ตอนที่ 2

เธอบอกแต่หัวใจดวงนั้นกลับเต้นไม่เป็นส่ำในช่วงขณะที่มือเรียวบางถูกมือหนาหนักจับไว้แน่น และเขมรัฐก็ชะงักไป เขายังกุมมือเธอไว้และถามว่า

“ทำไมล่ะอ้อน...ทำไมต้องให้เราถอดแว่น หรือว่าอ้อนกลัวจะอายเพื่อนที่ควง...เอ้อ...ผู้ชายใส่แว่นเป็นเด็กเรียน”

อังศุมาลินส่ายหน้า “ไม่ใช่นะ อ้อนแค่อยากเห็นหน้าหมอชัด ๆ เวลาไม่ใส่แว่นตาว่าจะหล่อขนาดไหน”

“เราหน้าเห่ยจะตายไป ไม่หล่อเหมือนเด็กวิศวะหรอก”

“รู้ได้ไง...หมอปล่อยมืออ้อนเถอะนะ อ้อนอยากเห็นหน้าหมอเวลาไม่ใส่แว่น ไม่ใช่จะเอาไปเปรียบเทียบกับใคร แต่อ้อนอยากเห็นชัด ๆ สักครั้ง”

เธอเสียงอ่อนและทำให้หัวใจของชายหนุ่มหวิวหวั่น ทุกครั้งเวลาอยู่ใกล้ชิดกันเขาจะต้องควบคุมตัวเองอย่างยิ่งยวดไม่ให้ทำในสิ่งที่เขากลัวเหลือเกินว่าหากแสดงอะไรออกไปอังศุมาลินอาจจะเกลียดน้ำหน้าเขาได้ และมันเป็นความรู้สึกที่เขาต้องเพียรเก็บไว้ให้ลึกมากที่สุด เมื่อเห็นเขาเงียบไปเธอจึงพูดว่า

“ไม่พูดแสดงว่ายอมให้อ้อนเอาแว่นตาออกใช่ไหมหมอ...หมอไม่ว่าอะไรแล้วนะ”

หญิงสาวค่อย ๆ ดึงแว่นตากรอบเหลี่ยมออกจากใบหน้าคร้ามคมของเขมรัฐ และในชั่วขณะนั้นชายหนุ่มก็นั่งนิ่งไม่กระดิกตัวเพราะอังศุมาลินขยับเข้าไปใกล้เขามาก ใบหน้าของเธออยู่ใกล้จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ และกลิ่นหอมของดอกกุหลาบอวลไออ่อนๆ ทำให้เขารู้สึกเหมือนเลือดในกายค่อย ๆ รุ่มร้อนขึ้นมาทีละน้อยแต่เขมรัฐก็ต้องเก็บอาการของตัวเองไว้ กดความคิดที่อยาก...ก้มลงและฝังจมูกลงบนพวงแก้มเปล่งปลั่งนั้นไว้ในส่วนลึก และเมื่อดึงแว่นตาออกจากใบหน้าของเพื่อนหนุ่มแล้วอังศุมาลินก็อ้าปากทำตาโต

“ว้าวเลย...หมอหล่อมาก”

“อะไรกัน...แค่ถอดแว่นเนี่ยนะ”

อังศุมาลินพยักหน้า “ก็ใช่...หมอเปลี่ยนไปอ่ะ หล่อมาก ถ้ารู้ตัวเองว่าหล่ออย่างนี้แล้วจะใส่แว่นตาให้เสียเวลาทำไม หรือว่าหมอสายตาสั้นมากจนมองไม่เห็นอะไรเลย”

“เปล่าหรอก นี่มันแว่นตาแฟชั่นเท่านั้น”

“อ้าว...ที่อ้อนเห็นหมอใส่แว่นทุกวันนี่ไม่ใช่เพราะสายตาสั้นหรอกเหรอ”

“สายตาก็ยังดีอยู่นี่ล่ะ แต่นี่เป็นแว่นตัดแสง เรามีแว่นเยอะเลย ชอบซื้อแว่นตาไม่รู้ทำไม”

“อืม...ถ้างั้นหมอรับปากอะไรอ้อนอย่างหนึ่งซี”

“เรื่องอะไร? อย่าบอกว่าจะฝากซื้อแว่นนะ ของผู้หญิงเราไม่ถนัดหรอก ไม่รู้ว่าอ้อนน่ะชอบแบบไหน”

“ไม่ใช่ๆ...อ้อนจะบอกว่าเวลาอยู่กับอ้อนหมอไม่ต้องใส่แว่นตา...จะได้ไหม” คำถามนั้นทำให้คนถูกถามเงียบไปทว่าสายตาคมคู่นั้นยังจับจ้องบนใบหน้าสวยหวานของเพื่อนสาวที่สนิทกันมานานตั้งแต่เรียนชั้นประถม

ทำไมยิ่งนับวันเขาถึงยิ่งรู้สึกว่ายิ่งเก็บกลั้นความคิดบางอย่างที่มันกำลังล้นท่วมขึ้นมาจากใต้บึ้งได้ยากเย็น ยิ่งนับวันอังศุมาลินก็ยิ่งน่ารักและทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดมันทำให้เขาแทบเป็นบ้าเพราะต้องกักเก็บความอัดอั้นที่ยิ่งนับวันก็เหมือนระเบิดเวลาฝังอยู่ในตัวเขา เขมรัฐแค่ยิ้มและเอ่ยว่า

“อ้อนคงกลัวเพื่อนจะว่าอ้อนน่ะมีเพื่อนเป็นนักเรียนแพทย์เฉิ่ม ๆ ใส่แว่นหนาอย่างเรางั้นดินะ”

“ทำไมหมอชอบเข้าใจอะไรอย่างนี้ล่ะ อ้อนบอกแล้วไงว่าไม่เคยคิดอะไรอย่างนั้นเลย อ้อนภูมิใจนะที่มี...เอิ่ม...เพื่อนที่น่ารักอย่างหมอ อ้อนแค่รู้สึกว่าหมอไม่เหมาะกับแว่นตา...ไม่ว่าจะอันไหน ๆ”

อังศุมาลินพูดแล้วก็จ้องหน้าคนฟังที่ร้อนผะผ่าวบนแก้มขึ้นมาในทันใด เขมรัฐยิ้มอมและทำให้หัวใจของหญิงสาวอบอุ่นวาบลึกข้างในเพราะมันเป็นรอยยิ้มทรงเสน่ห์ เธอชอบมองนักศึกษาแพทย์หนุ่มเวลาเขายิ้มเพราะมีรอยกดลึกข้างแก้มทั้งสอง ใช่...เธอชอบลักยิ้มของเขมรัฐแต่ก็ไม่เคยบอกเขาสักที ได้แต่มองด้วยดวงตาเป็นประกายและหากปล่อยมันหวานฉ่ำไปกว่านี้ก็กลัวเขาจะว่าเธอมีอะไรในใจ ซึ่งเธอจะให้เขาเห็นไม่ได้เพราะมันเป็นเรื่องน่าอายที่ เพื่อน จะมาเขินเพื่อนกันเอง สักครู่เธอก็พูดกลบความเงียบขึ้นว่า

“หมอ...นี่ใกล้ถึงเวลาแล้ว เพื่อน ๆ คงไปถึงงานกันแล้วล่ะ”