ตอนที่ 5

นิ้วมือเรียวสวยนวลเนียนไร้ริ้วรอยบรรจงใช้ปากคีบสเตนเลสคีบเอากลีบดอกไม้สีชมพูอมม่วงจากในโหลสุญญากาศออกมาใส่ในถ้วยเซรามิกสีขาวซึ่งมีลวดลายด้านนอกเป็นดอกไม้สีชมพูกระจิริด แต่ด้านในกลับไร้ลวดลาย เป็นเพียงผิวสีขาวเรียบสะอาดตาพร้อมมีรูเล็กหลายรูอยู่ที่ก้นถ้วย

ถ้วยใบย่อมถูกซ้อนทับอีกชั้นด้วยกาน้ำชาที่ทำจากแก้วบางใส ทำให้รู้ว่ารูเล็กเหล่านั้นคงมีไว้เพื่อส่งผ่านน้ำร้อนที่เข้าไปสกัดผ่านชาชนิดต่างๆ จนกลายเป็นน้ำชาสำหรับดื่ม ทว่ากลีบดอกไม้เหล่านั้นกินได้จริงหรือ

“คุณรุ้งเจ้า กิ๋นได้แต้ๆ ก่เจ้า”

สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มเปล่งคำถามเป็นภาษาคำเมืองฟังแล้วระรื่นหู ทำให้ ‘หฤหรรษ์ คีรีรัตนะ’ หรือ ‘คุณรุ้ง’ ตามที่ถูกเอ่ยเรียก ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเหลือบดวงตาสวยหวานขึ้นมองสาวน้อยที่นั่งยองๆ และจ้องตาแป๋วมองเธอปรุงชาอยู่นานสองนาน

“กินได้สิ อองตองไม่เชื่อฉันเหรอ”

หฤหรรษ์ถามพลางเทน้ำร้อนลงไปในถ้วยที่วางกลีบดอกบัวหลวงสีชมพูเอาไว้ เมื่อน้ำร้อนไหลผ่านกลีบดอกไม้ที่ผ่านการทำให้แห้งพอแค่ท่วม หฤหรรษ์ก็รีบเทน้ำร้อนทิ้งทันทีเพื่อชะล้างเอาเศษฝุ่นละอองที่อาจติดอยู่ตามกลีบดอกไม้ออก และเพื่อกระตุ้นให้ชาดอกไม้มีกลิ่นหอมได้เร็วขึ้นด้วย จากนั้นจึงเติมน้ำร้อนลงไปอีกครั้ง ก่อนจะปิดฝาเพื่อรอให้ชาสกัดได้ที่

“อองตองเจื่อเจ้า อองตองก็แค่สงสัย บ่ได้มีเจตนาจะว่าคุณรุ้งเลยหนาเจ้า”

ดวงตาสวยหวานของหฤหรรษ์เหลือบขึ้นมองใบหน้าของสาวน้อยวัย ๑๙ ปี ที่มีสีหน้าสลดลงเพราะคิดว่าตัวเองคงทำอะไรให้เธอไม่พอใจเข้าแล้ว นั่นทำให้หฤหรรษ์อดที่จะขำลูกสาวของ ‘ศรีออน’ ผู้ช่วยของเธอไม่ได้

“จ้า...ฉันรู้แล้ว ฉันแค่แกล้งอองตองเล่นเท่านั้นแหละ”

“โธ่...คุณรุ้งอะ แกล้งอองตองเรื่อยเลย”

“ก็ถ้าฉันไม่แกล้งอองตอง แล้วจะให้ฉันไปแกล้งใครล่ะ แกล้งอองตองน่ะสนุกเป็นที่หนึ่ง”

ยิ่งอองตองทำหน้ามุ่ย หฤหรรษ์ก็ยิ่งขำมากขึ้นอีก เพราะนี่คืออีกหนึ่งความสุขของเธอ หฤหรรษ์หวนคิดไปถึงวันแรกที่เธอกลับมาเยือนไร่แห่งนี้ บ้านไม้หลังเก่าที่พ่อแม่เคยอยู่อาศัยดูทรุดโทรมไปมาก อาจเพราะตั้งแต่พ่อกับแม่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ บ้านก็ถูกปิดตาย ส่วนไร่ชา สวนผลไม้ และนาข้าวที่มีผลผลิตอยู่บ้างก็ได้คนงานเก่าแก่คอยดูแลให้ และก็ได้ศรีออนนั่นแหละที่คอยจัดทำบัญชีรายรับ-รายจ่ายไว้ให้ไม่ตกหล่น ทั้งที่เธอบอกว่าไม่ต้องทำ แค่ศรีออนยังอยู่ที่นี่เพื่อดูแลทุกอย่างไว้ให้ก็ถือเป็นบุญคุณกับเธอมากแล้ว

เธอไม่อยากทำให้ใครต้องลำบากอีก แต่ศรีออนก็ทำเหมือนไม่ได้ฟังสิ่งที่เธอบอกเลยสักนิด เพราะทุกครั้งที่ติดต่อมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ ศรีออนก็จะรายงานผลประกอบการให้ฟังทุกครั้ง และครั้งแรกที่ได้พบกันเธอก็จำสีหน้าของศรีออนได้ดี

‘คุณเจ้า มาหาไผเหรอเจ้า’

เสียงหวานฟังดูใจดีดังจากทางเบื้องหลัง เรียกรอยยิ้มน้อยๆ ให้ปรากฏบนใบหน้า ก่อนที่หฤหรรษ์จะหันไปมองคนต้นเสียงพร้อมส่งรอยยิ้มอย่างยินดีไปให้

หญิงสาวรุ่นพี่ที่ไม่เคยเห็นหน้าแต่ก็เคยคุยกันหลายครั้งผ่านทางโทรศัพท์ เสียงนี้ไม่ผิดแน่ ‘ศรีออน’ แม่ม่ายยังสาวที่พ่อแม่เธอไว้ใจให้มาช่วยดูแลเรื่องบัญชี เมื่อครั้งที่เธอเดินทางไปอยู่ต่างประเทศหลายปี สาวเหนือสวมเสื้อผ้าฝ้ายและซิ่นพื้นเมือง หฤหรรษ์เห็นความอ่อนโยน ถ่อมตน และซื่อสัตย์ หลอมรวมอยู่ในภาพลักษณ์ ไม่แปลกใจที่พ่อซึ่งไม่ค่อยไว้วางใจใครสักเท่าไรจะเอื้อเอ็นดูศรีออน

‘มาหาพี่ศรีออนค่ะ’

สายตาของศรีออนที่มองมาอย่างงุนงงยิ่งทำให้หฤหรรษ์ยิ้มกว้างมากขึ้น ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ และนั่นก็ทำให้ศรีออนโผเข้ามากอดพร้อมหยาดน้ำตาเอ่อล้น แสดงออกถึงความยินดีที่ได้พบ

‘คุณรุ้งกะเจ้า คุณรุ้งแต้ๆ กะเจ้า นี่ศรีออนฝันไปหรือเปล่า’ ฝ่ามือศรีออนลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของหฤหรรษ์ราวกับกลัวว่าเธอจะเป็นเพียงความฝัน

‘ก็รุ้งน่ะสิ พี่ศรีออนไม่เชื่อเหรอว่าเป็นรุ้งตัวเป็นๆ เลยละ ไม่ใช่แค่เสียง’ หฤหรรษ์สวมกอดศรีออนเอาไว้เอง ให้สาวเหนือคนงามรับรู้ว่าเธอมีตัวตนอยู่ตรงนี้แล้วจริงๆ

‘บ่ไจ้บ่เจื่อเจ้า แต่...แต่ศรีออนบ่กึ๊ดบ่ฝันว่าคุณรุ้งจะปิ๊กมา ก็คุณรุ้งบอกว่า...จะบ่ปิ๊ก’

น้ำเสียงของศรีออนขาดช่วงไปเพราะเธอเองนั่นแหละที่เคยพูดไว้ว่าจะไม่กลับมา แต่ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ความตั้งใจนั้นมลายไปเมื่อได้รู้ว่าพ่อทำสิ่งใดให้เธอบ้าง และวันนี้เธอพร้อมแล้ว เธอจึงกลับมาเพื่อรักษาสิ่งที่พ่อแม่ลงแรงลงใจ เธอจะสานต่อความฝันของพ่อแม่ให้สำเร็จ ให้สมกับสิ่งที่ท่านทำเพื่อเธอมาตลอด แต่เธอกลับมองข้าม

‘และคุณรุ้งก็... คุณรุ้งงามขนาดเจ้า งามจ๊าดนัก งามเหมือนนางฟ้า งามจ๋น ศรีออนบ่กึ๊ดบ่ฝันว่าจะเป๋นคุณรุ้งแต้ๆ’

‘เชื่อเถอะว่าเป็นรุ้งจริงๆ และรุ้งจะไม่ไปไหนอีกแล้ว รุ้งจะอยู่ที่นี่ จะอยู่ที่บ้านของพ่อแม่ จะอยู่ดูแลพี่ศรีออนกับคนงานไงล่ะ ดีไหม’