7/2

“งั้นหวานช่วยล้างผักนี่ให้ทีนะ เดี๋ยวพี่จะได้จัดการกับอย่างอื่นต่อ” พาฝันยินยอมให้สาวน้อยช่วย ก่อนจะละมือจากตะกร้าใส่ผัก และเปิดตู้เย็นหยิบของสดออกมา

“พี่สวยจังเลยนะคะ ใบหน้ารูปไข่แต่สวยเฉี่ยว ผิวพรรณก็ขาวผุดผ่อง หุ่นก็ดี หวานอิจฉาพี่จังเลยค่ะ”

พาฝันเงยหน้าจากปลาหมึกที่มือบางกำลังจะเอาออกมาจากถุง มองไปที่ร่างเล็กอวบของวารุณีที่หันหลังให้ ยิ่งเห็นข้างหลังพาฝันก็ลอบกลืนน้ำลาย กางเกงที่สั้นจู๋นั้นปกปิดจงอยก้นงอนๆ ได้ไม่มิด จึงทำให้คนที่มองอยู่ได้เห็นเต็มๆ

“หวานก็สวยจ้ะ”

“จริงเหรอคะ” วารุณีหันขวับ ส่งยิ้มกว้างให้พาฝัน “แต่สีผิวของหวานไม่ขาวจั๊วะอย่างพี่นะคะ หวานอยากขาวบ้างจัง”

“ผิวของหวานน่ะ เขาเรียกว่าสีน้ำผึ้งจ้ะ ฝรั่งเขาชอบสีผิวแบบนี้มากเลยนะ”

“เหรอคะ เอ...แล้วอย่างคุณอิมรานจะชอบสีผิวแบบนี้รึเปล่าคะ”

“เรื่องนั้นพี่ไม่รู้หรอกจ้ะ ถ้าหวานอยากรู้คงต้องไปถามคุณรานเองแล้วล่ะ” พาฝันตอบเรื่อยๆ แม้ว่าหัวใจดวงน้อยจะรู้สึกกระตุกวาบขึ้นมา

“ถ้างั้น...หวานคงต้องหาเวลาลองไปถามคุณอิมรานดูแล้วล่ะค่ะ” วารุณีบอก แล้วกดยิ้มเหมือนกับจะเยาะลงที่มุมปากอิ่มเต็ม

พาฝันมองสบเข้าไปในดวงตาวาววามคู่นั้น และต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ เมื่อเสียงทุ้มๆ ของบุคคลที่กำลังเป็นตัวเอกของเรื่องดังขึ้น

“ทำอะไรกันเอ่ย” อิมรานในชุดการเกงขาสั้นแค่เข่าสบายๆ กับเสื้อเชิ้ตไม่ติดกระดุมเลยสักเม็ดเดินเข้ามา ครัวเล็กๆ นั้นยิ่งแคบลงไปอีก เมื่อมีร่างสูงใหญ่เข้ามาร่วมวงด้วยอีกคน

ชายหนุ่มหยุดชะงักกึกเมื่อได้เห็นการแต่งตัวของวารุณีที่ทำเป็นยืนหันหลังล้างผักไม่สนใจเขา แต่อิมรานไม่รู้หรอกว่า เด็กสาววารุณีกำลังใช้หูฟังการสนทนาของชายหนุ่มอย่างสนใจ และด้วยใจที่เต้นระทึก

ดวงตาคมกวาดตาไปทั่วด้านหลังของวารุณี และลดลงไปจับจ้องที่สะโพกกลมกลึง ที่โผล่พ้นกางเกงตัวจิ๋วออกมา ชายหนุ่มยอมรับในใจว่าเด็กสาวนั้นสวย ผิวสีน้ำผึ้งนั้นนวลเนียนน่าสัมผัสและลูบไล้ แต่...อิมรานละความคิดเอาไว้ เมื่อเปลี่ยนสายตากลับมามองพาฝัน ทรวงอกอวบเต็มไม้เต็มมือขาวผ่องของหญิงสาวดันเสื้อกล้ามสีขาวที่ดูจะมิดชิดกว่าเสื้อกล้ามของวารุณี ตามความคิดของเขาออกมาเป็นรูปเป็นร่าง โดยไม่ต้องเปิดเผยมากนัก แต่ยั่วยวนชวนให้ค้นหาอย่างไม่รู้จักเบื่อ อิมรานกระตุกมุมปากหยักลึกขึ้น เมื่อคิดว่า แบบนี้มากกว่าที่เขาต้องการ

อิมรานไปหยุดยืนซ้อนหลังพาฝัน สอดมือเข้ารวบเอวบางดึงแนบชิดเรือนกายแข็งแกร่ง และวางคางบึกบึนลงกับบ่าบอบบางของหญิงสาว

“ทำอะไรจ๊ะเบบี๋” เขากระซิบถามเบาๆ ที่ข้างใบหูเล็กๆ ก่อนจะกดจูบลงกับบ่านวลเนียนหอมๆ นั้นเบาๆ

“ว่าจะทำยำรวมมิตรทะเล กับต้มยำทะเล และก็ผัดผักทะเลน่ะค่ะ คุณทานเผ็ดได้รึเปล่า”

“ได้สิ ทานเผ็ดก่อนแล้วก็ทานของหวานตาม”

“ของหวานไม่มีค่ะ มีแต่ผลไม้แก้เผ็ดได้”

“ทำไมจะไม่มีล่ะ ก็ตัวเธอไง หวานกว่าอะไรทุกสิ่ง” อิมรานกระซิบ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารดต้นคอ กรุ่นกลิ่นอาฟเตอร์เชฟ ทำให้พาฝันรู้สึกวูบวาบ มือบางเริ่มสั่นน้อยๆ ใบหน้างดงามจุดประกายสีแดงแต้มไปจนทั่ว

“ปล่อยเถอะค่ะ ฝันจะได้รีบทำอาหารให้คุณทาน ไม่หิวเหรอคะ” พาฝันเอียงหน้าไปมองใบหน้าคมที่แนบชิดอยู่ และก็ได้ปากและจมูกร้อนๆ ที่ซุกไซ้ลงมาพัลวัน

“หิว แต่หิวเธอมากกว่า อาหารไว้ที่หลังก็ได้” เสียงทุ้มๆ นั้นแหบพร่า

“แน้...ไม่ได้ค่ะ ฝันหิวข้าว คุณนี่ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยบ้างเลยหรือไงนะ” หญิงสาวเอ็ด และเบี่ยงหน้าหนีริมฝีปากร้อนๆ ที่ไล่ตามมา

“ไม่ ฉันเพิ่งจะอายุ 28 ปี ยังหนุ่มยังแน่น ไม่เหนื่อยง่ายๆ หรอก”

“แต่ฝันหิวข้าวนี่นา คุณจะใจร้ายปล่อยให้ฝันหิวข้าวจนตายเลยรึไง” เสียงหวานใสตัดพ้อออกมาไม่จริงจังนัก ริมฝีปากอิ่มยื่นออกมาอย่างงอนๆ ทำให้ชายหนุ่มต้องหัวเราะร่วน ก่อนจะปล่อยมือออกจากเอวบาง

“ก็ได้ กินข้าวให้อิ่มท้องก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”

พาฝันหันไปส่งยิ้มขอบคุณ และเขย่งปลายเท้าขึ้นจุมพิตปากร้อนๆ ของชายหนุ่มเป็นรางวัล

“อย่าทำน่ารักให้มากนัก ไม่งั้นฉันจะกินเธอแทนข้าวแน่พาฝัน” อิมรานคาดโทษ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป ปล่อยให้สองสาวจัดการกับอาหารสุดฝีมือ

วารุณีใบหน้าบูดบึ้ง เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาสาวงามอย่างพาฝัน หล่อนกำมือแน่น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยเปลวไฟริษยาอย่างลืมตัว

“หวาน ล้างผักเสร็จหรือยังจ๊ะ”

เสียงหวานๆ ของพาฝันทำให้วารุณีต้องข่มความรู้สึกเอาไว้ และจัดการเขย่าน้ำล้างผักก่อนเททิ้ง และยกตะกร้าใส่ผักที่มีกะละมังรองกันน้ำหยดมาให้พาฝัน

“เสร็จแล้วค่ะ พี่มีอะไรจะให้หวานช่วยอีกไหมคะ ถ้าไม่มีหวานขอออกไปทำธุระส่วนตัวสักครู่ค่ะ”

“อ๋อ...ได้สิไปเถอะ ทางนี้พี่ทำเองได้จ้ะ” พาฝันบอก

วารุณีกระตุกยิ้มให้หญิงสาว และเดินออกไปเงียบๆ เด็กสาวสอดส่ายสายตาหาร่างสูง และก็พบว่าชายหนุ่มนั่งคลึงแก้วไวน์ในมือเล่นอยู่ที่เก้าอี้ริมสระ เด็กสาวไม่รอช้าเดินเข้าไปหาชายหนุ่มทันที

อิมรานเหลือบตามองร่างอวบที่กำลังเดินเข้ามาหา และเมื่อร่างนั้นมาหยุดยืนข้างหน้า เขาก็ลดแก้วไวน์ในมือลง

“ว่าไง”