เหตุผลที่จำยอม

วันรุ่งขึ้น

ห้องนอนของนาบี 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

"นาบี เปิดประตูให้แม่หน่อยซิลูก"

"..."

หลังจากที่นาบีรู้ว่าจะต้องได้แต่งงานกับจ้า พี่ชายต่างสายเลือดที่เธอไม่ค่อยชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่ เพราะเขาเอาแต่แกล้งเธอตลอดทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

เธอก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาเจอหน้าใคร จนพ่อกับแม่เธอรู้สึกเป็นห่วง

"นาบี นี่จะเที่ยงแล้วนะแต่หนูยังไม่ออกมาทานข้าวเช้าเลย ออกมากินข้าวสักหน่อยเถอะลูก"

"..."

"เอายังไงดีคะ นาบีไม่ยอมเปิดประตูเลย.?"

"ปล่อยแกไปก่อน เดี๋ยวหิวก็คงออกมาเอง"

"แต่ว่า.."

"ไปเถอะ.."

พ่อของเธอจูงมือแม่พาเดินออกไปจากหน้าห้องอย่างรู้สึกกังวล 

"นาบียังไม่ยอมออกมาทานข้าวเช้าเลยนะคะ..นี่ตาจ้าก็เหมือนกันออกไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่กลับมาเลย"

"..."

คุณปู่ยืนอยู่กับคุณยายมองไปที่ประตูห้องนอนของนาบีด้วยความลำบากใจ ที่ต้องบังคับให้หลานทั้ง 2 คนแต่งงานกัน 

"ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไป ฉันว่านาบีคงได้ทรมานตัวเองจนล้มป่วยแน่ๆ.."

"..."

เวลา 5 โมงเย็น 

"นาบียังไม่ยอมออกมาจากห้องเลยหรอ..?"

คุณปู่เดินมาเห็นแม่ของนาบียืนทำสีหน้ากังวลอยู่ที่หน้าห้องนาบีก็ถามขึ้นทันที 

"ค่ะคุณพ่อ.."

"แล้วมีใครเอาอาหารขึ้นมาให้หรือยัง.?"

"อรให้แม่บ้านยกขึ้นมาให้แล้วค่ะ แต่นาบีก็ไม่ยอมออกมาเอาเลย พอเห็นว่ามันมันเย็นแล้วอรก็เลยให้แม่บ้านยกกลับไปนะคะ."

"แล้วนี่ตาจ้ากลับมาหรือยังเธอรู้บ้างไหม..?"

"เห็นจีบอกว่าก็ยังไม่กลับนะคะ...นี่ทั้ง 2 คนคงจะกำลังประท้วงพวกเรากันอยู่แน่ๆ.."

"..."

"อรนึกภาพไม่ออกเลยค่ะว่านาบีกับตาจ้าจะอยู่กันยังไงถ้าแต่งงานกันจริงๆ แค่ทุกวันนี้ก็ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้ากันแล้ว.."

"อยู่ๆกันไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละ.."

"คุณพ่อรอให้นาบีเรียนจบก่อนได้ไหมคะ อรสงสารลูกแกยังเด็กเกินไปที่จะต้องมาแต่งงานตอนนี้ เพราะแกเพิ่งอายุแค่ 15 เท่านั้นเอง.."

คุณปู่มองหน้าลูกสะใภ้ตัวเองอย่างเข้าใจ

"พ่อเข้าใจความรู้สึกของอรนะ แต่ถ้าอรมีหลานชายให้พ่อสักคน นาบีก็คงไม่ต้องมาแต่งงานกับจ้าแบบนี้.."

"..."

เธอมองหน้าพ่อสามีด้วยความเสียใจ เพราะเธอเองก็เป็นคนมีลูกยาก เธอรู้ว่าทุกคนหวังให้เธอมีลูกผู้ชาย แต่เธอพยายามแล้วแต่ก็ไม่สามารถมีลูกอีกได้แล้ว เธอจึงต้องจำยอมให้นาบีแต่งงานกับจ้าเพื่อให้เขาเข้ามาใช้นามสกุลของครอบครัว

"นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้นามสกุลของเรามีผู้สืบสกุลต่อไป ถ้าพ่อปล่อยเอาไว้นานกว่านี้เพื่อรอให้นาบีเรียนจบ ถึงตอนนั้นหากต่างฝ่ายต่างไปมีคนรักของกันและกัน มันก็คงยากมากกว่านี้ที่จะต้องมานั่งบังคับให้พวกเขามาแต่งงานกัน.."

"ค่ะคุณพ่อ อรเข้าใจแล้วค่ะ.."

"พ่อจะคุยกับนาบีเอง อรช่วยให้คนไปหยิบกุญแจห้องของนาบีมาให้พ่อทีนะ."

"ค่ะ.."

....

แกร๊กๆ..>> 

ฉันที่กำลังนอนร้องไห้อยู่บนเตียงนอนเพราะเสียใจที่ถูกบังคับให้แต่งงานกับคนที่ฉันไม่ได้รัก ทำไมคุณปู่ถึงต้องบังคับให้ฉันแต่งงานกับพี่จ้าด้วย ทำไมต้องเป็นพี่จ้าด้วย ฮืออออๆๆ

"นาบี.."

"คุณปู่.."

ฉันหันไปมองเห็นคุณปู่ยืนอยู่ที่ข้างเตียงก็หันหน้าหนีกลับมาแล้วเอาผ้าห่มคลุมหัวตัวเองไว้ เพราะฉันไม่ต้องการเห็นหน้าคุณปู่ตอนนี้ 

"ทำไมไม่ลงไปกินข้าวละ...?"

"..."

"หยุดเรียนแค่ 3 วันเองไม่ใช่หรอ ถ้ามัวแต่งอนปู่แบบนี้เราก็คงไม่ได้เจอหน้ากันอีกเป็นเดือนเลยนะ.."

"..."

ฉันรู้สึกได้ว่าคุณปู่มานั่งลงที่บนเตียงข้างๆตัวฉัน โดยที่ฉันยังนอนคลุมโปงอยู่

"นาบี..ไม่รักปู่แล้วหรอ...?"

"อึกๆ..คุณปู่นั่นแหละที่ไม่รักนาบี"

"ใครบอกว่าปู่ไม่รักนาบี ปู่รักนาบีที่สุดเพราะนาบีเป็นหลานคนเดียวของปู่นะ.."

ฉันเอาผ้าห่มออกจากหัวแล้วลุกขึ้นนั่งหันไปมองหน้าคุณปู่ทั้งน้ำตาด้วยความน้อยใจและก็เสียใจ

"ก็ถ้าคุณปู่รักนาบีจริง ทำไมต้องให้นาบีแต่งงานกับพี่จ้าด้วยละคะ นาบีไม่ได้รักพี่จ้าสักหน่อย..ทำไมคุณปู่ต้องมาบังคับนาบีด้วย..ฮือๆ"

ฉันพูดออกไปก็สะอื้นไปด้วยความผิดหวังในตัวคุณปู่

"..."

คุณปู่มองหน้าหลานสาวตัวเองด้วยความสงสารจับใจแต่ก็ต้องใจแข็งเอาไว้ คุณปู่ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้หลานสาวตัวเองอย่างเบามือ 

"ปู่มีแค่พ่อของหลานเป็นลูกชายคนเดียวที่สืบทอดนามสกุล แล้วปู่ก็มีหลานสาวคนเดียวนั่นก็คือนาบี..แต่คุณย่ามีลูกชายและก็มีหลานชายอยู่หลายคนที่สืบทอดนามสกุล.."

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกันกับที่นาบีต้องแต่งงานกับพี่จ้าด้วยละคะ..นาบีไม่เข้าใจ..?"

"ที่ปู่ให้นาบีแต่งงานกับจ้าก็เพราะว่าปู่ต้อการให้จ้าเปลี่ยนมาใช้นามสกุลของเรา.."

"..."

"วันหนึ่งถ้านาบีโตขึ้นแล้วได้ไปแต่งงานกับคนที่นาบีรักจริงๆ ปู่ไม่รู้ว่าถ้าถึงตอนนั้นจะมีใครยอมเปลี่ยนมาใช้นามสกุลของเราหรือเปล่า และถึงต่อให้คนรักของนาบีจะยอม ครอบครัวของเขาก็คงไม่มีวันยอมหรอก..ปู่แค่ไม่อยากรอและไม่อยากมีความหวังแบบลมๆแล้งๆ เพราะปู่เองก็ไม่รู้ว่าจะอยู่กับนาบีได้อีกนานแค่ไหน.."

"คุณปู่..."

คุณปู่ดึงตัวเธอเข้าไปกอดปลอบไว้ด้วยความเข้าใจในความรู้สึกของหลานสาว

"ปู่รู้ว่าวันนี้หลานอาจจะยังไม่ได้รักตาจ้า แต่ปู่คิดว่าอยู่ด้วยกันไปสักวันนึงหลานจะรักตาจ้าได้เอง..แต่งงานกับตาจ้าเพื่อครอบครัวของเราเถอะนะนาบี.."

"..."

ฉันได้แต่สะอื้นเสียใจกับสิ่งที่คุณปู่พูดและขอร้องให้ฉันทำตามที่ขอ 

จนเมื่อคุณปู่เดินออกไปจากห้องแล้ว คุณแม่ก็เดินเข้ามาหาฉันในห้องแล้วนั่งลงบนเตียงฉัน โดยที่ตัวของฉันยังคงนอนนิ่งอยู่แบบนั้นและปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเองช้าๆ เพราะฉันไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไงต่อไป 

"แม่ขอโทษนะนาบี.."

อยู่ดีๆแม่กูพูดขอโทษฉันออกมา ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องมาขอโทษฉันด้วย 

"แม่ขอโทษ..ที่แม่มีหลานชายให้คุณปู่ไม่ได้..เรื่องนี้ถึงต้องมาเกิดกับนาบี.."

"..."

"พ่อกับแม่พยายามที่จะมีหลานชายให้คุณปู่มาตลอด แต่เพราะแม่เป็นคนมีลูกยากแม่ถึงมีหลานชายให้คุณปู่ไม่ได้ คุณปู่เคยขอร้องให้คุณพ่อหาผู้หญิงอีกคนเพื่อเอามาเป็นภรรยาจะได้มีหลานชายให้ท่านสักคน แต่เพราะพ่อของลูกรักแม่จึงไม่ยอมมีผู้หญิงคนใหม่ เราจึงยืนกรานที่จะมีลูกแค่คนเดียวมาตลอด.."

"..."

"แม่ผิดเองที่แม่มีหลานชายให้คุณปู่ไม่ได้..แม่ขอโทษนะนาบี..อึกๆๆ"

"แม่คะ.."

......