ฝนตก Nc+

สายฝนโปรยปรายอย่างต่อเนื่อง อากาศไม่แจ่มใส ฟ้ามืดครึ้ม พลอยส่งผลทำให้จิตใจของแพรวาห่อเหี่ยว เนื่องจากช่วงสองสามวันที่ผ่านมา อานนท์ค่อนข้างงานยุ่งตลอดเวลา แทบไม่ได้เจอหน้ากันเลย แม้เธอจะคิดถึงเขามากเหลือเกิน แต่ก็ไม่อยากเข้าไปก้าวก่ายช่วงที่เขาทำงาน

หลังจากเหตุการณ์ที่เขาขอคบเธอเป็นแฟน เขามักจะแวะเวียนมาหาเธอตลอดเวลา

เสียงฟ้าร้องครืนใหญ่ราวกับแผ่นดินถล่ม ส่งผลให้แพรวากรีดร้องด้วยความตกใจ ปกติหญิงสาวไม่ใช่คนกลัวเสียงฟ้าผ่า ทว่าเมื่อสักครู่เสียงค่อนข้างดังอย่างยิ่ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้แพรวาสะดุ้งตกใจอีกครั้ง ก่อนภายในห้องไฟจะดับลง คราวนี้หญิงสาวร้องไห้พร้อมกรีดร้องดังกว่าครั้งไหน ๆ ตามด้วยน้ำตาหลั่งไหลรินข้างแก้มนุ่ม

“ฮึก ฮือ พี่นนท์อยู่ไหน” ร่างอรชรนั่งชันเข่าบนเตียง ตัวสั่นราวกับลูกนก

เพียงไม่นานประตูห้องถูกเปิดออกโดยฝีมือของอานนท์ ก่อนชายหนุ่มวิ่งผ่านความมืดเข้ามาในห้อง ใช้ไฟฉายในโทรศัพท์ส่องหาคนตัวเล็ก ก่อนจะพบเห็นว่าอยู่บนเตียง

“แพรเป็นอะไรไหมครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความอ่อนโยนดึงแพรวาเข้าสู่อ้อมกอด ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้เส้นผมยาวสลวยอย่างปลอบประโลม

“พี่นนท์” เสียงหวานสั่นเครือ ใบหน้างดงามซุกแผ่นอกแกร่ง

“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ พี่อยู่ตรงนี้แล้วนะครับ” ก้มหน้ามองคนตัวเล็กในอ้อมกอด

หลายนาทีผ่านไป ไฟในห้องกลับมาสว่างอีกครั้ง ก่อนแพรวาจะเริ่มรู้สึกตัว ค่อย ๆ ผละออกจากอ้อมกอดของเขาด้วยความเขินอาย

“ขอบคุณนะคะ” ฝ่ามือเรียวเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าจิ้มลิ้ม

“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”

“ค่ะ” พยักหน้าหงึก ๆ ก่อนตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีประโยคใดเปล่งออกมาจากริมฝีปากคนทั้งสอง

แพรวาลอบมองหน้าหล่อเหลาครู่หนึ่ง ก่อนรวบรวมความกล้าจะพูดกับอานนท์

“พี่นนท์คะ อีกสองวันแพรต้องกลับแล้วนะคะ” แพรวาพูดไม่ทันจบ ถูกอานนท์ดึงเข้าสู่อ้อมกอด มือเล็กทุบอกแกร่งแผ่วเบา โทษฐานทำให้ตกใจ

“แล้วไม่คิดถึงพี่เหรอครับ”

“คิดถึงสิคะ” เสียงหวานออดอ้อนแล้วทำเรื่องที่ตนเองก็ไม่คาดคิดว่าจะทำเหมือนกัน แขนเรียวคล้องต้นคอแกร่งยื่นหน้าจูบแก้มสาก

“แพร” เสียงทุ้มกล่าวอย่างแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน คาดไม่ถึงครั้งนี้เธอจะเป็นฝ่ายจู่โจมเขา ทว่าต้องรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนที่เธอจะเขินอายและไม่กล้าแสดงความรักกับเขาอีก

“อยู่ที่นี่กับพี่ได้ไหมครับ กว่าเราจะได้เจอกันคงอีกนาน” มองคนตัวเล็กในอ้อมกอดด้วยแววตาหวานเยิ้ม

“แต่แพรต้องกลับไปทำงานนะคะ ไม่ได้รวยเหมือนพี่นนท์สักหน่อย” เธอเพิ่งทราบเมื่อไม่นานมานี้ว่าเขาคือเจ้าของเกาะฟาร์มไข่มุกแห่งนี้และยังเป็นเจ้าของห้องพักที่เธออยู่อีกด้วย

“เป็นเมียพี่สิ แพรจะได้ไม่ต้องทำงาน” น้ำเสียงที่เขาพูดเปี่ยมล้นไปด้วยความรักใคร่เสน่หา

“ไม่เอาหรอก แพรไม่ชอบอยู่เฉย ๆ”

“แล้วแพรอยู่กรุงเทพ ทำงานอะไรครับ” อานนท์ถามกลับด้วยความสงสัย เพราะเห็นเธอไม่ค่อยยุ่งเหมือนคนมีงาน

“ตอนนี้แพรตกงานอยู่ค่ะ” ใบหน้างดงามสลดลง ทุกครั้งที่นึกถึงงาน ไม่สามารถลืมเรื่องราวเหล่านั้นได้

ความเงียบของคนตัวเล็ก ทำให้อานนท์เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย จากนั้นแพรวาจึงเล่ารายละเอียดต่าง ๆ ให้ชายหนุ่มฟังจนจบ

“เอาอย่างนี้ไหมครับ แพรมาเป็นเลขาของพี่ไหม พอดีเลขาของพี่เพิ่งลาออกไป ช่วงนี้พี่ยุ่งไม่ทันเปิดรับสมัครพนักงานใหม่ สนใจไหม”

“จะดีเหรอคะ”

“ดีไม่ดี มันขึ้นอยู่กับพี่ อีกอย่างพี่จะได้เห็นแพรอยู่ในสายตาตลอดเวลา”

พรึบ!! ไฟดับอย่างกะทันหัน ส่งผลให้หญิงสาวกรีดร้อง ใบหน้าสวยซุกอกกำยำ ไม่ชักช้าแขนกำยำจึงยกขึ้นโอบกอดร่างเล็กเอาไว้แนบแน่น

“พี่นนท์...แพรกลัว อย่าเพิ่งกลับนะคะ” เสียงหวานร้องอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

“พี่ไม่ไปไหนครับ ไม่ต้องกลัวนะครับ” จุมพิตหน้าผากมน แล้วกอดกระชับร่างบอบบางอย่างแน่น ลูบไล้เส้นผมยาวสลวยตลอดเวลา

“ค่ะ” เงยหน้ามองเขาครู่หนึ่ง ซบหน้ากับอกแกร่งเหมือนเดิม

ความใกล้ชิดกอปรกับลมหายใจอุ่นของแพรวา ส่งผลให้อานนท์อยากได้คนตัวเล็กในอ้อมกอดก่อนจะเอ่ยกระซิบข้างหู

“แพร...” อานนท์ประคองหน้าสวย จากนั้นทาบริมฝีปากหยักกับริมฝีปากอวบอิ่ม ค่อย ๆ แทรกลิ้นเข้าในโพรงปากสาวอย่างเชื่องช้า ฝ่ามือหยาบกร้านลูบไล้ทั่วกายงามเพียงได้สัมผัสไม่เท่าไร เขาอยากจะแทรกความใหญ่เกินมาตรฐานชายไทยเข้าไปในตัวเธอมันจะหอมหวานมากเพียงใด

“พี่นนท์จะทำอะไรคะ” แพรวาถามขึ้นหลังจากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

“พี่ต้องการแพร พี่ขอได้ไหมคนดี” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูของหญิงสาว

ไม่รอช้ารีบประคองร่างเล็กให้นอนลงบนเตียงหนานุ่ม ก่อนก้มลงจูบซับทั่วใบหน้าไปยังริมฝีปากอวบอิ่ม ฝ่ามือหนาบีบขยำทรวงอกเต่งตึงตามอารมไณ์ที่มันพาไป ริมฝีปากหยักได้รูปขบเม้มคอระหงจนเกิดเป็นรอยแดงเต็มไปหมด เพื่อตีตราแสดงความเป็นเจ้าของเธอเพียงคนเดียวไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์

แพรวาเองก็ไม่อาจปฏิเสธเช่นกันว่ารู้สึกดีกับเขามากขนาดไหน จึงปล่อยตัวปล่อยใจไปตามสถานการณ์ตอนนี้

“พี่นนท์เบา ๆ นะคะ แพรกลัว”

“ครับ” จุมพิตหน้าผากมน หวังให้ผ่อนคลาย

อานนท์จัดการถอดเสื้อออกจากคนตัวเล็ก เผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบ หน้าอกอวบอิ่มห่อหุ้มด้วยบราเซียร์สีหวาน

มือหนาปลดตะขอบราเชียร์ออกอย่างง่ายดาย แล้วโยนทิ้งไปพ้นทางอย่างไม่สนใจไยดี ตอนนี้สนเพียงคนใต้ร่างเท่านั้น ริมฝีปากหยักได้รูปจุมพิตริมฝีปากอมชมพูอย่างหนักหน่วง ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างบีบเคล้นดอกบัวตูมอย่างเมามัน

“อื้อ” เสียงหวานครางออกมาไม่เป็นภาษา ยิ่งเพิ่มอารมณ์ดิบเถื่อนในกายเขา

ชายหนุ่มไม่หยุดความปรารถนาเพียงเท่านั้น ปากของเขาค่อย ๆ เลื่อนขึ้นจูบต้นคอขาวเนียนอย่างดูดดื่ม ก่อนเลื่อนลงมางับยอดปทุมถันเต่งตึงสีชมพูสดใสอย่างหิวกระหาย

“อื้อ พี่นนท์...” ร่างน่องน้อยตอนนี้ร้อนรุ่มกระสับกระส่าย ดิ้นอย่างทุรนทุรายด้วยความเสียวซ่าน

มือเล็กกำศีรษะได้รูปของอานนท์ไว้อย่างแน่น ดวงตาคมกริบเหลือบมองหน้าหวานที่ดิ้นด้วยความเสียวซ่านครู่หนึ่ง เขายังคงวนเวียนกับยอดปทุมถัน ไม่ยอมปล่อยห่าง ดูดดื่มอย่างกับเด็กน้อยกระหายน้ำนมมารดา

“หวานเหลือเกิน...” เมื่ออารมณ์สวาทของชายหนุ่มปะทุขึ้น ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่าย ๆ

หลังจากอิ่มกับเต้าสวย จึงเลื่อนหน้าลงต่ำจูบหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะถอดกางเกงของหญิงสาวออก เหลือเพียงแพนตี้สีขาวลายลูกไม้ ระหว่างกำลังจะจัดการปลดออก แพรวาเอื้อมมือขึ้นจับแขนใหญ่ไว้พลางส่งสายตาออดอ้อน

“ไม่เป็นไรนะครับแพร พี่จะพยายามทำเบา ๆ” กล่าวเพียงเท่านั้น มือหนาถอดชั้นในลูกไม้สำเร็จ เผยกลีบกุหลาบงามแรกเยิ้มที่ยังคงปิดสนิทที่ไม่มีผู้ใดได้แตะต้อง

ชายหนุ่มโน้มหน้าลงไปทักทายกลีบกุหลาบ ก้มลงดูดอย่างเมามัน ลิ้นสากเลียร่องกุหลาบสีชมพู หวังให้เธอหลั่งน้ำมธุรสแสนหวานให้ดื่มกิน

“อื้อ พี่นนท์...” มือบางกำผ้าปูเตียงอย่างแน่น พยายามข่มเสียงร้องอันน่าเกลียด

“แพรต้องการอะไรครับ บอกพี่ได้ไหม” ชายหนุ่มยังคงหยอกล้อหญิงสาว เขายกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

“ไม่รู้ค่ะ…” ส่ายหน้าไปมา จนผมยาวสลวยแผ่เต็มหมอน

ชายหนุ่มค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อผ้าตนเองออกทีละเม็ด ต่อด้วยกางเกงยีนราคาแพงโยนทิ้งลงสู่พื้น ร่างกำยำแนบชิดกายสาวอีกครั้ง ตอนนี้ความรู้สึกมันต่างออกไปจากเมื่อสักครู่ราวเหมือนมีกระแสไฟฟ้าเมื่อได้กระทบกับร่างเปลือยเปล่าของคนใต้ร่าง

นิ้วแกร่งขยี้ปุ่มกระสันสีหวาน สอดแทรกนิ้วเข้าไปภายในกลีบกุหลาบหวาน ทำเอาร่างบอบบางขยับไปมาอย่างเสียวซ่าน

“อื้อ อ๊า..” หญิงสาวแทบจะหมดสิ้นเรี่ยวแรงเต็มที เขายังคงทรมานเธอไม่เลิก

“เตรียมพร้อมนะครับ” อานนท์ดันกายแกร่งเข้าสู่กายสาว และต้องชะงักเมื่อเข้าได้เพียงครึ่งลำ

“เอามันออกไป…” เสียงหวานร้องด้วยความเจ็บปวด มือเรียวดันอกแกร่งให้ออกห่าง เธอรู้สึกทั้งหนักทั้งอึดอัดเป็นที่สุด แต่เหมือนแรงอันน้อยนิดกลับไม่สะทกสะท้านต่อร่างกำยำ

ร่างสูงยังคงดำเนินกิจกรรมร่วมรักต่อไป โดยแก่นกายแช่อยู่ในตัวเธอ รอจนกว่ากลีบกุหลาบปรับสภาพ ก่อนจะสอดอีกครึ่งลำเข้าข้างในจนสุด จากนั้นก็เริ่มขยับขึ้นลงอย่างนุ่มนวล

“อื้อ อ๊า” หญิงสาวครางด้วยความเจ็บปวดปนความเสียวซ่าน

“อดทนหน่อยนะครับ” บัดนี้เขาชักติดใจในรสสวาทหญิงสาวเข้าแล้ว กระแทกเข้าร่องรักอย่างเป็นจังหวะถี่รัว

“อ๊ะ อ๊า พี่นนท์” แพรวาร้องครางไม่เป็นภาษา ดิ้นรนอย่างกระสับกระส่าย แขนเรียวโอบรัดต้นคอแกร่งอย่างแน่น