ตอนที่ 2 ทำไมถึงเหมือน ?

หลังจากที่ลงไลฟ์แล้ว เจ้าของช่อง แม่เจ้าคิระ ก็บิดขี้เกียจไปหลายที เพราะนั่งไลฟ์มาร่วมสามชั่วโมงกว่า

เธอกดเข้าไปดูยอดรายได้หลังลงไลฟ์ ใจของเธอก็ฟูฟ่องขึ้นมา...

ยอดเงินต่อไลฟ์ปกติจะต้องอยู่หลักพัน แต่ตอนนี้พุ่งขึ้นไปถึงหลักหมื่น เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา!

พิมพ์ใจรีบเดินไปดูเจ้าตัวน้อย ที่พอไลฟ์สดเหนื่อยก็ขอตัวไปนอนบนที่นอนของตัวเอง ด้วยตัวเอง แบบไม่มีเกี่ยงงอน

ในห้องนอนเล็กๆ แห่งนี้ มีแค่สองโซนคือโซนห้องนอนกับโซนทำงาน เธอรู้จักที่จะบริหารจัดการตกแต่งให้น่าอยู่ เพื่อที่จะใช้ต่อยอดรายได้ อาชีพที่เธอทำอยู่ทุกอย่างสามารถเปลี่ยนเป็นเงินเป็นทองได้หมด ขอแค่ออกไอเดียได้

ของทุกชิ้นที่ตกแต่งในห้องนี้ เธอคิดมาดีแล้ว ทั้งในแง่ของความสวยงามและในแง่ของมูลค่า ของทุกชิ้นสามารถสร้างรายได้จาก Afliliate ก่อนในเบื้องต้น และได้เปอร์เซ็นต์สูง

"โถ คงเหนื่อยมากสิลูก หลับปุ๋ยเลย" เธอว่าพร้อมดึงเอาผ้าห่มสีฟ้าผืนเล็กที่ถูกเจ้าตัวเล็กถีบออก ให้ไปคลุมไว้แถวๆ หน้าอก

คิระเป็นเด็กนอนง่าย ถ้าง่วงก็สามารถกล่อมตัวเองนอนได้ ซึ่งเธอฝึกให้เขามาตั้งแต่เด็ก เพื่อให้ตัวเองได้มีเวลาในการทำงานไปด้วย

การเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ง่ายแน่นอน...แต่ก็ไม่ได้ยากเกินไป เธอเชื่อแบบนั้นนะ

มีลูก เหมือนมีพลังวิเศษ...เธอบอกกับคนในไลฟ์ตลอด ที่คอยติดตามเธอ หลักหมื่น แต่เข้ามาดูไลฟ์รอบละไม่เกิน 1 พันคน

"เหมือนอย่างกับแกะ" คำพูดทำนองนี้จากคนในไลฟ์ในรอบที่ผ่านมา ยังคงก้องอยู่ในหัว

เธอมองไปยังใบหน้าของคนหลับปุ๋ย ที่มีเค้าโครงเป็นหนุ่มหน้าเรียวสมส่วน แต่เจ้าเนื้อ มีแก้มนุ่มๆ ย้วยออกมาทั้งสองข้าง เป็นผลให้ดึงรั้งจมูกโด่งคมธรรมชาติของเจ้าตัวลงมา แต่ดวงตาดำขลับที่แน่นิ่งอยู่ในกรอบขนตาสีดำเข้ม เข้ากันกับคิ้วดกดำหนา ทำให้ใบหน้าของเด็กน้อยยิ่งดูโดดเด่น

เธอเหลือบสายตาขึ้นไปมองผนังห้อง ที่มีรูปของศิลปินคนโปรดติดเอาไว้จนทั่ว

หน้าตาของบุตรชาย ละม้ายเขาจริงๆ นั่นแหละ...

เธอจ้องไปยังดวงตาดำขลับแต่คมประกายของเขา ก่อนจะเปรยยิ้มออกมา

"ไม่เสียแรงที่แม่นั่งดูรูปพี่คีย์ทุกวัน..." เธอว่าอย่างภูมิอกภูมิใจ การที่ได้มีลูกหน้าตาเหมือนศิลปินในดวงใจ ทั้งที่ไม่เคยได้เกี่ยวข้องอะไรกัน ใครจะไม่ภูมิใจบ้างล่ะ

เธอยังจำได้ดี วันที่ตัวเองอุ้มท้องมาคนเดียว แล้วทำได้เพียงแค่มองหน้าศิลปินคนโปรด แล้วภาวนาของให้ลูกเกิดมาหน้าตาดีเหมือนเขา

ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้เชื่อหรอก ใครจะไปเชื่อว่าคำภาวนาของผู้หญิงที่ชะตาชีวิตเล่นตลกอย่างเธอ...จะมาสมปรารถนาได้ในวันหนึ่ง

รอยยิ้มของพิมพ์ใจ ค่อยๆ เผือดลง เมื่อนึกไปถึงวันแรกที่รู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์

‘เป็นไปได้ยังไง...เราตั้งครรภ์ได้ยังไง’ ที่ตรวจครรภ์สั่นอยู่ในมือในวันนั้น ยังคงสะเทือนมาจนถึงวันนี้

หลังจากที่ประจำเดือนขาดมาได้ 1 เดือน เธอก็เลยลองเอาที่ตรวจครรภ์มาตรวจดู...

‘แกท้องกับใคร ท้องได้ยังไง นังลูกไม่รักดี!’ คนแรกที่เธอตัดสินใจบอกก็คือครอบครัว แต่มันก็เป็นดังคาด เธอถูกบิดาไล่ออกจากบ้าน โดยที่มารดาร้องไห้จนใจแทบขาด

เธอออกมาให้ไกลที่สุด เพื่อไม่ให้ตัวเองพบเจอกับคำพูดของใคร...ที่จะกระทบกระเทือนใจถึงลูกน้อย

‘โห ไม่คิดเลยนะเนี่ย ว่าแกจะมั่ว จนไม่รู้ว่าตัวเองท้องกับใคร เห็นหงิมๆ แบบเนี้ย ร้ายใช่ย่อยเหมือนกันนะเรา’ เพื่อนสมัยอนุบาลอย่าง ใบเตย ตามหาเธอจนเจอและมาเยาะเย้ยจนถึงร้านอาหารที่เธอไปสมัครล้างจาน เพราะตอนนั้นไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

เรียนก็เพิ่งจบ งานก็ยังหาไม่ได้ แล้วยังจะมาตั้งครรภ์อีก...

‘ฉันไม่ได้มั่ว...’

‘งั้นก็บอกมาสิ ว่าพ่อของลูกแกเป็นใคร’ ปกติ พิมพ์ใจก็ใช่ว่าจะยอมใครง่ายๆ แต่พอมีลูกแล้ว เธอก็ไม่อยากจะทำอะไรที่มันจะกระทบถึงใจเขา

เธอเลือกที่จะให้คำถามพวกนั้น ไม่ได้รับคำตอบ ก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตัวเองไป

จนกระทั่ง ไม่สามารถทำงานร้านไหนได้ เพราะใบเตยคอยไปใส่ไฟทุกที่...

‘คงต้องอาศัย โลกออนไลน์แล้วแหละ’ นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอมาขายของ ไลฟ์สด เป็นครีเอเตอร์ เป็นอินฟลูเอ็นเซอร์

แรกๆ ก็ไม่มีคนให้ความสนใจเท่าไหร่ แต่เธอก็อดทนไลฟ์สดทุกวัน และค่อยๆ เติบโตมาเป็นลำดับ

มาถึงตอนนี้ เธอก็ถือว่ามาไกลมากพอสมควรแล้ว...

ภาพตัวเองนั่งลูบท้องคุยกับลูก เหมือนเพิ่งผ่านมาเมื่อวาน เธอคลี่ยิ้มบางออกมา

พอมี คิระ ที่เธอตั้งใจให้ชื่อพ้องกับศิลปินคนโปรด ชีวิตนี้ก็เหมือนเธอไม่ได้ต้องการอะไรอีก

‘ดูพี่คีย์สิ ทั้งหล่อ ทั้งเสียงดี...นิสัยดีด้วยนะ แม่ชอบเขาจังลูก หนูเกิดมาให้ได้คิ้วแบบนี้ จมูกแบบนี้ ปากกระจับแบบนี้ เลยนะครับลูก...’ พิมพ์ใจยิ้มออกมา ประโยคที่เธอพูดกับลูกในวันนั้น ทำให้เธอยิ้มออกได้

ใครจะไปเชื่อล่ะ ว่าการทำแค่นั้น

จะส่งผลให้ลูกของเรา...หน้าเหมือนเขา ขึ้นมาได้จริงๆ

เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ที่ไม่ใช่แค่เลี้ยงลูกคนเดียว แต่มีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวอย่างแท้จริง

"แค่มีคิระ แม่ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วลูก" เธอจุ๊บไปที่แก้มนุ่มเนียนใสของบุตรชายอย่างรักใคร่ คิระไม่ได้เหมือนคีย์ คิรากรแค่เค้าโครงใบหน้า แต่เหมือนยัน...สีผิว

เธอไม่ใช่คนผิวคล้ำแต่ก็ไม่ขาวมีออร่าขนาดลูก

ผิวพรรณของคิระ รับกับใบหน้าของเขาอย่างเข้ากัน เธอหันไปมองรูปคิระตอนเด็กที่ไปบันทึกเอาไว้และปริ๊นท์ออกมา

ถ้ามองผ่านๆ มันก็คือรูปคิระชัดๆ

"เออ แปลกดี...แค่มองหน้าคนหน้าตาดี ลูกก็ออกมาหน้าตาดีแล้ว" เธอยิ้มกว้างเชิงภาคภูมิใจ แต่ก็อดที่จะสะดุดไม่ได้ เมื่อคำถามหนึ่งเกิดขึ้นมาว่า

แล้วหน้าตาพ่อแท้ๆ ของเด็กเป็นยังไง?

นั่นสิ ขนาดเธอยังไม่สามารถตอบคำถามนี้ให้ตัวเองได้เลย...