17

ตะวันโทรบอกมารดาตั้งแต่เมื่อเย็นวาน เขาเล่ารายละเอียดเพื่อไม่ให้มารดาต้องตกใจจนเกินไป ยกเว้นเรื่องเดียวที่เขาจดทะเบียนปลอม ๆ เพราะถึงตอนนี้แล้วยังไงก็ต้องทำให้ถูกต้องอยู่ดี มารดาไม่ค่อยเห็นด้วย พาลตำหนิไปถึงคุณเดชา เพราะสงสารใบหม่อน ที่ถูกจับแต่งงานก่อนจะเรียนจบ แต่ก็พอเข้าใจได้ และแอบภูมิใจลึก ๆ ที่ลูกชายเป็นที่ไว้วางใจของเพื่อนสามี ขนาดมอบลูกสาวสุดที่รักมาให้ดูแล

ตะวันพาใบหม่อนเข้ามาหา ทั้งคู่นั่งสงบนิ่งต่อหน้าผู้สูงวัย เหมือนเด็กไปแอบทำอะไรผิด แล้วกำลังจะโดนพิจารณาโทษ โดยเฉพาะตะวัน ถ้าหากไม่เกิดเรื่องเมื่อคืน คงไม่ลำบากใจแบบนี้ เพราะเขาขาดความยับยั้งชั่งใจ ทุกอย่างจึงดูผิดพลาดไปหมด

“ว่ายังไง พ่อตัวดี พาเมียมาอยู่ที่ไร่ตั้งหลายวันไม่คิดจะบอกแม่เลยใช่ไหม” นุชนารถหันมาถามอย่างเอาเรื่องกับลูกชาย

“โธ่...คุณแม่ครับ ก็มันฉุกละหุก ผมก็แค่รอเวลาที่เหมาะสมถึงได้พาน้องมานี่ไงครับ” ตะวันเข้าไปกอดเอวมารดาอย่างเอาใจ

“จริงเหรอจ๊ะ หนูใบหม่อน พี่เขาไม่ได้กักตัวไว้กลั่นแกล้งใช่ไหมจ๊ะ” นุชนารถ ถามลูกสะใภ้ด้วยโทนเสียงที่แตกต่างจากที่ใช้กับลูกชายอย่างชัดเจน

“เอ่อ...ค่ะ..คุณป้า” ใบหม่อนก้มหน้าตอบเสียงเบา

“ป้าที่ไหนกันจ๊ะ เรียกแม่สิลูก” นุชนารถบอกลูกสะใภ้อย่างเอ็นดู

“ค่ะ คุณแม่” ใบหม่อนน้ำตารื้น หลังจากมารดาถึงแก่กรรม ก็มีวันนี้แหละที่หัวใจของหล่อนได้สัมผัสกับความอบอุ่นปลอดภัย

“มานี่สิลูก ขอแม่กอดหน่อย”

ใบหม่อนลุกไปหา ทันทีที่ถูกโอบกอด น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลหลั่งดั่งทำนบแตก หญิงสาวกอดผู้สูงวัยและซุกตัวเข้าหาอย่างไม่ลังเล

ตะวันเผลอยิ้มให้กับภาพที่เห็นตรงหน้า อย่างน้อยเขาก็โชคดีที่ชีวิตนี้ไม่ต้องเจอกับปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้ให้ปวดหัว

“ไม่ต้องร้อง ต่อไปนี้หนูมาเป็นลูกสาวของแม่นะ” นุชนารถลูบศีรษะหญิงสาวอย่างปราณี

“ได้ไงล่ะครับคุณแม่...ใบหม่อนต้องเป็นลูกสะใภ้ ไม่ใช่ลูกสาว นะครับ” คนตัวโตแย้ง หลังจากนั่งมองเงียบ ๆ มานาน

“ย่ะ...ลูกสาวหรือลูกสะใภ้ก็เหมือนกันนั่นแหละ” ผู้เป็นแม่ส่งค้อนวงโตให้เจ้าลูกชาย หมั่นไส้นัก

“เมื่อเช้า แม่โทรไปคุยกับคุณเดชาแล้ว ยังไงก็ต้องจัดงานแต่งงานให้เรียบร้อย ไม่ใช่ทำอย่างกับวิวาห์เหาะกันมาอย่างนี้” ผู้เป็นแม่บอกเพื่อเป็นการ แจ้งให้ทราบมากกว่าจะขอความเห็น

“ระหว่างรอฤกษ์แต่งงาน ใบหม่อนอยู่กับแม่ก่อนไหมลูก” นุชนารถหันไปถามใบหม่อนด้วยความเอ็นดู ทั้งที่อยากจะแกล้งรั้งตัวไว้ ทรมานลูกชายเล่น

“ค่ะ คุณแม่” ใบหม่อนรับคำ ถ้าจะให้วิ่งตามพี่ตะวันกลับไร่ ก็คงจะดูไม่ค่อยดีนัก

“ได้ไงล่ะครับคุณแม่ ใบหม่อนต้องกลับไร่กับผม เพราะไม่ได้เตรียมอะไรมาสักอย่าง” ชายหนุ่มหาข้ออ้าง

“แม่ไม่ได้บังคับ หนูใบหม่อนเต็มใจจะอยู่เอง แกก็ได้ยิน” ผู้เป็นแม่ยิ้มอย่างเป็นต่อ

“แต่พี่ไม่ยอม ใบหม่อนบอกคุณแม่สิ ว่าจะกลับไร่กับพี่” ตะวันหันมาขอความเห็นใจจากคนตัวเล็ก

“วันก่อนพี่ตะวันบอกเองนี่คะ ว่าจะให้ใบหม่อนอยู่กับคุณแม่” หญิงสาวแย้ง

“แต่วันนี้พี่ไม่อยากให้อยู่แล้วนี่” ตะวันพูดงอน ๆ

“ไม่รู้ล่ะค่ะ ใบหม่อนรับปากคุณแม่แล้ว” หญิงสาวพูดเด็ดขาด

“..หึ..หึ..” นุชนารถหัวเราะเบา ๆ ขำลูกชายที่ยอมแพ้ สิ้นลายให้กับเด็กสาวตัวเล็ก ๆ

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ตะวันก็พาน้องไปหาซื้อเสื้อผ้า ข้าวของที่ต้องใช้สิลูก เสร็จแล้วก็พากันไปเที่ยวชมเมืองเชียงใหม่ด้วยเลย” ผู้เป็นแม่เปิดโอกาสให้หนุ่มสาวได้ใช้เวลาส่วนตัวบ้าง เดี๋ยวเจ้าลูกชายจะลงแดงเสียก่อน

หลังจากนั้นไม่นาน ตะวันก็พาใบหม่อนมาเดินเลือกซื้อ เสื้อผ้าและของใช้ที่ห้างสรรพสินค้าดัง ของเชียงใหม่

“ต๊าย คุณตะวันใช่ไหมคะ” เสียงแหลม ๆ ของสาวนางหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับที่เจ้าตัวสอดแขนเข้ากับแขนของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว แถมหน้าอกหน้าใจของหล่อนก็เบียดอยู่ที่ต้นแขนของชายหนุ่ม โดยผู้เป็นเจ้าของ ยิ้มหน้าระรื่น

“เอ่อ...คุณโสมครับ” ตะวันอึกอัก ค่อย ๆ แกะมือโสมนภาออกอย่างเกรงใจ เพราะหล่อนเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ ที่เคยถูกวางตัวให้คู่กับเขา แต่เดทกันแค่ครั้งเดียวตามคำขอร้องของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย เขาก็หลีกเลี่ยง ไม่เคยพบกับหล่อนอีกเลย

“วันนี้เจอตัวแล้ว ห้ามเบี้ยวโสมอีกนะคะ” เจ้าหล่อนฉอเลาะ ส่งสายตาทอดสะพานมาให้เขาเต็มที่

ใบหม่อนยืนเลือกชุดชั้นในอยู่ โดยให้สามียืนรออยู่ด้านนอก ไม่ยอมให้เข้าไปด้วยกัน หญิงสาวหันมาเห็น สาวสวย ท่าทางเปรี้ยวจี๊ด ยืนเกาะแกะกับสามีอยู่ เริ่มรู้สึกเดือดปุด ๆ ริมฝีปากเม้มสนิท งานนี้ถ้าอธิบายไม่ดีมีเรื่องแน่...หญิงสาวคาดโทษไว้ในใจ

“คงไม่ได้หรอกครับ วันนี้ผมมากับภรรยา” ตะวันรีบบอก ทั้งที่ไม่ได้อยากให้แม่สาวเสียหน้า แต่เขาไม่รู้จะทำอย่างไร ในเมื่อคนข้างในก็ขว้างค้อนมาให้เขาวงเบ้อเร่อ

“คุณตะวันอย่าล้อเล่นแบบนี้สิคะ” หญิงสาวบีบเสียง หัวเราะคิกคัก

“ผมพูดจริงครับ ภรรยาผมเลือกของอยู่ อีกเดี๋ยวก็คงมา”

“ไหนคะ ไม่เห็นมีใคร น่าจะเป็นภรรยาคุณตะวันได้เลยนี่คะ” หญิงสาวกวาดตามองไปข้างหน้า ไม่จริงจังนัก เพราะหล่อนไม่เชื่อเขาตั้งแต่แรก

“พี่ตะวันรอนานไหมคะ” ใบหม่อนเดินเข้ามาอีกด้าน มาถึงหล่อนก็คล้องแขนเข้ากับ แขนแข็งแรงของสามี อย่างประกาศความเป็นเจ้าของ

“เอ๊ะ...ยัยเด็กนี่” โสมนภาลืมตัวแหววใส่

“มีอะไรเหรอคะ พี่ตะวันขา” ใบหม่อนอ้อนถามชายหนุ่มเสียงหวาน ราวกับจะยั่วประสาทฝ่ายตรงข้ามเสียมากกว่า

“ใบหม่อนจ๊ะ นี่คุณโสม” ตะวันแนะนำ

“สวัสดีค่ะ คุณน้า” ใบหม่อนพนมมือไหว้อ่อนช้อย แถมเรียกสาวตรงหน้าว่าคุณน้าเสียอีก

“เรียกพี่ก็พอมั้งคะ” โสมนภา กัดฟันบอก หล่อนหงุดหงิดที่เห็นหน้าใส ๆ ของศัตรูหัวใจ

“ขอโทษค่ะ...ใบหม่อนนึกว่าเพื่อนคุณแม่...ขอโทษอีกทีนะคะ” หญิงสาวทำหน้าตาเหมือนสำนึกผิด...ฮึ....ฉันไม่เรียกป้าก็บุญแล้ว....รู้จักใบหม่อนน้อยไปแล้ว

“พี่ตะวันขา กลับกันเถอะค่ะ ใบหม่อนเมื่อยแล้ว อยากพักผ่อนบนอกอุ่น ๆ ของสามีจังค่ะ” หญิงสาวหันมาพูดพร้อมกับแนบแก้มกับต้นแขนของสามีราวกับเป็นลูกแมวเชื่อง ๆ แม้ไม่ดังมาก แต่คนตรงหน้าก็ได้ยินเต็มสองหู อยากจะกรี๊ดให้คอแตกตายไปเลย

“เอ่อ...ขอตัวก่อนนะครับ คุณโสม” ตะวันเกรงใจ รีบดึงมือใบหม่อนออกมา ก่อนที่หล่อนจะแผลงฤทธิ์ไปมากกว่านี้