ตอนที่ 9

“ได้ค่ะ...เนส ฉันจะไปร้องเพลงให้แขกคนนั้นฟัง...เพื่อคุณ”

หนุ่มผิวสีถอนใจโล่งทันทีที่หญิงสาวดึงเช็คจากมือของเขา เนสดึงร่างเล็กเข้ามากอดและกล่าวสำทับ

“ขอบคุณที่สุด...ฉันรักเธอจ้ะสาวน้อย โอเค...ถ้าเธอพร้อมแล้วก็ตามบอดี้การ์ดของเขาขึ้นไปบนห้องพักชั้นที่ยี่สิบนะจ๊ะ”

มุกมารินจำต้องทำตามความต้องการของผู้จัดการห้องอาหารไม่ใช่เพราะจำนวนเงินล่อตาแต่เกรงว่าถ้าเธอปฏิเสธ เนส จะพลอยตกที่นั่งลำบากไปด้วย ก็แค่ตามชายรางสูงใหญ่สองคนไปยังห้องพักแบบสวีทบนชั้นที่ยี่สิบ ก็แค่ร้องเพลงให้แขกฟังแล้วรีบกลับบ้าน หญิงสาวครุ่นคิดไปตลอดทางว่าทำยังไงถึงจะรีบปลีกตัวจาก แขก ซึ่งคงเป็นเศรษฐีแก่และไม่มีสตินอกจากบัญชาคนอื่นด้วยเงิน

“เชิญเข้าไปด้านในเลยครับ”

บอดี้การ์ดหนุ่มเปิดประตูให้ร่างเล็กบอบบางก้าวเข้าไปภายในห้องพักแบบสวีทซึ่งตั้งแต่ทำงานอยู่ในโรงแรมห้าดาวแห่งนี้ก็ยังไม่เคยสัมผัสความหรูหราและการตกแต่งดึงดูดสายตาของห้องพักสำหรับแขกพิเศษเลยสักครั้ง

มันเป็นห้องพักที่ใหญ่โตมากจนมุกมารินตะลึงไปชั่วขณะ ห้องอาหารและบาร์ของโรงแรมที่จัดว่าหรูหรามากสำหรับหญิงสาวดูจืดไปถนัดตาเมื่อเทียบกับห้องนี้

ร่างอรชรในชุดราตรีสั้นบนรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วที่ทำให้นักร้องสาวตัวสูงมากกว่าปกติก้าวมาหยุดอยู่ตรงกลางห้องและเห็นเพียงเก้าอี้รับแขกแต่ไม่เห็นเงาของคนที่สั่งให้เธอมา

“สวัสดี คุณมุกมาริน”

เสียงทุ้มลึกที่ดังกังวานทำให้หญิงสาวหันกลับไปทางประตูที่เธอก้าวผ่านเข้ามาเมื่อครู่

“คุณ...” มุกมารินอ้าปากค้าง ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ในชุดทักซิโด้ยืนอยู่ที่นั่น ผู้ชายซึ่งตัวโตกว่าเธอมากและใบหน้าคมคายยังติดอยู่ในความทรงจำตั้งแต่คืนนั้น คืนที่เธอถูกกล่าวหาว่าเป็นขโมยโดยไม่ได้ตั้งใจ

“อืม...เราเคยเจอกันมาครั้งหนึ่งแล้ว...ใช่มั้ย”

รอยยิ้มเหยียดจุดขึ้นบนมุมปากของคนพูด บ้าที่สุด! ทำไมเธอต้องพบกับ เขา คนกักขฬะที่มองเธอด้วยสายตาหยามหมิ่น ร่างสูงใหญ่สืบเท้าเข้ามาหยุดตรงหน้าหญิงสาว

“เราอาจเคยพบกัน แต่คุณคงยังไม่รู้จักผมซีนะ ผม...คิลเลียน แม็คไพรด์ และแม็คไพรด์กรุ๊ปก็เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของฟิฟท์ อะเวนิว แกรนด์ โฮเต็ล”

หุ้นส่วนใหญ่...หญิงสาวคิดในใจ ถึงว่าเนสจึงไม่กล้าขัดใจเขา มุกมารินรู้สึกว่าเขาเป็นคนตัวโตและทำให้เธอหายใจขัดอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ใช่แค่เรือนกายกำยำภายใต้ชุดอย่างสุภาพบุรุษ แต่ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาบาดใจซึ่งแม้เธอจะรู้ว่าเขาร้ายกาจแค่ไหนก็ทำให้เธอประหม่าอยู่ดี

“ค่ะ...เราเคยเจอกัน”

มุกมารินแข็งใจตอบและพยายามไม่สบนัยน์ตาสีน้ำเงินประกายกล้าที่กำลังหลอมละลายทุกอย่างในตัวเธอ

คิลเลียน แม็คไพรด์

หากเธอรู้จักเขาตั้งแต่คืนนั้นก็จะยอมให้ผู้จัดการไล่ออกเสียให้รู้แล้วรู้รอด ทว่าก็สายไปแล้ว

“ผมคิดไว้แล้วว่าคุณต้องมา” เสียงสูดลมหายใจของเขาทำเอาอีกฝ่ายยิ่งประหม่า “ถ้าใครปฏิเสธเช็คใบนั้นถ้าไม่เรียกว่าบ้าก็คงจะโง่เต็มที!”

คำพูดนั้นทำเอาร่างเล็กสะดุ้ง ผู้ชายคนนี้นอกจากความหล่อแล้วช่างไม่มีดีอะไรเลย กักขฬะก็เท่านั้นซ้ำยังหยาบคายจนเธออยากกลั้นใจตายไปต่อหน้า นี่เธอคิดถูกหรือผิดกันแน่ที่รับปากเนสเพราะความสงสาร

“ไหนคุณบอกผู้จัดการของฉันไม่ใช่หรือคะ ว่าอยากฟังฉันร้องเพลง”