บทที่ 5

‘เอายังไงต่อดี ยายวุ้น’ เธอลนลาน คิดแผนการต่อไปอีก

พนักงานเดินเอาบิลเข้ามาเก็บเงิน เธอรีบแย่งโฟลเดอร์เก็บเงินไปดูเอง

“วุ้นจ่ายเองค่ะคุณหมอ” หญิงสาวออกอาการประหม่า

“แน่ใจนะครับ” เขาสัพยอกเล่นอีก พร้อมรอยยิ้มสดใสที่กระชากใจสาว ๆ

เธอหันไปยิ้มหวานที่สุดเท่าที่ในชีวิตเคยยิ้มออกมากลับไปให้คุณหมอ

“แน่สิคะ วุ้นบอกว่าจะเลี้ยงคุณหมอเอง วุ้นก็ต้องเลี้ยง ถึงแม้ว่าวุ้นจะเงินเดือนน้อยกว่าคุณหมอเยอะค่ะ แต่ดีใจนะคะ ที่คุณหมอให้เกียรติมากินข้าวด้วย วันหลังเราสองคนมากินด้วยกันอีกนะคะ” เธอเปิดทางให้คุณหมอเต็มที่

“ผมเต็มใจครับ วันหลังวุ้นเย็นต้องให้ผมเลี้ยงคุณกลับบ้างนะครับ”

“ค่ะ”

ที่ลานจอดรถ

วุ้นเย็นยกมือโบกลาตามหลังรถคุณหมอที่แล่นออกไปก่อนเธอจะขึ้นรถเสียอีก

‘ไม่เห็นได้ผลเลยแก’ เธอทำหน้าเซ็ง ๆ อยู่ตรงนั้น

‘ขับรถตามคุณหมอไปสิ’

‘ตามไปทำไม’ ใบหน้าของวุ้นเย็นมันช่างหมดอาลัยตายอยาก

‘ยายวุ้น ขับตามคุณหมอไปก่อนเถอะน่า ยังไง ๆ คืนนี้แกห้ามกลับบ้าน แกต้องเอาหมอซันทำผัวให้ได้ มาถึงขนาดนี้แล้ว’

‘แกมีแผนแล้วเหรอ’

‘ยังไม่มี และก็ไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง’

‘เหอะน่า ตามหมอไปก่อน ค่อยคิดที่หลัง’

‘เอายังงั้นเหรอ โอเค... ได้ ลุย...ลุย... เอาก็เอา... แต่ว่า คุณหมอจะคิดไหมว่าฉันเป็นสาวหน้าด้าน’

‘ด้านได้ อายก็อดย่ะ’

เธอสตาร์ตรถ ใส่เกียร์ขับตามรถของหมอซันไปที่บ้านของเขา ด้วยความที่รถบนถนนเยอะเลยทำให้คลาดกัน แต่เธอก็นึกทางไปบ้านคุณหมอออก หญิงสาวขับตามลงไปในซอยเล็ก ๆ ก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในป่ามะพร้าว ทางเป็นดินลูกรังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ สองข้างทางมืดไปหมด

‘มืดก็มืด ฉันกลัวนะ’ เธอเริ่มถอดใจ

‘ไม่ต้องกลัว ลุย.....’ เธอสั่งตัวเอง

หญิงสาวขับรถต่อไป เห็นไฟในบ้านของคุณหมอยังเปิดสว่าง เธอรีบปิดไฟหน้ารถ ก่อนจะขับเข้าไปจอดให้ใกล้บ้านของคุณหมอที่สุด

‘ลงไปดูผลงานของแก หากยังไม่ได้ผลแต่ต้องวางยาคุณหมอใหม่’

‘น่ากลัวจัง มืดด้วย แล้วถ้าหมอซันจับได้ล่ะจะทำยังไง ถ้าเขาถามว่ามาทำไม ฉันจะตอบว่ายังไง’

‘แกอย่ามาทำให้เสียเรื่อง ลงจากรถไปก่อนไป ฉันเชื่อว่ายากำลังออกฤทธิ์แล้ว’

‘แต่ฉันไม่เชื่อว่ายานั้นจะใช้ได้’

‘งั้นแกทำไมไม่กินเองด้วยย่ะ จะได้รู้ว่ายามันได้ผลดีหรือเปล่า’

‘กินเท่าไหร่’

‘กินไปเท่าไหร่ก็ได้ กินไปเถอะ กินซะ กินเดี๋ยวนี้ยายวุ้น’ เธอสั่งตัวเอง

“ฮือ...”

เธอทำเสียงร้องไห้ออกมาจริง ๆ สายตามองไปรอบ ๆ รอบตัวดูมืดไปหมด เสียงสรรพสัตว์ตัวเล็ก ๆ ร้องระงม เธอใช้มือถือเปิดให้แสงสว่าง ก่อนจะควานหายาในกระเป๋าออกมากินเพื่อให้ตัวเองมีความกล้ามากกว่านี้ เธอมองถุงยาที่เพิ่งล้วงออกมาจากกระเป๋า แล้วตัดสินใจกินมันเข้าไปจริง ๆ เมื่อกินยาเรียบร้อยแล้ว

‘เอาไงต่อ’ เธอถามตัวเองอีกครั้ง

‘ไปบ้านคุณหมอสิ จัดการวางยาคุณหมออีกที เอายาที่เหลือใส่เข้าไปในขวดน้ำ หรืออะไรก็ได้แล้ว ตั้งเอาไว้ให้เขากิน ยังไงคุณหมอก็ต้องกิน’

‘แล้วถ้าเขาไม่กินล่ะ’

‘โอ๊ย.... ยายวุ้นเนี่ย คิดบวกสิ คิดบวก ต้องได้สิ คุณหมอต้องดื่มน้ำของแก...’

“สวรรค์เบื้องบนเจ้าขา ช่วยลูกช้างด้วยนะ ลูกขอให้เกิดปาฏิหาริย์ ลูกอยากมีผัวดี ๆ ในชาตินี้ค่ะ ไม่ต้องรอให้ถึงชาติหน้านะเจ้าคะ”

‘ดีมาก วุ้นเย็น’ เธอชมตัวเองที่ยกมือขึ้นไหว้เอ่ยปากขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์จริง ๆ

ในบ้านของหมอซัน เขาเปิดหน้าต่างเอาไว้ทุกบาน มีเพียงมุ้งลวดบาง ๆ ที่กันเอาไว้เท่านั้น ทำให้คนที่อยู่ภายนอกเห็นหมดว่าคนที่อยู่ข้างในกำลังทำอะไรอยู่

หญิงสาวเดินย่อง ๆ เข้าไปใกล้ สายตามองตามร่างกายของคุณหมอที่เดินไปเดินมาอยู่ในบ้าน ก่อนจะเดินหายขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน

‘ทำไงดี’

‘ลองเปิดประตูเข้าไปในครัวของเขาได้ไหม’

เธอค่อย ๆ ผลักประตูเข้าไป

แกร๊ก.... มันเปิดออกได้จริง ๆ เธอยิ้มด้วยความดีใจ วุ้นเดินตรงไปที่ตู้เย็น ก่อนจะหยิบน้ำดื่มออกมาหนึ่งขวด จัดการเทผงยาที่เธอเตรียมเอาไว้ลงไปทั้งหมด

‘เวรแล้วไง ....ว่าแล้ว ทำไมเมื่อกี้ หมอซันไม่รู้สึกอะไร’ เธอเฉลียวใจอยู่แล้ว มองถุงยาในมือ เธอแค่ใส่วิตามินรวมลงไปในน้ำปั่นของคุณหมอเท่านั้น ส่วนยาที่เหลือคือยาปลุกเซ็กซ์ยังไม่ได้ใช้

โครม... เสียงของหล่นดังมาจากข้างบนเรือน

‘ตายแล้ว เสียงอะไรน่ะ’

เธอตกใจมือไม้สั่น จึงพลั้งเผลอเทยาทั้งหมดที่มีอยู่ในมือลงไปในขวดน้ำ ไม่ทันได้เขย่าก็รีบปิดฝา

เสียงฝีเท้าของคนเหมือนกำลังเดินลงบันไดมายังข้างล่าง

เธอกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อก ๆ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปทางประตู วิ่งหนีสุดชีวิต กลับไปตั้งหลักที่รถของตัวเองก่อน

“เฮ้อ....” เธอพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ

ในห้องครัว

“อ้าว...ใครเอาน้ำออกมาไว้ตรงนี้ หื้อ...” เขายกน้ำขวดนั้นขึ้นดื่มจนหมด ก่อนจะทิ้งขวดลงไปในถังขยะ แล้วเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบเอาผลไม้ที่แช่เย็นออกมานั่งกินจนหมดจาน

“เอิ้ก...” เสียงเขาเรอเสียดังขึ้น ก่อนจะยกมือขึ้นลูบท้อง

หมอซันเดินลงมาจากชั้นบน

“พี่เอารถแกไปนะ จะเข้าไปนอนกับแม่ที่บ้านสวน”

“เติมน้ำมันให้ด้วยนะครับคุณหมอ” เขาหันไปบอกพี่ชาย

“ไอ้นี่...” พี่ชายชี้หน้าแต่ก็ยิ้ม แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

มีเสียงรถยนต์กำลังแล่นผ่านมา วุ้นเย็นที่นั่งรออยู่ที่รถ รีบหลบ ทำตัวลีบ ๆ กลัวแสงไฟหน้ารถยนต์คันนั้นที่กำลังผ่านสาดเข้ามาทำให้เห็นเธอ

‘อ๋อ...สงสัยคนที่มาหาคุณหมอกลับแล้ว’ เธอมองตามรถโฟร์วิลคันใหญ่ที่ผ่านไปจนลับตา

วุ้นเย็นหันหน้ากลับไปมองที่บ้านของคุณหมอ

‘รีบไปหลบในบ้านคุณหมอก่อน เดี๋ยวแกจะเข้าบ้านเขาไม่ได้’

‘ฉันกลัว’

‘ย่ะ กลัวไม่ได้กับหมอ หรือกลัวว่าจะไม่ได้แต่งงานกับไอ้วัน’

วุ้นเย็นกลัวประโยคหลังมากกว่า เธอแทบจะวิ่งไปที่บ้านของคุณหมอ หาทางเข้าไปในบ้านของหมอจนได้