ตอนที่ 10

มุกมารินกล่าวขึ้นขณะพยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติ เธอต้องอดทนเพื่อให้งานลุล่วงเวลาอันน่าลำบากใจนี้ไปให้ได้

“โอเค๊...ใช่” ชายหนุ่มไหวไหล่และเดินผ่านเธอไปนั่งเอกเขนกบนเก้าอี้รับแขก มุกมารินมองตามขณะเชิดไหล่และใบหน้าขึ้น...เธอต้องอดทน

“ผู้จัดการของคุณบอกว่าที่นี่มีนักร้องเสียงนางฟ้า ผมก็แค่อยากรู้ว่าจริงอย่างที่เขาว่าหรือเปล่า”

คิลเลียนกล่าว นัยน์ตาสีน้ำเงินดุจห้วงทะเลลึกจับจ้องไปยังร่างเล็กบอบบางซึ่งไม่ยอมต่อคำกับเขาอีก เธออยู่ในท่าเตรียมพร้อมก่อนจะปลดปล่อยพลังเสียงกลบทับความเงียบในห้องพักอันโอ่อ่า

น้ำเสียงหวานกังวานไหวประดุจสายพิณในสรวงสวรรค์สะกดความรู้สึกของคนฟังจนนิ่งงันไปชั่วครู่ เป็นช่วงเวลานานพอที่นายทหารเรือหนุ่มจะสำนึกถึงบางอย่างสะเทือนสะท้านภายใต้ท่าทีอันกร้าวแข็ง

คิลเลียนสงบลงราวจำนนต่อเสียงหวานรื่นหู ทั้งรู้สึกราวกับตัวเองเป็นใบไม้ทิ้งตัวไปตามทำนองเฉกสายน้ำไหลในขุนเขา

ใช่แต่เสียงนั้นจะสะดุดใจ ความงดงามหมดจดและท่าทีอันละเมียดละไมของนักร้องสาวราวกับมันได้แทรกซึมลงไปถึงก้นบึ้งของเขาด้วยกระนั้น

คิลเลียนแทบไม่รู้สึกว่าบทเพลง Butterfly จบลงตอนไหน สติของเขาถูกกระชากกลับมาก็เมื่อผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าวางกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ลงบนโต๊ะ

“คุณคิลเลียน แม็คไพรด์ คะ...ฉันร้องเพลงให้คุณฟังจบแล้วค่ะ งานของฉันเสร็จสิ้นแล้ว และฉันก็ขอคืนเช็คใบนี้ให้กับคุณ คุณพูดถูกแล้วล่ะค่ะ เพราะฉันไม่ใช่คนฉลาด ฉันถึงไม่ขอรับเช็คใบนี้ไว้ ขอบคุณมากนะคะ...ฉันกลับได้หรือยังคะ?”

“ยังกลับไม่ได้...ผมไม่อนุญาตให้คุณกลับ!”

คิลเลียนคำรามลั่นพร้อมผุดลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มขบกรามเข้าหากันแน่นด้วยความแค้นเคียด นาวาอากาศเอกหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง เขาถือว่านี่คือการตอบโต้จากนักร้องสาวที่กล้าอวดดีและจองหองเป็นที่สุด

“คิดว่าตัวเองเก่งซักแค่ไหนกัน” ชายหนุ่มว่าพลางหยิบเช็คขึ้นมากุมไว้และเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าร่างเล็กที่ยืนตัวแข็ง

“แค่เงินเดือนนักร้องกระจอกไม่มีวันได้มากถึงขนาดนี้ แต่ท่าทางอย่างคุณสงสัยร้องเพลงอย่างเดียวคงไม่พอ หึ...หรือว่าชินกับการเรียกค่าตัวจากพวกเศรษฐีเวลาไปเสนอตัวให้พอร้องเพลงจบ!”

ฉาด!

ใบหน้าคมคายสะบัดไปตามฝ่ามือเล็กที่ฟาดใส่เต็มแรง คิลเลียนหันกลับมายังหญิงสาวที่ยืนกำหมัดแน่น

“อย่าได้มาดูถูกฉันแบบนี้นะ! คุณเป็นใครกันถึงได้มากล่าวหาฉันไม่มีเหตุผล ฉันเป็นนักร้องก็จริงแต่ไม่เคยคิดขายตัว หรือถ้าฉันเป็นอย่างว่าจริง ๆ ก็จะไม่มีวันแลกตัวฉันกับเงินของคุณ และนี่เป็นการสั่งสอนคนมีเงินแต่ไม่มีหัวคิดอย่างคุณ!”

“คุณกล้าตบผมหรือมุกมาริน! รู้ไว้ด้วยว่าไม่เคยมีใครกล้าทำอย่างนี้ คุณมันอวดดี ผมนี่แหละจะสั่งสอนคุณเอง!”

“อย่านะ...กรี๊ด!”

ร่างเล็กร้องสุดเสียงเมื่ออีกฝ่ายดึงเธอเข้าไปไว้ในอ้อมแขน คิลเลียนกดท้ายทอยหญิงสาวก่อนก้มลงไปหาใบหน้าหวานที่แหงนขึ้นอย่างตื่นตระหนก

เรียวลิ้นหนาฉกเข้าไปในกลีบปากบางและบดขยี้รุนแรงอย่างที่เธอไม่อาจตอบโต้เขาได้ทัน มุกมารินตกใจสุดขีดหากก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้วเมื่อปากถูกประกบปิดไว้แน่น เรี่ยวแรงที่มีเหมือนถูกสูบออกไปจนแทบจะยืนไม่ไหวจนต้องยึดร่างสูใหญ่ไว้แทน

“อื้อ...อื้อ” หญิงสาวส่งเสียงในลำคอและไม่อาจทำอะไรมากไปกว่านั้น คิลเลียนตัวใหญ่กว่าเธอมากซึ่งเมื่ออยู่ในระยะประชิดก็ต้องพ่ายแพ้เขาทุกทาง

“คิลเลียน...คุณ!”

มุกมารินร้องเสียงสั่นเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ นี่เป็นจูบแรกในชีวิตที่ไม่คิดว่าจะได้รับจากผู้ชายที่เธอเกลียดเข้ากระดูก

“ปล่อยฉัน!...ฉันจะกลับบ้าน”