2.เงื่อนไข (ต่อ)

*** ทักทายคร้า ***

เลย์ตันนั่งรถโรลส์-รอยซ์คันหรูมาถึงโรงพยาบาลระดับเฟิร์สคลาสของโรม คริสก้าวลงจากรถและหันกลับไปเปิดประตูหลังให้เจ้านาย ร่างสูงสง่าตามแบบชาวยุโรปก้าวลงมายืนข้างรถ มือขยับสูทให้เข้าที่ ดวงตาสีเขียวมรกตมองตรงไปข้างหน้า รองเท้าราคาแพงลิบก้าวผ่านประตูบานเลื่อนเข้าไปในห้องโถง ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่มองตามด้วยความชื่นชม โดยเฉพาะสาวๆ

ด้วยใบหน้าคมเข้มไร้รอยยิ้มดูดิบเถื่อน ไม่ว่าจะเป็นจมูกโด่งขึ้นสัน รับกับปากหยักได้รูปขึ้นขอบเล็กน้อย คางแกร่งเหมาะเจาะกับโหนกแก้มสูง มีไรเคราเขียวครึ้มขึ้นรอบๆ ประกอบกันอย่างลงตัว ส่งให้ใบหน้าของเขาดูเคร่งขรึมเต็มไปด้วยเสน่ห์และน่าเกรงขาม โดยเฉพาะดวงตาสีเขียวมรกตนั้น สะกดทุกสายตาให้ยอมศิโรราบได้อย่างไม่มีปัญหา

ไม่ใช่เฉพาะปีกของแม็ตคลินเท่านั้นที่ทำให้คนทั้งอิตาลีรู้จักเลย์ตัน หากความสามารถและชั้นเชิงทางธุรกิจ บวกกับวิสัยทัศน์อันกว้างไกลด้านตลาดเงิน ทำให้ชายหนุ่มมองเห็นทิศทางของเศรษฐกิจได้อย่างแม่นยำ

ทุกอย่างที่ชายหนุ่มหยิบจับสามารถสร้างผลกำไรมหาศาล แต่ภาพลักษณ์ของเขากลับเป็นนักธุรกิจน้ำเมาที่ประสบความสำเร็จถล่มทลาย ทำให้หลายคนตั้งฉายา เพลย์บอยมาเฟีย หากอำนาจที่เกิดจากมันสมองและสองมือของเพลย์บอยมาเฟียคนนี้ ทำเอาหลายคนขยาดไม่อยากมีปัญหาด้วย เพราะชายหนุ่มเป็นประเภทตาต่อตา ฟันต่อฟัน และกัดไม่ปล่อยอีกต่างหาก สรุปแล้ว เลย์ตันคือผู้ชายสมบูรณ์แบบ และหล่อเข้มเต็มไปด้วยเสน่ห์

คริสและการ์ดในชุดสูทดำอีกห้าคนเดินข้างหน้าทั้งซ้ายขวาไปหยุดรอตรงประตูลิฟต์ ขณะประตูลิฟต์เปิดออกช้าๆ เลย์ตันขยับตัวกำลังจะก้าวเข้าไป แต่สิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อแผ่นหลังของเขาโดนชนเข้าเต็มๆ

“อุ๊ย…”

“บ้าฉิบ”

เสียงสบถที่ดังขึ้นทำเอาคนชนยกมือข้างหนึ่งปิดปากด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตดุจดวงตาของกวางสาวเบิกกว้าง เลย์ตันตวัดสายตาไปมองด้วยใบหน้าบึ้งตึง คริสและการ์ดขยับไปยืนขวางทางไม่ให้หญิงสาวแปลกหน้าเข้าใกล้เจ้านายหนุ่ม

แสงอุษาตกใจ ถอยหลังไปสองก้าว

“ขอโทษค่ะ ฉันรีบไปนิดหนึ่ง” แสงอุษา สาวลูกเสี้ยวระหว่างไทย-อเมริกันวัยยี่สิบสี่ ได้สติรีบกล่าวขอโทษขอโพย ใจหวั่นๆ จะมีเรื่อง เพราะคนที่เธอชนคงไม่ธรรมดาแน่ ดูได้จากรอบๆ ตัวมีคนคุ้มกันเหมือนมาเฟียหรือเจ้าพ่ออะไรแบบนั้น เธอเพิ่งมาโรมไม่ถึงสามวันก็ได้เรื่องซะแล้ว

เลย์ตันหันกลับไปมองด้วยอารมณ์เดือดดาล คำพูดที่เตรียมจะต่อว่าคนซุ่มซ่ามถูกกลืนลงคอเมื่อเห็นเจ้าของร่างนุ่มนิ่มที่มาชน ดวงตาคมเข้มจ้องใบหน้าเรียวรูปไข่ภายใต้กรอบผมหยักศกสีน้ำตาลเข้ม ปอยผมบางส่วนตกลงมาคลอเคลียข้างแก้มใส ดวงตากลมโตดำขลับดุจตาสมันสาวกำลังจ้องเขาเช่นกัน ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูระเรื่อเผยอเล็กน้อย รับกับจมูกรั้นขึ้นสันเล็ก บ่งบอกได้ถึงนิสัยที่น่าจะดื้อรั้นของเจ้าตัว

คริสเห็นเจ้านายกับสาวแปลกหน้าเอาแต่จ้องตากันก็กระแอมขึ้น ทำให้ทั้งคู่ได้สติกลับคืนมาจากภวังค์

“ได้เวลาไปแล้วครับคุณเลย์” คริสบอกเจ้านาย ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวหน้าตาผุดผ่อง “คุณผู้หญิงคงต้องรอลิฟต์ตัวใหม่แล้วล่ะครับ”

“ไม่เป็นไรคริส ให้เธอเข้ามา”

ร่างสูงเดินเข้าไปยืนกลางลิฟต์

แสงอุษาลังเล มือกำตะกร้าอาหารเยี่ยมคนป่วยแน่น

“ถ้าอยากรู้จักฉันอย่างที่ตั้งใจก็เข้ามา อย่าท่ามากเสียเวลา” เขาเร่ง ดวงตาจับที่ดวงหน้าเรียวงาม

แสงอุษากะพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาประชดประชัน

เธอน่ะเหรออยากรู้จักเขา ผู้ชายบ้าอะไรหลงตัวเองชะมัด แต่เขาก็หล่อเหลาราวเทพบุตรจริงๆ นั่นแหละ ใบหน้าคมเข้มออกกระด้างน่ากลัว กลับเป็นเสน่ห์ดึงดูดให้เขาเป็นผู้ชายที่น่าค้นหา แถมนัยน์ตาสีเขียวมรกตนั้นเธอก็ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน นี่มันนัยน์ตาของปีศาจชัดๆ แต่ปีศาจอะไรจะหล่อบาดใจได้ขนาดนี้…

“คุณเป็นดาราฮอลลีวูดเหรอคะ ฉันถึงอยากรู้จักคุณ”

แสงอุษาถามหน้าตาย

เลย์ตันถึงกับสะอึก ไม่คิดว่าจะถูกย้อนศรไร้เดียงสาแบบนี้…ยัยเด็กบ้านี่ใครวะ!

“เป็นเด็กเป็นเล็กไม่มีมารยาท” เลย์ตันตวาดจนเธอสะดุ้ง จังหวะนั้นลิฟต์อีกตัวที่อยู่ข้างกันก็เปิดออก คริสและการ์ดพากันเดินเข้าไปในลิฟต์อีกตัวด้วยความครึ้มใจ

ร่างบอบบางขยับตัวจะตามเข้าไป แต่ข้อมือถูกเลย์ตันยึดไว้แล้วกระชากเข้าไปในลิฟต์จนเซไปปะทะอกกว้าง เลย์ตันรีบกดปุ่มปิดประตูลิฟต์ มืออีกข้างก็โอบรัดเอวคอดไว้

“ว้าย!” แสงอุษาร้องเสียงหลง ส่วนหน้าปะทะร่างบึกบึนจนรู้สึกเจ็บ

เลย์ตันรับรู้ความนุ่มหยุ่นของก้อนเนื้อหน้าอกเธอ พร้อมกับวัดไซซ์เสร็จสรรพ

‘คัพซีสามสิบหก แม่เจ้า…เห็นตัวเล็กนิดเดียวทำไมหน้าอกหน้าใจเธอได้อารมณ์ขนาดนี้ แถมกลิ่นกายเธอก็หอมละมุนอย่างไม่เคยสัมผัสมากก่อน เฮ้…เฮ้…เลย์ตันน้อยขยายตัวเพียงแค่กอดเธอเลยเหรอ’

“ปล่อยสิคะ” เสียงหวานสั่นเล็กน้อยพร้อมกับดิ้นรนออกจากวงแขนแข็งแรงดุจปลอกเหล็ก หัวใจเต้นระส่ำเมื่อสัมผัสมวลมัดกล้ามที่ภายใต้เนื้อสูทราคาแพง เธอรับรู้ได้ถึงพลังมากมายที่กระจายอยู่รอบกายผู้ชายหน้าดุและน่าเกรงขามคนนี้

“เธออยากใกล้ชิดฉันขนาดลงทุนวิ่งมาชนไม่ใช่เหรอ ทำไมให้ฉันปล่อยเสียล่ะ” เขาก้มลงไปถามข้างใบหูเล็ก ลมหายใจอุ่นๆ ทำให้ผิวนวลเนียนทั่วแก้มปลั่งเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

“ฉันไม่คิดจะผูกมิตรกับมาเฟียอย่างคุณแน่ค่ะ ปล่อย…” เธอเบี่ยงตัวออกจากลำแขนแกร่ง

****