บทที่ 2 คนแปลกหน้า

3 ชั่วโมงก่อนหน้านี้

โรงพยาบาล

ฟุ้บบบ!!

เสียงของแฟ้มเอกสารดังกระทบกับพื้นบนโต๊ะทำงาน จากฝีมือของชายหนุ่มร่างสูงพร้อมกับคู่สนทนาที่นั่งนิ่งอยู่ตรงโต๊ะนั้น

"ปัญหาใหญ่ขนาดนี้ทำไมแกไม่บอกฉันวะ"

"มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นนี่หว่า! อีกอย่างถ้าพี่อยู่แก้ปัญหาในคืนนี้ พรุ่งนี้เช้าก็คงจะเสร็จทันงานแน่นอน…" น้ำเสียงเฉยชาปนนิ่งเรียบเอ่ยขึ้นมาอย่างใจเย็น

"ขอร้อง! อย่าทำเป็นเก่งไปหน่อยเหอะเลย์" ชายหนุ่มสบถออกมาต่อหน้าคู่สนทนาอย่างหงุดหงิด

"เอาหน่า…แกไม่ต้องห่วงหรอกคัลเลอร์ เรื่องนี้พี่จัดการเองได้" ใบหน้าหวานเจ้าของเสียงกล่าวกับชายหนุ่มพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินมาแตะไหล่คัลเลอร์เบาๆ

"น่าหงุดหงิดชะมัด!!" คัลเลอร์เจ้าของใบหน้าที่แสดงออกทางอารมณ์อย่างชัดเจนเอ่ยขึ้น

คัลเลอร์ น้องชายสุดที่รักของเลย์ ก้าวเข้าสู่วัย 27 ปี เป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันซึ่งมีอายุห่างกันเพียง 5 ปี นิสัยและบุคลิกทั้งสองแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง จะมีก็แต่ใบหน้าที่แสนจะหล่อเหลาซึ่งไม่สามารถบอกได้ว่าใครหล่อกว่าใคร แม้ว่าจะดูรูปงามกันคนละแบบก็เถอะ…

เลย์ ชายหนุ่มที่มาในมาดเจ้าชายสุดเนี้ยบ เจ้าของใบหน้าที่อ่อนหวานดูอารมณ์ดี บุคลิกเป็นคนที่ดูอบอุ่นเมื่อใครได้อยู่ใกล้ ดีกรีนายแพทย์และเป็นเจ้าของโรงพยาบาล เขามีภรรยาผู้ครอบครองหัวใจเขาไว้แล้ว และเขาเองก็รักภรรยาของเขาเป็นที่สุด

คัลเลอร์เจ้าของใบหน้าที่นิ่งเรียบ ถ้าใครมองโดยผิวเผินจะดูเป็นคนหยิ่งทะนงและน่ากลัว บวกกับสายตาที่ดูค่อนข้างเย็นชา เมื่อเผลอยิ้มจะปรากฏรอยยิ้มพิฆาตหากใครได้จ้องมอง แต่ทว่าเขาไม่ค่อยเผยยิ้มให้ใครได้เห็นง่ายๆ บุคลิกของเขาจะจริงจังและเวลาที่เขามีอารมณ์หงุดหงิดหรืออารมณ์เสีย เขาจะปล่อยอารมณ์ด้วยวิธีการหาคนมาทำให้ผ่อนคลาย โดยที่จะไม่ยึดติดความสัมพันธ์อะไรกับใคร

ทั้งคู่เหมือนกันอีกอย่างคือรักในการทำงานของตัวเองเป็นที่สุด ซึ่งเลย์เป็นพี่ใหญ่เรียนจบด้านการแพทย์มาและมีภรรยาพร้อมกับลูกแล้ว คุณปู่เจ้าของธุรกิจจึงยกโรงพยาบาลให้เขาบริหารดูแลเพียงผู้เดียว ในนามประธานบริหาร

ส่วนคัลเลอร์เป็นคนที่หัวธุรกิจ ฉลาดหลักแหลม แถมยังหัวไวกว่าเมื่อเทียบกับพวกนักธุรกิจรุ่นก่อน แต่ยังไม่ใส่ใจหาใครมาเป็นภรรยาเพราะยังไม่พร้อม จึงแค่ได้รับมอบหมายให้บริหารดูแลบริษัทด้านอสังหา โรงแรม และธุรกิจการส่งออกสู่ต่างประเทศ โดยยังเป็นแค่ในนามรองประธาน

"เซ็นต์สัญญาสร้างโรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อย!! พอจะสร้างกลับหาข้อมูลได้ว่าที่ดินนั่นไม่ตรงกับโฉนดที่ได้มา แถมแกยังจ่ายเงินมันไปตั้งพันล้านแล้วด้วย! ยังคิดว่าเป็นเรื่องเล็กแล้วยังจะปิดฉันอีกหรอวะ เลย์!!"

"พี่กำลังหาตัวไอ้คนนั้นอยู่ อีกไม่นานก็คงเจอ…แกกลับไปพักผ่อนเถอะ งานที่บริษัทแกก็ยุ่งมากเลยนิ"

คัลเลอร์พยายามสงบสติอารมณ์เพื่อไม่ให้ตัวเองโวยวายใส่พี่ชายที่แสนดีของตัวเอง

"เอาเหอะ! ฉันจะสั่งให้คนช่วยตามสืบด้วยละกัน…"

"อื้ม พี่ขอบใจแกมากนะ"

คอนโดคัลเลอร์

"อารมณ์เสียขนาดนี้ อยากผ่อนคลายมั้ยครับ" ลูกน้องคนสนิทของคัลเลอร์เอ่ยขึ้นเมื่อรับรู้ว่าเจ้านายอารมณ์ไม่ดี

"ไม่!! ฉันไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น" ชายหนุ่มหย่อนตูดลงโซฟานุ่มสีหน้าหงุดหงิด มือหนาพลางดึงเน็กไทด์ออกอย่างอารมณ์เสีย

ส่วนด้านลูกน้องคนสนิทรู้ว่าต้องทำยังไงให้เจ้านายของตัวเองอารมณ์ดีขึ้น จึงเดินออกไปโทรศัพท์หาใครสักคน

"ชะมด! หาเด็กให้คุณคัลเลอร์วันนี้!"

[ วะ วะ วันนี้! ตายจริง! ทำไมไม่บอกชะมดตั้งแต่ก่อนหน้านี้ละคะ ]

"ผมสั่ง!ก็ต้องหาให้ได้ อีกหนึ่งชั่วโมงผมจะเอารถไปรับเหมือนเดิม"

[ กระทันหันขนาดนี้ชะมดจะไปหาหญิงงาม ด้อยประสบการณ์มาจากที่ไหนได้ทันละคะ ถ้าเป็นเด็กที่คลับชะมดยกให้สิบ ยี่สิบคนยังได้นะคะคุณวิลล์…]

"ก็ถ้าเธอหาไม่ได้ ผมก็ไม่รู้นะว่าคุณคัลเลอร์จะจัดการคุณยังไง…อีกหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น!" เมื่อพูดจบก็ตัดสายทันทีพร้อมกับเดินไปหาเจ้านาย

"คุณคัลเลอร์ไปอาบน้ำเถอะครับ ผมบอกชะมดหาเด็กให้แล้ว เดี๋ยวอีกสองชั่วโมงจะพามาครับ…" เมื่อลูกน้องมารายงาน ชายหนุ่มปล่อยมือจากการนวดขมับทันที พร้อมกับยกมือขึ้นมองนาฬิกาข้อมือ

"นี่มันสามทุ่ม ชะมดจะไปหาผู้หญิงที่ไหนทัน…ไม่ใช่เอาผู้หญิงที่นั่นมาบำเรอฉันนะ!"

"ไม่ครับ! หญิงอ่อนประสบการณ์ชะมดรู้จักเยอะแยะ ถ้าคิดตุกติกคุณคัลเลอร์ต้องรู้แน่นอนครับ"

"แกจะโดนเป็นคนแรกนะวิลล์ ถ้ายัยชะมดเอาแมวมาย้อมหลอกฉัน!" ว่าจบชายหนุ่มก็เดินขึ้นไปยังด้านบนห้องเพื่อรอเวลา

3 ชั่วโมงต่อมา

รถตู้คันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดใต้คอนโดด้านทางเข้าของชั้นวีไอพีพร้อมกับลูกน้องที่มาด้วยสี่คน

"ปลุกเธอก็ไม่ตื่นครับคุณลูกพี่"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการเอง! แยกย้ายไปพักผ่อนเถอะ"

"ครับ…"

วิลล์สั่งให้ลูกน้องแยกย้ายกันไปพักผ่อน ส่วนตัวเองก็ยืนมองร่างเล็กที่นั่งหลับลึกบนรถอยู่พักนึง ก่อนจะบ่นกับตัวเอง

"เอาวะ!! ไหนๆก็มาถึงแล้ว อุ้มไปให้เจ้านายในสภาพนี้ ตายเป็นตายวะไอ้วิลล์"

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

"คุณคัลเลอร์ครับ ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะครับ"

"อื้ม บอกให้อาบน้ำรอแล้วใช่มั้ย…" ชายหนุ่มที่นั่งในห้องทำงานเอ่ยถามโดยไม่สนใจคู่สนทนา

"เอ่อ…คุณคัลเลอร์รอดูได้เลยครับ" ลูกน้องพยายามรายงานด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติ แต่หัวใจกลับเต้นแรงเพราะกลัวว่าเมื่อเจ้านายเห็นสภาพของหญิงสาวที่พามาแล้วจะอารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิม

"ขอบใจ กลับไปพักเถอะ…"

"คะ คะ ครับ…" กล่าวลาจบเขาก็รีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว