บทที่ 11 สมบัติท้องทะเล

“ฉันไปก่อนนะ เอาไว้ฉันหาคนที่เหมาะสมได้เมื่อไหร่ฉันจะพาแกไปหาเขา ไม่แน่นะคุณอาทิตย์อาจเป็นนายใหม่ของแกก็ได้” เขายิ้มขณะทอดสายตาผ่านกระจกเข้าไปถึงดอกสีชมพูดจัด ฟองอากาศผุดออกจากกลีบราวกับจะรับฟังแต่เขาไม่มีโอกาสรับรู้

ธีรเมธก้าวห่างออกไปครู่เดียวประตูห้องนอนเปิดออกและปิดลง แสงภายในห้องสลัวลงทันทีแต่ภายในตู้ปลากับสว่างไสวด้วยประกายแสงเจิดจ้าจากดอกกุหลาบปะการังประหลาด แสงจ้าพวยพุ่งขึ้นสู่ผิวน้ำแล้วกระจายออกก่อนจะค่อยๆ รวมตัวเป็นรูปร่างชัดขึ้นๆ จนกลายเป็นหญิงสาวแสนสวยผมยาวถึงกลางหลัง

อาภรณ์ทุกชิ้นที่คลุมเรือนร่างระหงของหญิงสาวเป็นสีแดงสดใส ผ้าเนื้อบางคลุมตั้งแต่ศีรษะถึงปลายเท้า มือขาวซีดโผล่พ้นเนื้อผ้า เล็บยาวสีแดงสดเช่นเดียวกับเนื้อผ้าทุกเล็บ

“ฉันเป็นสมบัติของท้องทะเล ไม่มีใครครอบครองฉันได้แม้แต่แก แกจะต้องชดใช้กับสิ่งที่แกกระทำลงไป”

เสียงเยือกเย็นผ่านริมฝีปากแดงสดออกมา ใบหน้าขาวซีด ดวงตากลมโตจ้องนิ่งที่ประตู พริบตาร่างบางเลื่อนลิ่วไปที่นั่นแล้ววับหายไปกับบานประตู แสงสลัวครอบคลุมห้องนอนของธีรเมธอีกครั้ง

ศัมภุนั่งจ้องภาพปะการังใต้ท้องทะเลอย่างสนใจ เขาซื้อนิตยาสารท่องเที่ยวฉบับใหม่ก่อนเข้าสำนักงาน เขาสนใจชีวิตใต้ท้องทะเลมานานและเป็นความใฝ่ฝันที่จะได้ไปสัมผัสกับใต้ทะเลลึกซึ่งมีโอกาสหลายครั้งแต่พลาดหมดทุกครั้งเพราะงานที่ต้องรับผิดชอบ กลุ่มเพื่อนนักดำน้ำระดับอาจารย์เปิดโรงเรียนสอนดำน้ำหลายแห่ง เพื่อนโทร.มาตาม โทร.มาชวนนัดหมายเป็นที่เรียบร้อยแต่เขาก็ต้องเลื่อนการนัดทุกครั้ง ครั้งนี้เขาจะต้องไปหาความฝันให้ได้

ผู้จัดการหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาสายตาจับนิ่งที่ปะการังหลากสีในหน้ากลางของหนังสือ ความสวยงามที่ช่างภาพนำเสนอให้หลงใหลทำให้เขาอดใจไม่ไหวต้องโทรศัพท์ถึงวิชาญเพื่อนสนิทที่เปิดโรงเรียนสอนดำน้ำและว่ายน้ำอยู่ไม่ไกลจากธนาคารที่เขาทำงานอยู่

“มีอะไรให้รับใช้ครับท่านผู้จัดการธนาคารใหญ่” วิชาญส่งเสียงมาตามสาย

“ไอ้บ้าเลิกเรียกยังงี้นะโว้ย ไม่งั้นข้าเลิกคบแกแน่ไอ้เจ้าของโรงเรียนสอนดำน้ำ”

“แกก็เลิกเรียกฉันแบบนี้ไม่งั้นเลิกคบเหมือนกันโว้ย ว่าไงมีอะไร”

“แกมีทริปไปดำน้ำที่สตูลบ้างมั้ย ฉันจะไปดูปะการังใต้อันดามัน”

“ฉันไม่อยากพูดกับแก ฉันนัดแกเป็นครั้งที่สิบได้แล้วมั้งแกรับปากจะไปพอถึงเวลาเดินทางติดงานด่วนทุกที”

วิชาญหงุดหงิดกับทริปทัวร์ที่ผ่านมาของเขา เพื่อนรักรับปากจะร่วมเดินทางแต่นาทีสุดท้ายผู้จัดการหนุ่มรูปหล่อก็เบี้ยว เขาไม่อยากรับฟังเพื่อนอีกต่อไป

“อย่าเพิ่งน้อยใจสิวะ ที่ผ่านมาติดงานจริงๆ แต่คราวนี้ฉันลาพักร้อนไว้แล้ว ผู้ใหญ่เพิ่งอนุมัติเมื่อวานตอนเย็น งานนี้ไม่เบี้ยวรับรองร้อยเปอร์เซ็นต์เพื่อนเลิฟ”

“ฉันไม่อยากเลิฟกับแก ถ้าคราวนี้แกยกเลิกอีกฉันจะไม่มีวันชวนแกอีกเด็ดขาดไอ้ภุ”

“เออ เดินทางเมื่อไหร่วะ วันนี้ได้มั้ยเราไปกันเอง ฉันออกค่าเดินทาง ที่พักทั้งหมด”

“ไม่ต้องเลย ฉันจะพาลูกศิษย์ไปอยู่แล้ว จะชวนแกอยู่พอดีแต่ไม่ใช่วันนี้ ตั้งใจจะโทร.หาพรุ่งนี้เพราะยังไม่สรุปว่าจะไปไหน”

“ไปสตูล”

ศัมภุบอกสถานทีเพราะใจของเขาอยู่ที่ทะเลอันดามันแล้ว หนังสือตรงหน้าพาเที่ยวได้เยี่ยมยอดมาก รูปถ่ายทุกรูปชัดเจน เน้นปะการังแต่ละชนิดทั้งปะการังแผ่น ปะการังเห็ด เขากวาง รวมทั้งดอกไม้ทะเลสีสันแปลกตา ปลาโนรี ปลาการ์ตูนและอีกหลายชนิดที่อวดโฉมอยู่ใกล้ๆ กับปะการัง เขาอยากไปสัมผัสกับบรรยากาศเช่นนั้น

“ได้ ถ้าแกอยากไป พรุ่งนี้ออกเดินทางตอนเย็น”

“ขอบใจมากเพื่อน”

“เก็บคำขอบใจไว้บอกตอนกลับจากทะเลเพราะฉันไม่ค่อยมั่นใจในตัวแกสักเท่าไหร่ แค่นี้พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนฉัน”

“โอ.เค. พรุ่งนี้แกเจอฉันแน่”

ศัมภุยิ้มกับตัวเองและภาพสวยๆ ตรงหน้า ครั้งนี้ไม่มีอะไรมาทำให้เขาพลาดการเดินทางได้หรอก หนังสือท่องเที่ยวถูกปิดเมื่อเวลาทำงานเริ่มขึ้น ผู้จัดการหนุ่มทำหน้าที่ของตัวเองเต็มที่และสนใจลูกค้าทุกรายที่ติดต่อเข้ามา

ก่อนพักเที่ยงเสียงโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มดังขึ้น เขาคว้ามาแนบหูโดยไม่รีรอ

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ คุณศัมภุใช่มั้ยคะ” เสียงหญิงสาวดังจากปลายสาย ศัมภุนิ่งไปนิดหนึ่งจึงตอบรับ

“ครับ”

“ดิฉันไพรำค่ะ ลูกสาวคุณอาทิตย์ ไม่ทราบว่าคุณพ่อนัดคุณทานข้าวที่ร้านไหนคะ”

“ทำไมเหรอครับคุณอาทิตย์มาไม่ได้เหรอครับ”

“ค่ะ ดิฉันจะไปแทน”

“อ้อครับ” เขางุนงงกับเสียงใสๆ ของหญิงสาว เขาไม่เคยรู้จักและเห็นหน้าลูกสาวนักธุรกิจอัญมณีผู้ใจดีคนนี้สักครั้ง ทุกครั้งที่มีการติดต่อพูดคุยเรื่องงาน อาทิตย์จะเข้ามาพบเขาตลอดแล้วอยู่ๆ ลูกสาวอาทิตย์ขอทานข้าวแทนพ่อ ทำไมอาทิตย์ไม่เลื่อนนัดถ้าติดธุระด่วน