บทที่ 2

เมื่อเต็มอิ่มกับความสวยงามของธรรมชาติและความอบอุ่นของครอบครัวที่พากันมาพักผ่อนหาความความสุขกันที่สวนกุหลาบ ของขวัญก็ขึ้นรถมายังบ่อหมีที่เป็นสัตว์ประจำเมือง

เที่ยวชมอยู่สักพักก็ตัดสินใจเดินข้ามฝั่งไปยังโซนเมืองเก่าของชาวสวิต เดินไปเรื่อยๆ จนถึงสี่แยกหอนาฬิกาไซท์คล็อกเคนทัม (Zeitglockenturm) ซึ่งเดิมเคยเป็นประตูเมืองเก่าที่ถูกปรับปรุงให้เป็นหอนาฬิกาและแหล่งท่องเที่ยวกลางเมืองที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวให้มารวมตัวกันได้เป็นอย่างดี

ภาพความประทับใจถูกบันทึกลงบนกล้องตัวเก่งจนหนำใจ ก่อนจะเดินไปยังเป้าหมายต่อไปของเธอซึ่งก็คือบ้านของไอน์สไตน์ นักฟิสิกส์ชื่อดังที่เคยมาใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองนี้ แต่เดินไปได้ยังไม่ถึงครึ่งทางสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...

“ว้าย!...” ร่างหนาฉุดกระชากกระเป๋าถือของของขวัญอย่างแรงจนปลิวติดมือของเขาไป แล้ววิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว “ช่วยด้วยค่ะโจรขโมยกระเป๋า!”

ของขวัญตะโกนขอความช่วยเหลือ ขณะที่ตัวเองก็เริ่มออกวิ่งตามชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี สองขาออกแรงวิ่งจนสุดความสามารถ แต่เพราะช่วงตัวและช่วงขาที่สั้นกว่าทำให้ระยะการก้าวกระโดดของเธอและชายหนุ่มตรงหน้าห่างกันมากขึ้น ยิ่งอากาศหนาวเย็นแบบนี้แข้งขาก็ขยับได้ช้าขึ้นไปอีก มันเหมือนกับถูกน้ำแข็งจับไปทั่วขาแต่เธอก็ไม่สามารถที่จะหยุดวิ่งได้

และแล้วเธอก็คลาดสายตาไปจากคนร้าย เมื่อเขาวิ่งเลี้ยวไปทางมุมตึก แต่ของขวัญยังไม่ละความพยายามวิ่งตามไปจนถึงจุดที่คลาดสายตา เพื่อมองหาคนที่ขโมยของสำคัญทุกอย่างของเธอไป ก่อนจะเจอเข้ากับโจรชั่วที่เดินลอยหน้าลอยตาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นกลางถนน หญิงสาวจึงไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปกระโดดกอดคอชายหนุ่มจากด้านหลัง แล้วลงมือทุบตีไปทั่วตัวเขาพร้อมกับตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ผู้ชายคนนี้เป็นโจรขโมยกระเป๋า เขาขโมยกระเป๋าของฉันมา ช่วยด้วยค่ะ...”

“เป็นบ้าอะไรเนี้ย!” ชายหนุ่มพยายามดึงร่างที่กระโดดกอดคอเขาไว้แน่นออกจากตัว แต่แกะตรงนั้นหล่อนก็เกาะตรงนี้ แกะตรงนี้หล่อนก็เกาะตรงนั้น จนเขาชักจะเริ่มโมโหขึ้นมาตงิดๆ

“เอากระเป๋าฉันคืนมานะ นี่แนะๆๆ...”

“โอ๊ย! เจ็บนะ ยัยบ้า”

“เอากระเป๋าฉันคืนมาเซ่....”

“กระเป๋าอะไร? ใครก็ได้จับตัวผู้หญิงคนนี้ไว้ที”

ทุกคนต่างหยุดมองทั้งคู่ที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่กลางถนน ก่อนที่ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสามคนจะรีบวิ่งมายังจุดที่ทั้งสองคนกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันไปมา ของขวัญพยายามยื้อแย่งฉุดกระชากตัวเขาไว้ให้มากที่สุด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่ชายหนุ่มทั้งสามคนมาถึงกลับเป็นตัวเธอเองที่เป็นฝ่ายถูกจับ

“อะไรกันเนี๊ยะ...ปล่อยฉันนะ ไปจับผู้ชายคนนั้นสิ เขาเป็นโจรขโมยกระเป๋านะ แล้วเขาก็ขโมยกระเป๋าของฉันมาด้วย ไปจับเขาสิ” ของขวัญต่อว่าชายหนุ่มทั้งสามคนที่เขามาจับตัวเธอไว้แทนที่จะเข้าไปจับตัวผู้ร้าย หรือที่นี่จะไม่ปลอดภัยอย่างที่ใครเคยบอกไว้ ว่าเป็นประเทศที่ปลอดภัยและรักสงบมากติดอันดับโลก

“ขอโทษนะครับคุณผู้หญิง เจ้านายของผมไม่มีทางไปขโมยกระเป๋าของคุณแน่ เพราะท่านเพิ่งจะเดินออกมาจากบริษัทเมื่อกี้นี้เอง”

“ไม่จริง ฉันวิ่งตามเขามาตั้งแต่ที่หอนาฬิกาแล้ว ทำไมจะจำเสื้อผ้าที่เขาใส่ไม่ได้ ผู้ชายคนนี้แหละที่ขโมยกระเป๋าของฉันไป ปล่อยฉัน แล้วจับเขาไปส่งตำรวจสิ”

มือหนายกขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วจ้องมองใบหน้าเนียนละเอียดด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจนัก เขาไม่เคยถูกใครกล่าวหาว่าเป็นโจรมาก่อนในชีวิต และเขาก็ไม่เคยคิดที่จะเป็นด้วย แล้วเธอเป็นใครถึงกล้ามากล่าวหาเขาแบบนี้ ซ้ำยังทำให้เขาต้องเสียเวลาที่ต้องไปพบลูกค้าคนสำคัญอีก