Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
"ให้โอกาสกูนะกัญขอร้องให้โอกาสกู""ผมยอมให้พี่ตั้งกี่ครั้งแต่พี่ก็ไม่เคยเลือกผม พอสักทีผมเจ็บ" "กูรักมึงกัญขอร้องกลับมาหากู" "ถ้ารัก แล้วพร้อมจะมีกันคำว่ารักของพี่ก็แค่คำพูดลอยๆ"
ฝันครั้งที่หนึ่ง
ภายใต้ท้องฟ้าที่สว่างยามรัตติกาล...หมู่ใบไม้ปลิวไสวตามสายลมที่โชยผัดผ่าน....
พึบ...! พึบ...! พึบ....!
เสียงกอหญ้าที่ถูกเหยียบย่ำยามราตรีดังก้องไปทั่วผืนป่าไม้ พร้อมกับเสียงสะอื้นร้องไห้ของเด็กชายวัยสิบเจ็ดปี......
“ฮึก...ฮื้ออออ” เด็กชายร่างเล็กเช็ดน้ำตามองไปเบื้องหน้าด้วยความโศกเศร้าอาลัย...
จบแล้ว...
สิ้นแล้วทุกอย่าง...
“ฮึก ฮื้อ....”
ปึก!!
พรึบ! ฟึบๆ....
“โอ๊ย ฮึก ฮึก....”
ร่างเล็กกลิ้งไปตามทางเนินเพราะเสียหลักหลังจากพลาดไปสะดุดรากไม้
กัญ
กำหมัดแน่นแล้วกัดปากข่มอารมณ์ตัวเองอย่างเสียใจ...
“ฮึก...ทำไม...ทำไม.....” คนตัวเล็กพึมพำกับตัวเองก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นวิ่งไปยังที่หมายอีกครั้ง
“ฮึก พี่ครับ....ทำไม....ถึงทิ้งผม...” คนตัวเล็กมองไปยังแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาสะท้อนกับน้ำทะเลยามดึก ก่อนจะออกวิ่งอีกครั้งไปยังแสงสว่างเบื้องหน้า......
“ไอ้กัญ มึงไปไหนมา”
“ผม...แค่ออกไปเล่น...”
“กูบอกว่าไม่ให้ออกไปมึงเคยเชื่อกูบ้างมั้ย!”
หมับ!
“ฮึก...พี่ครับ เจ็บ...”
“เจ็บ! เจ็บแต่ไม่จำ!! มึงมันไม่เคยจำที่กูบอกเลยกัญ! มึงก็รู้ว่าเกาะนี้มีแต่อันตราย! แล้วมึงยัง...โธ่เว้ย!!”
“ฮึก ผมก็ไม่ได้ไปไหนไกลนี่!”
“ยังจะเถียงกูอีก!!”
“ผม...ฮึก..”
“ถ้ามึงยังไม่เลิกดื้อ....กูจะทิ้งให้มึงอยู่ที่นี่คนเดียว!!”
“มะ...ไม่นะ...พี่ครับ...”
“กัญ!! มึงไปไหนมาห้ะ!!!”
“ผะ...ผม...ฮึก...”
“ทำไมมึงถึงดื้อด้านขนาดนี้ห้ะ! กูบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปจากกู! เวรเอ้ย!! มึงรู้มั้ยว่าแม่งจะเกิดเหี้ยอะไรขึ้น!!....”
“พี่ครับ แต่กัญ...”
“มึงเข้าห้องไปซะ!! อย่าออกมาจนกว่ากูจะเข้าไป กูอารมณ์ไม่ดี...”
“พี่....”
“อย่ามาดื้อกับกูกัญ! ไม่งั้นกูไปแน่...”
“ฮึก...คะ..ครับ....”
“พี่ครับ....อืม...พี่...พี่..พี่ครับ!!”
“....”
“พี่...พี่...อยู่ไหน พี่ครับ...พี่ ฮึก..พี่ครับ..อยู่ไหนน่ะ!!”
“......”
“เรือ....เรือ....ฮึก...เรือไม่มี...ฮึก พี่ครับ พี่ครับ!!!”
คนตัวเล็กเช็ดน้ำตาก่อนจะออกวิ่งอีกครั้งอย่างไม่หยุดหย่อน...
ถึงแม้ตามตัวจะมีรอยแผลมากมาย...แต่ก็เทียบไม่ได้กับหัวใจที่เจ็บปวด...
“พี่ครับ...ฮึก พี่ครับ!!!”
เสียงหวานตะหวาดลั่นก่อนจะทรุดนั่งอยู่ที่ท่าเรือ ตากลมโตจ้องมองไปยังเรือลำหนึ่งที่ค่อยๆ ไกลออกไป
“ฮึก พี่ครับ ทำไม....กัญผิดอะไร...ฮึก กลับมาหากัญก่อนนะ อย่าทิ้ง...อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว...ฮึก..ผม...”
คนตัวเล็กกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะร้องตะโกนออกมาสุดเสียง...
“ถ้าผมมันไม่มีค่า...ฮึก....ผมก็ขอไม่มีชีวิตดีกว่า!"
สิ้นคำพูดของคนตัวเล็ก ร่างบางก็วิ่งไปตามเรือลำนั้นที่ค่อยๆ แล่นออกไป
คลื่นทะเลลูกใหญ่ที่ซัดเข้ามาเป็นระยะไม่ได้ทำให้ความตั้งใจของคนตัวเล็กลดน้อยลงไป ภาพของชายคนที่เขารักที่ทิ้งเขาไว้ที่เกาะฉายเข้ามาจนเขาเสียใจและไม่อาจมีชีวิตต่อได้...
จะโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวคงไม่แปลก...
ไหนๆ ก็ไม่มีใครรักแล้ว....อยู่ไป ก็คงไม่มีประโยชน์..
ตายซะได้ก็ดี...
ตากลมค่อยๆ หลับลงแล้วปล่อยให้ตัวเองจมลงสู่ก้นทะเลลึกพร้อมรอยยิ้มเศร้าของตัวเอง....
“อยู่ที่นี่....แล้วกูจะมารับ....”
จู่ๆ คำพูดของพี่ชายที่บางเบาก็ไหลเข้ามาในหัวก่อนที่เด็กชายจะหมดสติ...
ภาพที่เขาจำได้แม้จะเลือนลางมากแต่มัน....เป็นเรื่องจริง...
“กูจะลบล้างมันทุกอย่าง ทุกเรื่องที่กูทำให้มึงเสียใจ หลังจากนี้มันจะไม่มีอีกแล้ว.... เราจะไม่ใช่แค่พี่น้อง แต่เราสองคน....จะเป็นคนรักกัน...และไม่ว่าอะไร หรือ ใคร ก็จะไม่มีวันแยกเราออกจากกันแล้วนะ ใจของเรา....อยู่ด้วยกันเสมอ..กูรักมึง"
ความทรงจำและน้ำเสียงที่แสนเลือนลางค่อยๆ ฉายเข้ามาในหัว คนตัวเล็กเบิกตากว้างภายใต้น้ำลึกอย่างตกใจ...
ไม่นะ...
พี่ไม่ได้ทิ้งเขา...
เขาเองที่เข้าใจผิด..
พี่น่ะ...พี่น่ะ...
บอกว่ารักเรา...
“เฮือก!!....อื้อ!! อื้อ!!”
แต่พอนึกได้...มันก็สายไป...
100%
#โปรดติดตามตอนต่อไป....