มาแต่งงานแทน

อรนลินก็ร้อนอกร้อนใจที่กลิ่นชวาดันมาตั้งท้องทำให้พ่อเลี้ยงสิงหราชยกเลิกการยกหนี้สินให้กับเธอ แถมยังสั่งเอาไว้ว่าอีกสามวันหากหาเงินมาคืนเขาไม่ได้ก็จะต้องออกไปจากบ้านหลังใหญ่หลังนี้

ด้วยความร้อนอกร้อนใจเธอเลยมาระบายอารมณ์กับชบาแก้ว และลองเชิงขอให้ชบาแก้วไปแต่งงานแทนพี่สาว ชบาแก้วตกปากรับคำโดยไม่คิดลังเลเพราะรู้ว่าหากสิงหราชอยากได้เจ้าสาว และหลังจากแต่งงานแล้วเขาก็จะยกหนี้ให้กับแม่เลี้ยงของเธอ สิ่งสำคัญที่เธออยากได้คืนที่สุดคือบ้านเรือนไทยของย่าที่อยู่จังหวัดตาก เพราะมันเป็นที่ที่มีแต่ความทรงจำที่ดีในวัยเด็ก แล้วเธอก็หวังว่าที่นั่นจะเป็นที่พึ่งพิงยามไม่มีที่ไป

“แก้วยอมค่ะคุณแม่ แต่หลังจากแต่งงานแก้วขอบ้านคุณย่าแก้วคืนนะคะ”

“ได้ ถ้าแกทำให้พ่อเลี้ยงยกหนี้ให้ฉันได้ฉันก็จะยกบ้านให้แก แกรีบเก็บของเลยพรุ่งนี้แกก็ไปที่ไร่นั้นตั้งแต่เช้า แล้วก็ไม่ต้องไปบอกพี่แกล่ะ พี่แกกลับมาฉันจัดการเอง”

“ค่ะ”

อรนลินยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อรู้ตัวว่าตอนนี้มีผู้ช่วย เธอยกมือไหว้ท่วมหัวให้ชบาแก้วได้แต่งงานกับสิงหราชได้สำเร็จเธอจะได้หลุดพ้นจากหนี้ก้อนโตเสียที แล้วลูกเลี้ยงคนเล็กคนนี้ก็จะได้ออกจากบ้านหลังนี้ไปให้พ้นหูพ้นตาด้วย

“ขอโทษนะพี่ว่าน” ชบาแก้วขับรถเก๋งสีขาวคันเก่งของเธอออกจากบ้านตั้งแต่เช้า ตั้งแต่เมื่อคืนเธอก็ไม่กล้าที่จะรับสายพี่สาวเพราะกลัวว่าจะหลุดปากบอกเรื่องที่กำลังตั้งใจไปทำ

ไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้เธอจะเจออะไรบ้าง แต่คนอย่างเธอก็ไม่มีอะไรจะต้องเสียแล้ว เพราะหากไม่ทำอะไรเลยเธอก็อาจจะไม่มีที่ซุกหัวนอน แถมบ้านเรือนไทยของย่าก็จะต้องตกไปอยู่ในมือของพ่อเลี้ยงสิงหราช ซึ่งเขาอาจจะขายต่อให้ใครอีกก็ไม่รู้

ตอนนี้เธอแค่ยอมเป็นคนใจกล้าหน้าด้านสักหน่อยเดินทางไปหาสิงหราชเพื่อขอแต่งงานแทนคนเป็นพี่ หวังว่าเขาจะยอมรับข้อเสนอง่ายๆ บ้านของย่าก็จะได้กลับมาอยู่ในมือเธอเสียที

ชบาแก้วเดินทางไปด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความกังวลเป็นที่สุดเพราะรู้ว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่น่าจะไม่ให้ความต้อนรับเธอเท่าไหร่ เหตุเพราะแม่เลี้ยงเธอไปผิดคำพูดกับเขาอยู่หลายครั้ง แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

ชบาแก้วขับรถจากกรุงเทพมหานครร่วมเจ็ดชั่วโมงกว่าจะมาถึงจังหวัดตาก ขับเข้าตัวอำเภอหนึ่งมาได้ก็เห็นป้ายทางเข้าไร่สินโชตินุวัติ ทางเข้าเป็นถนนคอนกรีตอย่างดี สองฟากทางเต็มไปด้วยสวนป่า ขับเข้ามาร่วมสองกิโลเมตรก็เริ่มเห็นไร่ชาและกาแฟอยู่กันคนละฝั่ง ในพื้นที่กำลังมีคนทำงานกันอยู่ประปราย นี่สินะอาณาจักรของพ่อเลี้ยงสิงหราช ช่างใหญ่โตดูมีอันจะกินมากกว่าใครในแถบชนบทแห่งนี้จริงๆ

“ยังไม่ถึงอีกเหรอเนี่ย” เธอจำได้ว่าอรนลินบอกว่าบ้านของพ่อเลี้ยงจะอยู่ท้ายสุดของไร่ ขับรถตรงตามถนนไปเดี๋ยวก็เจอเอง ตอนนี้เธอมั่นใจว่าเธอขับเข้ามาจากปากทางเข้าไร่ร่วมสามกิโลเมตรแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเห็นบ้านคนเลย

“นั่นใช่ไหมนะ” เธอเริ่มรู้สึกว่ากำลังขับเข้ามาในบริเวณที่มีบ้านคนก็เพราะสองข้างทางเริ่มเปลี่ยนจากพื้นที่ไร่ มาเป็นสนามหญ้าที่จัดตกแต่งด้วยไม้ดอกไม้ประดับนานาพรรณ

ขับลงเนินไปไม่นานนักก็เห็นบ้านไม้สักสไตล์โมเดิร์นสองชั้นหลังใหญ่ตั้งตระหง่าน แล้วก็มั่นใจว่าเธอได้ขับมาถึงบ้านของพ่อเลี้ยงหนุ่ม เพราะตอนนี้คนที่เธออยากจะมาคุยด้วยกำลังเดินออกมาจากบ้านพอดี

สิงหราชพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่ มาดเข้ม สูงเกือบสองเมตร รูปร่างบึกบึนกำยำ ผิวสีแทน ปล่อยผมหยิกยาวประบ่า หนวดเครารุงรังถอดหมวกคาวบอยของเขาออกแล้วยืนกอดอกมองหญิงสาวที่กำลังลงจากรถไม่ละสายตา

หญิงสาวร่างเล็กอรชรอ้อนแอ้นใบหน้าจิ้มลิ้มในชุดมินิเดรสสีชมพูไม่ต่างจากเด็กสาวแรกรุ่น ชายหนุ่มจำได้ดีว่าเธอคือลูกเลี้ยงของอรนลินน้องสาวของคนที่เขาอยากได้มาเป็นเจ้าสาว ดวงตาคมจ้องมองเธอตาแทบไม่กระพริบเพราะไม่รู้ว่าเธอถ่อมาถึงที่นี่คนเดียวเพื่ออะไร

“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง”

“ถ้าจะคืนเงินผมโอนมาก็ได้”

“เปล่าค่ะ แก้วไม่ได้มาคืนเงิน แต่แก้วจะมาคุยกับพ่อเลี้ยงว่าขอแต่งงานแทนพี่ว่านค่ะ” เธอปั้นหน้ายิ้มทั้งที่ในใจกลัวเหลือเกินว่าจะถูกไล่ตะเพิด

“หึ่...” รู้สึกขำในความกล้าของหญิงสาว ก่อนสีหน้าจะแปรเปลี่ยนแสดงออกถึงความไม่สบอารมณ์ “พวกคุณคงคิดว่าโลกนี้อะไรมันก็ง่ายไปหมดเหมือนตัวคุณสินะ”

เสียงดุของสิงหราชทำชบาแก้วถอยหลังหลายก้าว แต่ถึงจะกลัวยังไงเธอก็ต้องทำตามความต้องการของตัวเองให้สำเร็จ “อย่ามาว่าแก้วแบบนี้นะคะ” ใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มบึ้งตึงที่ถูกตราหน้าว่าง่ายจากคนที่ไม่เคยรู้จักนิสัยใจคอกันดี

“แล้วที่มาเสนอหน้าอยากเป็นเมียผมแทนพี่สาว ไม่เรียกว่าง่ายเรียกว่าอะไร” สิงหราชเท้าเอวมองชบาแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้า รูปร่างหน้าตาของเธอน่ารักน่าชังไม่ต่างไปจากพี่สาว แต่ที่ต่างกันคือบุคลิกและท่าทางรวมไปถึงความรู้ความสามารถของเธอเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากได้มาทำภรรยาเป็นที่สุด

คนที่ไม่เก่งงานอยู่เป็นแม่บ้านผลาญเงินของเขาเล่นไปวันๆ เขาไม่อยากเอาคนแบบนี้มาทำพันธุ์อีกแล้ว

ร่วมสามสี่ชั่วโมงจวบตะวันจะตกดินแล้วที่ชบาแก้วนั่งหน้าห่อเหี่ยวอยู่ที่หน้าบ้านของสิงหราชไม่ไปไหน หลังจบบทสนทนาเมื่อครั้งที่มาถึงเธอก็ถูกเขาไล่ให้กลับอย่างกับหมูกับหมา แต่มีหรือคนที่มีอุดมการณ์แน่วแน่อย่างเธอจะยอมกลับไปแต่โดยดี เป้าหมายของเธอตอนนี้ก็คือทำยังไงก็ได้ให้ได้บ้านของย่ากลับคืนมา

พลอยนารี หญิงสาวหน้าสวยรูปร่างสูงเพรียวอกเป็นอกเอวเป็นเอว น้องสาวต่างแม่ของสิงหราชเดินเอาปิ่นโตอาหารเย็นมาที่บ้านของพี่ชาย เมื่อเห็นมีหญิงสาวหน้าตาน่ารักน่าชังนั่งพิงเสาหน้าบ้านก็มองด้วยสายตาฉงนก่อนจะรีบเดินปรี่เข้าไปหา

“คุณคะ...”

“สวัสดีค่ะ ถ้าจะมาไล่แก้วยังไงแก้วก็ไม่ไปค่ะ” เห็นหญิงสาวหน้าสวยหวานเดินเข้ามาหาเธอก็รีบลุกยืนยกมือสวัสดีอีกฝ่ายก่อนจะโพล่งยืนยันคำเดิมว่าเธอจะไม่ไปไหนเพราะเข้าใจว่าคนตรงหน้าเข้ามาไล่

“ทำไมถึงคิดว่าฉันจะมาไล่ล่ะคะ” เป็นคำตอบที่ทำเอาพลอยนารีเริ่มฉงนหนักเข้าไปใหญ่

“พ่อเลี้ยงไม่ได้ให้คุณมาไล่ฉันเหรอคะ”

สิ้นคำถามกลับของชบาแก้วพลอยนารีพาหญิงสาวมาที่เรือนไทยหลังเล็ก หลังจากถามไถ่ข้อมูลคร่าวๆ ถึงการมาที่นี่จากชบาแก้วเรียบร้อยแล้วพลอยนารีก็พาหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มเข้าไปหาแม่ของเธอที่เรือนเล็ก

“คุณแม่คะ นี่แก้วค่ะ” เธอเดินจูงมือชบาแก้วเข้ามาหาคนเป็นแม่ในห้องรับประทานอาหาร

“สวัสดีค่ะ” ชบาแก้วยกมือไหว้หญิงวัยกลางคนทั้งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะทำได้

“สวัสดีจะ” พรทิพย์ยิ้มอย่างเป็นมิตรและรับไหว้หญิงสาวหน้าตาน่ารักน่าชังอย่างเอ็นดู

“แล้ว?...” ส่งสายตาเป็นคำถามให้ลูกสาวเพราะเธอไม่คุ้นหน้ากับคนมาใหม่เอาเสียเลย จะว่าเป็นเพื่อนลูกสาวเธอก็ไม่น่าจะใช่เพราะดูอ่อนกว่าลูกเธออยู่พอสมควร แต่จะว่าไปเธอก็รู้สึกคุ้นหน้าของหญิงสาวคนนี้เป็นพิเศษเหมือนเคยเห็นที่ไหนแต่ก็นึกไม่ออก

“เธอบอกว่าจะมาแต่งงานกับพี่ใหญ่แทนพี่สาวเธอน่ะค่ะ”

“หา!!” พรทิพย์ยืนอ้าปากค้าง