บทนำ

เสียงม้าสะบัดแส้ดังไล่หลังขบวนเกี้ยวที่ค่อย ๆ เคลื่อนไปตามถนนดิน

ประชาชนสองฝั่งทางต่างซุบซิบกันไม่หยุด

“หญิงในเกี้ยวนั้นคือบุตรีของอัครเสนาบดีแคว้นตะวันตก”

“เขาว่ากันว่าส่งมาเป็นบรรณาการ...ให้อ๋องหานเยี่ยน!”

“โธ่…นางจะอยู่รอดหรือ ไม่เห็นหรือว่าอ๋องหานเยี่ยนไม่เคยแตะต้องสตรีนางใดเลย!”

ภายในเกี้ยวผ้าไหม หญิงสาวผู้มีนามว่า “หลินซือเหยา” นั่งนิ่ง

แม้เบื้องนอกจะมีเสียงมากมาย แต่นัยน์ตาดำขลับของนางกลับสงบนิ่ง

นางไม่ได้มาเพื่อแต่งงาน นางไม่ได้มาเพื่อความรัก แต่มาเพื่อรอดชีวิต

“ข้าอาจเป็นเพียงบรรณาการ…แต่ก็เป็นบรรณาการที่เจ้าจะไม่มีวันเมินเฉยได้ อ๋องหานเยี่ยน”