ’ เธอแอบคิดในใจ ทั้งๆ ที่เขาร้ายกับเธอขนาดนั้น ทำไมยังมีหน้าเขาลอยไปลอยมา หรือเพราะเขาเป็นคนแรกของเธอ ไอรินสะบัดความคิดนั้นออกจากหัว แล้วก้าวเดินออกไปจากห้องอย่างช้าๆ

            เมื่อลงถึงด้านล่าง มีรถสปอร์ตสีดำคันหรูจอดอยู่หน้าคอนโด ชาลว์รีบวิ่งสาวเท้าเข้ามาเปิดประตูให้ไอริน เธอส่งยิ้มบางๆ ให้เขาแล้วก้าวขาลงไปนั่งข้างในรถ เมื่อไอรินนั่งอยู่บนเบาะ เขาก็ค่อยๆ ปิดประตูลงเบาๆ แล้วรีบสาวเท้ามายังประตูฝั่งคนขับ เปิดประตูและหย่อนก้นลงนั่ง รถค่อยๆ เคลื่อนตัวออก

            สักพักล้อรถหยุดหมุนมาจอดที่ร้านอาหารสุดหรู ชาลว์รีบสาวเท้าวิ่งมาเปิดประตูรถให้ไอรินเช่นเคยอย่างเป็นสุภาพบุรุษจนไอรินเผลออมยิ้ม

            ทั้งสองก้าวเข้าไปในร้าน เลือกมุมนั่งที่ดีที่สุด มองเห็นบรรยากาศรอบๆ ร้าน สวนตกแต่งอย่างสวยงาม เวลานี้ใกล้ค่ำแล้ว ไฟถูกเปิดประดับประดาจนน่ามองยิ่งกว่าเดิม

            ทั้งคู่สั่งอาหารได้สักพัก ก็นั่งทานกันอย่างเอร็ดอร่อย

            "วันนี้คุณไอรินสวยจัง"

            "แต่ทำไมดูเศร้ายังไงบอกไม่ถูก"

            ชาลว์พูดขึ้น เขาสังเกตไอรินตั้งแต่อยู่ในรถแล้ว เธอไม่ได้ร่าเริงเหมือนเมื่อคืน แต่กลับเหมือนคนกำลังคิดอะไรอยู่ในหัวตลอดเวลา

            "เอ่อ....มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยค่ะ เลยทำให้คุณพลอยไม่สนุกไปด้วยเลย"

            ไอรินพูดขึ้นพลางยิ้มแหย ‘ไม่นิดหน่อยหรอกค่ะ คิดหนักเลยต่างหากล่ะ’ เธอได้แต่คิดในใจ ไม่ได้เอ่ยออกไป

            "ออ....มีอะไรปรึกษาผมได้นะครับ เผื่อผมจะช่วยอะไรได้บ้าง"

            ชาลว์เอ่ยด้วยความเป็นห่วง เพราะเวลานี้สีหน้าแววตาเธอดูไม่ดีเอามากๆ เลยจนเขาสังเกตได้

            "อ้อ......ไอรินคงคิดถึงผัวอยู่ไงชาลว์"

            อยู่ๆ เสียงทุ้มที่คุ้นหูของไอรินก็เอ่ยขึ้นมาจนเธอสะดุ้ง รีบหันไปมองตามเสียง เซราฟิมเดินเข้ามาหยุดยืนข้างๆ เธอ พลางเอาหน้ามาแนบชิดบริเวณใบหูของไอริน

            "ขอนั่งด้วยคนนะครับ..เมียสุดที่รัก"

            เขาพูดอย่างไม่อายปาก ‘ไอ้หมาหวงก้าง’ ไอรินได้แต่นั่งคิดอยู่ในใจ

            "ใครเมียคุณไม่ทราบ"

            เธอมองค้อนเซราฟิมด้วยสายตาขุ่นเคือง ที่เขาเที่ยวมาประกาศก้องให้คนอื่นรับรู้ไปทั่ว

            "เมื่อคืนยังนอนเอาอยู่ด้วยกันเลย รวมถึงเมื่อเช้าด้วย"

            "เผลอหลับแป๊บเดียวเอง หนีมานั่งกินข้าวกับผู้ชายอีกคนซะแล้ว"

            สายตาของเขาเหลือบมองชาลว์อย่างผู้มีชัย ที่ได้ประกาศก้องให้เขาได้รู้ว่าเมื่อคืนเธอนอนอยู่กับเขา

            "นี่คุณ!!!”

            ไอรินเสียงดังใส่ จ้องมองเซราฟิมด้วยความไม่พอใจอย่างมาก

            "อ้อ....อย่างนี้นี่เอง ผมถึงว่าทำไมคุณไอรินถึงดูเหมือนคิดหนัก"

            "ที่แท้ก็คิดหาทางหนีเซราฟิมอยู่นี่เอง หึๆๆ”

            เซราฟิมถึงกับหน้าชาที่ชาลว์พูดแทงใจดำ ใช่ ตอนนี้เธอกำลังหนีเขา ส่วนไอรินคิดไม่ถึงว่าชาลว์จะอ่านใจเธอออก

            "เซราฟิม ผู้หญิงของนายมีตั้งเยอะแยะ จะมาวุ่นวายกับคนที่เขาไม่อยากจะยุ่งกับแกทำไมวะ ปล่อยเธอไปเถอะ เดี๋ยวฉันดูแลไอรินเองไม่ต้องห่วง จะดูแลอย่างดีเลย"

            ชาลว์พูดขึ้นพลางส่ายหัวไปมา หัวเราะอยู่ในลำคอ

            "แกไม่ต้องมายุ่งกับเมียฉัน!!”

            เซราฟิมตะคอกใส่หน้าชาลว์เสียงดัง ไม่แคร์สายตาคนที่มองอยู่รอบๆ

            "หมาหวงก้าง!!”

            ไอรินพูดโพล่งออกมาด้วยความโกรธ ในเมื่อเขาไม่รักษาหน้าเธอ เธอก็ไม่จำเป็นต้องแคร์อะไรเขาอีกต่อไปแล้ว

            "คุณไม่ได้คิดจริงจังอะไรกับฉัน เห็นฉันเป็นแค่นางบำเรอ ในเมื่อได้สิ่งที่ต้องการไปแล้ว ยังจะมาตามวุ่นวายอีกทำไมไม่ทราบ เลิกวุ่นวายกับฉันสักที"

            ไอรินพูดออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ ตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องอายและต้องกลัวอะไรแล้ว ในเมื่อเขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอต่อหน้าคนอื่นไปหมดแล้ว ‘ใช่ เขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอ แค่อยากได้ไว้บำเรอกาม จะตามมาราวีทำไม’

            "ไอริน!!!”

            เซราฟิมตะคอกใส่หน้าไอริน มองเธอด้วยสายตาดุดันเชือดเฉือน แต่คำพูดของเธอมันเหมือนเข็มนับพันที่ทิ่มลงมากลางใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่เคยต้องวิ่งตามผู้หญิงคนไหน แต่วันนี้เขาต้องวิ่งตามเธอ แถมโดนฉีกหน้าต่อหน้าชาลว์อีก

         ‘ใช่ ฉันได้ตัวเธอมาแล้วจะยังตามราวีเธออยู่ทำไม’ เซราฟิมนิ่งงันไปกับคำพูดของไอรินไม่น้อย

            "คุณชาลว์ ไปกันเถอะ...วันนี้กินอะไรไม่ลงแล้ว"

            เธอสะบัดก้นลุกขึ้นดึงมือชาลว์ขึ้นยืนให้ตามเธอไปทิ้งให้           เซราฟิมยืนนิ่งกำหมัดแน่นอยู่ตรงนั้นอย่างไม่สนใจไยดี