ตอนที่ 4 คนท้องไม่มีพ่อ

"โห ผู้ติดตามครบหนึ่งแสนเลยเหรอ แม่เจ้า..."

พิมพ์ใจพึมพำอยู่กับตัวเอง หลังจากส่งบุตรชายตัวน้อยเข้านอนไปแล้ว และกลับมานั่งตัดต่อคลิปที่ถ่ายเอาไว้ระหว่างวัน

ตั้งแต่เมื่อวานเธอก็ยังไลฟ์สดขายของเป็นปกติ ส่วนใหญ่เป็นของที่เธอใช้จริงและรีวิว ปักตะกร้า รับ Afliliate ซึ่งแน่นอนว่าตั้งแต่วันที่บุตรชายไลฟ์สดให้ เธอก็ขายดีกว่าเดิมมากขึ้นทุกวัน

จากได้วันละหมื่นกว่า...

กลายเป็นเริ่มเห็นสองหมื่น สามหมื่นต่อวัน ตามมา

"โห คลิปบันทึกไลฟ์ที่ตัดต่อลง ไวรัลนี่เอง...ยอดวิว 10 ล้าน! แม่เจ้า..." ยิ่งกว่าผู้ติดตามที่ขึ้น ก็คือยอดวิวที่ตัวเองไม่เคยเห็น

พิมพ์ใจรีบกระชับที่หนีบผมที่เกล้าเอาไว้กลางศีรษะ หนีบให้แน่นขึ้น เพราะปกติเธอก็มักจะใส่ชุดสบาย เวลาที่ไม่ได้ออกไลฟ์ วันนี้ทั้งวันแทบจะไม่ได้อาบน้ำ แต่งหน้า เพราะมัวแต่แพ็คสินค้าบางส่วนส่งให้ลูกค้า...

นอกจากขายสินค้าที่ได้ส่วนต่างเป็น Affliliate แล้ว เธอยังขายสินค้าที่ต้องสต็อกของด้วย จำพวก...ครีมที่ใช้ เสื้อผ้าเด็กมือสองที่เป็นของบุตรชาย ที่ไม่ได้ใช้แล้วบ้าง

ซึ่งสินค้าทั้งหมดก็ล้วนขายดี ในช่วงนี้

พิมพ์ใจรีบกดเข้าไปอ่านข้อความที่มีคนทักมาช่องทางส่วนตัวหรือแม้แต่เพจในบ้านฟ้า บ้านเขียว บ้านดำและบ้านส้ม

ทางแบรนด์สนใจส่งสินค้าไปให้ เป็นนมผงเด็ก...

พอดีว่ามีเสื้อผ้าเด็กผู้ชายน่ารัก อยากจะส่งไปให้..

สนใจรับถ่ายโฆษณาไหมคะ ทางแบรนด์กำลังต้องการเด็กผู้ชายเป็นนายแบบให้กับแบรนด์รองเท้าของเรา...

ขอสัมภาษณ์คุณแม่ได้ไหมครับ ว่าทำยังไงบุตรชายถึงได้มีหน้าตาเหมือนคีย์ ได้ขนาดนี้...

ข้อความไม่ขาดสายเหล่านั้น ทำเอาเธอตาลาย ไม่รู้ว่าจะไปกดของใครอ่านก่อนดี เพราะมันมีมากกว่าหนึ่งร้อยข้อความ!

"ตายแล้ว ไปไวมาก...ไปอ่านคอมเมนต์ก่อน มีทัวร์ลงไหม" ด้วยความที่เธออาศัยอยู่ในสังคมออนไลน์มานาน มีหรือว่าจะไม่รู้ว่าส่วนหนึ่งของการไวรัล นอกจากโชคช่วยแล้ว ก็คงมีดราม่านั่นแหละ

หล่อเกินเด็กมากลูกกกกกก แม่ลงคลิปน้องเยอะๆ นะคะ

นี่มันคีย์ชัดๆ หล่อเริศ ถ้ามีลูกนะ..จะดูรูปคีย์ตั้งแต่ทำการบ้านกับพ่อมันเลย!

โอ๊ยยย เอ็นดูมาก เห็นแล้วนึกถึงลูกชายที่บ้านเลย

เมื่อเลื่อนไปอ่านสักพัก ความคิดเห็นที่ได้รับความสนใจมากที่สุด ส่วนใหญ่ก็ไปในทางที่ดี แค่นี้เธอก็โล่งอก

แล้วพ่อแท้ๆ ของเด็กคือใครอ่ะ?

นั่นสิ พ่อแท้ๆ เด็กเป็นใคร ???

เขาหน้าตาเหมือนพ่อเขาเปล่า จะมาเหมือนคีย์อะไรก่อน!!!!

สีขาวคู่กับสีดำฉันใด...คำชื่นชมก็ต้องมาพร้อมกับคำตำหนิเสมอ สัจธรรมแค่นี้ทำไมเธอจะไม่รู้เล่า...

พิมพ์ใจกลืนน้ำลายลงคอ ยอมรับเลยว่าคำถามนี้มีผลต่อความรู้สึกของเธอเป็นอย่างมาก ความคิดเห็นทำนองนี้ได้รับความสนใจพอสมควร มีคนกดชอบเยอะ พอๆ กับความคิดเห็นที่มาตอบกลับ

หรือว่า คีย์แอบมาไข่ไว้ ไปส่องนางมา นางเป็นแฟนพันธุ์แท้พี่คีย์เลยนะ

ไม่ใช่หรอกมั้ง ดูจากหน้าตานางแล้ว พี่คีย์น่าจะไม่เอานะ

ว่าได้เหรอ ของแบบนี้น่ะ...ไม่เข้าใครออกใคร

แต่ถ้าใช่จริงก็วาสนามากนะ ได้พ่อพันธุ์เป็นคีย์เลยอ่ะ

เฮ้ย อย่าพูดไป ถ้าเป็นจริง...คีย์เห้เลยนะ ไข่แล้วทิ้งงี้เหรอ ถ้าเราเป็นนางเราแฉไปแล้ว!

และก็ต้องยิ่งร้อนใจ เมื่อเลื่อนไปเท่าไหร่ ความคิดเห็นต่างๆ นานา ก็เริ่มเป็นไปในทางลบมากขึ้น...

"อะไรกันเนี่ย" เธอพึมพำด้วยใจแสนสั่น พยายามจะเลื่อนหาความคิดเห็นที่ออกมาปกป้องตัวเองบ้าง

แต่กลับไม่มีเลย...

ความโดดเดี่ยวที่เผชิญมาตลอด หลั่งไหลเข้ามาในความรู้สึก ภาพตัวเองร้องไห้ตัวสั่นลำพัง ในวันที่ไม่เหลือใคร เรียกน้ำตาให้เอ่อท้นออกมา

เธอคิดว่าตัวเองผ่านมันมาได้แล้ว

แต่แค่ได้ กลิ่น เหตุการณ์ที่คล้ายๆ กัน พวกมันก็พร้อมที่จะกลับมา

แท้จริงแล้ว เธอไม่เคยผ่านมันมาได้เลยด้วยซ้ำ

แต่เห็นมีคนมาเมนต์นะ ว่านางมั่วมาก...มั่วจนไม่รู้ว่าใครคือพ่อของลูก อุปส์ !

ว้ายยย รู้มาแบบนี้เหมือนกัน สงสารเด็กเนาะ แม่มันยังไม่รู้เลยว่าพ่อมันเป็นใคร

นี่รู้จักนางมาตั้งแต่เด็ก เป็นแบบนี้มาแต่ไหน คงจะไปมั่วกับผู้ชายหล่อ เสียตัวให้เขาง่ายๆ หวังจะได้ลูกแหละ สุดท้ายก็ได้เอาลูกมหากินจริงๆ นางสมหวังแล้ววว

"ฮึก...ฮือ..." คนที่ผ่านคำพูดพวกนี้มาตลอด 3 ปี ร้องไห้โฮออกมา

คำครหาที่เกิดขึ้นในวงแคบๆ ยังทำเธอโดดเดี่ยวได้ขนาดนั้น

แล้วในวันนี้ที่คำครหาเริ่มตีเป็นวงกว้างออกไป...เธอจะต้องโดดเดี่ยวอีกแค่ไหน พิมพ์ใจแทบจะนึกไม่ออก

ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล ยิ่งรู้สึกไม่ไหว ตัวก็สั่นจนโยกโยน...

หมับ!

แรงกอดจากอ้อมกอดเล็ก อบอุ่น ทำให้เธอได้สติขึ้นมา

"แม่เป็นอะไรค้าบ ร้องไห้ทำไม..." เด็กชายที่เป็นเหมือนผู้ให้ชีวิตใหม่ กอดเธอเอาไว้ พร้อมใช้มืออีกข้างป้ายน้ำตาให้มารดา

ยิ่งเขาเช็ด น้ำตาเธอก็ไหลรินมากกว่าเดิม...

"ฮือ คิระลูก...แม่ขอโทษนะ..." เธอไม่ควรจะร้องไห้ให้ลูกเห็นเลย แต่กลับไม่เข้มแข็งพอที่จะทำมันได้

"ไม่เป็นไรนะค้าบ ร้องเลยค้าบ แม่ร้องได้เลยค้าบ..." เด็กน้อยที่รู้ประสาไปทุกเรื่องกอดเธอเอาไว้แน่น ปล่อยให้มารดาน้ำตาไหลพรากออกมา ไปกับไหล่เล็กๆ ของเขา

เด็กน้อยฉลาดพอที่จะไม่ทวงถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พร้อมที่จะอยู่เป็นเพื่อนตรงนี้อย่างเข้าใจ

แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ชีวิตเธอก็ไม่ต้องการอะไรที่นอกเหนือไปกว่านี้...

ใครจะพูดอะไรก็ช่างเขาสิ แค่ลูกชายของเธออยู่ข้างๆ เธอตอนนี้ก็พอแล้ว

"ขอบคุณนะคับ ขอบคุณมากนะลูก..." เธอผละออกจากอ้อมกอดเล็ก มองสีหน้าที่แสดงความเข้มแข็งของบุตรชาย ที่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาแม้สักหยด

"ไม่เป็นไรค้าบ ผมเข้าใจแม่นะคับ...ว่าคนเราก็ต้องมีวันที่อ่อนแอกันบ้าง" เด็กสองขวบคนนี้ สองขวบจริงหรือ เธอเองก็ไม่แน่ใจ

ทำไมเขาถึงได้น่ารักขนาดนี้...?

ทำไมถึงได้จิตใจดีขนาดนี้...?

แต่แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเบอร์แปลก

ใจของเธอสั่นประหลาด ระแวงไปหมดว่าจะมีคนโทรมาด่าทอเสียๆ หายๆ หรือไม่...

“ก็ช่างสิ ให้มันรู้กันไป”

เธอตัดสินใจกดรับ หลังจากสูดลมหายใจลึก เสียงของปลายสายไม่ได้พูดอะไรมากมาย พูดได้ใจความทุกอย่าง แต่ทำให้เธอค่อยๆ เบิกตาขึ้น...

เหมือนถูกไฟเผาอยู่ดีๆ ก็มีฝนห่าใหญ่มาดับได้ทันเวลา

"สนใจค่ะ" เธอตอบไปแค่นั้น เพราะรู้ดีว่า นี่คือทางเลือกที่ดีที่สุดในเวลานี้...