ปฐมบท

ประตูห้องหอถูกปิดลงบรรยากาศภายในห้องก็พลันอึมครึม ทั้งที่วันนี้เป็นงานมงคลแต่บรรยากาศกลับดูอึดอัดเสียยิ่งกว่างานสีดำ ‘ลันน์ลภัส’ ในชุดเจ้าสาวสีขาวแสนประณีตใช้สายตาจดจ้องไปยังร่างกายสูงล่ำของเจ้าบ่าวด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

ตั้งแต่ที่ผู้ใหญ่พากันออกไปจากห้อง เขาก็ยืนหันหลังให้เธออยู่อย่างนั้นโดยไม่หันกลับมาสนใจ แผ่นหลังนั้นยังคงผ่าเผยน่ามองหากแต่ให้ความรู้สึกหวิว ๆ เจ้าสาววัยยี่สิบเอ็ดปีหมาด ๆ หวาดกลัวเหลือเกินว่าอีกไม่นานแม้แต่แผ่นหลังกว้างเธอก็คงจะไม่ได้เห็นมัน

ทำไมกันนะ...ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่าแผ่นหลังอันอุ่นนั้นค่อย ๆ ห่างเธอไปเรื่อย ๆ ทั้งที่เขาก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ

เรือนร่างผอมในชุดยาวรุ่มร่ามค่อย ๆ ลุกตรงดิ่งไปหาชายหนุ่มร่างสูงที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่หันมาหาเธอสักที เธอยื่นมือไปโอบกอดเขาไว้จากด้านหลังอย่างอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดระคนหวาดหวั่น

“ยังโกรธลูกจันทร์อยู่เหรอคะ”

ไม่มีคำตอบใดหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากคู่นั้น เจ้าบ่าวอย่าง ‘ร้อยตำรวจโทรัชพล’ ยังคงยืนนิ่งแผ่กลิ่นอายเย็นชาส่งมาให้จนหญิงสาวรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงหัวใจ

เขาไม่ให้อภัยเธอจริง ๆ สินะ

“คุณตาท่านแก่แล้ว ลูกจันทร์อยากให้ท่านสบายใจ ได้เห็นลูกจันทร์เป็นฝั่งเป็นฝา พี่เพลิงเข้าใจลูกจันทร์นะคะ ขอแค่พี่เพลิงเปิดใจ ลูกจันทร์สัญญาจะเป็นภรรยาที่ดีแล้วก็จะซื่อสัตย์กับพี่เพลิงคนเดียว...เปิดใจให้ลูกจันทร์เถอะนะคะ”

รัชพลนิ่ง ไม่ยอมตอบใด ๆ มือหนาเลื่อนมาจับแขนคู่เล็กที่กอดไม่ยอมปล่อยหมายจะแกะออกแต่หญิงสาวไม่มีทีท่าจะยอม เธอลงแรงกอดรัดหนักกว่าเดิมพลางแนบหน้าลงบนแผ่นหลังของคนเย็นชา

“ลูกจันทร์รักพี่เพลิงนะคะ”

คำว่ารักจากเรียวปากจิ้มลิ้มทำเอารัชพลชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะแกะมือบางออกในที่สุด เขาหันมาหาคนที่ตอนนี้ยังคงชะงักไปอย่างคนทำอะไรไม่ถูกก่อนจะเลื่อนมือยกขึ้นเช็ดน้ำตาเม็ดน้อยที่ร่วงไหลลงมาอาบแก้มด้วยความอ่อนโยน

“พอแล้ว อย่าร้องไห้เลย”

ลันน์ลภัสมองใบหน้าคมที่ยังคงความนิ่งไว้ทว่าไม่เย็นชาดั่งก่อนหน้านี้ด้วยความรู้สึกหวั่นไหว เขาใจอ่อนเห็นใจเธอแล้วใช่มั้ย?

“พะ...” ไม่ทันที่ลันน์ลภัสจะได้เอ่ยเรียกชื่อจบ ริมฝีปากเรียวสวยก็ถูกทาบทับอย่างไม่ทันตั้งตัวพร้อมกับที่ถูกช้อนอุ้มไปวางบนเตียงนุ่ม หัวใจของลันน์ลภัสเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกจากอก...การกระทำของเขามันกำลังทำให้เธอคิดไปไกล

ลึก ๆ แล้วลันน์ลภัสไม่กล้าคิดไปไกล เป็นเพราะเธอเองที่ทำให้รัชพลต้องมาแต่งงานกับเธอโดยที่เขาไม่ได้รัก เธอทำผิด เธอทำให้เขาโกรธ หลอกลวงเขา และเขาเกลียดคนหลอกลวงเป็นที่สุด คนหลอกลวงอย่างเธอคงไม่ได้รับการให้อภัยง่าย ๆ

ทว่าท่าทีของรัชพลผิดไปจากที่ลันน์ลภัสคาดคิด เขาอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด ทุกจูบและทุกสัมผัสอ่อนโยนและชวนให้หวั่นไหว ใจที่ไม่ได้แข็งมากนักอ่อนยวบลงทันทีเธอได้แต่ปล่อยใจปล่อยกายไม่ผลักไส

เธอรู้ดีว่าเขายังไม่ได้เปิดใจให้เธอทั้งใจ แต่เธอเชื่อว่าอยู่กันไปเขาจะต้องมองเห็นความรักที่เธอมีอย่างแน่นอน...

สักวันเขาจะรักเธอเหมือนที่เธอรักเขา...มันจะเป็นอย่างนั้น