บทที่ 3

“ก็...วุ้นคิดไม่ออกเลยนิพี่” วุ้นเย็นนั่งหน้าเหี่ยว เมื่อเจอมุกนี้ของจิรวดีเข้าไป เธอออกอาการถอนหายใจทิ้ง รู้สึกท้อแท้เข้าไปอีก

แป๊ะ... จิรวดีดีดนิ้วแรง ๆ ไปที่กลางหน้าผากของวุ้นเย็นอีกทีสุดแรง

“โอ๊ย... เจ็บนะพี่จิ” เธอรีบยกมือจับตรงที่โดดดีดแล้วมองพี่จิตาโต

"วุ้น แกเป็นคนฉลาด มองหาวิธีการสิจ๊ะ” พี่จิยิ้มให้กำลังใจ

“วุ้นต้องใช้สายตาที่แหลมคมของตัวเอง มองและเลือกหาผู้ชายดี ๆ สักคนมาทำพันธุ์ มองดูสิ ค้นหาดูสิ จะให้ใครมาเป็นพ่อของลูก ไหน ๆ ณ เวลานี้ วุ้นก็ไม่มีโอกาสหารักแท้แล้ว ก็หาแค่คนที่จะมาแก้ขัดไปก่อนดีไหม”

“.........................” ไร้ซึ่งความคิดเห็น เธอมึนหนัก

‘แบบนี้ก็ได้เหรอ’ เธอคิดในใจ

“เฮ้อ... ยายวุ้นแกเป็นถึงเภสัชกรนะ ฉลาดกว่าพี่ตั้งเยอะ พี่เป็นแค่พยาบาลหน้าห้องคุณหมอ คุณเภสัชขา...ใช้ยาสิคะ วางยานอนหลับเลย หรือยาปลุกเซ็กซ์ อะไรแบบนี้ เอาแบบให้มันจัง ๆ จั๋งหนับ ๆ จับให้อยู่คามือ ฮา...." พูดไปด้วยทำมือไปด้วย แล้วทำหน้าตากรุ้มกริ่ม จิรวดีกำลังสนุกกับความคิดของตัวเองไป ออกแนวเพ้อเจ้อเสียมากกว่า และพูดเล่นไม่จริงจัง แต่คนที่ฟังคิดตามทุกประโยคของนางเพราะอาจเป็นหนทางเดียวที่ทำให้เธอรอด

"หื้อ...พี่จิคะ จะให้วุ้นทำแบบนั้นน่ะนะ ทำวุ้นทำแบบนั้นจริง ๆ หรือพี่" หญิงสาวส่ายหน้านิด ๆ @/////@ ตอนนี้ในหัวเริ่มหมุนติ้ว ๆ

“โตแล้วนะ คิดเองได้แล้ว จะสามสิบแล้วนะคะคุณน้อง คิดเอาเองจ้า คิดเอาเอง อิอิ...” จิรวดียิ้มพราว

"ไม่ทำตามที่พี่บอกก็ได้นะ ตามใจวุ้น พี่ก็แค่ให้ไอเดียดี ๆ อะนะ ฮา..... ที่คิดได้ ณ ตอนนี้เท่านั้น แล้วถ้าวุ้นคิดไม่ออก ไม่อยากจะใช้แผนการนี้ วุ้นก็จำใจแต่งงานกับคนที่พ่อกับแม่หามาให้ก็แล้วกันนะ โอเค......" พี่จิทำเสียงสูง ยกนิ้วทำท่าโอเคไปด้วย

"อึ๋ย..." เธอคิดตามคำของจิรวดีอีกครั้ง จึงทำท่าขนลุกออกมา ใบหน้ากวน ๆ ของตะวันลอยมาแต่ไกล นึกเห็นหน้าตาและรอยยิ้มแบบนั้นแล้วก็ละเหี่ยใจ

“โอ๊ย...ไม่มีวันค่ะ ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้ วุ้นไม่มีวันยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่ ๆ ค่ะ วุ้นไม่ยอม.........”

"งั้นแกก็เริ่มมองหาผู้ชายดี ๆ ซะ คิดนะคะคิด... คิดไปค่ะ นั่งใช้ความคิดจ้าคุณน้องคนสวย พี่ต้องขอตัวกลับเข้าไปทำงานก่อนนะจ๊ะแม่หนูวุ้น บาย ๆ”

จิรวดีหันมามองยกมือโบกลา แต่ยังไม่พ้นประตูก็ชะงัก หมุนตัวหันมาหาหญิงสาวอีกครั้ง

"เออวุ้น....พี่ถามแกอีกเรื่อง แกมาหลบที่นี่ แกนึกหรือว่าพ่อกับแม่จะไม่มาตามหาแก ฮึ..." จิรวดีเตือน เพราะพ่อกับแม่ก็ชอบมานั่งเฝ้าวุ้นเย็นที่ทำงานบ่อย ๆ

วุ้นเย็นมีสีหน้าตกใจ

"ใช่ค่ะ ป่านนี้พ่อกับแม่มาถึงที่หน้าโรงพยาบาลแล้วมั้งพี่ หนูก็ต้องไปเหมือนกัน โอ๊ย...ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย ทำไม ๆ ชีวิตของยายวุ้นเย็นมันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้ ฮือ..." เธอหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นไหล่แล้ววิ่งออกไปจากห้องนั้นทันที เพราะตอนนี้ยังไม่อยากเจอหน้าพ่อกับแม่จริง ๆ

ปึก...ตุบ... เธอชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจัง ล้มลงไปก้นจ้ำอยู่กับพื้น

"วุ้นเย็นเป็นยังไงบ้าง" เธอเงยหน้ามองใบหน้าของเขาตาไม่กะพริบ

“หมอซัน” ทำปากพึมพำเหมือนอยู่ในความฝัน เอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มคนนั้นทันที

ใบหน้าของหนุ่มหล่อคนเดียวในโรงพยาบาลแห่งนี้ปรากฏอยู่ตรงหน้า หมอซันเป็นคนเดียวที่เรียกเธอว่าวุ้นเย็น คนอื่น ๆ ในที่ทำงานจะเรียกเธอว่าวุ้นเฉย ๆ

'หมอซัน ใช่...แล้ว หมอซัน คนนี้แหละที่จะมาเป็นพ่อของลูกของฉัน' ความคิดบรรเจิด เธอยื่นมือของตัวเองส่งไปให้หมอหนุ่ม หมอซันรีบจับมือของวุ้นเย็น ก่อนจะฉุดให้เธอลุกขึ้นยืน

“วุ้นเย็นเจ็บตรงไหนไหม” เขาส่งสายตาสำรวจมองด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ค่ะ ไม่มีค่ะ ไม่เจ็บค่ะคุณหมอ” น้ำเสียงเพ้อพก สองตาจ้องใบหน้าของคุณหมอแบบไม่วาง ความคิดล่องลอยคิดไปถึงงานแต่งงานของเธอกับหมอซันเรียบร้อยแล้ว

“จริง ๆ นะที่ว่าไม่เจ็บน่ะ” คุณหมอแสดงความเป็นห่วงอีกครั้ง

“ค่ะ” วุ้นเย็นยิ้มเต็มใบหน้า เขาเห็นเธอฉีกยิ้มก็ยิ้มตาม

“จะรีบไปไหนกันครับ วิ่งไม่มองเลย ดีนะไม่ได้รับบาดเจ็บ”

“เอ่อ....” เธอก็นึกไม่ออกเช่นกันตอนนี้ แต่หัวใจของหญิงสาวโลดแล่นดวงตาเป็นประกาย ฟ้าส่งหมอพรตมาหาเธอทันเวลาพอดี

เขาใช้สายตาสำรวจเธอ เห็นวุ้นเย็นไม่ได้ใส่ชุดทำงาน

“เลิกงานแล้วหรือครับ”

“ค่ะ เลิกแล้วค่ะ แต่วุ้นกำลังจะไปทำอะไรสักอย่างหนึ่ง ที่ไหนสักแห่งหนึ่ง แล้วคุณหมอละคะกำลังจะไปไหน” เขาก็ถอดเสื้อกาวน์แล้วเช่นเดียวกัน

“กำลังจะกลับเหมือนกันครับ”

วุ้นเย็นพยักหน้างึก ๆ นึกไปถึงบ้านพักของคุณหมอที่เธอเคยไปกินเลี้ยง พร้อมกับเพื่อน ๆ ในที่ทำงานครั้งหนึ่ง ที่รวมตัวกันเลี้ยงต้อนรับคุณหมอตอนมาทำงานที่นี่ใหม่ ๆ บ้านของเขาเป็นสองชั้นเป็นเรือนไม้ ปลูกอยู่ท่ามกลางสวนมะพร้าว มะม่วง และผลไม้ที่ปลูกได้ในภาคกลาง ตอนนั้นหมอซันเล่าให้ฟังว่า เขาได้รับที่ดินตรงนี้เป็นมรดกตกทอดมาจากคุณปู่ของเขา

“กินอะไรหรือยังคะ” เธอปากไวถามหมอซันออกไปในทันที

“ยังครับ วุ้นเย็นจะเลี้ยงข้าวเย็นผมหรือครับ” เขายิ้มหวาน ๆ ให้ เขายอมรับว่าผู้หญิงสาว ๆ ที่ทำงานในโรงพยาบาลแห่งนี้ คงมีวุ้นเย็นที่สูงยาวเข่าดี หน้าตาสวยงามน่ามองมาก ๆ คนหนึ่ง

“ค่ะ วุ้นหิวข้าวมากค่ะ และวุ้นก็อยากมีเพื่อนกินข้าวเย็นอยู่พอดี คุณหมอไปกินข้าวกับวุ้นไหมคะ” เธอถามเขาแบบไม่ปล่อยโอกาสดี ๆ แบบนี้ให้หลุดลอย

เขายิ้มกว้างอีกครั้ง ไม่คิดว่าเธอจะเอ่ยปากชวน เพราะไม่ค่อยได้คุยกันเลย

“ก็ได้สิครับ นานแล้วที่ไม่มีใครชวนไปกินข้าวเลย เป็นเกียรติมาก ๆ ครับ” เขาตอบแบบไม่คิด

“โอ้โห คุณหมอพูดแบบนี้ วุ้นตัวลอยเลยค่ะ ดีใจจัง” เธอแสดงอาการออกมาว่าดีใจจริง ๆ ยิ้มหวาน ๆ ให้กับหมอพรต

“ไปร้านไหนดีครับ” เขาก็รู้สึกยินดีเช่นกัน

“เออ...ร้านกุ้งนางดีไหมคะ มีห้องแอร์ด้วย เราสองคนจะได้นั่งเย็นสบาย และก็ไม่มียุงมาทำให้รำคาญใจค่ะ” เธอเสนอร้านชื่อดังในเมืองที่น่านั่งและกำลังมีชื่อเสียงอยู่ในตอนนี้