ยังไม่ลืมภรรยาเก่า

ชบาแก้วเดินถือตะกร้าผ้ามาเก็บที่เดิม แล้วจึงเดินไปลองชะเง้อดูพ่อเลี้ยงหนุ่มในห้องทำงาน อยากจะถามเขาเหลือเกินว่าทำไมต้องห้ามเข้าไปทำความสะอาดในห้องนอนของเขาแต่ก็ไม่กล้า คนอย่างเธอทำอะไรก็ต้องทำให้สำเร็จเสร็จสิ้น หากทำความสะอาดทั้งบ้านจนเรียบร้อยแล้ว แต่ยังเหลือเพียงห้องของสิงหราชเพียงห้องเดียวมันทำให้เธอไม่ค่อยสบายใจ

และแล้วก็เป็นอีกครั้งที่เธอถือวิสาสะทำอะไรนอกเหนือคำสั่งของสิงหราช เธอเดินถือไม้กวาดพร้อมที่ตักขยะและไม้ถูพื้นเข้าไปในห้องนอนใหญ่ที่อยู่ชั้นบนด้านในสุดของบ้าน

แกร๊ก เปิดประตูอย่างเบามือแม้รู้ว่าเจ้าของห้องอยู่ในห้องทำงานด้านล่าง “โอ้โห่...” เธออุทานเมื่อเห็นห้องนอนใหญ่รกไปด้วยเอกสารแถมที่หลับที่นอนก็ยังยับยู่ยี่เหมือนกับว่ามันไม่เคยถูกเก็บให้เป็นระเบียบสักครั้ง

ชบาแก้ววางของในมือก่อนจะรีบปรี่ไปที่เตียงนอนใหญ่ ดึงขึงผ้าปูเตียงให้ตึงจัดหมอนให้เป็นระเบียบ ยกสะบัดผ้านวมสีเทาเข้มคลุมเตียงให้เรียบร้อย จากนั้นก็หันมามองเอกสารที่วางกระจัดกระจายอยู่ที่โต๊ะข้างหัวเตียงให้เป็นระเบียบ

“ยุ่งกับงานจนไม่มีเวลาจัดห้องตัวเองจริงๆ เหรอเนี่ย” จัดที่นอนเสร็จเรียบร้อยก็เริ่มเปิดดูตู้เสื้อผ้า

“เฮ้ย...” กองผ้าหล่นมาที่พื้นตั้งแต่ที่เธอยังเปิดประตูตู้ไม่เต็มที่

ชบาแก้วง่วนอยู่กับการแยกเสื้อกางเกงให้เป็นสัดส่วนจากนั้นก็เริ่มเอาใส่ไม้แขวนแยกโซนเสื้อกางเกงแล้วเรียงสี จากนั้นก็พับผ้าส่วนที่เหลือให้เป็นระเบียบและใส่ลิ้นชักตู้เอาไว้

“หืม” รูปใคร? เธอเห็นรูปถ่ายหลายใบในลิ้นชักขณะที่จะเอาเสื้อผ้าเก็บใส่ลิ้นชักชั้นบนสุด ชบาแก้ววางผ้าในมือไว้กับพื้นและหยิบรูปพวกนั้นมาดูก็พอจะรู้ว่าหญิงสาวหน้าสวยหุ่นเซ็กซี่ที่สิงหราชกอดเธอเอาไว้ทุกรูปเป็นภรรยาเก่าของเขา รู้ได้ยังไงน่ะเหรอ ก็รูปสุดท้ายที่เธอเห็นเป็นรูปที่ทั้งสองแต่งตัวในชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาว

“ภรรยาเก่างั้นเหรอ” เธอนั่งขมวดคิ้วครุ่นคิด หากสิงหราชยังเก็บรูปพวกนี้เอาไว้ก็เท่ากับว่าน่าจะยังไม่สามารถลืมภรรยาเก่าของเขาได้ แล้วเขาจะอยากแต่งงานใหม่กับพี่สาวของเธอไปเพื่ออะไร

แกร๊ก เสียงประตูที่กำลังเปิดบวกกับร่างสูงใหญ่ที่ปรี่เข้ามาหาด้วยท่าทางไม่พอใจทำชบาแก้วรีบลุกขึ้นพรวด

“บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเข้ามาในนี้”

“คือ...” ยังไม่ทันได้พูดอะไรชบาแก้วก็ถูกลากออกมาจากห้องนอนใหญ่

“แก้วแค่จะทำความสะอาดให้เท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีนี่คะ”

“ยังจะเถียงหน้าด้านๆ อีก แล้วนี่อะไร!” กระชากรูปถ่ายที่หญิงสาวกำเอาไว้ในมือ สิงหราชโกรธจนเลือดขึ้นหน้าที่ชบาแก้วทำตัวก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของเขามากเกินไป

“แก้วแค่จะเก็บผ้าเข้าลิ้นชักให้เรียบร้อยเท่านั้นไม่ได้คิดจะรื้อค้นอะไรเลยนะคะ แล้วทำไมห้องพี่ใหญ่ยังมีรูปของภรรยาเก่าอยู่ล่ะคะ”

“รู้ได้ยังไงว่าเป็นรูปภรรยาเก่าผม”

“นี่ไงคะ” ดึงรูปจากมือสิงหราชคืนมาแล้วยื่นโชว์รูปภาพที่สิงหราชและหญิงสาวในรูปอยู่ในชุดแต่งงาน

“พี่ใหญ่ยังไม่ลืมภรรยาเก่าแล้วทำไมถึงอยากแต่งงานกับพี่สาวแก้วล่ะคะ” สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ แต่ดูท่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดอยากจะตอบอะไรและยังเริ่มหายใจแรงขึ้นจนมีเสียงฟึดฟัดแสดงออกถึงอารมณ์โกรธจัด ชบาแก้วเห็นเช่นนั้นจึงเริ่มถอยหลังหนีสิงหราชแล้วรีบเดินหนีไป

“หยุดเดี๋ยวนี้เลย”

เสียงคำสั่งดังลั่นบ้านขนาดนั้นมีหรือชบาแก้วจะหยุดฝีเท้า เธอรีบสับขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะไม่รู้ว่าเวลาสิงหราชโมโหจัด เขาจะระบายความโมโหอย่างไรได้บ้าง ทางที่ดีเธอควรอยู่ห่างเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“แก้ว”

ชบาแก้วหันไปมองคนที่เดินตามหลังมาไวๆ ก็รีบเร่งฝีเท้า ด้วยความที่หันมองแต่ขช้างหลังจึงไม่ทันระวัง “ว๊าย”

“แก้ว!” ชบาแก้วตกบันไดไปต่อหน้าต่อตาสิงหราช เขาเห็นเช่นนั้นก็รีบวิ่งลงบันไดตามหญิงสาวหน้าตาตื่น

“แก้ว แก้ว โถ่โว้ย!” สบถหน้าเสียเมื่อเรียกชบาแก้วเสียงดังแค่ไหนเธอก็ยังไม่มีท่าทีที่จะตอบสนอง

“บอกน้าซิว่าคุณสิงห์ไม่ได้เป็นคนทำร้ายแก้ว”

“ถึงผมจะไม่ได้อยากให้เธอเจ็บตัว แต่ก็เป็นต้นเหตุทำให้แก้วตกบันไดครับ”

“ยอมรับแบบนี้ก็ดี ต่อไปนี้คุณสิงห์ก็ต้องเป็นคนดูแลหนูแก้วจนกว่าเธอจะหายดี มันคือความรับผิดชอบของลูกผู้ชายอย่างคุณสิงห์”

“ครับ”

“น้าถามอีกอย่างนึงสิ”

“ว่ามาเลยครับ”

“ทำไมในมือหนูแก้วถึงได้มีรูปเรากับลดาล่ะ”

“ผมห้ามเธอไม่ให้ไปยุ่งกับห้องของผม แต่เธอก็ไปทำความสะอาดในนั้น แล้วก็เจอรูปพวกนั้นครับ”

“นี่สินะสาเหตุ คุณสิงห์กับลดาก็เลิกกันไปตั้งนานแล้ว น้าถามตรงๆ นะคะ คุณสิงห์ยังไม่ลืมลดาใช่ไหม”

“ใครจะลืมคนที่ทำให้เจ็บขนาดนั้นได้ล่ะครับ”

“ญาติคุณชบาแก้วค่ะ”

เห็นหมอเรียกหาญาติชบาแก้วออกมาจากห้องฉุกเฉิน พรทิพย์และสิงหราชก็รีบลุกเดินไปประชิดหมอสาวทันที

“ฉันเป็นญาติเธอค่ะ” พรทิพย์หวังจะได้คำตอบจากหมอว่าชบาแก้วจะไม่เป็นอะไรรุนแรง

“ตอนนี้คนไข้ฟื้นแล้วนะคะ มีกระดูกร้าวที่แขนขวาตอนนี้หมอใส่เฝือกอ่อนให้แล้วค่ะ ร่างกายมีรอยฟกช้ำเล็กน้อย หมอให้อยู่ดูอาการคืนนึงนะคะ ถ้าคืนนี้ไม่มีอาการแทรกซ้อนมีไข้หรืออาเจียนพรุ่งนี้หมอจะให้กลับบ้านได้ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

สิงหราชค่อยหายใจหายคนได้โล่ง จากนั้นก็เดินตามบุรุษพยาบาลที่กำลังเข็นเตียงของชบาแก้วไปที่ห้องพักฟื้น

“ช้ำไปหมดเลยแม่คุณเอ๊ย” พรทิพย์มองดูตามเนื้อตัวคนที่กำลังหลับอยู่บนเตียงด้วยสายตาเวทนาสงสาร บันไดที่เรือนใหญ่ค่อนข้างสูง ดีแค่ไหนแล้วที่ชบาแก้วตกลงมาแล้วไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต

“คุณสิงห์กลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวน้าเฝ้าหนูแก้วเอง”

“ผมเป็นต้นเหตุให้เธอเป็นแบบนี้ให้ผมเฝ้าเธอดีกว่าครับ”

“อย่างงั้นเดี๋ยวน้าให้คนเอาเสื้อผ้ากับอาหารมาให้แล้วกันนะ”

“ขอบคุณครับ”

พรทิพย์กลับไปได้สิงหราชก็มาสำรวจเนื้อตัวชบาแก้วใกล้ๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำที่เริ่มแสดงมากขึ้นมาหลายจุด

เขานั่งกอดอกถอนหายใจนิ่ง แทนที่จะหาวิธีไล่หญิงสาวให้กลับไปตอนนี้กลับต้องมาดูแลเธออย่างใกล้ชิดเสียอย่างนั้น จะว่าไปก็นึกตำหนิตัวเอง หากไม่โมโหกับเรื่องไม่เป็นเรื่องชบาแก้วก็คงไม่มาเกิดเหตุเช่นนี้ แม้นเขาจะไม่อยากให้เธอมายุ่งกับเขา แต่ก็ไม่ได้จะคิดทำร้ายให้มาเจ็บตัวต่อหน้าต่อตาแบบนี้