Ep.4

ผักหวานสวยเหมือนกุหลาบแรกแย้มก็ไม่ปาน นวลนางมองตามแฟนหนุ่มด้วยความรู้สึกหึงหวงเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา เพราะทำใจไว้เสมอว่า การจะกุมหัวใจของผู้ชายคนหนึ่งมันยากยิ่ง รักแท้ที่วาดหวัง คงเป็นไปได้ยากสำหรับคีสกับเธอ

แต่ถ้าคีสจะชอบเด็กในบ้านของเธอก็ไม่เป็นไร เรื่องของความรู้สึกใครจะห้ามได้ แต่ก็หวังว่าคงจะไม่มีอะไรเกินงามในบ้านของเธอ

“วันนี้คงได้แค่พาเขาไปทักทายพ่อกับแม่และญาติๆของพี่เท่านั้นจ้ะ ยังไงก็ฝากร้านด้วยนะ”

“ได้จ้ะพี่นาง” รับปากเสร็จผักหวานก็เดินหายเข้าไปในครัว

พอลับหลังผักหวาน สองหนุ่มสาวก็กระหนุงกระหนิงกันหวานหยด ก่อนจะลุกจากโต๊ะไปหวานกันในห้องต่อ ไม่นานนักทั้งสองก็ออกนอกบ้านไป ปล่อยให้ผักหวานจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วจึงลงไปเปิดร้านดอกไม้

“ผักหวาน วันนี้เฝ้าร้านคนเดียวเหรอจ๊ะ”

“จ้ะพี่เกรียง” หญิงสาวตอบอายๆตามประสาสาวน้อยที่เพิ่งโตเต็มวัย ปีก่อนเธอยังไว้ผมสั้น พอมาตอนนี้เธอผมยาวสลวย ผิวพรรณเปล่งปลั่งขึ้นดั่งกล้วยไม้ที่กำลังบานสะพรั่งอวดกลีบดอกสวยงามและมีกลิ่นหอมชวนให้ดอมดม

เกรียงไกรเป็นหนุ่มโสดแห่ง ‘หมู่บ้านนาคำ’ เขาแอบมองผักหวานอยู่บ่อยๆ กระทั่งครึ่งปีที่ผ่านมาพอจะดูออกว่าสาวน้อยก็มีใจให้เลยรุกจีบจนคนทั้งหมู่บ้านต่างก็รู้กันทั่ว และบอกต่อๆกันไปว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน

“วันนี้พี่ว่าง พี่ช่วยขายดอกไม้นะ”

“จะดีเหรอคะ รบกวนพี่เปล่าๆ หวานไม่มีค่าแรงให้หรอกนะ”

“ถ้าเปลี่ยนจากค่าแรงเป็นข้าวเที่ยงฝีมือของผักหวานสักมื้อพี่ก็ดีใจแล้วจ้ะ”

ผักหวานอายม้วนหน้าแดงบิดไปมา เมื่อสบตาดำสนิทหวานเยิ้มของเกรียงไกรที่มองมาราวกับจะกลืนกินเธอลงทั้งตัว

“แล้วพี่เกรียงกินข้าวเช้ามาแล้วเหรอจ๊ะ”

“เรียบร้อยแล้วจ้ะ” เกรียงไกรเอารถจักรยานที่ปั่นมาไปจอดแอบไว้ข้างๆร้านก่อนจะเดินมาพูดคุยกับแม่ค้าหน้าหวานต่อ

แล้วพอตกเที่ยงสองหนุ่มสาวก็นั่งกินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข ทว่าอีกคนที่โทรมากำลังมีความทุกข์

“ดีค่าพี่นางมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”

“หวานตอนนี้...จ้ะ” นวลนางเหมือนคุยกับใครอีกคนนอกสาย แล้วก็ตัดสายไป

“พี่นาง...พี่นาง อ้าว...ตัดสายไปซะแล้ว เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย”

“พี่นางโทรมาเหรอหวาน”

“จ้ะ แล้วก็ตัดสายไป ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า” เลยลองโทรกลับไปแต่นวลนางก็ไม่รับสาย

ใบหน้าของผักหวานมีแววกังวล แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะรอให้เจ้านายสาวเป็นคนโทรกลับมาเอง เพราะขืนโทรไปอีกก็เกรงว่านวลนางอาจไม่สะดวกรับสายตอนนี้จริงๆ

“อย่าคิดมากเลยน่า คงไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงหรอก นั่น...มีลูกค้ามาดูดอกไม้แล้ว”

แม่ค้าคนสวยเดินออกไปขายดอกไม้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มด้วยความดีใจ เพราะตั้งแต่เปิดร้านมาตั้งแต่เช้าก็เพิ่งจะได้ขายตอนนี้แหละ

“ไง ยิ้มหน้าบานมาเลยนะ”

“ก็หวานดีใจที่ขายได้นี่พี่เกรียง”

สองหนุ่มสาวช่วยกันขายดอกไม้จนกระทั่งเย็น พอเดินเข้ามาในร้านที่ดูค่อนข้างมิดชิดปลอดสายตาผู้คน เกรียงไกรก็ฉวยโอกาสเข้ามาโอบกอดร่างบางทางด้านหลังเพื่อหวังจะหอมแก้มสาวน้อยสักฟอดก่อนลา แต่ผักหวานก็เบี่ยงหลบได้ทัน

“พี่เกรียง ทำอะไรน่ะ เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก”

“ไม่เห็นหรอกน่า พี่จะกลับแล้ว แค่อยากขอรางวัล” สายตากรุ้มกริ่มมองใบหน้าที่เริ่มแดงซ่าน พลางจับมือนุ่มมากุมไว้ยกขึ้นหมายจะดมดอมให้ชื่นใจแต่หญิงสาวก็รีบชักมือกลับ เมื่อเหลือบสายตาไปเห็นใครบางคนแอบยืนมองอยู่ข้างหลังร้าน

“พี่เกรียง ไม่เอาค่ะ อย่าทำแบบนี้” ปรายตาดุๆใส่ แต่เกรียงไกรดูเหมือนจะไม่ฟัง พยายามจะเข้ามากอดหญิงสาวให้ได้แต่ผักหวานก็พยายามหลบหลีกไปมา เพราะถึงแม้เธอจะชอบเขา แต่การทำอะไรประเจิดประเจ้อในร้านแบบนี้เธอไม่ชอบนัก หากใครเห็นเข้า เขาจะเอาไปนินทาเสียๆหายๆได้ ยิ่งปากคนแถวนี้ยาวยิ่งกว่าปากกาเสีย แต่ละคนมักรู้เรื่องของคนอื่นมากกว่าของตนด้วยซ้ำไป

“หวานใจร้าย ก็ได้ๆ พี่ไม่ทำอะไรแล้ว จะกลับแล้วนะ”

ผักหวานไม่ตอบได้แค่มองตามคนตัวโตปั่นจักรยานออกไป ก่อนจะหันไปสบตาคล้ายไม่พอใจของใครคนหนึ่งที่ยังยืนมองเธออยู่ แต่เธอก็รีบเบนสายตาไปทางอื่นพยายามไม่สนใจ กระทั่งมืดค่ำ จึงจัดการร้านแล้วเดินเข้ารั้วบ้านไป

ประตูบ้านไม่ได้ล็อกแสดงว่านวลนางอาจกลับมาแล้ว ตั้งใจว่าพออาบน้ำเสร็จจะเข้าไปถามไถ่เจ้านายสาวสักหน่อยว่าตอนที่โทรมาเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้ตัดสายไป

ทว่าพออาบน้ำเสร็จ เดินเข้าไปร้องเรียกนวลนางในห้องก็ไม่เจอเจ้าของห้อง จึงได้เดินออกมาตั้งท่าจะกดโทรหานวลนางอีกครั้งแต่...

ตื๊ดๆ!

รีบกดรับสายทันที

“พี่นาง!”

“หวาน คืนนี้พี่เฝ้าพ่ออยู่ที่โรงพยาบาลนะ ฝากเอาชุดเปลี่ยนมาให้พี่สักสองชุดนะ ชุดนอนกับชุดธรรมดาชุดหนึ่ง”

“ได้จ้ะพี่นาง ว่าแต่พ่อพี่เป็นอะไรมากหรือเปล่าจ๊ะ ถึงได้เข้าโรงพยาบาลกะทันหันแบบนี้”

“อยู่ๆแกก็วูบน่ะ โรคคนแก่สารพัดโรค อาการดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ว่ายังต้องรอดูอาการไปเรื่อยๆก่อน”