บทที่ : 2 ข้ามมิติ

ทะเลสาบร้อยปุบผา "ลี่เจา ข้าพาท่านมาล่องเรือชมทะเลสาปในวันนี้ ท่านชอบหรือเปล่า" หญิงสาวรูปงามเอ่ยถามบุรุษที่นั่งตรงข้ามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

"ชอบสิ่ ตั้งแต่เด็กจนโต มีอะไรที่เจ้าทำให้แล้วข้าไม่ชอบบ้าง" บุรุษรูปงามเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหวานเช่นกัน ทั้งคู่ล่องเรือชมทะเลสาบ ได้ไม่นานจู่ๆ หลังคาเรือก็พังลงพร้อมกับหญิงสาวที่ร่วงลงมา

"อ๊ายยยย" แอ่ก หมิงเวยพบว่าตัวเองตกลงมาอยู่บนตักของใครบางคน

"องค์ชาย เป็นอะไรไหมพะยะค่ะ" องครักษ์รีบเข้ามาดูผู้เป็นนาย และเมื่อเห็น หมิงเวยก็ตกใจ "พระชายา ท่านมาได้อย่างไร" องครักษ์รักกล่าว "พระชายา หมายถึงชั้นเหรอ?" หมิงเวยชี้มาที่ตัวเอง ก่อนจะเงยขึ้นไปมอง ชายที่รับตัวเธอไว้ "อย่าบอกนะว่า เจ้าคือ ... " หมิงเวยยังพูดไม่ทันจบ

"ลี่เจา ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม พระชายา ท่านตามพวกเรามาถึงที่นี่ได้อย่างไร" เซียนซานพูดแทรก

"ไม่จริงใช่ไหม แอ่ก!" หมิงเวยยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกชายหนุ่มโยนลงมา จนตัวกระแทกกับพื้นเรือ "พระชายา " ชางฉีเข้ามาประคองหมิงเวย "โอยย ก้นของข้า ข้าไม่น่าเขียนให้เจ้ามีนิสัยแบบนี้เลย เจ้าก็คือ ชางฉี สิ่นะ "

"ขอรับ "

"ส่วนเจ้าก็คือนางเอกของเรื่อง เซียนซาน สิ่นะ"

"พระชายา ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บมากไหม" เซียนซานเดินเข้ามาหาหมิงเวยแล้วถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

"ข้าไม่เป็นไร ขอตัวสักครู่นะ" หมิงเวยบอกปัดก่อนจะวิ่งออกมาด้านนอก ไม่จริงน่ะ ! นี่ชั้นหลุดเข้ามาในโลกนิยายที่ตัวเองเป็นคนเขียนขึ้นมาเหรอเนี่ย พระเจ้า ! นี่มันเรื่องลึกลับซับซ้อนของโลกเลยนะ ชั้นเขียนนิยายมามากมาย อ่านเรื่องลึกลับมาก็เยอะ ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ชั้นทะลุมิติมาในโลกนิยาย จริงๆ นี่เป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ ที่สุดยอดมากๆในชีวิตของชั้นเลยนะเนี่ย หมิงเวยยืนเต้นอย่างดีใจ ดูชุดที่ใส่นี่สิ่ ชั้นก็เป็นคนวาดเองกับมือ ฝีมือขั้นเทพขนาดนี้ สวยใช่เล่นเลยล่ะ

ชายหญิงทั้งสามมองหมิงเวยที่กำลังมองเสื้อผ้าตัวเองและหมุนไปหมุนมากระโดดโลดเต้นอยู่ ด้วยความประหลาดใจ

"พระชายาทรงเป็นอะไรไป" เชิงฉี เอ่ยถามเบาๆ หรือว่าสมองกระทบกระเทือนจนเพี้ยนไปแล้ว

"ชิงหลิว เจ้าตามข้ามาทำไม" ลี่เจาเดินมาหา พร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

หมิงเวยหันมา "โหวว พระเอกของข้า ขนาดข้าเป็นคนวาดท่านออกมาเอง ข้ายังรู้สึกเคลิ้มในความหล่อของท่านเลยนะเนี่ย ในโลกจริงจะมีคนที่หล่อวัวตายควายล้มแบบนี้ไหมเนี่ย "

"หล่อ วัวตาย อะไรนะ เจ้าพูดอะไรของเจ้าห๊ะ เป็นบ้าไปแล้วหรือไง" เจาสิงส่งเสียงดุดัน

"ถ้ารู้ว่าจะทะลุมิติมาที่นี่ ข้าคงจะเขียนให้เจ้ามีนิสัย อ่อนโยน มากกว่านี้หน่อย " หมิงเวยยื่นมือไปจับแก้มของลี่เจา พร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส ลี่เจาเห็นรอยยิ้มแบบนี้ก็อึ้งไปเล็กน้อย แต่นั่นก็เพราะความแปลกใจ ถึงแม้ว่า เขาและเธอจะแต่งงานกันแล้ว แต่นั่นก็เพราะราชโองการที่ขัดไม่ได้ ทั่วทั้งฉางอันมีใครบางที่ไม่รู้จักความร้ายกาจของหล่อน

หญิงสาวที่ภายนอกดูงดงาม แต่จิตใจนั้นโหดเหี้ยม เกินมนุษย์ ตั้งแต่แต่งงานกันมา ลี่เจายังไม่เคยเข้าหอกับชิงหลิวสักครั้ง ถึงแม้เธอจะปารถนาในตัวเขามากเพียงใด แต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยชายตามอง

หมิงเวยมองสายตาของลี่เจาก็ชะงักไป

สายตาแบบนี้ โอ๊ะ ลืมไป ว่า ชั้นเขียนให้พระเอกเกลียดนางร้ายมากๆนี่นา คุณพระ !

"ไม่ว่าเจ้าคิดจะทำอะไรถึงได้ตามข้ามาถึงที่นี่ แต่ให้รู้ไว้ ว่าข้า ไม่มีวันหลงกลเจ้า"

ลี่เจาเอามือของชิงหลิวออกสีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ เซียนซานที่ยืนมองอยู่นานแล้วจึงเดินเข้ามา "ในเมื่อพระชายามาถึงที่นี่แล้ว พวกเราก็อยู่ชมทะเลสาปด้วยกันเถอะ"

"ไม่ได้ ชางฉี นำเรือเทียบท่า แล้วไปส่งพระชายากลับวัง" ลี่เจาเอ่ย

"ชึ ! กลับก็กลับสิ่ คิดว่าข้าอยากอยู่นักหรือไง จะบอกให้นะ ว่าถ้าไม่ใช่เพราะสองมือและหนึ่งสมองของข้า ที่สร้างพวกเจ้าขึ้นมาวันนี้พวกเจ้าก็คงไม่ได้มายืนอยู่แบบนี้หรอก คนไม่รู้จักบุญคุณ "

"เจ้าว่าอะไรนะ " ลี่เจาถาม

"เปล่านี่ ข้าพูดของข้าคนเดียว "

"พระชายา เชิญพะยะค่ะ" ชางฉี ผายมือไปที่รถม้า