4/3

แสงแดดในยามเช้าส่องผ่านม่านโปร่งบางเข้ามากระทบกับร่างสองร่างที่ตระกองกอดกันอยู่บนเตียงนุ่ม พาฝันกะพริบตาถี่รับรู้ถึงความร้อนที่ส่งผ่านเข้ามา ก่อนจะลืมตาขึ้นสมองน้อยๆ หวนคืนสู่ความทรงจำแห่งค่ำคืนที่แสนหวาน พาฝันจะยันกายลุกขึ้น แต่ก็ติดลำแขนกำยำที่กอดก่ายอยู่ใต้ทรวงอกอวบ หญิงสาวค่อยๆ ออกแรงยกแขนกำยำขึ้นโดยไม่อยากให้ชายหนุ่มรู้สึกตัว และหญิงสาวก็ทำสำเร็จ

พาฝันหันไปมองใบหน้าคมเข้มหล่อเหลา ผู้ที่เป็นเจ้าของร่างอวบอิ่มร่วมกันกับเจ้าของร่างที่แท้จริง หญิงสาวยิ้มบางๆ ให้กับคนที่นอนหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุข อิมรานคงจะเหนื่อยล้ามากจึงหลับสนิทได้ขนาดนี้ พาฝันก้มหน้าลงไปประทับจูบเบาๆ ที่แก้มสาก เธอมอบคำขอบคุณในความอ่อนโยนที่เขามอบให้ ก่อนจะขยับกายลงจากเตียงนุ่ม เดินตัวเปล่าเข้าห้องน้ำไปเงียบๆ

หญิงสาวออกมาจากห้องนอนอีกครั้งในชุดกางเกงขาสั้นผ้าเนื้อดี กับเสื้อสายเดี่ยวและมีเสื้อคลุมทับอีกชั้น พาฝันหยิบกระดาษโน้ตใบเล็กที่เห็นว่ามันวางเอาไว้ข้างๆ โทรศัพท์ จากนั้นก็เขียนข้อความสั้นๆ บอกร่างสูงที่ยังนอนอยู่ในห้อง ว่ากำลังจะออกไปไหน หญิงสาวเดินเอากระดาษแผ่นนั้นไปแปะไว้ที่กระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอน ก่อนจะออกจากห้องไป

พาฝันไปหาก้อยใจที่สำนักงาน ร่างบางเดินตรงดิ่งไปยังห้องของก้อยใจ ซึ่งเป็นบรรณาธิการนิตยสาร หญิงสาวเคาะประตูเบาๆ ก่อนจะได้ยินเสียงอนุญาต จึงผลักประตูเข้าไป

“สวัสดีค่ะพี่ก้อย” พาฝันพนมมือขึ้นไหว้ หญิงสาวร่างอวบที่นั่งหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ บนโต๊ะมีเอกสารและหนังสือมากมายไปหมด จนแทบจะไม่มีที่ว่างสำหรับทำงานได้เลย

“อ้าวฝัน นั่งก่อนสิจ๊ะ มาหาพี่มีอะไรเหรอ” ก้อยใจเงยหน้าจากกองงานขึ้นมาส่งยิ้มกรายๆ ให้หญิงสาว

“ฝันจะมาบอกว่า ฝันทำงานให้พี่ก้อยไม่ได้แล้วค่ะ” พาฝันพนมมือขึ้นไหว้อีกครั้ง เป็นการขอโทษบ.ก.สาว “ฝันขอโทษจริงๆ ค่ะ”

“ทำไมล่ะฝัน มีปัญหาอะไรกับคุณรานหรือเปล่า”

“ไม่มีหรอกค่ะ แต่ฝันมีความจำเป็นจริงๆ ที่ต้องเลิกกลางคันแบบนี้”

“ตายแล้ว แล้วทำไมไม่บอกพี่ตั้งแต่ต้น ว่าจะไม่ทำงานให้พี่ แล้วนี่พี่จะหาคนใหม่มาแทนฝันทันเหรอ เดือนหน้าก็จะต้องวางแผงแล้วนะ” ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเป็นมิตรของก้อยใจเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงขึ้นทันที

“ฝันขอโทษจริงๆ ค่ะ”

“ขอโทษๆ แล้วที่พี่เสียหายไปจะทำยังไง ตอนแรกเธอเป็นคนต้องการงานนี้เองนะ ไม่มีใครบังคับ แล้วอยู่ดีๆ เธอจะมาเปลี่ยนใจเอากลางคันแบบนี้ไม่ได้” น้ำเสียงของก้อยใจ เต็มไปด้วยความฉุนเฉียว

“เอ่อ...พี่ก้อยก็หานางแบบใหม่ได้นี่คะ นางแบบที่อยากขึ้นปกก็มีอยู่หลายคน” พาฝันบอกเสียงอ่อย

“เธอก็พูดง่ายนี่” ก้อยใจตบโต๊ะดัง “ป๊าบ” ก่อนจะตวาดเสียงดัง “คงเหมือนกับที่เธอรับปากว่าจะทำงานนี้ แล้วก็ยกเลิกดื้อๆ แต่รู้ไหมว่า ฉันต้องเตรียมงานไปเยอะเท่าไหร่แล้ว ทุกอย่างเกือบจะเสร็จครบหมด ขาดก็แต่ปกที่ตอนนี้ยังไม่มีนางแบบเลย ฉันเสียหายนะพาฝัน จะให้เอานางแบบใหม่มาขึ้นปก ฉันทำได้ไม่ยากหรอก แต่กว่าจะคัดสรรให้ตรงกับคอนเซปต์มันไม่ใช่ง่ายๆ อีกอย่างภาพวาดที่นำขึ้นปกจะเสร็จทันหรือเปล่าฮะ”

“แต่ว่า...ฝัน...”

“ถ้าเธอไม่เป็นแบบให้ เธอก็ต้องชดใช้ค่าเสียหายมา”

“เท่าไหร่คะ”

“5 ล้าน”

พาฝันเบิกตากลมโตกว้างอย่างตกใจ

“5 ล้าน เลยหรือคะ ทำไมมันมากมายขนาดนั้นล่ะ” ใบหน้างดงามซีดเผือด

“นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ฉันเรียกเธอแค่นี้เพราะเห็นว่าเธอมีแม่ที่กำลังป่วยหนักหรอกนะ”

“แต่...เงินตั้งมากมายขนาดนั้น ฝันไม่มีหรอกค่ะ” พาฝันมองหน้าบ.ก.สาว อย่างขอความเห็นใจ

“ก็นั่นน่ะสินะ แล้วถ้าเธอไม่ทำงานนี้ เธอจะหาเงินที่ไหนไปรักษาแม่เธอได้ล่ะ ไอ้ลำพังงานถ่ายแบบโฆษณานั่น มันคงไม่ทำให้เธอมีเงินเป็นกอบเป็นกำหรอก”

พาฝันไม่ตอบ หญิงสาวก้มหน้าลง ดวงตาคู่สวยจ้องมองมือตัวเองด้วยใจที่หดหู่

“หรือเธอมีคนเลี้ยงแล้ว จริงสินะสาวๆ สวยๆ อย่างเธอ คงหาคนเลี้ยงได้ไม่ยาก ฉันประเมินท่าทีเธอต่ำไปจริงๆ งานที่ไม่ต้องเสียเนื้อเสียตัว แต่เงินก็คงไม่ได้มากเท่ากับงานที่เสียเนื้อเสียตัว แต่สบายแสนสบาย และมีเงินมากๆ เธอก็คงเลือกอย่างหลังสินะ”

คำพูดดูถูกเหยียบย่ำของก้อยใจ ทำให้หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออก เพราะมันเป็นความจริง น้ำตาใสๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย หยดแหมะลงบนมือบางทันที

“ไม่รู้ล่ะ เธอจะทำอะไรก็ช่าง แต่เธอต้องเอาเงินมาชดใช้ค่าเสียหายให้ฉัน 5 ล้าน” ก้อยใจต้องเบนสายตามองไปที่อื่น เพราะเมื่อเห็นน้ำตา หล่อนก็อดสงสารขึ้นมาไม่ได้ “ไม่อย่างนั้น ฉันจะเอาสัญญาที่เธอเซ็นไว้ไปแจ้งความจับเธอฐานฉ้อโกง”

พาฝันสะอื้นฮัก เธอจะทำยังไง จะหาเงินมาจากไหนตั้งมากมายขนาดนั้น

“ฝันไม่ได้ฉ้อโกงนะคะ แต่ฝันมีความจำเป็นจริงๆ ฮึก...ถ้าพี่ก้อยต้องการเงิน พี่ก้อยให้เวลาฝันหน่อยได้ไหมคะ ฝันจะทำงานหาเงินมาใช้ให้พี่ก้อยครบทุกบาททุกสตางค์เลย”