บทที่ 1 สนามแข่ง

บรึ้นน!

เอี๊ยด!

บรึ้นน!

เอี๊ยด!

เสียงวัตถุทรงกลมบดเบียดเสียดแทรกกับพื้นของซีเมนต์อย่างสนั่นหวั่นไหวจนเสียงดังลั่นสนามแข่งถือว่าเป็นการต่อสู้ที่สมกับการรอเคยและสะกดจนทำให้คนดูเกรงทั่วสนามแข่งต่างนั่งไม่ติดเลยสักคนบวกกับเสียงเชียร์ที่ดังกระหึ่มไปทั่ว

การต่อสู้ที่อันตรายและน่ากลัวนี้ได้เริ่มขึ้นเมื่อสิบนาทีกว่าเท่านั้นเองถึงคนที่มาชมจะส่งเสียงเชียร์เป็นจำนวนมากแต่มันกลับตรงข้ามกันของคนที่ลงแข่ง

ชนะ เป็นคำเดียวที่จะเป็นสิ่งตัดสินและยังสามารถนำทั้งเงินทอง ศักดิ์ศรีเกียรติ์ ผู้หญิงรวมไปถึงความสมน้ำหน้าคนที่แพ้มาคืนให้กับตัวเอง

บรึ้น!

ด้วยเหตุนี้จึงแพ้ไม่ได้ไงวะ

ขณะที่รถแข่งสีแดงกำลังไล่เบียดเสียดแซงรถสีเขียวอีกคันหนึ่งที่ขับนำหน้ามาโดยตลอดตั้งแต่จุดเริ่มต้นเทคนิคระดับเทพที่นักแข่งรถคนสีเขียวใช้นั้นมันคงเหนือความคาดหมายเพราะยังไงๆ ก็ไม่สามารถแซงได้

“อ่อนแบบนี้ยังกล้าท้ากูอีกไอ้เหี้ยเอ้ย!”

รอยยิ้มเหยียดกระตุกที่ริมฝีปากได้รูปพร้อมพูดขึ้นอย่างน่าขบขันทั้งๆ ที่กำลังขับเข้าไปยังเส้นชัยด้วยความเหนือชั้นพร้อมกับความไม่เกรงกลัวสักนิดเดียว

เอี๊ยดด!

รถแข่งสีเขียวคันงามได้หยุดลงเมื่อประตูถูกเปิดออกพร้อมกับการก้าวเท้าออกมาของนักแข่งคนดังกล่าวยิ่งทำให้เสียงสาวๆ ในสนามพากันส่งเสียงกรี๊ดมากกว่าดารามาอีกเนี้ยสิ ทั้งๆ ที่หมวกยังปิดบังใบหน้าของเขาอยู่

เอี๊ยดด!

ปัง!

“มึงโกงนี่หว่าไอ้เหี้ย...”

แต่ทันใดที่ชายหนุ่มผู้ที่กำความชนะไว้ในมือกำลังจะถอดหมวกก็มีเสียงของนักแข่งรถสีแดงซึ่งเป็นผู้แพ้ได้ขับรถมาจอดปิดประตูรถดังลั่นด้วยแรงโทสะก่อนที่ตะโกนดังลั่นพร้อมกับการเดินเข้ามาประจันหน้ากับเขาด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่าหัวเสียสุดๆ อารมณ์ที่คุกกรุ่นอบอวนขึ้นเป็นอีกเท่าตัว

ทว่าภายใต้หมวกที่ใครต่างก็ไม่สามารถได้เห็นเลยว่าชายอีกคนที่กำความชนะจะทำสีหน้าใช่ไรในตอนนี้ เขาแค่ยืนนิ่งๆ เท่านั้นเอง

“ขี้แพ้ก็อย่าชวนตีนิสัยกูมันไม่ได้ดีเหมือนหน้าตา ถอย!”

ตึก!

ไหล่แกร่งเข้าไปกระแทกกับไหล่ผู้ที่แพ้ด้วยอาการที่บ่งบอกเป็นนัยๆ ว่าไม่กลัว การกระทำพร้อมกับคำพูดที่เปล่งออกมานั้นยิ่งทำให้ผู้ที่ได้รับฟังเกิดความไม่พอใจอย่างยิ่ง

“มึงยังไปไม่ได้แน่จริงก็ถอดดิวะ?”

“…”

ดูเหมือนว่าบรรยากาศจะเริ่มตึงเครียดเข้าไปเป็นอีกเท่าตัวรวมไปถึงเสียงเชียร์ที่ดังสนั่นต่างเงียบลงอย่างกะทันหันราวกับได้นัดหมายกันล่วงหน้าผู้ชายที่ขับรถสีแดงยังยืนกวนทำหน้าอยากมีเรื่องอยู่เสมอในขณะที่อีกคนนิ่งราวกับน้ำแข็งที่เยือกเย็นอยู่บนเทือกเขา

ตุ๊บ!

“หมวกมึงถอดดิวะถุย! กูอยากรูว่าน้ำหน้าอย่างมึงจะหล่อไหม?”

แรงที่ส่งมาจากชายผู้แพ้ตรงมายังหมวกที่ผู้ชนะสวมใส่ในระดับหนึ่งมันเหมือนกับโลกหยุดหมุนความเงียบยิ่งเริ่มเข้ามาเกาะกุมแม้แต่การขยับตัวก็ยังไม่มีใครกล้ายิ่งไปกว่านั้นชายผู้นี้ยังถุยน้ำลายลงข้างๆ เป็นการกระทำที่โคตรเหยียดหยาม

“แม่ง!...ป๊อดวะ!”

ตุบ! อึก! ปึก!

“เชี่ย ถุยพอดีว่าคนอย่างกูมันไม่ป๊อดวะไอ้อ่อน!”

“…”

หมวกที่ใส่ถูกมือใหญ่ถอดออกขว้างแตกกระจายไปต่อหน้าใครหลายๆ คนอย่างไม่ใยดี ด้วยการทำลายจากภาระกำลังที่มากกว่าคนอื่นๆ เป็นหลายเท่าก่อนที่เท้าใหญ่จะส่งแรงตรงไปยังหน้าท้องของผู้ชายที่เข้ามาหาเรื่องจนผู้ชายคนนั้นล้มไถลไปกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า

ใบหน้าขาวเรียวริมฝีปากหยักได้รูปรวมไปถึงจมูกที่โด่งเป็นสันเขื่อนรวมๆ ก็ออกแนวไปทางตี๋ๆ ผมที่เปียกโชกด้วยเหงื่อเพิ่มความเถื่อนไปน้อยถูกเผยออกมา

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

เรื่องมันยังไม่จบเพียงแค่นี้เมื่อเขาได้เข้าไปใกล้ผู้ชายที่โดนถีบไถลไปกับพื้นอีกครั้งก่อนที่จะชกไปที่ใบหน้าหลายทีก่อนที่จะใช้เท้าก้าวขึ้นมาเหยียบหน้าอกด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

“มึงคิดผิดที่มาหาเรื่องกับคนอย่างกู!”