ซูเซวียนกลับมาแล้ว

หลังจากที่หลงจู๊หมานเรียนรู้เรื่องคำนวณกับซุนเหยานางได้หลายวันแล้ว เขาก็เรียกตัวเสี่ยวเอ้อทั้งหมดหลังจากเลิกงานมาสอนให้คำนวณเลขได้ เพื่อที่เวลาที่คิดเงิน พวกเขาจะได้ไม่ต้องวิ่งกลับมาที่โต๊ะของหลงจู๊ให้เสียเวลา

คนงานในร้านเมื่อรู้ว่าหลงจู๊จะสอนคำนวณ ต่างก็ซาบซึ้งใจยิ่งนัก ผู้ใดจะไม่รู้ว่าหากมีความรู้เรื่องคำนวณได้ย่อมสามารถทำงานบัญชี ได้เงินมากกว่างานเสี่ยวเอ้ออีก

“เป็นนายหญิงที่สอนข้า ท่านยังให้ข้ามาสอนพวกเจ้าอีกด้วย”

ทุกคนได้แต่น้ำตาเอ่อคลอ ที่พบเจอเจ้านายที่ดีเช่นซุนเหยา

ภายในห้องโถงซุนเหยานางกำลังนั่งหัวเราะอย่างสนุกสนาน เพื่อวันนี้นางมือขึ้นอย่างมาก หีบที่นางยกมาเมื่อสองเดือนที่แล้ว ที่เกือบจะหมดลง แต่วันนี้กลับเพิ่มขึ้นมาจนนางยิ้มแก้มแทบแตก

เสียงของพ่อบ้านซูวิ่งเข้ามาด้านในห้องโถงอย่างร้อนรน แต่ถูกซุนเหยาเอ่ยห้ามไว้ก่อน เมื่อเขากำลังจะแจ้งเรื่องให้พวกนางฟัง

“ฮูหยิน ท่าน..”

“ประเดี๋ยวก่อน ท่านพ่อบ้าน ข้าชนะแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ แม่นม เอาเงินมาเจ้าค่ะ” ซุนเหยากระโดดขึ้น นางแบมือไปตรงหน้าแม่สามีที่กำถุงเงินแน่น ทั้งแม่นมที่แอบถุงเงินไว้ด้านหลัง

“พวกท่านกินข้ามาหลายเดือน วันนี้ข้ามือขึ้น พวกท่านรีบจ่ายเร็วๆ เจ้าค่ะ”

ทั้งหมดในห้องโถงยังไม่ได้รับรู้ของผู้มาเยือนที่ยืนมองอยู่ที่หน้าประตูจวน เพราะมัวแต่เถียงกันเรื่องเงิน มีเพียงพ่อบ้านซูที่ยืนมองอย่างร้อนรน

“เช่นนั้น พรุ่งนี้ข้าไม่เล่นด้วยแล้วค่ะ” ซุนเหยายื่นปากอย่างไม่พอใจ

“ได้ ได้ แม่ยอมแล้ว เอาไป” หลีซื่อได้ยินว่าซุนเหยานางจะไม่ยอมเล่นด้วยอีกก็รีบยัดถุงเงินใส่มือของนางอย่างไว

ซูเซวียนใบหน้าเขียวคล้ำ เมื่อเขามาถึงแล้วคนด้านในยังไม่สนใจเขา หงอี้อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง นางคิดว่าฮูหยินที่ท่านแม่ทัพซูอยากจะหย่าคงมีใบหน้าอัปลักษณ์ ทั้งยังนิสัยร้ายกาจ

แต่ที่นางเห็น หากบอกว่าซุนเหยานางอัปลักษณ์เช่นนั้นก็ไม่มีสตรีใดที่งดงามอีกแล้ว ทั้งยังไพ่บนโต๊ะที่แปลกตา หงอี้นึกอย่างจะกระโดดเข้าไปร่วมวงด้วยใจแทบขาด

“ท่านแม่ขอรับ ข้ากลับมาแล้ว”

สิ้นเสียงของซูเซวียนทั้งห้องโถงก็ตกอยู่ในความเงียบ แล้วหันมามองทางเขา หลีซื่อใบหน้าซีดขาว เมื่อเห็นว่าบุตรชายพาสตรีกลับมาด้วย

ซุนเหยาเห็นเช่นนั้นก็ดึงสายตากลับ ทั้งนางยังเก็บเงินที่ได้มาลงหีบของนางอย่างไม่ใส่ใจ เพราะรู้ว่าเมื่อเขากลับมา ต่อให้มาเพียงลำพังก็คงต้องมาด้วยเรื่องหย่ากับนางเป็นแน่

“นางเป็นผู้ใดกัน” หลีซื่อชี้นิ้วที่สั่นเทาเอ่ยถามอย่างมีโทสะ

“นางคือ ฟู่หงอี้ ข้าจะรับนางเป็นฮูหยินขอรับ” หลีซื่อเป็นลมล้มพับไปที่เก้าอี้ เมื่อได้ยินสิ่งที่บุตรชายพูด

“ท่านแม่ ไปตามหมอเร็วเข้า” ซุนเหยาวางหีบเงินของนางลง แล้วรีบเข้าไปประคองหลีซื่อ

ซูเซวียนถอนหายใจออกมา เขารู้แล้วว่าเรื่องคงออกมาเป็นเช่นนี้ แต่ก็อดที่จะสงสารมารดาไม่ได้

ตลอดเวลาที่หลีชื่อหมดสติ ซุนเหยานางดูแลอยู่ไม่ห่าง โดยไม่ได้สนใจผู้มาเยือนใหม่ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ในห้องโถงด้วย

ซูเซวียนมองซุนเหยานางอยู่ตลอดเวลา เขาเม้มปากแน่นอย่างใช้ความคิด ยิ่งหงุดหงิด เมื่อนางไม่แม้แต่จะอาละวาดที่เห็นเขาพาหงอี้กลับมา

หากนางอาละวาดเสียหน่อยคงเป็นเรื่องง่ายที่จะพูดเรื่องหย่าขาดกับนาง

“อาเหยา”

“ท่านแม่ดื่มน้ำเสียก่อนเจ้าค่ะ” ซุนเหยานางประคองหลีซื่อให้ลุกขึ้นดื่มน้ำ

ซุนเหยาตบไปที่หลังมือของหลีซื่อและยิ้มออกมาให้นาง หลีซื่อจับมือของซุนเหยานางไว้แน่น เพราะกลัวว่านางจะหนีออกไปจากห้องโถง

“เจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่”

“ขอรับ”

“แม่จะยอมรับนางเป็นอนุ แต่เจ้าต้องมีบุตรกับอาเหยาให้แม่ก่อน”

ซุนเหยารีบดึงมือนางออกจากมือของหลีซื่อทันที แต่ก่อนที่นางจะอ้าปากโต้แย้งเสียงเย็นชาของซูเซวียนก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ท่านแม่ ข้ากลับมาครั้งนี้เพื่อหย่ากับนาง”

ซุนเหยาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ยิ่งทำให้ซูเซียนที่คิดจะหย่ากับนางในตอนแรกเกิดเปลี่ยนใจ

“แต่ ข้ามาคิดดูแล้ว ท่านเข้ากับนางได้เป็นอย่างดี เช่นนั้นข้าจะลองกลับไปคิดดูอีกครั้งขอรับ”

ซุนเหยาหันไปมองซูเซวียนอย่างไม่เชื่อหูตนเอง เป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้มองสำรวจกันอย่างเปิดเผย

นางเม้มปากแน่นอย่างไม่ยินยอม เห็นนางเป็นอันใด นึกอยากจะแต่งก็แต่ง จะหย่าก็เพียงแค่ทิ้งจดหมายหย่าไว้ พอกลับมาพูดเรื่องหย่าให้เรียบร้อย จะมาเข้าหอกับนางอีกครั้ง

“เรื่องนี้ข้าไม่เห็นด้วยเจ้าค่ะ ข้าต้องการหย่า” ซุนเหยาพูดออกมาเสียงดังอย่างไม่ยินยอม

หงอี้เงยหน้าขึ้นมองนางอย่างชื่นชม สตรีที่ใจกล้าเช่นนางที่อยู่แต่ในสนามรบ มิเคยพบเห็นสตรีเช่นซุนเหยามาก่อน

“ในเมื่อท่านหาฮูหยินคนใหม่ของจวนตระกูลซูมาแล้ว เรื่องที่สมควรจัดการตั้งแต่ต้น ก็ควรจะจัดการให้เรียบร้อย”