บทที่ 18 งานอะไร

หล่อนยิ้มบาง เปิดประตูก้าวออกไปเงียบๆ เขายิ้มระบายเต็มดวงหน้า ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม ครู่หนึ่งจึงหยิบแฟ้มเอกสารออกมาเปิดอ่านตัวหนังสือในแผ่นกระดาษทีละบรรทัดแล้วเซ็นชื่อลงในช่องที่เป็นชื่อของเขาเขียนอยู่ด้านล่าง

“รายการสั่งซื้อของใช้ภายในโรงแรม” เขาอ่านหัวข้อต่อมาและอ่านรายละเอียดตั้งแต่บรรทัดแรกจนถึงบรรทัดสุดท้ายแล้วนิ่งไป

“คุณรสสั่งซื้อของใช้ในแผนกอาหารใหม่ทั้งหมดเลยเหรอ โละของเก่าทิ้งหมดเลยเหรอ”

เขาปิดแฟ้มโดยไม่เซ็นชื่อในช่องของเขา เรื่องนี้ภูชิสส์ต้องพิจารณาเอง หากประธานกรรมการบริหารผ่าน เขาก็ไม่มีปัญหาอะไรแต่ก็อยากสอบถามโชติรสให้แน่ใจกับการสั่งซื้อของใช้ชุดใหม่รวมทั้งรถขนส่งอาหารด้วย

ปรายชลไม่อยากเข้าไปในห้องทำงานของภูชิสส์อีกแต่เพื่องานหล่อนจึงเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป รีบเดินไปที่โต๊ะทำงานไม่มองสูงกว่าระดับพื้นโต๊ะเพราะไม่อยากเห็นหน้าชายหนุ่มแต่ที่โต๊ะไม่มีกะละมังกับหลอดยา หล่อนเหลือบตาขึ้นนิดหนึ่งที่เก้าอี้ไม่มีภูชิสส์นั่งอยู่ หล่อนหันไปมองโต๊ะรับแขกทางซ้ายมือ ภูชิสส์กำลังจ้องมองหล่อนอยู่ ใบหน้าเรียบเฉย ดวงตานิ่งตามไปด้วย กะละมังวางอยู่บนโต๊ะกระจก หลอดยาวางอยู่ข้างกัน

“ฉันจะมาเก็บกะละมังกับยาค่ะ” หล่อนเอ่ยลอยๆ ก้าวเร็วไปยืนห่างโต๊ะเล็ก

“นั่งลง ทายาให้ฉันแล้วจะไปไหนก็ไป”

เขาออกคำสั่งเสียงต่ำ ปรายชลชะงักมือกำลังจะหยิบหลอดยา หล่อนเงยหน้ามองเขา ตาสีเข้มเป็นประกายวับวาวขณะสบตากลมโตอย่างไม่ได้ตั้งใจจะมองเขา หล่อนหลบตาคมคู่เข้ม ทรุดนั่งบนเก้าอี้ยาวตัวเดียวกับเขา เปิดฝาหลอดยา บีบเนื้อครีมสีฟ้าใสใส่นิ้วชี้แล้วมองหน้าเขาอีกครั้งก่อนจะแตะปลายนิ้วซึ่งมียาติดอยู่ลงบนรอยนูน บัดนี้มีสีคล้ำเล็กน้อย หล่อนทายาอย่างเบามือที่สุดแล้ววนนิ้วรอบจุดนูนขึ้น ครู่หนึ่งจึงว่า

“เรียบร้อยค่ะ ทานยาแก้ปวดกันไว้หน่อยก็ดีนะคะ”

“ไปเอามาให้ฉัน”

เขาออกคำสั่งแล้วเมินหนีริมฝีปากอิ่มที่เผลอจ้องมองขณะหล่อนทายาให้กับเขา ยิ่งใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนี้ ยิ่งทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหว เขาจะใจอ่อนกับหล่อนไม่ได้ หล่อนลุกขึ้นยืนยกกะละมังและคว้าหลอดยาเดินออกไป เขามองตามยิ้มหยันที่มุมปาก ครู่เดียวหล่อนก็กลับเข้ามาในห้องพร้อมแก้วน้ำกับยาแก้ปวด

“ยามาแล้วค่ะ”

“เอามานี่”

เขาแบมือรอให้หล่อนวางแก้วใบเล็กใส่ยาลงในมือและรับแก้วน้ำมาถือไว้ ยกแก้วยาเทใส่ปากส่งแก้วคืนให้หล่อนแล้วดื่มน้ำก่อนจะวางลงบนโต๊ะ

“เธอรู้หน้าที่ของเธอแล้วใช่มั้ย” เขาพูดขึ้นเมื่อหล่อนจะยกแก้วน้ำเดินออกไป

“ค่ะทราบแล้ว”

“ทำงานให้เสร็จช่วงเช้า ตอนบ่ายไปช่วยงานที่โรงแรม” เขาพูดต่อ หล่อนหันมามอง

“ช่วยงานอะไรคะ”

“เธอทำอะไรเป็นบ้างล่ะ อย่าบอกนะว่าจบบริหารแต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง นอกจากคนรับใช้”

หล่อนถึงกับเลิกคิ้วสูงเบิกตาจ้องหน้าคนถาม เขารู้เรื่องของหล่อนได้อย่างไร ปรายฟ้าบอกกับเขาอย่างนั้นหรือ เขารู้อะไรเกี่ยวกับตัวหล่อนอีก

“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันจบบริหาร”

“เธอกำลังจะเรียนต่อปริญญาโท แต่น่าเสียดายที่ต้องออกมาทำงานใช้หนี้เสียก่อน ออกไปได้แล้ว”

เขาไม่ตอบคำถามของหล่อนยิ่งทำให้หล่อนสงสัยเพิ่มมากขึ้น ในเมื่อเขาไม่ให้ความกระจ่างกับหล่อน ปรายฟ้าก็ต้องตอบเรื่องนี้ หล่อนเดินเร็วๆ เปิดประตูออกและปิดค่อนข้างแรงตามอารมณ์โกรธที่พุ่งขึ้นมาจนแทบระงับไม่อยู่

“อะไรของแกวะปราย หน้าบูดไม่เลิก คุณชิสส์ว่าอะไรให้อีกล่ะ”

จันทร์ได้ยินเสียงกะละมังวางบนโต๊ะแรงกว่าปกติก็รู้ว่าปรายชลอารมณ์ไม่ดีและสาเหตุต้องมาจาก ภูชิสส์

“เขาไม่ว่าแต่เขาดูถูกฉัน พี่จันทร์ได้ยินมั้ยว่าเขาดูถูกฉัน”

หญิงสาวทุบหลอดยากับโต๊ะจนบี้ไปทั้งแถบ จันทร์วิ่งเข้ามาแย่งออกจากมือเรียวและตบแขนปรายชลจนเจ้าตัวร้องโอดโอย

“โอ๊ย พี่จันทร์ เจ็บนะ”

“เจ็บแหละดี แกเป็นบ้าอะไรเนี่ย หลอดยามันรู้เรื่องอะไรด้วย ทุบซะแบนขนาดนี้”

แม่บ้านสาวชูหลอดยาให้ปรายชลดูนั่นแหละอารมณ์โกรธจึงลดลงอย่างรวดเร็วแต่ใบหน้าสวยยังบึ้ง หล่อนลูบกระเป๋ากางเกงไม่พบสิ่งที่ต้องการ

“สงสัยลืมไว้ในห้อง พี่จันทร์ขอไปเอาโทรศัพท์แป๊บเดียวนะ”

หล่อนผลุนผลันวิ่งออกจากห้องครัว จันทร์ถึงกับยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเอง ความวุ่นวายเริ่มขึ้นแล้วสิ เจ้านายหนุ่มโกรธปรายชลเรื่องอะไร ถ้าไม่ชอบหรือไม่พอใจทำไมจึงรับมาทำงานในบ้าน แม่บ้านสาวส่ายหน้าคราวนี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่

ปรายชลโทรศัพท์เข้ามือถือของปรายฟ้า เสียงเรียกปลายสายดังครู่หนึ่งเสียงคุ้นหูก็ดังมา หญิงสาวยิ้ม วันนี้หล่อนต้องถามพี่ให้รู้เรื่อง ภูชิสส์เป็นเพื่อนปรายฟ้าจริงหรือและงานที่พี่สาวฝากให้มาทำในโรงแรมเป็นงานอะไร

“ว่าไงจ๊ะน้องสาวคนสวย” ปรายฟ้าส่งเสียงเนือยมาตามสาย

“สวัสดีค่ะพี่ฟ้า เมื่อคืนทำไมนอนเร็วนักล่ะคะ ปรายโทร.มา พี่เข้านอนไปแล้ว”

“มันปวดหัว พี่กินยาแล้วก็เข้านอนเลย ปรายมีอะไรรึเปล่า งานเป็นยังไงบ้าง”

“พี่ฟ้าไม่รู้เหรอคะว่าคุณภูชิสส์ให้ปรายทำงานอะไร” หล่อนถามออกไปและรอฟังน้ำเสียงของพี่สาวตอบกลับมา

“เขาบอกจะให้ไปเป็นผู้ช่วยผู้จัดการ ปรายทำไม่ได้เหรอ” ปรายฟ้าตื่นเต็มที่เมื่อน้องสาวพูดถึงงาน