ตอนที่ 6 ชีวิตบน...ปาฏิหาริย์

"โห บ้านสวยมากเลยค้าบแม่"

หลังจากทำสัญญากับคิรากรเรียบร้อย ชายหนุ่มก็บินไปทัวร์คอนเสิร์ตที่จีนทันที

ทุกอย่างดูรีบร้อนไปหมด...

แต่เธอกลับได้รับการดูแลอย่างดี จากคนของเขา ที่มีพร้อมตั้งแต่รถตู้ คนขับรถ แม่บ้าน แม่ครัว รวมไปถึงพี่เลี้ยงเด็ก

"ขอบคุณนะคะ" พิมพ์ใจเอ่ยอย่างอ่อนน้อม ให้กับแม่บ้านที่ยกน้ำดื่มมาต้อนรับ พร้อมแนะนำสถานที่ในบ้าน

บ้านหลังใหญ่หลังนี้ เป็นบ้านสองชั้นขนาดกลาง...

แต่ใหญ่มากสำหรับคนที่ไม่ได้มีบ้านอยู่อย่างพิมพ์ใจและบุตรชาย

แววตาตื่นเต้นของเด็กน้อยวัย 2 ขวบครึ่ง ทำเอาเธอสะท้อนใจอยู่ไม่น้อย

"ขอบคุณมากค้าบคุณป้าคนสวย" เด็กชายคิระ ยกมือไหว้ค้อมศีรษะ พร้อมยิ้มแฉ่งและหยิบน้ำมาดื่มให้คนยกมาได้ชื่นใจ

"โหย น่าเอ็นดูจังเลย เอาขนมไหมครับ เดี๋ยวป้าไปเตรียมมาให้"

"มีด้วยเหรอค้าบ! เอาค้าบผม...ขอบคุณคับ!" ดวงตากลมโตที่หยีมากขึ้นเมื่อเจ้าตัวยิ้มแฉ่ง น่าเอ็นดูเหลือเกินในความรู้สึกของป้าแม่บ้าน

"รบกวนด้วยนะคะ" เธอหันไปบอกแม่บ้านอย่างเกรงใจ ต่อให้รู้ว่ามันคือหน้าที่ของเขา แต่เธอก็ต้องขอบคุณอย่างซาบซึ้งอยู่ดี

"พักผ่อนกันก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปเก็บให้" แม่บ้านคนนี้ ผู้จัดการของคิรากรบอกกับพิมพ์ใจว่า เธอชื่อ...ป้าแพร

"ขอบคุณมากๆ ค่ะ" วินาทีที่กระเป๋าที่หิ้วเองมาตลอดชีวิตมีคนมาหิ้วไปให้ ความเบาหวิวชั่วขณะ อธิบายได้แทบจะครอบคลุมทุกอย่าง ในความรู้สึกของพิมพ์ใจในตอนนี้

สิ่งที่เธอแบกและหอบเอาไว้ ได้รับการแบ่งเบาแล้วจริงๆ อย่างสมบูรณ์

โซฟานุ่มที่ทรุดตัวลงนั่ง รอยยิ้มของบุตรชายที่กว้างมากกว่าเดิม...ความเรียบหรูของบ้านสองชั้นสไตล์มินิมอล ถูกตกแต่งด้วยเครื่องเรือนสีขาวสลับสีน้ำตาลอ่อน ไล่ระดับกับน้ำตาลเข้มเป็นบางจุด

พิมพ์ใจแทบไม่กล้าจะขยับตัวไปไหน ไม่กล้าแม้แต่จะละสายตาออกจากความเพียบพร้อมเหล่านี้

เพราะกลัวว่ามันจะหายวับไป

กลัวว่าตัวเองจะตื่น...และพบว่า ไม่มีโซฟานิ่ม มีเพียงเตียงแข็งๆ ที่เธอเสริมด้วยท็อปเปอร์ราคาจับต้องได้ ให้รู้สึกไม่ปวดหลังเกินไปเท่านั้น

คิดไปแล้ว ป่านนี้เธอคงจะรีวิวท็อปเปอร์...อยู่บนเตียงของตัวเอง

โซฟานี่ ยี่ห้ออะไรนะ ทำไมนุ่มจัง...นั่งสบายมาก

ในหัวของครีเอเตอร์คิดแบบนั้นขึ้นมาทันที สายตาก็ทำงานทันทีด้วย...

"โห ยี่ห้อนี้ ราคาหลายแสนอยู่นะ" เธอพึมพำออกมา ก่อนจะรีบเม้มริมฝีปากเชิงลืมตัว

มองไปรอบตัว ก็ต้องสูดลมหายใจเข้า

เธอไม่ได้กำลังฝันไป ทุกอย่างเกิดขึ้นคือเรื่องจริง เพราะฉะนั้น เธอจะอยากรีวิวโซฟาไม่ได้ ชีวิตของเธอตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว!

'สัญญาก็คือ ให้หายไปจากโซเชียล งดตอบคำถามสื่อหรือผู้คน พักผ่อนกายใจให้เต็มที่ ไม่ต้องทำงานหนักเหมือนเดิมแล้ว'

คำพูดของคิรากร ไม่ได้ยากอะไรเลย ง่ายแสนง่าย เธอยอมเซ็นสัญญาแบบไม่ต้องไตร่ตรองอะไร

การได้มีชีวิตอันแสนสุขสบาย เป็นความฝันสูงสุดของผู้คนไม่ใช่เหรอ?

"แม่ค้าบ ขนมอร่อยมาก นุ่มมาก...แม่ชิมสิค้าบ" มือน้อยอวบๆ ยื่นขนมปังหน้าเนยสดส่งมาให้แบบพอดีคำ พิมพ์ใจที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ ถึงกับต้องรีบอ้าปากรับ ความนุ่มเพลินลิ้นของขนมปังที่ว่า...ตอกย้ำกับเธอว่า นี่ไม่ใช่เรื่องฝันไป

ต่อให้ดูจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อแค่ไหน แต่มันก็เป็นไปได้

"ขอบคุณนะคับลูก" เธอว่าอย่างซาบซึ้ง ในวันที่ไม่มีอะไรคิระน้อยของเธอก็ยื่นมือน้อยๆ แบ่งปันอาหารให้เธอเสมอ

ในวันที่มีของอร่อยที่เขาไม่เคยรับประทาน เขาก็ไม่ลืมแม่ของเขาเลย...แล้วอย่างนี้จะให้เธอกลั้นน้ำตาไหวได้ยังไง

"คุณคีย์ให้ป้าเตรียมห้องไว้ให้คุณพิมพ์กับคุณหนู ขึ้นไปดูกันไหมคะ เผื่อขาดเหลืออะไร ป้าจะได้จัดหาให้"

"ไปดูกันเถอะค้าบแม่!" เด็กชายคิระว่าอย่างตื่นเต้น รีบจูงมือมารดาขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ลักษณะบันไดไม้ ตัดกับสีขาวเป็นวงขึ้นไปชั้นบน เหมือนบันไดสวรรค์อย่างไรอย่างนั้น

พิมพ์ใจค่อยๆ เดินอย่างระมัดระวัง เพราะความรู้สึกเหมือนตัวเองลอยได้ มันไม่ได้พูดเกินไปสักนิด

ภาพตัวเอง อุ้มท้องลูกขึ้นสะพานลอยอย่างทุลักทุเล ทั้งๆ ที่หิ้วของพะรุงพะรัง ย้อนเข้ามาให้ได้คิด

มันคือปาฏิหาริย์จริงๆ ใครจะไปคิดล่ะ ว่าลูก จะทำให้เธอได้พบเจอกับปาฏิหาริย์ครั้งใหญ่ในชีวิตได้ขนาดนี้

'คนอย่างแก มันสร้างแต่ปัญหา ไม่เคยเลยที่จะสร้างคุณประโยชน์อะไรให้กับฉัน' เสียงตะโกนของบิดา ไม่เคยเงียบลงเลยสักวัน

'พิมพ์ทำแบบนี้ได้ยังไงลูก ท้องกับใคร แม่ใจจะขาดแล้วนะลูก...ฮือ' เสียงสะอื้นของมารดาเป็นแผลใหญ่ที่นึกถึงทีไรก็ยังเจ็บแปลบ

'ท้องไม่มีพ่อแบบนี้ มั่วมากละสิท่า นิสัยแกนี่...ไม่เปลี่ยนเลยนะ' เสียงของใบเตยที่เคยเหยียบย่ำมาเสมอ ตามหลอกหลอนแม้ในตอนนี้

ใบเตยทำให้คนทั้งหมู่บ้านเกลียดเธอ ทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะแบกหน้าไปขอความช่วยเหลือจากบิดามารดา แม้ในวันที่แย่ที่สุด...

"นี่ห้องของคุณคิระนะคะ โซนเสื้อผ้าอยู่ตรงนี้ ห้องน้ำทางนี้ วันไหนคุณพิมพ์อยากนอนกับแก ก็นอนตรงนี้ได้เลยค่ะ มีเตียงใหญ่ มีประตูเชื่อมกันด้วยนะคะ" ห้องนอนขนาดใหญ่ กว้างและเต็มไปด้วยของตกแต่งสมวัย ทำให้คิระตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

"คิระอยากไปดูห้องแม่ค้าบ" คิระดึงมารดาทะลุประตูเชื่อมไป ก็พบว่า คิรากรเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดมาก

ห้องนอนของเธอล้วนตกแต่งไปด้วยเครื่องเรือนที่เธอชอบ โทนสีและการตกแต่ง เหมือนที่เธอทำรีวิวไว้กับห้องตัวเองแบบไม่มีผิดเพี้ยน

"โห ห้องแม่สวยมากเลยค้าบ ขอบคุณนะค้าบคุณป้า" เด็กน้อยผู้พูดเจื้อยแจ้วและพูดชัดมากแล้ว ทำให้ป้าแม่บ้านยิ้มไม่หุบ เพราะรู้สึกเอ็นดูความช่างพูดของเจ้าตัวเล็ก

เขาไม่ได้ตื่นเต้นกับห้องของตัวเองเลย แต่ตื่นเต้นกับห้องของมารดามากกว่า

ทำให้เห็นได้เลยว่า ความสุขของมารดาสำคัญกว่าความสุขของตัวเอง

"สำรวจดูได้นะคะ ว่าพวกเสื้อผ้าพอไหม อยากได้อะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าหรือจะให้ป้าจัดตรงไหนใหม่ คุณคิรากรบอกว่าให้ป้าจัดการให้คุณเต็มที่เลยค่ะ"

"แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ เยอะเกินไปด้วย ขอบคุณมากนะคะ ไม่รบกวนคุณป้าแล้วค่ะ" เธอว่าพร้อมยกมือไหว้เชิงเกรงใจ คิระเห็นดังนั้นก็รีบยกมือไหว้และพูดตามมารดา

"โถ ไม่แปลกใจเลยว่าลูกชายน่ารักได้ใคร แม่น่ารักแบบนี้นี่เอง"

"พักผ่อนกันตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวป้าไปช่วยแม่ครัวเตรียมอาหารก่อน อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ"

"แค่คุณป้าตั้งใจทำให้ก็พิเศษที่สุดแล้วค้าบ คิระกินได้ทุกอย่างค้าบ กินง่าย อยู่ง่าย" สภาพเด็กสองขวบพูดเจื้อยแจ้ว ทำเอาใครเห็นก็รู้สึกอุ่นใจและแสนเอ็นดู

"โถ ดูสิพ่อคุณ พูดซะป้าจะไปเหมาตลาดมาให้ทานเลยลูก" แล้วพิมพ์ใจกับป้าแพรก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน เชิงชอบใจ

พิมพ์ใจน้ำตาคลอ...

ดีใจที่ตัวเองอดทนและเชื่อมั่นมาตลอดว่า ชีวิตของเธอจะต้องก้าวพ้นจากความลำบากทั้งปวง

ขยันมาทั้งชีวิต แต่ก็ยังลำบาก เธอก็ยังเชื่อ

แม้วันนี้ความขยันอาจจะไม่ได้เป็นตัวที่ทำให้เธอหายลำบาก แต่...เธอไม่ต้องลำบากแล้ว

ฮือ...ไม่ได้ฝันไปแน่ใช่ไหม?