ตอนที่1

คฤหาสตระกูลเทย์เลอร์

รถยนต์คันหรูจอดหน้าคฤหาสเจ้าของบ้านวัย50ปลายๆเดินลงจากรถพร้อมกับหญิงสาววัย19ปีที่ใบหน้าหวานตามสไตล์สาวเอเชีย สร้อยแสงเธอเป็นเด็กกำพร้าอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่6ขวบแต่โชคดีมีผู้อุปการะเธอเขาคือผู้มีพระคุณของเธอเขาคือเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดังของอเมริกาไม่มีใครไม่รู้จักโรงพยาบาลเทย์เลอร์ สร้อยแสงและเด็กคนอื่นๆในบ้านเด็กกำพร้าได้รับการอุปการะจากมิคาเอล เทย์เลอร์ได้เรียนจนจบแต่คุณมิคาเอลถูกชะตากับสร้อยแสงมากจึงรับเธอมาอยู่ที่บ้านเพื่อดูแลเขาในวัยเกษียณเพราะเขามีลูกคนเดียวแถมยังมัวแต่บ้างานบ้านช่องไม่ค่อยกลับคนแก่อย่างมิคาเอลนึกรู้สึกห่อเหี่ยวเลยพาสร้อยแสงมาอยู่ด้วยเขารักและเอ็นดูเธอเหมือนลูกสาว

"ท่านคะจะให้หนูอยู่บ้านหลังนี้จริงหรือคะ ใหญ่อย่างวังเลยนะคะ" สร้อยแสงถามด้วยความตกใจจู่ๆคนที่อุปการะเธอก็มาชวนเธอไปอยู่ด้วยแต่เธอไม่คิดว่าบ้านของเขาจะใหญ่โตอลังการงานสร้างขนาดนี้ไม่แปลกใจที่ชายวัยเกรียณคนนี้จะรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยว

"ใช่สิ ไปข้างในกันเถอะ" ท่านมิคาเอลประมุขของบ้านเอ่ยชวนหญิงสาวเข้าบ้าน สร้อยแสงเดินอย่างกล้าๆกลัวๆกลัวจะไปทำของในบ้านเสียหายเธอไม่มีเงินจ่ายคืนแน่ๆ

"ยินดีต้อนรับค่ะท่าน คุณผู้หญิง" สาวใช้ในชุดเมทยืนเรียงรอต้อนรับพร้อมหน้าพร้อมตา

"เออ....หนูไม่ใช่คุณผู้หญิงค่ะ เรียกหนูว่าสร้อยแสงก็ได้ค่ะ" ร่างบางรีบยกไม้ยกมือปฏิเสธสรรพนามที่ทุกคนเรียก

"ยินดีต้อนรับค่ะคุณสร้อยแสง" สาวใช้ที่ยืนเรียงรายพร้อมใจกันพูดต้อนรับเธออีกครั้ง สร้อยแสงได้แต่ยืนอึ้งตะลึงในความพร้อมเพรียงของทุกคน

"ขอบคุณค่ะ" กล่าวขอบคุณแล้วก้มหัวให้ทุกคนที่ยืนอยู่ สาวใช้นับ10ชีวิตแต่ก้มหัวแทบจะติดพื้นไม่คิดว่าหญิงสาวที่ประมุขของบ้านพามาจะก้มหัวให้พวกเธอ

"สร้อยแสงหนูไม่ต้องทำแบบนี้หรอกนะ หนูต้องเดินอย่างเฉิดฉาย" มิคาเอลเอ่ยกับเธอ

"แต่พวกเขาอายุมากกว่าหนูนะคะ" ร่างบางสีหน้ารู้สึกผิดเธอต้องเชื่อฟังท่านมิคาเอลแต่ทุกคนที่มาต้อนรับเธออายุมากกว่าเธอทั้งนั้น แม่ครูสอนเธอเสมอว่าต้องเคารพคนอายุมากกว่า

"ตอนนี้หนูมีศักดิ์เป็นลูกสาวของฉัน สร้อยแสง เทย์เลอร์ เพราะฉะนั้นหนูต้องวางมาดให้สมกับตระกูล" ท่านมิคาเอลสอนเธอ เพราะอีกไม่นานเขาจะพาเธอออกงานในฐานะลูกสาวของตนเองทุกคนต้องได้รู้จักเธอ สร้อยแสง เทย์เลอร์

"ค่ะท่าน" ร่างบางเชื่อฟังแล้วยืดหลังตรงแต่ก็ยังเผลอก้มหัวให้คนอื่นอยู่จนท่านมิคาเอลส่ายหัวเบาๆเอ็นดูในความน่ารักของเธอ