ปราณปริยา

ปราณปริยาเก็บสมุดสีชมพูที่เห็นแวบหนึ่งตรงหน้าปกว่าเป็น ‘สมุดบันทึกสุขภาพแม่และเด็ก’ เข้าไปในกระเป๋าสะพายสีดำใบใหญ่ของเธอพร้อมคำแนะนำจากพยาบาลในคลินิกฝากครรภ์ยังดังก้องอยู่ในหัว

‘ประวัติของคุณ เราแนบไว้ให้ในนี้แล้วนะคะ คุณสามารถฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลหรือที่คลินิกไหนก็ได้ทั่วประเทศ อ้อ คำแนะนำระหว่างการตั้งครรภ์และการดูแลเจ้าตัวน้อยก็มีอย่างละเอียดอยู่ในเล่มนี้ ว่างแล้วลองเปิดอ่านดู อย่าลืมหาอ่านเพิ่มเติมจากแหล่งอื่นด้วยนะคะ’

กลืนน้ำลายที่หนืดเหนียวลงคอเพราะหวั่นเกรงในอนาคตที่ตัดสินใจทำลงไป อดมองเหม่อออกไปยังด้านนอกกระจกรถทัวร์ที่ใช้ในการเดินทางครั้งนี้ไม่ได้ ด้วยว่าตั้งใจออกจากมหานครไปเสียให้พ้นๆ จากคนไร้ความรับผิดชอบอย่างผู้ชายคนนั้น

เขาคือผู้ชายคนแรกและคนเดียวของเธอ แต่เขาทำเหมือนไม่อยากรับผิดชอบในตัวเธอและลูก

แค่นยิ้มให้ชะตาชีวิตตัวเอง

หากต้องการให้เธอตรวจดีเอ็นเอระหว่างลูกในท้องกับเขา ก็แสดงว่าเขาไม่มีความไว้เนื้อเชื่อใจ ไม่มีความรักให้อย่างที่มีเธอมีให้เขามาโดยตลอด

อย่างนั้นแล้วจะมีหน้าอยู่แบบนี้ได้อีกหรือ พลันรู้สึกได้ถึงรถที่เคลื่อนตัวออกจากช่องจอดเหลือบมองเวลาพบว่าตอนนี้หนึ่งทุ่มครึ่งเข้าไปแล้ว และจุดหมายปลายทางของเธอก็คงจะใช้เวลาคืนนี้ทั้งคืนละมัง

หลับตาลงเมื่อเห็นแล้วว่ารถกำลังแล่นออกจากสถานีขนส่งมุ่งสู่ถนนนครชัยศรีด้วยความเร็วสม่ำเสมอไปยังเบื้องหน้าที่เหมือนกับหัวใจของเธอจะไม่หยุดนิ่งอยู่กับที่ พร้อมนึกถึงฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้เธอตัดสินใจเดินจากมาแบบนี้

‘นิ่มมีเรื่องจะคุยกับคุณค่ะ’

เธอจำได้ว่าใบหน้าของเขาเรียบนิ่งทีเดียว เมื่อเธอเอ่ยขึ้นแบบนั้น เขาเปิดลิ้นชัก หยิบที่ตรวจการตั้งครรภ์ยืนยันผลตรวจด้วยแถบการทดสอบขึ้นสองขีดในซองพลาสติกใสชูตรงหน้าเป็นฝ่ายถามเธอเสียเอง

‘ใช่เรื่องนี้หรือเปล่าที่อยากคุย’

ดีใจไม่น้อยที่เขารู้เรื่องนี้ก่อน จึงได้แต่พยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ เห็นเขาแค่นยิ้มแล้วเอ่ยวาจาเลวร้ายที่สุดที่ฟังแล้วแสลงหูจนอยากเข้าไปตะกุยหน้าเขาเสียในวินาทีนั้นนัก เพื่อระบายความร้อนรนในใจ

‘ถ้ามั่นใจว่าเป็นลูกของผม รอจนกว่าจะคลอด ตรวจอีเอ็นเอแล้วเราค่อยคุยกันตอนนั้นอีกที’

‘คุณพูดเหมือนไม่เชื่อ พูดเหมือนกับว่านิ่ม...นิ่มเป็นผู้หญิงใจง่าย’

จำได้ว่าเสียงที่เอ่ยออกไปตอนนั้นมันสั่นทีเดียว ไม่ใช่แค่เสียงเท่านั้น ร่างกายของเธอก็สั่นเทิ้มไปด้วยอารมณ์หลากหลายที่ประดังประเดกันเข้ามา ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะพูดประโยคเมื่อครู่ทั้งที่ใบหน้ายังคงราบเรียบ อดยกมือขึ้นแตะหน้าท้องของตนเองเบาๆ ไม่ได้ หัวใจแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ แหว่งโหวง หลุดออกจากขั้ว พร้อมกับมโนสำนึกมืดมิดเหมือนกับมีใครมาปิดสวิตช์ฉับลงในตอนนั้น

‘บอกแล้วไงว่ารอให้เด็กคลอดออกมาก่อนค่อยคุยกัน’

เขาตอกฝาโลงความรักของเธอด้วยประโยคนั้นอีกครั้ง เธอสูดลมหายใจเข้าช้าๆ แล้วยิ้มบางๆ ออกมาให้เขาก่อนว่า

‘ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรต้องคุยแล้วล่ะค่ะ นิ่มไม่ต้องการความรับผิดชอบที่ไร้หัวใจของคุณ’

เธอบอกเขาแค่นั้น แล้วเดินออกจากห้องในทันที

ห้องชุดที่เขาซื้อเก็บไว้เพื่อหาความสุขจากเรือนร่างของเธอ แลกกับเงิน แลกกับหัวใจของเธอ ที่ไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลยนอกจากความเจ็บปวด ที่เจ็บไปทุกอณูของร่างกาย...บาดลึกลงไปข้างใน และเธอจะไม่มีวันลืมความเจ็บช้ำในครั้งนี้อย่างแน่นอน!