ep2

“จะไปไหน อาจะทำแผลให้ ถ้าไม่ให้อาทำ ก็ต้องไปโรงพยาบาล”

“เมย์ไม่ชอบโรงพยาบาล”

“ไม่ไปก็นั่งเฉยๆ “

เมริษามองดูอุปกรณ์การทำแผลของเขาแล้วลอบกลืนน้ำลาย หัวเข่าเธอแตกตอนที่ล้มกระแทกพื้น เลือดจึงไหลเปรอะอยู่ที่หน้าแข้ง เขาบรรจงเช็ดให้เธออย่างเงียบๆ

“คุณอา...ไม่มียาแดงหรือคะ?”

เขาเงียบ ไม่ยอมตอบ และทันทีที่เขาใช้สำลีชุบทิงเจอร์ เมริษาก็คว้ามือเขาไว้ทันที

“มันแสบนะคะคุณอา เมย์ขอยาแดงเถอะค่ะ”

“ไม่มี มีแต่ทิงเจอร์นี่แหละ ทีตอนไปทะเลาะกับเขา ไม่เห็นร้องเจ็บล่ะ มาทำแผลแค่นี้ก็อดทนหน่อย”

เขาใส่ยาทิงเจอร์ลงที่แผล หญิงสาวสะดุ้งกัดฟันแน่น ครางซี๊ดด้วยความแสบจนน้ำตาร่วง ชายหนุ่มยิ้มเล็กๆ เมื่อเห็นอาการของหลานสาว เขาใส่ยาแล้วใช้ผ้าก๊อตปิดแผลให้เธออย่างเรียบร้อย ก่อนโยนอุปกรณ์ทำแผลลงกล่องปฐมพยาบาล แล้วเลื่อนตัวขึ้นมานั่งข้างๆ เธอ ในมือมีตลับยาบรรเทาอาการปวดบวมอยู่ในมือ

“เข็ดไหม คราวนี้”

เมริษาไม่ตอบ แต่มองหน้าอาเขยแบบเคืองๆ เธอขยับตัวเบนหนีจากเขาอย่างงอนๆ เขาค่อยๆ แต้มยาในบริเวณแขน และใบหน้าที่บวมช้ำของเธอ

“ถอดเสื้อซิ”

“คุณอาว่ายังไงนะคะ?”

หญิงสาวหันขวับมามองเขาอย่างตกใจ

“จะดูว่า ข้างในเจ็บหรือเปล่า”

“มะ..ไม่มีค่ะ”

“รู้ได้ยังไงว่าไม่มี” เขาถามเสียงห้วน

“ก็มันไม่เจ็บนี่คะ”

ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างเอ็นดู เขาโยนตลับยาลงกล่องปฐมพยาบาล แล้วหยิบยาแก้ปวด ส่งให้เธอ

“กินยาซะ แล้วก็ไปนอนพัก ถ้ามันยังปวดอยู่ อาจะพาเราไปโรงพยาบาล”

เมริษารับยามาไว้ในมือ ก่อนจะเดินเขยกไปที่ตู้เย็นแล้วรินน้ำ สายตาของชายหนุ่มมองตามด้วยความเป็นห่วง

“เมย์ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พรุ่งนี้ก็หายแล้ว สมัยวัยรุ่นคุณอาไม่เคยต่อยกับใครหรือคะ แล้วตอนนั้นคุณอาต้องไปโรงพยาบาลไหม?”

“ถึงอาจะเคยต่อยกับคนอื่น อาก็ไม่เคยเจ็บตัวนี่ เพราะอา..ชนะเสมอ”

เขาเดินเข้ามาใกล้เธอแล้วเขกที่ศีรษะเธอเบาๆ หนึ่งที ก่อนจะเดินเข้าห้องของเขาไป

ทิ้งให้หญิงสาวเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้

“ขี้คุยชะมัด....อาชนะเสมอ...ใครจะเชื่อ ชิส์”

หญิงสาวเดินเขยกกลับมาที่โต๊ะรับแขก นี่ถ้าเธอไม่หกล้มไปก่อน รับรองว่าเธอไม่โดนรุมตบจนสะบักสะบอมขนาดนี้แน่ นึกแล้วโมโหไม่หายว่า ไม่น่าหลงไปคบกับผู้ชายเห็นแก่ตัวแบบนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห

“อย่าให้เจออีกเชียวนะ แม่จะด่าให้ลืมญาติเลย”

เมริษาสบถอยู่กับตัวเองด้วยความเจ็บใจ ปกติเธออยู่โรงเรียนประจำ เจอแต่ผู้หญิง พอออกมาเรียนอาชีวะ มีคนมาจีบมากพอควร เธออุตส่าห์เลือกแล้วเลือกอีก ก็ดันมาเจอคนมีเจ้าของจนใจ มีเจ้าของไม่พอ แถมยังมีนิสัยเห็นแก่ตัว และหลงตัวเองเข้าไปอีก

หญิงสาวคิดไปคิดมาจนตัวเองเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีว่า กำลังอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคนอยู่

“คุณอา...”

เธอกระพริบตาขึ้นมองผู้ชายที่กำลังอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนแบบงัวเงีย

“นอนที่โซฟามันไม่สบายหรอก อาเห็นเมย์หลับสบายเลยไม่อยากปลุก” เขาวางเธอไว้ที่เตียงนอนนุ่ม มองดูแผลที่หัวเข่าอย่างเป็นห่วง เพราะมันเริ่มบวมมากขึ้นแล้ว

“เดี๋ยวนอนพักสักครู่ ไม่คืนนี้ ก็พรุ่งนี้ อาต้องพาเมย์ไปโรงพยาบาล”

“แต่ว่า..”

“ไม่ต้องเถียง!” เขาขึ้นเสียงดุเธอ

“ก็ได้ค่ะ” เมริษาตอบเสียงอ่อย เพราะตัวเองก็รู้สึกเหมือนว่าจะเป็นไข้เหมือนกัน แถมหัวเข่าก็ตึงมาก ถ้าเชื่อเขาตั้งแต่แรก ว่าควรจะไปโรงพยาบาล ก็คงดีกว่านี้

“เดี๋ยวอาขอทำงานก่อนแล้วจะแวะมาดูอีกที”

“ค่ะ คุณอา”

******

หลายวันต่อมา เมริษาอาการดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังเดินไม่ถนัดนัก อาเขยของเธอกำลังทำเรื่องเพื่อให้เธอไปเรียนต่อที่เมืองนอก เพราะเขาใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเป็นส่วนใหญ่ และไม่อยากปล่อยเธอทิ้งไว้ตามลำพัง แต่ในระหว่างนี้ เจสันก็ออกสังสรรค์พบปะเพื่อนฝูงเก่าๆ อยู่แทบทุกวัน แต่เขาก็มักจะกลับมารับประทานอาหารเช้าและอาหารเย็นกับเธอเสมอ...ยกเว้นวันนี้