บทนำ

@เชียงใหม่ประเทศไทย

“พักพิง ขวยแล้วหนา ตื่นได้แล้วหล่า”

น้ำเสียงหวานของหญิงสาววัยกลางคนเอ่ยเรียกลูกสาวของเธอในยามเช้าตรู่ น้ำผิง ภรรยาสาวของพ่อเลี้ยงอัศนี

ผู้มีอิทธิพลในย่านนี้ เหล่าบรรดาคนในไร่ยกให้เขาเป็นคนที่มีบุญคุณเป็นอย่างมาก

พักพิงในวัย21ปี เธอเดินย่างกรายลงมาจากบนบ้านด้วยความสง่า ใบหน้าจิ้มลิ้ม จมูกสันคมปลายเชิ่ด ผมดำขลับตัดกับสีผิวอันขาวผ่องเป็นยองใย ทำให้เธอเป็นที่หมายปองในหมู่ชายเป็นอย่างมาก รวมถึง ทัศไนย ลูกชายคนเดียวของอัสนีย์ หรือ พ่อเลี้ยงของเธอ

น้ำผิง แม่ของพักพิง เธอแต่งงานใหม่กับพ่อเลี้ยงอัศนีเนื่องจากอัศนีนั้นไปเจอเธอที่ตลาดและดันถูกใจแม่หม้ายสาวคนนี้ จึงจับตัวเธอมาและให้น้ำผิง

มาเป็นนางบำเรอ ก่อนจะบังคับให้เธอนั้นแต่งงานและย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน โดยพ่อเลี้ยงนั้นให้ข้อเสนอว่าจะส่งเสียพักพิงทุกอย่าง น้ำผิงไม่มีทางเลือกจึงตัดสินใจแต่งงานใหม่อีกครั้ง

“วันนี้บ่มีเฮียนหรือจะได”

น้ำผิงเอ่ยถามคนเป็นลูกเมื่อเห็นว่าพักพิงเดินย่างกรายลงมาจากบ้าน

“พิงไปละเน้อ”

พักพิงเอ่ยตอบคนเป็นแม่ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อรู้สึกถึงการถูกจ้องมองอยู่ ทัศไนย มองหญิงสาวด้วยสายตาที่หยาดเยิ้ม ราวกับจะกลืนกินเธอเสียให้ได้ พักพิงเดินออกจากบ้านทันที ทัศไนยจึงวิ่งตามเธอออกมา

“ไปด้วยกันนะ พี่จะไปมหาลัยพอดี”

ทัศไนยวิ่งมาจับมือหญิงสาว ก่อนที่พักพิงจะสะบัดมือออกทันที ตลอดระยะเวลาสองปีที่แม่เธอแต่งงานใหม่ พักพิงใช้ชีวิตอย่างหวาดระแวงในทุกๆ วัน

น้ำผิงยืนมองลูกสาวและลูกเลี้ยงด้วยความเป็นห่วง ไม่ใช่ว่าเธอดูไม่ออกว่าทัศไนยต้องการอะไรจากลูกสาวของเธอ นิสัยของเขานั้นไม่ต่างจากพ่อเลี้ยงอัสนีย์แม้แต่น้อย

“ทำอะไร”

เสียงของชายหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยขึ้น ก่อนที่น้ำผิงจะสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ พ่อเลี้ยงอัศนีเดินย่างกรายลงมาด้วยท่าทีอิดโรย เนื่องจากเมื่อคืนเขานั้นได้พาเด็กในไร่มาร่วมรักกันถึงสองคน

“บ่มีหยังจ้าว ผิงแค่มาส่งพักพิงไปเฮียน”

น้ำผิงตอบพ่อเลี้ยงขึ้น ก่อนจะก้มหน้า เธอไม่อยากเห็นร่องรอยการร่วมรักของสามีกับหญิงอื่น แค่รับรู้ว่าเขานั้นพาหญิงอื่นเข้ามาในบ้าน ก็ช้ำใจมากพออยู่แล้ว แต่ไม่กล้าเรียกร้องอะไรออกไป

"ป้อเลี้ยงจะฮับอะหยังดีจ้าว”

พ่อเลี้ยงอัศนี มองภรรยาสาวด้วยแววตาโกรธเคือง ทั้งที่เขาตั้งใจให้เธอเห็นรอยพวกนี้ แต่เธอกลับไม่แสดงท่าทีว่าหึงหวงเขาแม้แต่น้อย อัศนีคิดว่าทั้งใจของน้ำพิง คงมีแต่อดีตคนรักของเธอ แต่หารู้ไม่ทุกการกระทำของเขานั้น น้ำผิงต้องทนอยู่กับความเสียใจแค่ไหน กว่าจะก้าวผ่านไปได้ในแต่ละวัน คำถามของน้ำผิงไรซึ่งคำตอบของชายหนุ่ม อัศนีพุ่งเข้ามากระชากแขนของเธอทันที

“ทั้งที่ฉันทำขนาดนี้ เธอยังนิ่งเฉยอยู่ได้ ในใจของเธอ ไม่เคยมีฉันเลยสินะ”

อัศนีเอ่ยขึ้น ก่อนจะทุ่มร่างหญิงสาวลงบนโซฟากลางบ้าน

“กรี๊ดดด....!!

เสียงน้ำผิงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อชายหนุ่มฉกริมฝีปากขบเม้มเข้าที่ซอกคอของภรรยา

“ฮือ ปล่อยผิงเตอะจ้าว ผิงเจ็บ”

น้ำผิงร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่พักพิง และทัศไนยจะวิ่งเข้ามาในบ้านทันที

“พ่อเลี้ยง!! ปล่อยแม่พิงเดี๋ยวนี้นะ”

พักพิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเมื่อเห็นว่าแม่ของเธอร่ำไห้ เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยขบเม้ม อัศนีค่อยๆ ยัดกายลุกขึ้น

“หรือเธอจะมานอนใต้ร่างฉันแทนล่ะ”

อัศนีเอ่ยขี้นก่อนจะเดินย่างกรายเข้าไปหาเด็กสาว แต่ก็ถูกน้ำผิงกระชากแขนไว้เสียก่อน

“พ่อ”

เสียงทัศไนยเอ่ยขึ้น เขารู้ว่าพ่อเขาเป็นคนยังไง แต่คนนี้ เขาเองก็หมายปองไว้เหมือนกัน

อันที่จริงพ่อเลี้ยงอัศนีเพียงใช้พักพิงข่มขู่เพื่อให้น้ำผิงนั้นอยู่ที่นี่กับเขาก็เท่านั้น เขาไม่ได้พิศวาสอะไรลูกเลี้ยงคนนี้เลยแม้แต่น้อย

“พิงไปเฮียนเตอะเน้อ แม่บ่ยะหยังดอก บ่ต้องห่วง”

น้ำผิงเอ่ยขึ้น ก่อนจะมองหน้าลูกสาว เพื่อให้เธอนั้นยอมออกไป

“อึก! จะ...เจ็บเจ้า”

น้ำผิงเอ่ยขึ้นเมื่อโดนเหวี่ยงขึ้นมาบนเตียงอย่างแรง ทำเอาจุกหน่วงไปทั่วบริเวณท้องน้อยเป็นอย่างมาก

“อย่าคิดที่จะไปจากที่นี่ เพราะต่อให้เธอไปเธอก็หนีฉันไม่พ้น"

พ่อเลี้ยงอัศนีเอ่ยขึ้น ก่อนจะจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออก และตักตวงความสุขจากเรือนร่างของเธอนานหลายชั่วโมง น้ำผิงหมดสติขณะที่พ่อเลี้ยงนั้นยังคงโยกคลอนบนเรือนร่างของเธอ

พ่อเลี้ยงอัศนี มองเรือนร่างของหญิงสาวสักพักก่อนจะเดินออกมาจากห้องทันที

@มหาลัย

“พี่ขอโทษแทนพ่อด้วยนะคะ”

ทัศไนยเอ่ยขึ้น ทำเอาพักพิงไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที ชายหนุ่มมักพูดจาเหมือนว่าทั้งสองนั้นคบกันหากัน ทั้งที่จริงแล้วทั้งสองมีศักดิ์เป็นพี่น้องกัน เหล่าบรรดานักศึกษาต่างพากันมองพักพิงด้วยสายตาริษยา ก็แน่สิ ทัศไนย เป็นถึงเจ้าของไร่ รวยอันดับต้นๆ ของเชียงใหม่ สาวๆ ต่างอยากปีนขึ้นเตียงกับเขา ยกเว้นเธอ ที่กลัวและหวาดระแวงผู้ชายคนนี้เป็นที่สุด พักพิงเดินเข้าไปคณะตัวเองทันที เธอไม่มีสมาธิที่จะเรียน เพราะความเป็นห่วงแม่ของเธอ