บทที่ 1 จะให้เหมือนเดิมยังไง?

ผ่านมาสองวันแล้วจากเหตุการณ์ครั้งนั้น บูรณิมาว่าจะลาออก แต่บอสหนุ่มไม่ยอมให้ลาออกและอ้างเหตุผลชักแม่น้ำทั้งห้ามาเพื่อรั้งให้หล่อนทำงานกับเขาต่อ และเธอก็ยอมอยู่ต่อไม่ลาออก เพราะงานดีเงินเดือนดีแบบนี้หายาก และเรื่องระหว่างเธอกับบอสก็จะเป็นเพียงเรื่องที่ผ่านมาเท่านั้น ตอนนี้ระหว่างเธอกับเขามีแค่ความเป็นเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้น

“บีบี”

“คะบอส”

“ตอนบ่ายงานผมเยอะไหม? และมีประชุมไหม?”

“ไม่นะคะบอส ตอนบ่ายไม่มีงานสำคัญแล้วค่ะบอส”

“อยู่กันสองคนไม่ต้องพูดทางการกับผมก็ได้ และก็มานั่งลงนี่” เขาตบโซฟาที่ว่างข้างตนให้หล่อนมานั่งด้วย

“ไม่เหมาะสมค่ะ บอสไม่มีอะไรจะสั่งและถามแล้วใช่ไหมคะ มื้อเที่ยงบีบีสั่งให้แล้วนะคะวันนี้ เป็นอาหารญี่ปุ่นร้านประจำค่ะ”

“ผมไม่อยากกินคนเดียวในห้อง มากินข้าวเที่ยงกับผมหน่อยสิ”

“ขอโทษด้วยนะคะบอส บีบีมีนัดแล้วค่ะ”

“มีนัด?” น้ำเสียงห้วนแข็งดังลอดออกจากปากหนา

“ค่ะ ขอตัวนะคะ เนี่ยก็พักเที่ยงพอดี”

“นัดกับใครบีบี?” เขาถามต่อ ไม่สนใจว่าหล่อนจะพักเที่ยง

“ขออนุญาตไม่ตอบนะคะ มันเรื่องส่วนตัวของบีบีค่ะ เดี๋ยวแม่บ้านจะเอามื้อเที่ยงมาให้บอสนะคะ ขอตัวค่ะ”

แล้วหล่อนก็กอดแฟ้มที่ถืออยู่หมุนตัวเดินไปยังประตูห้อง

เมฆมองร่างเล็กของเลขาสาวเดินออกไปจากห้องพร้อมเสียงประตูห้องทำงานปิดสนิทแล้วเม้มปากแน่น หล่อนไม่คิดถึงค่ำคืนเร่าร้อนวันนั้นเลยรึไง หล่อนไม่ ‘หิว’ รึไง ถึงได้มีท่าทีเย็นชาเมินเฉยต่อเขานัก และยังมีนัดอีก นัดกับใครล่ะ ถึงบอกเจ้านายอย่างเขาไม่ได้

“คุณไม่อยาก ‘เอา’ กับผมอีกรึไงบีบี ทำไมผมถึงอยากมี ‘เซ็กซ์’ กับคุณทุกวันแบบนี้นะ คุณทำอะไรกับผม บีบี”

เขาพึมพำกับตนเอง เพราะตั้งแต่วันนั้นในหัวของเขาก็มีแต่ภาพเปลือยของเลขาสาวบนเตียง จนหลายครั้งที่ได้อยู่ด้วยกันสองคนตามลำพัง เขาอยากฉีกกระชากชุดหล่อนแล้วจัดหนักๆ แรงๆ ให้สมใจอยาก

ด้านบูรณิมาพอออกมาจากห้องบอสหนุ่มก็ยกมือขึ้นทาบอกที่เต้นแรงของตนเอง ทำงานด้วยกันทุกวันเจอกันทุกวันมันจะลืมเรื่องก่อนหน้านี้ได้ยังไงกัน เรื่องที่เธอขึ้นเตียงกับเมฆ และยิ่งสายตาของเขายามมองเธอด้วยแล้วมันส่อชัดเจนว่า ‘ต้องการเธอบนเตียง’ ของเขา

“จะรอดไหมบีบี จะทำงานต่อได้ถึงสิ้นเดือนนี้ไหมแก”

เธอบ่นพึมพำกับตนเองแล้ววางแฟ้มของตนเองบนโต๊ะทำงานแล้วก็หยิบกระเป๋าสะพายเดินออกไปหาเพื่อนในบริษัทที่นัดกันไปทานมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารอีสานของครอบครัวตนเองที่เปิดอยู่ซอยถัดไปของบริษัท

บ้านเทพมหาโชค

สายธารมองลูกชายที่เดินเข้ามาในบ้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืด มันแปลก ปกติลูกชายจะไม่กลับบ้านเวลานี้ จะกลับบ้านทีตีหนึ่งตีสอง แต่วันนี้กลับ ไม่สิ แปลกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เมื่อวานก็ไม่ออกไปไหน หลังจากกลับมาจากต่างจังหวัดก็อยู่บ้านทำตัวเป็นลูกที่ดี

“ทำไมกลับบ้านเร็วแบบนี้เมฆ” สายธารถามลูกชายที่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

เมฆทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเล็กแล้วหยิบแอปเปิลในตะกร้าที่อยู่บนโต๊ะตรงหน้ามากัดเคี้ยวจนแก้มตุ่ยแล้วกลืนก่อนจะพูดตอบท่าน

“เบื่อๆ น่ะครับ”

“ดี เบื่อซะบ้าง ถ้าไม่เบื่อ แม่กลัวว่าเราจะติดโรคมาสักวัน แม่ไม่เลี้ยงนะ”

“ครับ เมฆรู้ว่าแม่ไม่เลี้ยงหรอกถ้าเมฆติดโรคมาจากความสำส่อนของตัวเอง อืม...” พูดจบความ เขาก็กัดกินแอปเปิลในมืออีกคำ

“ดูพูดเข้า แล้วจะออกไปไหนอีกไหม”

“ไม่แล้วครับ กลับบ้านก็จะกินข้าว อาบน้ำ นอนครับ”

“เป็นเด็กดีว่าง่าย”

“แล้วพ่อล่ะครับแม่”

“อยู่บ่อปลากัดหลังบ้านน่ะ”

“งั้นผมไปหาพ่อก่อนนะครับแม่”

“อือ...ไปเถอะ เดี๋ยวแม่จะไปดูในครัวว่าเด็กๆ เตรียมมื้อเย็นถึงไหนแล้ว”

“ครับ” แล้วเมฆก็ลุกเดินออกจากห้องนั่งเล่นไปหาพ่อที่อยู่บ่อปลากัดหลังบ้าน พ่อของเขาเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส คุณยายของเขาเป็นคนฝรั่งเศสมาตกหลุมรักคุณตาที่เป็นคนไทยตอนมาเที่ยวภูเก็ต เขาจึงเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส

สายธารยิ้มและก็ส่ายหัวเบาๆ ก็ลูกชายกับสามีนั้นเวลาว่างจะอยู่ที่บ่อปลากัดหลังบ้านตลอด และตั้งแต่สามีหมอเกษียณตัวเองออกมาอยู่บ้าน ยกทุกอย่างให้เมฆจัดการบริหารก็ขลุกตัวอยู่แต่บ่อปลากัด ไม่ได้เลี้ยงไปกัดกับใคร แต่เลี้ยงไว้ดูเล่นเท่านั้น