บทนำ (1)

บทนำ (1)

“ปัถย์” เสียงหวานแสนคุ้นหูที่เรียกขานนั้นทำให้คนที่กำลังกระวนกระวาย เพราะเลยเวลานัดมายี่สิบนาทีแล้ว แต่คู่หมั้นสาวกลับยังไม่มา ทั้งที่วันนี้คู่หมั้นคนสวยเป็นคนโทรนัดให้มาพบ

“แข! ผมนึกว่าคุณจะไม่มาซะแล้ว”

“ต้องมาสิ” พิมลแขขานรับแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่คู่หมั้นหนุ่มลุกขึ้นมาเลื่อนให้

“รถติดใช่ไหมถึงได้มาช้า”

“ไม่ใช่หรอก”

คนฟังขมวดคิ้วนิดๆ แล้วถามหาเหตุผล “แล้วทำไมแขถึงมาช้า”

“แขออกจากบ้านช้าเองแหละ แขโทษนะปัถย์ ที่ทำให้ปัถย์ต้องมารอเกือบครึ่งชั่วโมง”

ปัถย์ยิ้มให้กับคำตอบ ก่อนจะหันไปรีบเมนูจากพนักงาน “แขจะกินอะไรดี เดี๋ยวผมสั่งให้”

“ไม่ต้องหรอก พอดีแขแค่นัดปัถย์ออกมาคุยเรื่องสำคัญ แค่เดี๋ยวเดียวแขก็ต้องไปแล้ว”

“เรื่องสำคัญ?” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อคู่หมั้นคนสวยเปิดกระเป๋าแล้วหยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินออกมา กล่องนั่นคุ้นตาเขามา ก่อนที่คู่หมั้นจะวางกล่องนั่นไว้ตรงหน้าของเขา

“แหวนหมั้น แขขอคืนให้ปัถย์นะ” พิมลแขบอกเสียงราบเรียบ

ปัถย์มองที่มือของคู่หมั้น ที่เขาก็เพิ่งสังเกตว่า หญิงสาวก็สวมแหวนอยู่ แต่ไม่ใช่แหวนที่เขาสวมให้

“หมายความว่าไงแข”

“แขไม่ได้รักปัถย์แล้ว และแขก็ไม่อยากหลอกปัถย์อีกต่อไป แขเลยมาขอถอนหมั้นกับปัถย์ ปัถย์ไม่ว่าอะไรแขใช่ไหม”

“ทำไม!”

“แขรักคนอื่นแล้ว ปัถย์เข้าใจแขนะ และขอร้องอย่ายื้อแขไว้เลย”

ปัถย์ฟังแล้วก็นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด “นานหรือยัง”

“ก็ตั้งแต่เราหมั้นกันได้สองเดือน”

“เกือบสองปีครึ่ง” ปัถย์เอ่ยออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือ หัวใจเจ็บปวดราวกับมีเข็มนับพันทิ่มแทง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคู่หมั้นถึงทำกับเขาแบบนี้ ทั้งที่เขาซื่อสัตย์กับเธอมาตลอด

พิมลแขพยักหน้าเบาๆ

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”

“แขขอไม่บอกนะ”

“ใคร!” ปัถย์เสียงดังจนโต๊ะรอบๆ ข้างเริ่มหันมามอง ทำเอาพิมลแขเริ่มอาย เธอลุกขึ้นเตรียมเดินออกมา เพราะหมดธุระแล้ว

“แขขอตัว” พิมลแขปลดมือของอดีตคู่หมั้นหนุ่ม แต่ปัถย์กลับจับแน่นยิ่งขึ้น

“มันเป็นใคร!”