หนีความรู้สึกตัวเอง

"ผมขอกอดพี่หน่อยได้ไหม..?"

อัยรินทร์ยืนนิ่งไม่ได้ตอบอะไร เขาจึงถือวิสาสะเดินเข้ามาสวมกอดเธอไว้แน่นโดยที่ตัวเธอเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

"..."

"ทำไมเราต้องเป็นพี่น้องกันด้วย.."

"..."

"ทำไมพี่กับผมเราต้องมามีพ่อกับแม่คนเดียวกันด้วย.."

"..."

อัยรินทร์ไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพราะตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเรื่องบ้าๆแบบนี้ถึงได้เกิดขึ้นกับเธอและก็เขาได้

"ผมไม่เคยลืมพี่เลยตั้งแต่วันนั้นที่เรา..."

"อย่าพูดนะ..ห้ามพูดเด็ดขาด"

"ผมออกตามหาพี่ไปทุกที่ที่คิดว่าพี่ต้องไป ผมเป็นห่วงพี่มากเพราะกลัวว่าพี่จะไปเมาเละเทะอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่พอมาวันนี้สิ่งที่ผมเฝ้ารอมาตลอด 3 เดือนมันก็ทำผมรู้สึกใจสลาย.."

"..."

"ความจริงที่ผมได้รู้ในวันนี้มันโหดร้ายกับผมเหลือเกิน..ทำไม..ทำไมพี่ต้องมาเป็นพี่สาวผมด้วย.."

"..."

อัยรินทร์ไม่พูดอะไรออกไปได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาด้วยความเสียใจ

"มันคงจะดีกว่านี้ถ้าผมไม่ต้องมาที่นี่ ไม่ต้องมารู้ความจริงเรื่องนี้ แล้วปล่อยให้ผมได้คิดถึงพี่ไปแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่งยังจะดีกว่า.."

"เราก็แค่ต้องยอมรับความจริงกับเรื่องนี้ให้ได้.."

"ความจริงที่ว่าผมกับพี่เรามีอะไรกันแล้วงั้นอะหรอ..?"

"พอได้แล้ว..หยุดพูดเรื่องนี้สักทีได้ไหม.."

เธอผลักเขาออกจนกระเด็นเพราะไม่อยากให้เขาพูดถึงเรื่องนี้อีก

"ผมจะไม่พูดเรื่องนี้ให้พี่ได้ยินอีกก็ได้ เพราะผมจะไปจากที่นี่...ผมทนมองหน้าผู้หญิงที่ผมมีอะไรด้วยทั้งที่รู้ว่าพี่คือพี่สาวผมต่อไปไม่ได้หรอกนะ.."

"งั้นก็ไปซิอยากจะไปไหนก็ไป.."

"..."

"ไปซิ..อยากจะไปตอนนี้หรือตอนไหนก็ไปเลย.."

"พี่คงไม่อยากเห็นหน้าผมมากเลยใช่ไหม หรือพี่เสียใจที่ผมเข้ามาแย่งสมบัติของพ่อไปจากพี่.?"

"ใช่…ฉันเสียใจแล้วก็ผิดหวังมากที่พ่อเรียกนายกลับมาแล้วยกสมบัติให้นายครึ่งนึง ทั้งที่มันควรจะเป็นของฉันคนเดียว ฉันไม่อยากมีน้องชายอย่างนาย ฉันไม่ต้องการน้องชาย ไม่ต้องการได้ยินไหม.."

"..."

เขาโกรธมากที่เธอพูดออกมาจึงดึงรั้งใบหน้าของเธอเข้ามาจูบอย่างแรงแล้วดันตัวเธอไปจนชนเข้ากับตัวรถ

"อื้มมม...หยุดนะ..หยุด"

เขาบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่มและหนักหน่วงด้วยความโกรธ ปนด้วยความคิดถึงที่เขาเฝ้าตามหาเธอมาตลอด 3 เดือนที่ผ่านมา

"หยุดนะ.นายจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้นะ.."

"ทำไมละในเมื่อผมก็จะไม่อยู่แล้วจะเป็นไรไปถ้าเราจะมีอะไรกันอีกสักครั้งก่อนสั่งลา.."

เขากำลังจะยื่นหน้าเข้าไปจูบเธออีกแต่เธอหันหน้าหนีเขาจึงเลื่อนใบหน้าไปซุกไซ้ที่ซอกคอขาวแทน

"เราเป็นพี่น้องกันนะ..หยุดนะ"

"..."

เขาหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินคำพูดที่เธอพูดตอกย้ำเขาด้วยคำว่าพี่น้อง

"อย่าทำแบบนี้อีกเลย ฉันไม่อยากรู้สึกผิดกับพ่อแล้วก็แม่ไปมากกว่านี้ที่ต้องมามีอะไรกับน้องชายแท้ๆของตัวเอง...ช่วยอยู่ให้ห่างจากฉันแล้วมองฉันเป็นแค่พี่สาวคนหนึ่งของนายเถอะนะ เพราะต่อให้นายจะรู้สึกยังไงกับฉันมันก็คงเป็นไปไม่ได้..ไม่มีใครรับได้หรอกถ้าต้องรู้ว่าเรา 2 คนมีอะไรกัน.."

"..."

เขามองหน้าเธอด้วยความเสียใจและผิดหวัง แล้วก็ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระยอมเดินถอยห่างออกมาช้าๆ

"..."

อัยรินทร์มองเขาเดินจากไปทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกผิดที่อยู่ภายในใจ เธอไม่สามารถรู้สึกอะไรกับเขาได้มากกว่านี้ และเธอก็ต้องไม่รู้สึกอะไรกับเขาเด็ดขาดด้วย

....

วันรุ่งขึ้น

"โอม..จะเก็บเสื้อผ้าไปไหน...?'

"กลับอังกฤษครับ.."

"โอมจะกลับไปทำไมในเมื่อพ่อเขาต้องการให้ลูกไปบริหารงานในบริษัทคู่กับพี่อัย…โอมจะทิ้งทุกอย่างแล้วกลับไปเป็นแค่บาเทนดอร์ในร้านเหล้าเล็กๆเท่านั่นนะหรอ..?"

"มันเป็นอาชีพที่ผมรักแล้วผมก็มีความสุขกับมันครับ.."

"แต่แม่ไม่มีวันยอมให้โอมกลับไป…โอมต้องอยู่ที่นี่แล้วเข้าไปบริหารงานในบริษัทวัฒนะกรุ๊ปคู่กับพี่อัย แม่ไม่ยอมให้โอมทิ้งทุกอย่างที่พ่อยกให้กับโอมไปง่ายๆหรอกนะ.."

"ผมไม่ได้ต้องการเงินทองพวกนั้น แล้วผมก็ไม่อยากเข้าไปบริหารงานในบริษัทนั้นด้วย..ผมจะกลับอังกฤษ..ถ้าแม่ไม่กลับก็ไม่เป็นไรครับแต่ผมจะกลับ.."

เขาเดินตรงไปที่ประตูอย่างไวแต่ก่อนจะไปถึงแม่ของเขาก็เข้ามายืนดักหน้าเขาไว้

"ถ้าโอมกลับไปแม่จะฆ่าตัวตาย.."

"แม่.."

เขาตกใจมากที่แม่พูดออกมาแบบนี้

"มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าโอมไม่อยู่แล้วแม่ต้องอยู่ที่นี่คนเดียว สิ่งที่แม่ทำมาตลอดมันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรกับแม่หรอกนอกจากโอมคนเดียว.."

"..."

"โอมรู้ไหมว่าสิ่งที่แม่เฝ้ารอมาตลอด 27 ปีที่ผ่านมาคืออะไร..แม่รอที่จะได้กลับมาที่นี่กลับมาทวงทุกสิ่งทุกอย่างที่มันควรจะเป็นของแม่และก็ของโอมคืนกลับมาให้หมด ที่เราสองคนต้องไปอยู่อังกฤษด้วยกันเราก็ลำบากกันมากพอแล้ว แต่วันนี้เรามีทุกอย่างแล้วเราจะต้องไปลำบากกันอีกทำไม..."

"..."

แม่ของเขาพูดระบายออกมาทั้งน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มจนเขามองด้วยความเข้าใจ

“มันคงถึงเวลาแล้วที่โอมจะต้องรู้ว่าเมื่อ 27 ปีก่อนเกิดอะไรขึ้น ที่แม่กับพ่อต้องเลิกกันทั้งที่เรายังรักกันมันเป็นเพราะย่าของลูก”

“เพราะย่าหรอครับ..?”

“ย่าของโอมรังเกียจแม่มากแล้วก็ไม่เคยยอมรับในตัวแม่ได้เลย ต่อให้แม่จะพยายามทำดีแค่ไหนย่าเขาก็ไม่เคยมองแม่ในทางที่ดี หาเรื่องใส่ร้ายแม่สารพัดทั้งเรื่องเงินที่บอกว่าแม่ต้องการจะปลอกลอกพ่อ แล้วก็สร้างเรื่องว่าแม่มีชู้แล้วก็บอกว่าโอมเป็นลูกชู้ทั้งที่มันไม่จริงเลย..อึกๆๆ"

"ย่าเขาใส่ร้ายแม่ขนาดนี้เลยหรอ..แล้วพ่อเขาเชื่อที่ย่าพูดหรือเปล่าครับ..?"

"พ่อเขาไม่เชื่อคุณย่าหรอกเพราะพ่อเขารักแล้วก็เชื่อใจแม่มาก แต่ที่แม่ต้องหนีไปเพราะแม่ทนความร้ายกาจของคุณย่าไม่ได้แม่ถึงต้องพาโอมหนีออกมา ทำให้เราต้องแยกจากคุณพ่อแล้วก็พี่อัยมาตลอด 27 ปีนี่ไง.."

"แม่ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังมาก่อนเลย.."

"เพราะแม่ไม่อยากพูดถึงมันอีกและก็คิดว่าชาตินี้จะไม่มีวันกลับมาที่นี่อีกเด็ดขาด แต่พ่อก็ตามหาพวกเราจนเจอ แม่ถึงอยากให้โอมกลับมาเพื่อมาทดแทนบุญคุณที่พ่อเขายังรักและก็ไม่เคยลืมพวกเรา.."

"..."

นิอรแม่ของอัชวินทร์เดินเข้ามากุมมือลูกชายไว้พร้อมส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เขา

"ถ้าพ่อเขารู้ว่าโอมไม่ยอมรับสมบัติที่พ่อเขาตั้งใจยกให้พ่อเขาคงเสียใจมาก อย่าให้พ่อเขาต้องจากไปอย่างไม่สงบเลยนะโอม.."

1 อาทิตย์ผ่านไป

บริษัทวัฒนะกรุ๊ป

"ผู้บริหารอีกท่านกำลังเดินทางมาครับ…"

"..."

ทนายเจมส์เข้ามาบอกกับทุกคนในห้องประชุม จนอัยรินทร์หันมามองด้วยความแปลกใจ

"มาแล้วครับผู้บริหารอีกคนของวัฒนะกรุ๊ป.."

"สวัสดีครับ…ผมอัชวินทร์ วัฒนะเลิศ ผู้บริหารอีกคนหนึ่งของบริษัทวัฒนะกรุ๊ปครับ.."