ตอนที่ 5

บัวชมพูเหมือนโดนไฟช๊อตเข้าอย่างจัง เธอทำอะไรไม่ถูกไปชั่วครู่ใหญ่ ๆ ที่เขาแทรกปลายลิ้นเข้าไปและซอกซอนไปทุกอณูภายในริมฝีปากเล็ก เธอไม่รู้จะตอบสนองเขาได้อย่างไร เพราะไม่เข้าใจว่า จูบ โดยการใช้ลิ้นต้องทำยังไงบ้าง

แต่ที่รู้คือร่างกายของเธอเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเธอคงผลักไสออกไปให้ห่างแล้ว แต่นี่คือ ศาสตรา หนุ่มลูกครึ่งไทยรัสเซียที่เธอแอบมองเขาตั้งแต่วันแรกเห็น มันดูเหมือนเธอกำลังทรยศพี่สาวตัวเอง แต่เหตุการณ์พลิกผันทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นจากบัวไพลินไม่ใช่หรือ

“ซีนิธ...อือ...” หญิงสาวร้องครางอยู่ชิดริมฝีปากของชายหนุ่ม แต่เขาก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ประท้วงด้วยการประกบปิดกลีบปากอิ่มไว้แน่น จูบเธออย่างหนักหน่วงและดูเหมือนเป็นจูบเอาแต่ใจ เขากำลังจาบจ้วงเธอแต่บัวชมพูกลับยิ่งตื่นเต้นมากเป็นทวีคุณ

เนื้อสาวขาวผ่องสั่นระริก เธอไม่เคยสัมผัสประสบการณ์แบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต ยิ่งเขาจูบเธอก็ยิ่งอยากกอดอยากลูบไล้ไปบนไหล่กว้าง แต่หญิงสาวก็ทำได้แค่กดฝ่ามือไว้กับบ่าของเขาแน่น ภายในเหมือนมีกองไฟสุมอยู่ยังไงยังงั้น

ศาสตราก็กำลังเพลิดเพลินต่อรสสัมผัสทางปากแสนซาบซ่านซึ่งเขาไม่เคยได้รับมันจากบัวไพลิน พี่สาวของบัวชมพูยังไม่ยอมให้เขาสัมผัสหรือแตะต้องตัวเธอสักหน แม้แต่จูบสักครั้งก็ยังไม่เคย

“อืม...อืม...” ร่างสูงครางลึกในลำคอ ลิ้นของเขากระหวัดเกี่ยวลิ้นเล็กที่ตอบสนองเขาเหมือนเธอพึ่งเรียนรู้การจูบ กลิ่นน้ำมันหอมกำจายออกมาอบอวลล้อมรอบคนทั้งสองที่ตอนนี้ร่างกายผุดผ่องของบัวชมพูที่ยังอยู่ในชุดเจ้าสาวกำลังบดเบียดแนบชิดด้านบนของร่างสูงใหญ่เปลือยเปล่า

ผ้าขนหนูผืนเล็กหลุดไปจากกลางลำตัวของเขาและกองอยู่ด้านข้างเพราะคนตัวโตขยับสะโพกและลำตัวไปมาด้วยความรัญจวนที่กำลังถาโถม ความร้อนจากแรงเสียดสีทำให้กลิ่นน้ำมันหอมยิ่งฟุ้งกระจายขึ้นมาและมันช่วยกระตุ้นกำหนัดในส่วนลึกของทั้งเขาและเธอได้เป็นอย่างดี

“ซีนิธ...ปล่อยบัวเถอะค่ะ” บัวชมพูครางเสียงหอบเมื่อเขาเลื่อนริมฝีปากออกและซุกไซ้ใบหน้าไปตามลำคอระหง

“อื๊อ...ปล่อยบัวเถอะนะคะ”

ยิ่งเธอร้องขอก็เหมือนยิ่งยั่วยุให้เขาฝังริมฝีปากลงบนเนื้อนวลหนักขึ้น บัวชมพูแทบขาดใจกระทั่งเขาพลิกร่างขึ้นมาอยู่เหนือเธอ

“บัว...” ศาสตราซึ่งตอนนี้ร่างกำยำนั้นเปล่าเปลือยหมดไม่เหลืออาภรณ์สักชิ้นครางเบา ๆ อยู่กับคางมน เขาสบนัยน์ตาของหญิงสาวที่มีอาการตื่นกลัวแต่ลึกลงไปเขากลับเห็นบางสิ่งบาอย่างแอบซ่อนอยู่ภายในนั้น

“ซีนิธ...ปล่อยบัวเถอะค่ะ...นะคะ”

“ทำไมล่ะ...ทำไมผมต้องปล่อยคุณ ในเมื่อคุณเต็มใจมาเป็นเจ้าสาวของผมแล้ว คุณก็ต้องเต็มใจทำหน้าที่เมียของผมด้วย”

“บัวขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ?”

เขาเลิกคิ้ว “เพื่ออะไร?” ถามกลับขณะโน้มใบหน้าลงไปชิด

“ขอเวลาให้บัวได้ปรับตัวหน่อยได้ไหมคะ...บัวยังไม่ชิน...เอ้อ...บัวยังไม่เคยค่ะ”

“ไม่เคย?”