บทที่ 5

แดเนียลต้องขบกรามด้วยความโมโหไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว อลินนาสามารถกวนอารมณ์ของเขาให้ขุ่นมัวได้ในทุกนาที ขณะเดียวกันก็ทำให้เขาเกิดความสนใจอยากรู้เรื่องราวของเธอในทุกอย่าง

“อลินนา...”

แดเนียลเอ่ยเรียกพร้อมกับสะกิดลงไปบนต้นแขนเนียน และอลินนาก็รีบเบี่ยงกายหนีหลับตานิ่งบ่งบอกให้รู้ว่าไม่ต้องการเปิดประเด็นการสนทนาด้วย

“คิดว่าการแกล้งหลับตาจะหนีผมได้ยังงั้นหรือ เราต้องนั่งอยู่ด้วยกันเกือบสิบชั่วโมง กว่าจะบินไปถึงรัสเซีย คุณไม่มีทางหลับได้นานขนาดนั้นแน่”

อลินนาถอนหายใจลึก อยากมาเที่ยวสงบๆ เพื่อรักษาบาดแผลหัวใจ แต่ดันดวงซวยถูกระรานตั้งแต่เครื่องบินยังไม่ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า กระทั่งถึงตอนนี้เครื่องบินลำใหญ่กำลังมุ่งหน้าไปยังดินแดนหมีขาว หญิงสาวก็ถูกเจ้าของสายการบินก่อกวนไม่เลิก

“ก็ได้ อยากรู้อะไรเชิญถามมาได้เลย ฉันมีเวลาให้หนึ่งชั่วโมงสำหรับการซักประวัติของฉัน หลังจากนั้นฉันจะไม่พูดกับคุณอีก”

แดเนียลคลี่ยิ้มด้วยความพอใจโดยไม่สนใจอาการโกรธขึงที่อลินนามีต่อเขา และแทนที่จะทำตามคำสั่งของหญิงสาว ชายหนุ่มกลับพยักพเยิดไปยังอาหารที่หัวหน้าแอร์โฮสเตสกำลังนำมาเสิร์ฟ

“กินอะไรก่อนสิ อลินนา แล้วค่อยมาเล่นเกมยี่สิบคำถามกัน”

“ไม่ ฉันไม่หิว”

อลินนาปฏิเสธ ความรู้สึกอยากในอาหาร ได้หายไปหลายวันแล้ว ที่ผ่านมาเธอกินอาหารไม่ต่างจากแมวดม บางมื้อก็ไม่ได้กินด้วยซ้ำไป ทำเอาน้ำหนักลดพรวดซูบลงไปทันตา

“ถ้าคุณไม่กินอาหาร ผมก็ไม่เริ่มเกมตั้งคำถามกับคุณ นั่งมองหน้ากันไปเรื่อยๆ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน”

คำพูดเอาแต่ใจของแดเนียลทำให้อลินนาฉุกกึกขึ้นมาในทันที

“เอ๊ะ! คุณมีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉัน”

แดเนียลยักไหล่ใส่ พลางเอ่ยตอบอย่างทะนง “มีหรือไม่ ผมไม่สนใจ แต่ที่แน่ๆ คุณต้องกินอะไรบ้าง รู้ไหมว่าตอนที่คุณล้มลงมาบนหน้าตัก ผมรู้สึกได้ว่าคุณผอมไปนิด บอกตามตรงว่าผมไม่ชอบผู้หญิงที่ผอมมีแต่กระดูก”

“ฉันผอมมีแต่กระดูกแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย”

อลินนาอดตวาดออกมาไม่ได้ ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายที่เรียกไว้ว่าเพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ทั้งเรื่องความหล่อเหล่า ทั้งร่ำรวย ต้องตามตอแยเธอด้วย

และก็หน้าแดงซ่านเพราะความอายผสมปนเปกับความโกรธเคือง เมื่อแดเนียลยื่นใบหน้ามาใกล้จนลมหายใจเป่ารินรด แล้วเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มแพรวพราวว่า

“ผู้หญิงที่ผอมแห้งเหี่ยว เวลากอด เวลาฟัดมันไม่เต็มไม้เต็มมือ และผมกลัวว่ากระดูกเธอจะหักตอนรับแรงกระแทกขณะเมคเลิฟกับผม”

“กักขฬะ ในหัวมีแต่เรื่องเซ็ก” อลินนาด่าอย่างไม่ไว้หน้า

และแทนที่จะโกรธ คราวนี้แดเนียลกลับหัวเราะร่วนราวกับกำลังฟังเรื่องขบขันก็ไม่ปาน

“ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าเซ็กขึ้นสมอง และขอบอกว่า ‘คุณ’ เป็นคนทำให้ผมคิดแต่เรื่องเซ็ก”

“หาอะไรกระแทกปากหน่อยไหม คุณแดเนียล จะได้ไม่พ่นเรื่องเซ็กออกมาจากปากพล่อยๆ ของคุณ”

ขณะเค้นเสียงบอก อลินนาก็หยิบอาหารที่อยู่บนจานของตนเองยื่นเข้าไปใกล้ริมฝีปากของอีกฝ่าย หวังว่าอาหารเข้าปากแล้วจะทำให้แดเนียลเงียบลงได้บ้างสักนาทีสองนาทีก็ยังดี

แดเนียลนึกสนุกที่ได้ยั่วให้อลินนาโกรธขึง พอหญิงสาวยื่นอาหารมาใกล้ ก็อ้าปากกัดทั้งอาหารทั้งมือเล็กของหญิงสาวด้วย เมื่ออลินนาดึงมือกลับก็แกล้งคีบไว้ไม่ปล่อยนิ้วของเธอง่ายๆ จนถูกหญิงสาวผลักเต็มแรงนั่นแหละถึงยอมปล่อยได้

“ทั้งปากปีจอ ด่าเก่งซะยิ่งกว่าผู้หญิง แถมยังกัดไม่เลือกเหมือนพวกหมาบ้าไม่มีผิด”

“ไม่ใช่แค่กัดนิ้วคุณเท่านั้นนะ อลินนา ผมอยากกัดคุณไปทั้งตัว”

“ถ้าปลุกฉันเพื่อมาเล้าโลม ฉันจะนอนต่อ หมดเวลาเล่นเกมยี่สิบคำถามกับคุณแล้ว”

แดเนียลส่งความปรารถนาผ่านดวงตาคมกริบยังคงยั่วไม่เลิก “อยากเล้าโลมด้วยมือและปาก มากกว่าแค่คำพูด รับรองว่าคุณต้องลุกเป็นไฟ เมื่อถูกกูรูอย่างผมสอนในเรื่องนี้”

ยิ่งต่อล้อต่อเถียงก็ยิ่งเข้าเนื้อ อลินนากัดฟันกรอดบอกกับตัวเองว่าควรหยุดต่อกรกับแดเนียลได้แล้ว “หมดเวลาแล้ว ห้ามปลุกฉันอีกเป็นอันขาด ฉันไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากพูดกับคุณ”

ว่าแล้วก็เบือนหน้าหนีหันไปมองหน้าต่างเครื่องบิน ซึ่งไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืดมิดในยามค่ำคืน แต่แล้วก็ต้องนิ่งงันกับคำถามที่แล่นมากระทบโสตประสาท

“คุณร้องไห้ทำไม”

คราวนี้น้ำเสียงที่เอ่ยถามไม่มีเยาะหยันหรือยั่วให้โมโห คงมีแค่เพียงความห่วงใยที่ปะปนมากับคำถาม ทว่า...อลินนาไม่รับรู้ในสิ่งนั้น เพราะความเจ็บปวดจากอดีตกำลังแล่นเข้าสู่หัวใจกับคำถามของแดเนียล

“ฉันไม่ได้ร้องไห้” เอ่ยปฏิเสธทั้งๆ น้ำเสียงนั้นเริ่มสั่นเครืออย่างหักห้ามไว้ไม่ได้

แน่นอนว่าแดเนียลไม่ได้เชื่อในคำพูดของอลินนา มือใหญ่ถือวิสาสะจับใบหน้างามให้หันมามองสบตากัน แล้วก็ต้องกัดฟันกรอดกับหยาดน้ำตาที่วิ่งวนอยู่บนดวงตาคู่สวย

“คุณเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนไหน”

“คุณอยากรู้ไปทำไม มันไม่ใช่เรื่องของคุณ”

ขณะเค้นเสียงถามอลินนาพยายามหันหน้าหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่บีบปลายคางไว้แน่น จนต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ

“ผมอยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นมีค่ามากพอที่ต้องเสียน้ำตาให้หรือเปล่า”

ยิ่งถูกตอกย้ำบนบาดแผล อลินนาก็ยิ่งน้ำตานอง “ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก”

“ทำไมคุณไม่บอกผม ผู้ชายคนนั้นมันทำอะไรคุณ”

“ฉันบอกว่าไม่อยากพูด เข้าใจไหม”

“อลินนา บอกผม!”

“คุณมายุ่งอะไร แล้วทำไมต้องทำหน้าโกรธด้วย ในเมื่อมันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน เราไม่รู้จักกัน คุณจะมาสนใจเรื่องของฉันทำไม”

ถูกอลินนาเค้นต่อว่า แดเนียลก็ได้สติ นั่นน่ะสิ! ทำไมเขาต้องโกรธด้วยเมื่อรู้ว่าอลินนากำลังเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนใดคนหนึ่ง เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยอ่อนไหวและรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นน้ำตาของผู้หญิง

“เอ่อ...”

แดเนียลเอ่ยไม่ทันจบประโยค อลินนาก็แทรกขึ้นมา

“ฉันขอร้อง หยุดถามฉันสักที”

มือเล็กยกขึ้นเช็ดน้ำตาเบือนหน้าหนีหันไปมองความมืดมิดนอกหน้าต่างเครื่องบิน อยากลืมเรื่องราวในอดีต แต่กลับถูกผู้ชายที่ไม่รู้จักกันตอกย้ำให้เจ็บปวดในทุกนาที

แดเนียลมองร่างบางที่นั่งคู้เข่าไหล่ห่อเข้าหากันบนเก้าอี้ แน่นอนว่าหญิงสาวคงมีอดีตกับใครสักคนที่ไม่น่าโสภาสักเท่าไร และเขาก็สะกิดบาดแผล ทำร้ายจิตใจของอลินนาทางอ้อม รู้ว่าตัวเองผิดเต็มประตู แต่ก็หยิ่งทะนงเกินกว่าจะเอ่ยคำว่าขอโทษ!

“อลินนาไม่ว่าคุณจะไปทำอะไรที่มอสโคว์ ผมอยากเชิญคุณในฐานะแขกคนสำคัญให้ไปพักที่บ้านของผม”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ต้องการเป็นแขกของใคร ฉันอยากอยู่คนเดียว” อลินนาเอ่ยตอบโดยไม่ได้ลืมตา ไม่ได้หันหน้ามามองแดเนียล

แม้จะถูกปฏิเสธ แต่แดเนียลก็ยังไม่ละความพยายามในการร้องขอ “ถ้ายังงั้นหากคุณเดือดร้อนในระหว่างอยู่ที่มอสโคว์ หรือไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม คุณสามารถขอความช่วยเหลือจากผมได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”

“ฉันคงไม่รบกวนคุณถึงเพียงนั้น”

“อลินนา...อย่าเพิ่งปฏิเสธ คุณไม่รู้อนาคต อาจจะมีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับคุณระหว่างอยู่ในมอสโคว์ก็เป็นไปได้ รับนามบัตรของผมไว้สิครับ คุณโทร.หาผมได้ตลอดเวลา”

ด้วยไม่อยากถูกแดเนียลเซ้าซี้ไปมากกว่านี้ อลินนาจึงยอมหันมารับนามบัตรจากเขา ทว่า...หญิงสาวไม่ได้เหลือบสายตามองนามบัตรสีทองที่ทำอย่างสวยงามแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวยัดนามบัตรลงในกระเป๋ากางเกงเอ่ยขอบคุณพร้อมกับตัดบทการสนทนาด้วย

“ขอบคุณสำหรับน้ำใจ และถ้าหากไม่ว่าอะไร ฉันขอนอนพัก ฉันไม่มีแรงที่จะต่อล้อต่อเถียงกับคุณแล้ว”

สีหน้าที่เผยให้เห็นถึงความอ่อนล้าและเต็มไปด้วยริ้วรอยของความเจ็บปวด ทำให้แดเนียลจำต้องยอมในที่สุด ดวงตาคมกริบทอดสายตามองหญิงสาวด้วยแววห่วงใย

และเมื่อมั่นใจว่าอลินนาหลับสนิทแล้วจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายภาพของหญิงสาวในยามหลับพริ้มไว้หลายภาพด้วยกัน จากนั้นก็ส่งภาพของหญิงสาวผ่านระบบไวไฟบนเครื่องบินเข้าโทรศัพท์มือถือของลูกน้องคนสนิท พร้อมกับพิมพ์คำสั่งไปว่า

‘ต้องการประวัติของผู้หญิงคนนี้ทันทีที่ถึงสนามบิน’

‘ได้ครับ เจ้านาย’

แดเนียลกระตุกยิ้มพึงพอใจกับข้อความตอบรับจากลูกน้อง จากนั้นก็หันมาให้ความสนใจกับคนที่ยังหลับสนิทอยู่ มือใหญ่ยกขึ้นลูบบางเบาไปบนพวงแก้มขาวซีดที่ยังมีคราบน้ำตาอยู่บ้าง อยากรู้ซะเหลือเกินว่าใครกัน! ที่ทำให้ผู้หญิงอย่างอลินนาต้องเสียน้ำตา...