บทที่ 20

"พี่มิล..หมายความว่า..พี่เคยทำอะไรพวกนี้?"เสียงแผ่วเบา..เต็มไปด้วยความตื่นเต้น..ดวงตาสีน้ำตาลคู่โต..มองสบดวงตาดำลึก..บุคลิกสุขุม..นุ่มลึก..บางอย่างทำให้เธอเกรง

"อื่ม..เพราะหลายๆอย่าง..ที่ทำไป..มันเกิดจากสัณชาตญาณ..การฝึกฝน..ไม่ใช่จู่ๆก็ทำได้"เสียงเข้มแหบพร่า..การที่เขาได้มีโอกาสกลับมาเทรดหุ้น..มัน 'กระตุ้น' ความเคยชินบางอย่าง..ที่ถูกฝังไว้ในกระดูกดำ

"เราไปหาอาจารย์หมอดีมั้ย?"ยัยตัวเล็กแนะนำ..บางทีถ้าเขาอยู่ใกล้..สิ่งที่เคยทำทุกวัน..อาจจะทำให้ 'จำ' ระยะเวลาหนึ่งทศวรรษที่ทำหายไปได้

"อื่ม..ไว้วันหยุดไปกันนะ"

ที่เขา 'เลือก' วันหยุด เพราะอยากหาเงินในวันธรรมดาให้มากกว่านี้..ที่สำคัญเขาอยาก 'คืนเงิน' ที่ยืมเธอไปด้วย

อาทิตย์นั้นชายหนุ่มยังคงใช้วิธีเดิมในการหาเงิน..มีครั้งนึง อันธิยามานั่งเฝ้าคนเป็นสามีที่เธอเคยตีตราว่าไม่ได้เรื่อง..แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็น 'ซุปเปอร์สามี' ที่ทั้งหล่อ..และพึ่งพิงได้

เธอนั่งเท้าคางมองเขา..ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตเยิ้มไปด้วยความรัก..จนพี่ชายข้างบ้านดีดเหม่งน้อยไปนึงทีด้วยความหมั่นไส้..ใบหน้าหล่อเหลายังคงขึ้นสี

"เลิกมองพี่แบบนี้ได้แล้วแบน"เสียงดุไม่จริงจัง

"ก็พี่มิลอยากหล่อทำไมละ..ชาติที่แล้วไม่รู้อัญไปกู้ชาติมาหรือเปล่านะ..ถึงได้สามีดีขนาดนี้"ไอ้ตัวเล็กเริ่มเพ้อ..เรียกรอยยิ้มมุมปากจากคนตัวโต

"แหนะๆ แอบยิ้มเหรอ"

"เปล่า...ใครแอบยิ้ม..ไม่มี้"

"หึ..เห็นอยู่ชัดๆ ว่าพี่แอบยิ้ม..เขินอะดิ"คนเป็นเมียยังเต๊าะไม่เลิก..ใบหน้าหล่อเหลาหันมาสบตา..ดวงตาคมหรี่มอง..ก่อนจะส่งคำพูดที่ทำให้ชวนเขิน

"แบน...ถ้ายังล้อไม่หยุด..พี่จับจูบจริงด้วยนะ"น้ำเสียงคนพูดเอาจริง

ได้ผลคนตัวเล็กเงียบลงทันที...ภาพในรถวันนั้นยังวนเวียนในหัว..ทำยังไงก็เอาไม่ออก..แถมช่วงไม่กี่วันก่อนไอ้พี่ข้างบ้านยังทำตัวรุ่มร่ามผิดปกติ..คนเป็นเมียกลืนน้ำลายดังเฮือก..ช่วงนี้ควรเพลาการจีบสามีออกไปชั่วคราวก่อนดีมั้ย?

เมื่อเห็นยัยแสบเลิกล้อ..เลิกป่วน..คนตัวโตจึงหันไปกลับจดจ่อใช้สมาธิตรงหน้า..หลักประกันตอนนี้จากต้นอาทิตย์สามหมื่น..ขึ้นมาเกือบเก้าหมื่น

พอเขาเงียบ..ร่างบอบบางเปลี่ยนมานวดบ่าให้อย่างเอาใจ..ยัยตัวเล็กเอียงคอมองจอเทรด..ดวงตากลมโตสีน้ำตาลกะพริบปริบๆ

'เธอเก็บเทพเจ้าโชคลาภกลับมารึเปล่านะ'

รามิลเริ่มหันมาใช้อินดิเคเตอร์บางตัว..เธอมองมันอย่างสนใจ..แต่ไม่กล้าถาม..เหมือนคนตัวโตจะรู้ว่ามีคนแอบมอง..เขาผินหน้ามาทางเธอ

"สนใจเหรอแบน"น้ำเสียงเข้มใจดี..ยัยตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก..ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

บางทีเธอก็เหมือนลูกหมา 'พันธ์แจ๊ค รัซเซลล์ เทอร์เรียร์' ที่แสนฉลาดซุกซน..รักเจ้าของ..สุดแสนจะอารมณ์ดี..จนเขาอดนึกเอ็นดู..เผลอลูบผมสีน้ำตาลนั้นไม่ได้..อันธิยามองอย่างแปลกใจ..แต่ยังคงยิ้มบานแฉ่ง..ใบหน้าจิ้มลิ้มระรื่นจนน่าหมั่นไส้

'สงสัยพี่มิลจะกลับมาหลงรักเธอแล้ว'

ยังดีที่ไอ้ต้าวตัวเล็กยังไม่รู้ถึงความคิดของคนเป็นสามี..ที่คิดว่าเธอเหมือนน้องหมา..ไม่งั้นคงบ้านแตกเป็นแน่แท้

"อันนี้เรียกว่า..fibonacci..ไว้สำหรับหาจุดซื้อจุดขาย"ชายหนุ่มอธิบายพร้อมลากเส้นให้ดู..เธอมองอย่างสนใจ

"อันนี้พี่ใช้กราฟระยะวัน..แต่หุ้นบางตัวถ้าเป็นขาลง..หรือขาขึ้นชัดเจน..เราอาจมองไม่เห็นภาพ..อาจต้องปรับระยะไกลขึ้น..เพื่อให้เห็นภาพชัดขึ้น"

เขายังคงสอนวิธีการใช้เครื่องมือด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม...ถ้าถามเธอว่าเข้าใจมั้ย..ก็คงต้องตอบว่า..ไม่!

เมื่อเห็นเธอเงียบไป..แววตาชักว่างเปล่า..คนตัวโตถอนหายใจหนึ่งที..ก่อนหันกลับไปโฟกัสในสิ่งที่ต้องทำ..ขณะนั้น..หุ้นขนาดกลางตัวนึงกำลังลงแรง..5%..10%..15%..20%..25%..จวบจนหวิดจะแตะ30% ออเดอร์ถูกเคาะฝั่ง offer ทันที และเริ่มเกิดการไล่ราคา..ระยะเวลาเกิดขึ้นภายในไม่กี่นาที

"อ่ะ..ทำไมพี่ซื้อหุ้นตัวนี้ละ"

ดวงตากลมโตมองหุ้นที่พี่เขาซื้อวันนี้ด้วยความแปลกใจ..ปกติพี่มิลจะซื้อหุ้นตอนที่หุ้นเป็น 'ขาขึ้น' เท่านั้น..นี้เป็นครั้งแรกที่เห็นพี่เขาซื้อหุ้น 'ขาลง'

ราคาไตร่กลับขึ้นไปไวมาก..อันธิยาเบิกตากว้าง..ซื้อละขึ้น..โคตรเทพ!!! แทบอยากจะกราบกรานเคารพเป็นท่านอาจารย์..เสียอย่างเดียวถ้าสถานะเปลี่ยน..ผู้ชายของเธอคงโดนสาวแย่งไปกิน!!

ชายหนุ่มไม่ตอบ...จวบจนราคาหุ้นถูกไล่ขึ้นไประดับนึง...รามิลโยนหุ้นคืนฝั่งbid ทันที..สักพักราคาก็เริ่มไหลรูดลง...จนหญิงสาวกลืนน้ำลายดังเฮือก

"จำไว้นะแบน..ในตลาดมีอารมณ์สองแบบ..'ความโลภ' กับ 'ความกลัว' สำคัญหนูต้องรู้เท่าทันอารมณ์ตัวเอง เมื่อเข้าใจอารมณ์ตัวเอง ก็จะเข้าใจพฤติกรรมคนในตลาด..เข้าใจมั้ย?"เสียงเข้มอธิบายราบเรียบ

"แล้วพี่มิล..รู้ได้ยังไงว่า..ถ้าไม่ขายราคานี้ ราคาหุ้นจะไหลลง"เธอถามด้วยความคับข้องใจ..ใบหน้าหล่อเหลาครุ่นคิด..ทั้งยังพยายามเรียบเรียงคำพูด

"เวลาหุ้นลงแรงๆ..สิ่งที่หนูต้องรู้..คือมีรายใหญ่ตั้งใจขายลงมาก่อน..เพราะฉะนั้นให้สงสัยเสมอว่าตัว 'หุ้น' ตัวนั้นมีปัญหาอะไรบางอย่าง?"

"..."

"เพราะฉะนั้นเวลาเทรดหุ้นลักษณะนี้..ต้องไม่โลภ เพราะราคาเล่นได้แค่รีบาวน์เท่านั้น"

"อื่ม..หนูจะจำไว้ค่ะ"

"ดีมาก..หมาน้อย"

"พี่มิล..พูดว่าอะไรนะ!?"

"ปะ..เปล่า"

ไอ้ต้าวพี่ข้างบ้านเสมองทางอื่น..นึกขำในใจ ส่วนเจ้าหมาแจ๊ครัซเซลล์ของเขายังยิ้มแป้นสดใสอย่างเช่นทุกวัน

จนเวลาผ่านไปถึงวันเสาร์..ยัยตัวเล็กพาคุณสามีมาหาอาจารย์หมอที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ..พอไปถึงกว่าจะรับบัตรคิว..กว่าจะได้เจอหมอ..ใช้เวลาหลายชั่วโมง..อันธิยายังคงจับมือเขาแน่น..มือน้อยชื้นเหงื่อ..ดวงตาคมหลุบลง

ตั้งแต่เขาเจอเธอ..มือเล็ก..แทบไม่ปล่อยจากมือเขาเลย..ใจที่เคยนิ่งเสมอเริ่มหวั่นไหว

"พี่ไม่ต้องตื่นเต้นนะ..ได้เจออาจารย์หมอแล้ว..รับรองหายดีแน่ๆค่ะ"เธอยังคงให้กำลังใจ

"ใครตื่นเต้น..มีแต่เธอแหละแบน"น้ำเสียงคนตัวโตแอบระอาเล็กน้อย..ก่อนที่ยัยกระเปี๊ยกจะทันได้เถียง..นางพยาบาลเกศแก้ว..เดินเข้ามาทักทาย

"พี่อัญวันนี้ไม่เปิดร้านเหรอคะ"

"วันนี้ไม่ได้เปิดอะ..พาคุณสามาหาหมอ..ว่าแต่วันนี้เราเข้าเวรทั้งวันเลยมั้ย"

"เข้าถึงแค่เที่ยงแหละพี่..ตอนบ่ายก็ออกเวรละ..เออพี่..ได้ไปเยี่ยมยายคำหลังตอกวัดบ้างมั้ย"คนอายุน้อยกว่าถาม

"มีเอาข้าวไปฝากแกบ้างนะ"

"อ่อค่ะ..ช่วงนี้หนูฝากดูแกหน่อยนะ..ถ้ามีไข้หรืออะไรบอกหนูหน่อยนะคะ..ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนหนูไม่ค่อยว่างไปดู..หนูกลัวแกไม่สบาย..ยังไงก็จะได้พาแกมาหาหมอทัน"

แล้วสองสาวก็เม้าส์มอย..เรื่องคนแก่ในหมู่บ้าน..อาจเพราะคนหนุ่มสาวเลือกที่จะเข้าไปทำงานกันในเมือง..ผู้สูงอายุในหมู่บ้านเยอะมาก..คนในชุมชน..รวมถึง..อสม. จึงช่วยกันสอดส่องดูแล..ซึ่งเขาไม่เข้าใจอารมณ์ตรงนี้เลย..ทำไมคนเราต้องสนใจคนรอบข้างขนาดนั้น

ตอนที่คนไข้ถูกนางพยาบาลรุ่นใหญ่เรียกเข้าห้องอาจารย์หมอ..สาวสองยังคุยกันไม่จบ..จนนางพยาบาลคนสวยโดนดุ..เธอถึงหน้าม่อยออกไป

บรรยากาศในห้องยังคงเหมือนครั้งแรกที่เธอเคยเข้ามา..แตกต่างจากวันนี้คุณหมอดูเหนื่อยล้าจากการตรวจคนไข้..ใบหน้าอวบอิ่มมันเยิ้ม..ดวงตาตีบเล็กใต้แว่นยังคงใจดี

"ว่าไงพ่อหนุ่ม..เริ่มจำได้หรือยัง"

แล้วคนไข้ก็เริ่มเล่า..สิ่งที่เขาคิดให้คุณหมอฟัง..ร่างอวบอ้วนในชุดขาวพยักหน้าหงึกหงัก..ก่อนส่งลิสรายชื่อยาที่ขอเบิกให้คนไข้..ทั้งยังส่งให้นางพยาบาล..ทั้งหมดจบภายในห้านาที

"อาการปวดหัวน้อยลงแล้วใช่มั้ย"

"ครับ"

คุณหมอพยักหน้า..ก่อนก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ..นางพยาบาลสูงวัยมองเป็นเชิงให้ออกจากห้อง

"เอ่อ..คุณหมอไม่คิดจะถามอะไรเพิ่มหน่อยเหรอครับ..แล้ว..ผมจะจำได้เมื่อไร!!"

"อื่อ..ไม่ต้องคิดมากนะพ่อหนุ่ม..ถ้าจำเดี๋ยวก็จำได้เองแหละ"เจ้าของห้องสรุปง่ายๆ...เล่นเอาคนไข้อึ้ง..ก่อนทั้งสองคนจะถูกต้อนออกจากห้อง..พร้อมเรียกคนไข้คนต่อไป..เพื่อเร่งทำเวลา

สมกับเป็นโรงพยาบาลรัฐโดยแท้!