Chapter 2 ลูกสาวเจ้าแม่เงินกู้

จนกระทั่ง…การประชุมผู้ถือหุ้นเมื่อ 3 ปีก่อน กับการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ของประธานบริหาร ฐิติกรประกาศวางมือจากธุรกิจ และแจ้งในที่ประชุมว่าเขาเป็นโรคหัวใจ แพทย์ลงความเห็นว่าให้เขาหยุดทำงานและรีบผ่าตัดโดยด่วน

ฐิติประกาศแต่งตั้งคีรติ ฐิติกร หลานชายวัย 33 รับตำแหน่งซีอีโอของบริษัท แม้จะรู้ว่าวัยวุฒิจะทำให้การทำงานในตำแหน่งซีอีโอของคีรติยากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เชื่อมือหลานชายคนนี้ที่สุด

"ผมมีเรื่องจะแจ้งให้ผู้ถือหุ้นทุกคนได้ทราบว่า…ผมขอวางมือจากทุกตำแหน่งในบริษัท เพราะผมต้องเข้ารับการผ่าตัดโดยด่วน วันนี้ผมขอถือโอกาสลาออกจากตำแหน่ง และแต่งตั้งประธานบริหารคนใหม่ นั่นก็คือคีรติ ฐิติกรหลานชายของผม"

หลังจากที่ฐิติประกาศชื่อประธานบริหารคนใหม่ของบริษัท ไม่เพียงแค่ผู้ถือหุ้นที่ตกใจ แม้แต่คนที่ได้รับตำแหน่งประธานคนใหม่อย่างคีรติก็ตกใจไม่แพ้กัน เขาอยากเป็นผู้จัดการแผนกวิศวกรรม ควบคุมงานก่อสร้าง เดินในไซต์งานมากกว่ามานั่งโต๊ะบริหาร

ฐากิตหัวเสีย เมื่อรู้ว่าคนเป็นพ่อยกตำแหน่งสูงสุดในบริษัทให้คีรติ เขาโวยวายก่อหวอดประท้วงกับผู้ถือหุ้นรายอื่น จนกระทั่งฐิติหัวใจวายกลางห้องประชุมและเสียชีวิตในเวลาต่อมาที่โรงพยาบาล

ทุกคนอยู่ในความโศกเศร้าเสียใจ ช็อกที่ได้รับรู้อาการป่วยและเสียชีวิตในวันที่ท่านจากไป ท่านไม่เคยปริปากบอกหรือแสดงอาการป่วยใด ๆ ให้ภรรยาและลูกหลานได้เห็น

หลังจากเปิดพินัยกรรมในเวลาต่อมา คีรติถูกแต่งตั้งให้เป็นผู้จัดการมรดกและประธานบริหารคนใหม่อย่างเป็นทางการ ทั้งพินัยกรรมและคำสั่งแต่งตั้งกลางห้องประชุมสอดคล้องไปในทิศทางเดียวกัน นั่นทำให้ฐากิตไม่สามารถคัดค้านใด ๆ ได้แต่เก็บความคั่งแค้นเอาไว้ในใจ

การก้าวขึ้นมารับตำแหน่งในวัยเพียง 33 ของคีรติไม่เป็นที่ยอมรับของผู้ถือหุ้นบางส่วน โดยการก่อหวอดของลุงแท้ ๆ รวบรวมพรรคพวกที่อยู่ในบริษัท ตั้งบริษัทลูกขึ้นมาประมูลงานในบริษัทของตัวเอง หรือแม้กระทั่งตั้งบริษัทนอมินีหาช่องทางคดโกงเอาเงินเข้ากระเป๋าของตัวเอง ต้องคอยจัดการปัญหาที่เข้ามาไม่หยุด

มันคืองานหินของคีรติ เพราะนอกจากจะต่อสู้กับคู่แข่งภายนอก เขายังต้องต่อสู้กับคนกันเองในครอบครัวอีกด้วย

สิ่งเดียวที่ทำให้คีรติยังยืนหยัดสู้คือคำพูดของคนเป็นปู่ "ปู่เชื่อมั่นในความสามารถของคีย์ เชื่อมั่นว่ากุญแจดอกนี้จะไขทุกปัญหาในบริษัทออกให้หมด"

แสงระวีเดินออกไปนาน ตั้งแต่เธอรับคำสั่งจากเขา แต่คีรติยังคงนั่งมองรูปภาพของปู่ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานด้วยแววตาเรียบนิ่ง

3 ปีในตำแหน่งซีอีโอของบริษัท คีรติอยากลาออกจากตำแหน่งที่หนักอึ้งทุกวัน แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่คิด เพราะไม่สามารถทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจของปู่ได้

"คุณปู่เก่งมากที่สามารถสร้างอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ ผมเหนื่อยเหลือเกินครับคุณปู่ เหนื่อยกับการที่ต้องสู้รบกับคนในตระกูล" คีรติบอกกับรูปภาพของคนเป็นปู่

หลังจากที่ปู่ของคีรติเสียชีวิต ย่าของเขาก็ย้ายไปพักวิลล่าริมทะเลที่หัวหินอย่างถาวร หลังจากที่ก้าวเข้ามานั่งแท่นผู้บริหาร คีรติรู้สึกอ้างว้าง แม้สถานที่แห่งนี้จะรายล้อมไปด้วยญาติร่วมสกุลก็ตาม

ที่บอกว่า…ยิ่งสูงยิ่งหนาว มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

วิเวียนลูกสาวนักบริหารการเงินผู้ที่มีชีวิตอู้ฟู่ ออฟฟิศแม่ของเธอตั้งอยู่หลังตลาด หรือจะเรียกอีกอย่างว่าเจ้าแม่เงินกู้ตลาดเบิกเนตรก็ได้ นอกจากธุรกิจการเงิน แม่ของเธอก็มีธุรกิจสันทนาการบริหารสมองเล็ก ๆ บนตึกของบ้าน ที่นี่จะมีเพียงลูกค้าวีไอพีที่รู้จัก

วิเวียนเกลียดธุรกิจของครอบครัว เธอเกลียดการทำนาบนหลังคนและธุรกิจสีเทาของแม่ แต่ก็ไม่มีทางเลือกมากไปกว่ายอมรับ เธอหวังว่าสักวันเธอจะทำให้แม่เลิกธุรกิจนี้สักที

วิเวียนสอบเข้ามหาวิทยาลัยในคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิชาก่อสร้างสาขาที่ผู้หญิงเรียนน้อยนิด และผ่านการดูถูกและสบประมาทจากหลาย ๆ คน แม้กระทั่งแม่ของเธอด้วย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ฝ่าฟันเอาชนะทุกคำดูถูก จนกระทั่งผ่านมาถึงเทอมสุดท้าย

"ผู้หญิงบ้าอะไรอยากลำบาก สาขาดี ๆ มีให้เรียนก็ไม่ชอบดันไปเรียนก่อสร้าง แกชอบหรือไงต้องไปยืนกลางแดดคุมงานแหน่ะ" เสียงคุณนายพูนสินบ่นลูกสาวที่คนแถวนี้ได้ยินจนชิน แม้ว่าวิเวียนเรียนใกล้จะจบแล้วก็ตาม

"หนูก็ไม่ชอบสิ่งที่แม่ทำเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเคารพสิทธิมนุษยชนนะแม่ แม่ก็เอาตัวรอดจากตำรวจให้ตลอดรอดฝั่งก็แล้วกัน"

"นี่แกแช่งฉันเรอะ! นังลูกทรพี!"

"แล้วแม่อยากให้หนูแช่งหรือชมล่ะ"

"ยอกย้อนไม่มีใครเกินเลยนะแก ฉันน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่น่าปล่อยให้โตมาเถียงฉันเลย" คนเป็นแม่ตะโกนข้ามโต๊ะคิดเงินมาหาลูกสาว

วันนี้วิเวียนอยู่ในชุดนักศึกษาเต็มยศเรียบร้อย ผิดจากปกติที่เธอชอบใส่ชุดช็อปสีเทาหม่น ๆ กางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบไปมหาวิทยาลัย

"ฉันมันลูกนอกคอก ไม่เหมือนลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของแม่นี่ เรียนก็ไม่จบ ได้แต่อ้อนแม่เกาะกินไปวัน ๆ"

"ทำไมต้องเรียนให้เสียเวลา ในเมื่อธุรกิจของเราก็ออกจะสุขสบาย วัน ๆ ก็แค่แต่งตัวดี ๆ เดินออกไปเก็บเงินอย่างเดียว มีแต่แกเท่านั้นแหละที่โง่ อยากออกไปตากแดดตากลม" คนเป็นแม่ร่ายยาว เป็นประโยคซ้ำ ๆ ที่วิเวียนได้ยินมาตลอดชีวิตของเธอ

วิเวียนเป่าลมหายใจออกจากปาก ‘ก็ให้ท้ายกันขนาดนี้’

วิเวียนเป็นคนขยันและตั้งใจเรียน แต่ความคิดของเธอจะไม่เข้ากับแม่เท่าไหร่ เถียงกันเป็นกิจวัตร แตกต่างจากวิวัฒน์พี่ชาย รายนั้นลูกรักของแม่เพราะเขาปากหวาน ช่างออดอ้อนและตามใจแม่ แม้เขาจะไม่เรียนต่อหรือออกไปทำงาน แม่ของเธอก็ไม่เคยบ่น แถมยังเยินยอว่าเป็นลูกกตัญญูที่คอยช่วยเหลืองานแม่ด้วยซ้ำ

'ก็แต่งตัวเต๊ะท่าหล่อ เดินเก็บดอกในตลาดอะป่าววะ'

วิเวียนถอนหายใจเบา ๆ เถียงบุพการีมากจะบาปหนักเสียเปล่า ๆ เพราะอย่างไรเธอก็คงไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของนางได้ เธอจึงหอบแฟ้มงานแนบอก ยกมือขึ้นไหว้มารดา

"หนูไปมหาลัยแล้วนะแม่"

“ผีออกแล้วหรือไง ทำไมวันนี้ไม่แต่งตัวกุ๊ย ๆ เหมือนทุกวัน” แม้จะเห็นลูกสาวแต่งตัวเรียบร้อย แต่คนเป็นแม่ก็ไม่เคยพูดดีด้วย

“วันนี้ส่งงานชิ้นสุดท้าย สอบโปรเจกต์จบ อาจารย์ประกาศสถานที่ฝึกงานด้วย” วิเวียนตอบมารดา ในขณะที่ตัวเธอเดินออกไปถึงถนน

“ไปเรียนกับผู้ชาย ทำตัวเหมือนผู้ชายขึ้นทุกวันลูกคนนี้”

ยิ่งถูกคัดค้านและสบประมาทจากคนรอบข้าง นั่นยิ่งทำให้วิเวียนภาคภูมิใจ เธอบากบั่นเรียนจนกระทั่งถึงปีสุดท้าย หลังจากพ้นรั้วมหาวิทยาลัย เธอจะก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่เต็มตัว

วิศวกรรมศาสตร์ ก่อสร้าง เป็นสาขาที่มีผู้หญิงเรียนน้อยมาก เพราะฉะนั้นผู้หญิงที่อยู่ในคณะจึงรู้จักกันหมดตั้งแต่รุ่นน้องปี 1 ยันรุ่นพี่ปี 4 พวกเธอจะดูสวยโดดเด่นขึ้นเมื่ออยู่ในตึกคณะ ที่แวดล้อมไปด้วยผู้ชายหล่อล่ำ นั่นเป็นความสุขที่สุดในรั้วมหาวิทยาลัย

วิเวียนวางหนังสือลงบนโต๊ะหินอ่อน หย่อนก้นลงนั่ง และดึงแก้วชานมไข่มุกในมือเพื่อนมาดื่ม อันดานำเสนองานเสร็จก่อน จึงออกมานั่งรอ

"สอบได้มั้ยแก" วิเวียนถามเพื่อน

"ถ้าตอบว่าได้ จะเรียกว่าโกหกมั้ยล่ะ ทำไมอาจารย์ไม่ถามตรงที่ฉันเตรียมตัวมาก็ไม่รู้ แกคอยดูเกรดฉันเถอะ ไม่อยากคิดถึงตอนป๊าบ่นเลย" อันดาบ่นเซ็ง ๆ แย่งแก้วชานมไข่มุกกลับคืน

อันดาเป็นเพื่อนผู้หญิงหนึ่งในสี่ของชั้นปี เลือกเรียนสาขานี้เพราะครอบครัวทำธุรกิจรับเหมาก่อสร้างอยู่ต่างจังหวัด เธอจึงเรียนสาขานี้เพื่อต่อยอดธุรกิจครอบครัว เธอเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของวิเวียน

"เอาคืนมานะ อยากกินก็เดินไปซื้อเอง"

"ไม่เอาอ่ะ กินหมดแก้วอ้วนพอดี แย่งแกกินแบบนี้แหละ"

"อาจารย์ประกาศสถานที่ฝึกงานหรือยัง แกไลน์ไปถามกอล์ฟซิ" วิเวียนบอกเพื่อน ปากยังเคี้ยวไข่มุกหงับ ๆ แถมยังไม่ยอมส่งแก้วชานมไข่มุกคืนเจ้าของ

"ไม่เอาหรอก แกก็ไลน์ไปถามเองสิ เกลียดปาก!" อันดาพูดพลางเบะปากไปด้วย

กอล์ฟ คือ ธีรชานนท์ ผู้ชายกล้ามแน่น หน้าอกผึ่งผาย กอล์ฟเป็นหัวหน้าห้องและเข้าถึงอาจารย์ทุกวิชา เพราะเรียนเก่งมากจึงเป็นที่โปรดปรานของอาจารย์ แต่ก็ปากจัดไม่มีใครเกิน เป็นอันรู้กันระหว่างอันดาและวิเวียน หากพวกเธอพูดถึงกอล์ฟในสถานที่สาธารณะ จะเรียกว่าอีกอ! (หมายถึงกอล์ฟและตอแหลรวมกัน) วิเวียนกับอันดาต่างเถียงกันมาตลอด 4 ปี กอล์ฟเป็นผู้ชายทั้งแท่งหรือไม่