บทที่ 1 บทนำ

วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 28 ปีของมนพัทธ์หญิงสาวผู้ผูกพันใจของผู้เป็นพ่อและแม่เอาไว้ด้วยกัน หล่อนสวมชุดเดรสยาวคลุมเข่าในแบบที่แฟนหนุ่มชอบและเดินทางมาหาเขาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งตามที่ได้นัดหมายกับแฟนหนุ่มเอาไว้ หล่อนไม่รู้ว่าวันนี้เขาจะเตรียมเซอร์ไพรส์อะไรไว้ให้หล่อนบ้างแค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว

“รอนานไหมคะ” หล่อนถามดิฐากรออกไปเสียงหวาน

“ผมเองก็เพิ่งมาถึงไม่นานครับมลนั่งลงก่อนครับ”

“ขอบคุณค่ะ” เธอเลื่อนเก้าอี้ออกและนั่งรอลงกันข้ามกับชายหนุ่ม บรรยากาศวันนี้มันชั่งโรแมนติกเหลือเกิน

“อยากทานอะไรสั่งได้เลยนะครับวันนี้เป็นวันพิเศษของมลทั้งทีดิษฐ์เลี้ยงเอง”

“ขอบคุณนะคะดิษฐ์ดีกับมลเสมอเลย” หล่อนรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากแม้มันจะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยสำหรับคนอื่น อาหารมาเสริฟ์ถึงที่โต๊ะมีแต่เมนูโปรดของเธอทั้งนั้น เขาชวนเธอคุยนู้นนี้จนเธอรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

“มลครับผมมีเรื่องสำคัญจะบอกกับมล”

“เรื่องอะไรกันคะ” เธอถามออกไปเสียงแผ่วเบา ในใจตื่นเต้นเหลือเกินว่าสิ่งที่เขากำลังจะบอกคือการขอเธอแต่งงานหรือเปล่านะ เธอกับเขาคบกันมาสามปีแล้ว เธออายุไม่ใช่น้อยๆเธอคิดว่าถึงเวลาสมควรแล้วที่จะแต่งงานมีครอบครัวเล็กๆด้วยกันเพราะเธอเหงาโดดเดี่ยวมาตั้งแต่ที่บิดามารดาจากไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน

“เรื่องนี้ดิษฐ์คิดทบทวนมาดีแล้วนะมล”

“รีบบอกเถอะค่ะมลตื่นเต้นจนจะทนไม่ไหวแล้ว” หล่อนบอกเขาออกไปยิ้มๆในใจมันเต้นระรัว

“เราเลิกกันเถอะครับ”

“อะ อะไรนะคะ” เธอถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ เธอได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่านะ

“เรา เลิก กันเถอะครับ” เขาเน้นคำว่าเลิกเสียงดังฟังชัดจนเธอเข้าใจทุกอย่างในทันที หญิงสาวน้ำตาคลอหน่วยไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องบอกเลิกเธอแทนที่จะเป็นการขอแต่งงานเหมือนคู่อื่นๆ

“ทำไมเราต้องเลิกกันด้วยละคะ”

“ดิษฐ์ขอโทษ ดิษฐ์มีคนอื่น” ชายหนุ่มบอกออกไปน้ำเสียงราบเรียบอย่างไม่รู้สึกผิด

“ทำไมถึงได้ใจร้ายกับมลขนาดนี้ละคะ วันนี้เป็นวันเกิดมลดิษฐ์ช่างเลือกวันบอกเลิกจังเลยนะคะ” เธอบอกออกไปน้ำเสียงติดประชดประชัน ไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายถึงเพียงนี้

“ดิษฐ์ขอโทษ”

“ทำไมต้องทำให้มลเจ็บช้ำขนาดนี้ละคะ คำว่าขอโทษมันคงไม่เพียงพอให้คำว่าเสียใจหายไปง่ายๆหรอกนะคะ”

“แล้วมลจะให้ดิษฐ์ทำยังไงในเมื่อดิษฐ์รักคนอื่นไปแล้ว”

“แล้ววันหนึ่งดิษฐ์จะต้องเสียใจที่บอกเลิกมล คนเห็นแก่ตัว” หญิงสาวลุกขึ้นยืนปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาเป็นสายอย่างห้ามไม่ได้ออกช้าๆ และจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาเป็นครั้งสุดท้าย

“…”

“คงเป็นเวรกรรมของมลเองที่ต้องมาเจอคนอย่างคุณ” หญิงสาวหมุนตัวเดินออกไปทันที ชายหนุ่มเองยังตกใจไม่น้อยที่เธอไม่ได้โวยวายอะไรใส่ตนเลยสักนิด

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

“ขอตัวก่อนค่ะ”

“เดี๋ยวสิครับ”

“มีอะไรหรือเปล่าคะตอนนี้ฉันต้องรีบกลับบ้าน” เธอพยายามบอกเขาออกไปไม่ให้เสียงสั่น

“ผมเสียใจด้วยนะครับที่คุณถูกบอกเลิก”

“คุณแอบฟังฉันหรอคะ คุณต้องการอะไร” เธอถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ คนไม่รู้จักกันจะมาอยากรับรู้เรื่องราวของคนอื่นทำไมให้ปวดหัว

“ถ้าคุณอยากหาที่ระบายผมยินดีเป็นเพื่อนคุยให้คุณได้นะครับ ผมอิทธิพงศ์เรียกว่าเอกก็ได้ครับ” ชายหนุ่มแนะนำตัวให้อีกฝ่ายรู้จัก

“ฉันชื่อมนพัทธ์ค่ะ ชื่อเล่นมล”

“ชื่อเพราะจังเลยนะครับ”

“คุณพ่อเป็นคนตั้งชื่อนี้ให้ฉันค่ะ” เธอบอกเรื่องนี้ของเธอออกไปโดยที่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องบอกเรื่องส่วนตัวกับเขา

“ไปหาอะไรดื่มดีไหมครับ”

“…” หญิงสาวหยุดคิดสักครู่ หากเธอกลับไปบ้านเธอก็คงต้องไปนอนช้ำใจอยู่คนเดียวสู้ออกไปหาเพื่อนคุยไม่ดีกว่าหรอ

“ว่าไงครับสนใจไหม”

“สนใจค่ะ ฉันจะไปกับคุณเอกก็ได้” วันนี้อย่างน้อยเธอก็ต้องการที่ระบายและต้องขอบคุณเขาที่เสนอตัวมาฟังเรื่องราวน้ำเน่าจากปากของเธอ