Chapter 1 บททดสอบชีวิตมายาวีร์

มายาวีย์ถูกแม่บังเกิดเกล้าจับใส่พานประเคนให้ผู้ชายแลกเงิน 20 ล้าน

"พูดง่ายๆ ก็ถูกขายนั่นแหละ"

ชะตาของเธอโหดร้ายมาตั้งแต่เกิด…กระทั่งได้เจอเขา

ลีอาห์ถูกพ่อยัดเยียดให้ไปดูตัวและแต่งงาน พอเขาได้รู้จักก็คิดดีไม่ได้เลย

ฮึ...ผู้หญิงพัทยางั้นเหรอ!! ดู

ก็ได้...ฉันจะจัดให้เธออย่างสาสม

ผู้หญิงคนนั้นจะต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่า จนเลิกคิดอยากหาผัวฝรั่งไปเลย

***Headline***

"ฉันท้อง!"

"มุกตื้นๆ แพทเทิร์นเดิมๆ แค่เธออ้าปากฉันก็มองทะลุปรุโปร่ง คิดจะจับผู้ชายรวยง่ายๆ ฉันไม่ได้มีเขาอยู่บนหัวนะ แล้วก็ไม่ใช่พ่อพระที่จะยอมรับเด็กที่ไม่รู้ว่าเกิดจากสเปิร์มของใครเป็นลูกแน่นอน"

"ฉันไม่เคยคิดจะให้คุณยอมรับ ลูกของฉัน ฉันเลี้ยงเองได้ แค่จะมาบอกว่า…ฉันจะฟ้องบริษัทของคุณที่ผลิตถุงยางไม่ได้คุณภาพต่างหาก"

"เธอจะบ้าหรือไง"

"คอยดูความบ้าของฉันก็แล้วกัน คุณจะจำฉันไม่มีวันลืมเลยทีเดียว"

2565 ประเทศไทย…

เกลียวคลื่นหยอกล้อสายลม แสงสีส้มตกกระทบผิวน้ำวิบวาวระยับ นักท่องเที่ยวเริ่มทยอยมาทำกิจกรรมริมหาด บ้างก็ว่ายน้ำ บ้างก็วิ่งออกกำลังกาย หรือบางคนก็ปูผ้านอนอาบแดดอยู่บนชายหาด หลังจากรัฐบาลประกาศคลายล็อกดาวน์และเปิดรับนักท่องเที่ยวครั้งแรกในรอบ 2 ปี

ช่วงเวลา 2 ปีเหมือนโควิคจะกลืนกินลมหายใจของคนที่นี่ไปแล้ว จากเมืองที่ไม่เคยขาดสีสัน แทบจะกลายเป็นเมืองร้าง กิจการร้านรวงต่างๆ ต้องปิดตัวลงเซ่นพิษเศรษฐกิจ ความคึกคักของมหานครแห่งแสงสีสงบเงียบลง ความมีชีวิตชีวาที่เคยโอบล้อมเมืองนี้ไว้แทบจะสูญสลายไปจนหมด ลมหายใจของผู้คนที่นี่กำลังจะหมดลง หากสถานการณ์ยังทอดยาวต่อเนื่องไปอีก

โชคดีที่รัฐบาลประกาศผ่อนคลายลงมาเล็กน้อย นั่นก็เหมือนลมหายใจเฮือกสุดท้ายที่บรรดาเจ้าของกิจการและพลเมืองในพัทยาเริ่มเริ่มฟื้นคืนกลับมาทีละนิด ความคึกคักและเสียงอึกทึกในยามเย็นย่ำไปจนถึงดึกดื่น เริ่มกลับมาทำหน้าที่ของมันตามเดิม

พัทยาขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองโลกีย์ เป้าหมายของนักท่องเที่ยววัยนักล่า และที่นี่ก็เป็นเป้าหมายของของผู้หญิงหลายคนเดินทางมาขุดทอง บ้างก็หวังอยากมีสามีฝรั่งรวยๆ บ้างก็อยากมีงานทำที่ดี แต่ในขณะที่บางคนอยากออกไปจากตรงนี้ใจจะขาด

ชีวิตของคนกลางคืนที่นี่ไม่ได้สวยหรูนัก หรือจะเรียกได้ว่าเน่าเฟะก็ไม่ผิดคำ เพราะในชีวิตที่พัทยาของมายาวีย์เธอไม่เคยเจอสิ่งดีๆ ที่นี่เลย นับตั้งแต่เกิดมาจนป่านนี้

10 โมงเช้านับว่าเป็นเวลาเช้าตรู่ของคนที่นี่ เพราะยังเป็นเวลานอนของบรรดาสาวสวยหลายคน ร้านรวงแถวนี้จะทยอยเปิดก็ตอนใกล้เที่ยง แต่จะคึกคักในตอนหัวค่ำไปจนถึงดึกแทน ดังนั้นถนนในซอยดังที่รู้จักของนักท่องเที่ยวจึงค่อนข้างเงียบ จะมีก็แค่นักท่องเที่ยวที่เพิ่งเสร็จสิ้นภารกิจเมื่อตอนกลางคืนกำลังหาทางกลับที่พัก กับคนท้องถิ่นที่ออกมาเตรียมเปิดร้านในคืนนี้เท่านั้นเอง

มายาวีย์เปิดม่านรับแสง ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมของการเริ่มต้นทำงานของวัน ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่จะได้ยินเสียงทะเลาะกันแบบนี้อยู่เป็นประจำ

"เอารถโกโรโกโสของแกออกจากหน้าร้านฉัน" เสียงดังของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นที่คุ้นหูของคนแถบนี้ เจ้าของเสียงเป็นคนแต่งตัวจัด ปากแดงจนเป็นเอกลักษณ์ คนแถบนี้ไม่มีใครสนใจ เพราะเริ่มชาชินกับเสียงตะโกนโวกเวกโวยวายทะเลาะกันแบบนี้

"ขอจอดแป๊บเดียวนะมาดาม ตำอีกครกเดียวก็จะไปแล้ว" ยายปู เจ้าของร้านส้มตำรถเข็นเจ้าประจำของซอยบอกด้วยน้ำเสียงกึ่งเว้าวอนและขอความเห็นใจ คนทำมาหากินด้วยกันน่าจะเห็นใจกันบ้าง

"นาทีเดียวก็ไม่ได้ รีบเข็นรถผุๆ ของแกออกไปก่อนที่กูจะโทรแจ้งเทศกิจมาลากรถมึงออกไป" มาดามเนื้อทองตวาดแว๊ดเสียงดังลั่น เจ้าของเสียงยืนเท้าสะเอวพร้อมกับชี้มือ

"ใจดำจริงๆ เป็นคนทำมาหากินเหมือนกันน่าจะเข้าใจ" แม่ค้าส้มตำบ่นกระปอดกระแปด มือก็กำสากแน่นรั่วตำในครก เหมือนเร่งรีบตั้งใจจะให้เสร็จเร็วๆ เพราะไม่อยากมีปัญหากับเจ้าของร้าน

"เอาน้ำสาดเลย" เสียงมาดามเนื้อทองสั่งเด็กในร้านของตัวเอง

“เฮ้ย! ต้องขนาดนั้นเลยเหรอ” แม่ค้าร้านส้มตำเงยหน้าขึ้นถาม แค่เศรษฐกิจตอนนี้ก็ย่ำแย่และขายยากจนแทบไม่เห็นกำไรในแต่ละวัน แต่อย่าพึ่งคิดไปถึงกำไรเลย กว่าจะได้ทุนในแต่ละวันก็แทบรากเลือด พอมีลูกค้าเรียกจะจอดขาย ก็เกิดไปบังหน้าร้านคนรวยเข้าให้ ชีวิตของคนจนมันแสนลำเค็ญจริงๆ

“ก็นี่มันหน้าร้านของกู”

“แต่นี่ก็เป็นพื้นที่ถนนสาธารณะ ประชาชนในประเทศไทยสามารถใช้ได้ทุกคน”

“แต่กูไม่ให้มึงใช้เว้ย! เพราะมันคือหน้าร้านของกู เกะกะ” มาดามเนื้อทองเท้าสะเอวชี้มือไปที่แม่ค้าร้านส้มตำ ก่อนจะตะโกนกลับไปบอกเด็กในร้าน

“บอกให้เอาน้ำมาสาด ได้หรือยัง” มาดามเนื้อทองเร่ง พนักงานในร้านต่างช่วยกันดึงเวลา เพื่ออลุ่มอล่วยให้แม่ค้าส้มตำตำเสร็จ พวกเธอก็เป็นหนึ่งในลูกค้าของนางเช่นกัน ถ้าหากว่าไม่สามารถจอดตรงนี้ได้ ก็ต้องเดินตามไปซื้อที่อื่น ลำบากไปอีก

“ขออีกนิดนะคะมาดามเนื้อทอง เหลือตำของหนูอีกครกเดียว” ลูกค้าที่ยืนต่อคิวอยู่ช่วยต่อรอง เธอเองก็ไม่อยากเดินตามไปชื้อเหมือนกัน

“ใช่ๆ ตอนนี้ก็ยังไม่มีลูกค้า คนทำมาหากินกันเอง” เสียงเจ้าของร้านฝั่งตรงข้ามที่รอคิวสั่งส้มตำบอกขึ้น เธอเองก็เป็นเจ้าของธุรกิจ แต่ก็ไม่ใจแคบถึงขนาดไม่ให้รถเข็นมาจอดขาย เพราะแม่ค้าเพียงจอดชั่วคราวและเดินวนไปเรื่อยๆ ไม่ได้จอดแช่เป็นชั่วโมงสักหน่อย

“งั้นก็ย้ายไปจอดที่ร้านมึงสิ”

“ก็เห็นอยู่ว่าหน้าร้านฉันลูกค้าจอดเต็ม”

“เห็นมั้ยล่ะ ขนาดมึงยังไม่อยากให้จอดเลย อย่ามาทำตัวเป็นคนดีหน่อยเลย”

“ก็ฉันเปิดร้านตอนเช้า ช่วงบ่ายๆ ก็ไม่มีรถมาจอดแล้ว ฉันก็ไม่ได้ห้ามรถเข็นมาจอดขายนะ”

“อันนั้นมันเรื่องของมึงจ๊ะ ส่วนนี่มันหน้าร้านกู” มาดามเนื้อทองเท้าสะเอวอย่างโมโห แม่ค้าส้มตำตั้งหน้าตั้งตาเร่งสปีดตำอย่างเร็ว เป็นที่รู้กันว่าพวกเธอเพียงแค่ดึงเวลาให้แม่ค้าส้มตำรับออเดอร์เสร็จ ลูกค้าที่รอซื้อส้มตำก็เข้าข้างแม่ค้าขายส้มตำ ต่อว่าถึงความใจแคบในขณะที่เจ้าของร้านก็ยืนกรานไม่ยอมท่าเดียว เรื่องนี้ไม่มีใครผิดใครถูก เป็นเพียงความเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกันเท่านั้นเอง

เสียงอึกทึกครึกโครมด้านล่างทำให้คนที่นี่รู้ว่า ยายปูเจ้าของร้านส้มตำรถเข็น กับมาดามเนื้อทองคงจะเปิดศึกกันเหมือนอย่างเคย มาดามเนื้อทองเป็นเจ้าของร้านอาหารสามคูหาขนาดใหญ่ ตอนกลางคืนเปิดเป็นบาร์เบียร์ให้นักท่องเที่ยวมานั่งดื่ม มีสามีฝรั่งเอาไว้ชูคอขวดคนอื่นว่าเป็นมาดาม

มาดามเนื้อทองไม่ชอบให้รถเข็นมาจอดบังหน้าร้านของเธอ แต่โลเคชั่นเจ้ากรรมก็เหมาะเหม็ง เพราะเนื้อที่หน้าร้านของเธอกว้างขวางกว่าที่อื่น ลูกค้าส่วนมากเป็นชาวต่างชาติไม่ได้ใช้รถยนต์ สาวๆ แถวนี้ก็มักกวักมือเรียกให้ร้านส้มตำหยุดเสมอ เพราะส้มตำเป็นเมนูโปรดของพ แล้วจะให้วกเธอ จะไปจอดที่ไหนได้ ในเมื่อที่นี่เป็นทำเลทอง

ถัดจากร้านอาหารมาดามเนื้อทองเป็นร้านนวดที่เป็นคู่แข่งกัน ต้องตากับมาลี ไม้เบื่อไม้เมาที่ชอบแย่งลูกค้ากันเป็นประจำ ต้องตาเป็นสาวใหญ่ที่เข็ดหลาบกับผู้ชายไทยและไม่ยอมลงเอยกับใครอีก ในขณะที่มีหนุ่มต่างชาติแวะเวียนมาขายขนมจีบเธอเสมอ ต้องตาเป็นม่ายสาวเนื้อหอม กระดังงาลนไฟหอมฉุย มีแต่คนบ่นว่าเสียดายที่เธอไม่ตกลงปลงใจหาคู่สักที

ร้านของต้องตานั้นอยู่ติดกับร้านของมาลี ทั้งคู่เนื้อหอมไม่ต่างกัน แต่จะแตกต่างตรงที่มาลีกวาดเรียบทุกหนุ่มที่เข้ามาดอมดมเธอ แถมยังอวดฟุ้งคุยโวกับการกระทำของตัวเองโดยไม่รู้สึกกระดากอาย เรียกได้ว่าเป็นเจ้าแม่ในเรื่องการบริหารเสน่ห์ ถ้าจะให้นับสามีก็คงต้องใช้ตัวเลขหลายหลักทีเดียว

แล้วคุณล่ะ… คุณเป็นสไตล์ต้องตาหรือมาลี