บทที่ 6 เกิดเรื่อง

โรงพยาบาล XX

“จัดการต่อด้วยปลอดภัยแล้ว”

เสียงพูดธรรมดาแต่น่าเกรงขามออกมาจากริมฝีปากภายใต้หน้ากากที่ปกปิดเนื่องจากอยู่ในหน้าที่ที่ต้องทำในฐานะแพทย์ที่ได้ชื่อว่ามือเบาที่สุดของโรงพยาบาลอีกทั้งยังได้ฉายาจากนางพยาบาลทั้งหลายว่าเจ้าชายหมอผู้เย็นชาแต่หล่อเหล่าที่สุด

“ได้ค่ะคุณหมอ”

พอพูดจบเขาก็ได้ก้าวออกไปจากห้องผ่าตัดที่อยู่มาหลายชั่วโมงติดกัน นางพยาบาลที่แพทย์คนอื่นๆ ต่างชื่นชมในฝีมือที่เฉียบขาดแต่อย่างใดก็ตามไม่ใช่ง่ายๆ ที่จะให้เขาเป็นคนผ่าตัดมีแต่คนไข้รายพิเศษเท่านั้นที่จะถึงมือหมอรูธหล่อผู้นี้

พอขานรับทุกคนในห้องผ่าตัดก็จัดการหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายทันทีเพราะการทำให้ผู้อื่นมีลมหายใจต่อไปเป็นหน้าที่ของตัวเองอยู่แล้ว จะต้องช่วยให้ได้ไม่เพียงแค่ช่วยแค่เพียงผู้ป่วยเท่านั้นยังเป็นการช่วยญาติคนอื่นๆ ให้มีกำลังใจที่ดีอีกอย่างหนึ่ง

เฮ่อ

ปึก!

เสียงถอนหายใจเกิดขึ้นทันทีเมื่อตัวเองได้เข้ามาในห้องพักก่อนที่จะทรุดตัวลงเก้าอี้ตัวใหญ่ด้วยความเหนื่อยล้าที่ต้องเผชิญตั้งห้าชั่วโมง ตอนนี้ใบหน้าขาวจนถึงซีดได้เผยขึ้นอย่างไร้การปกปิดสิ่งใดๆ เพราะได้ถูกเหวี่ยงลงไปบนโต๊ะก่อนหน้านี้อย่างไม่ใยดี

“ผ่านไปด้วยดี”

ผมพูดขึ้นขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้งหนึ่ง ชื่อ รูธ มีอาชีพคือหมอหรือที่ใครๆ เรียกว่าแพทย์นั่นแหละมันไม่ใช่อาชีพหลักอะไรหรอกก็แค่อยากช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ที่ตัวเองไม่รู้จักอย่าพึ่งว่าเป็นคนดีนะ ถ้ายังไม่รู้จักพอ อันนี้บอกไว้เลย

Rr…

“ว่า”

น้ำเย็นชาที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองกรอกไปยังปลายสายเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ที่รู้จักของลูกน้องคนสนิทมือขวาที่ทำงานอยู่ RUTH MISCREANT RACING ของผมเอง

[เฮียครับ เกิดเรื่อง]

“อืม..เดี๋ยวกูไป”

[ครับ]

ตู้ดๆ

ทันทีที่ผมได้ยินก็รู้ว่าเป็นเรื่องอะไรมันค่อนข้างที่จะชาชินกับเรื่องพวกนี้ที่เข้ามาในชีวิตประจำวันของตัวเองแล้ววะ ไม่รู้ว่าจะใช้คำว่าอะไร นอกจาก “เบื่อ” แต่ว่ามันคงเป็นเรื่องปกติสำหรับชีวิตของผมเสียแล้วสิ ขาดไปคงเหงาใช่ย่อย

มือใหญ่เอื้อมเข้าไปจับกระป๋องน้ำเย็นจรดเข้าปากอย่างช้าๆ พร้อมกลืนลงไปอย่างใจเย็นเป็นที่สุดก่อนที่จะปาเข้าติดข้างฝา

ตุบ!

“ได้เวลาสนุกแล้วสิ!”

ร่างสูงพูดขึ้นก่อนเดินก้าวออกจากห้องด้วยความใจเย็นระดับสิบ ความเย็นชาที่ทุกคนได้เห็นจนชาชินมันเป็นสิ่งแรกที่สาวๆมองว่าชอบมาก

บรึ้น! เอี๊ยด!

แรมโบกินีสีเขียวรุ่นใหม่ล่าสุดโลดแล่นเข้าด้วยความเร็วสูงเพื่อมาระงับเหตุการณ์ที่แสนดุเดือดที่เกิดขึ้นราวหนึ่งชั่วโมงได้ไฟหน้ารถส่องไปยังเป้าหมายวัยรุ่นกลุ่มอื่นที่เข้ามาสร้างความเดือดร้อนด้วยความไม่พอใจ

สายตาคู่พิฆาตที่ใครได้สบจะต้องยอมแพ้และกลัวเกิดขึ้นเมื่อเจ้าของรถได้ก้าวลงจากรถแต่แสงไฟยังส่องไปที่หน้าผู้ก่อเหตุอยู่ที่ทำให้พวกนั้นเห็นใบหน้าอย่างไม่ชัดเจน

“อยากไปทักทายนรกนักหรอวะถึงได้มาที่นี่?”

“…”

ผมเดินเข้าไปให้ไอ้พวกวัยรุ่นขยะเห็นหน้าตาความนิ่งของผมคงทำให้พวกมันไม่กลัวสินะถึงได้ทำหน้าตากวนตีนแบบนั้น

“สนามเหี้ยๆ แบบนี้พวกกูก็ไม่อยากมานักหรอก!”

สายตาสีดำสนิทของชายผู้หนึ่งมองมายังผมพร้อมกับพูดขึ้นมาอย่างท้าทาย ใบหน้าที่มีรอยซ้ำ แผลที่ได้มาจากเหตุการณ์เมื่อกี้น้อยกว่าคนอื่นๆ บอกได้ว่าไอ้นี่สินะหัวหน้า

“ถุย! แล้วมึงก็เสือกมา!”

คราบแพทย์อันขาวสะอาดเมื่อกี้ถูกลบเลือนออกไปอย่างสิ้นเชิง มีเพียงผู้ชายที่ดูเถื่อนๆ ถุยน้ำลายลงพื้นด้วยความกวนทรงผมถูกเซทขึ้นเผยใบหน้าขาวตี๋อย่างชัดเจนกางเกงสีดำขาดๆ เหมาะกับเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยยีนสีเข้มดูโดดเด่นมากขึ้นด้วยสีผิวที่ขาวซีด

คำพูดออกจากปากของเจ้าสนามพูดขึ้นแล้วก็เดินเข้าไปช้าๆ พร้อมทั้งลูกน้องอีกนับสิบคนที่เดินตามไปติดๆ