บทที่2.คนข้างห้อง... 4/4

“ยัยบ้า..นางแม่มด ยัยผู้หญิงคร่ำครึ เสียงเหมือนเป็ดออกลูก แกว๊กๆ” เสียงบ่นพึมพำ แถมท้ายด้วยเสียงร้องของเป็ด มันฝังอยู่ใต้จิตใจของชายหนุ่ม เพราะก่อนที่เขาจะสติหลุดมีแต่ภาพและเสียงของจอมขวัญเต็มหัวสมองไปหมด

“ลูกพี่บาร์จะปิดแล้วครับ ...อีก10นาที” เวลาเที่ยงคืนกว่าๆ บาร์เทนเดอร์รูปหล่อสะกิดเรียกวิลเลี่ยมที่ยังคงกระดกแก้วเบียร์ไม่หยุด

“อ้าววว จาปิดแล้วเหรอออ ยังม่ายยยยมาวเลยยย” เขาลากเสียงยาวๆ ตอบกลับ หยี๋ตามองย้อนแสงไฟ และบ่นพึมพำ

“ไม่มีคนเมาคนไหนยอมรับว่าตัวเองเมาหรอกครับ ผมจะเก็บร้านแล้วก็ปิดร้าน ลูกพี่เช็คบิลเลยไหมครับ?”

“อืมมมม ด้ายยยย จัดมาขอเบียร์หิ้วหนึ่งด้วยยยย จาอาวววไปกินต่อที่บ้านนนน” เสียงยานคางตอบกลับชายหนุ่มควานหากระเป๋าสตางค์แล้วจึงล้วงบัตรเครดิตให้

“จังยังกินอีกหรือลูกพี่แค่นี้ก็แย่แล้วนา”

“ไหววววว สำบายยยยมากกกก” ศีรษะได้รูปส่ายด๊อกแด๊ก ลำตัวโอนไปเอนมา

“ตามใจบ้านอยู่ไกลไหมล่ะเดี๋ยวผมไปส่งให้” น้ำใจอันดีที่แสนหายากในเมืองใหญ่ๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่มีเหลืออยู่

“กลับเองได้ ไหวววอยู่ไม่ต้องห่วงไอ้น้องงงงง”

มือแข็งแรงรับหีบเบียร์หนีบไว้ใต้วงแขน ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินสะเปะสะปะจากไปพร้อมกับเสียงบ่นพึมพำ...

“ปาตูมานหายไปไหนว้า...ก่อนจาออกปายยยมานอยู่ตรงนี้นี่” วิลเลี่ยมบ่นแล้วบ่นอีก มือใหญ่คลำกำแพงห้องและควานหาประตูห้องตัวเองแต่มันไม่ใช่ตำแหน่งประตู ต่อให้หาจนตายก็คงไม่เจอ

โค๊รม!!! ปลายเท้าของวิลเลี่ยมสะดุดถังขยะหน้าห้องจนล้มกลิ้งเสียงดังลั่นกลางดึก

เฮือก!! จอมขวัญสะดุ้งตื่นกลางดึก เธอกระพริบเปลือกตาปริบๆ และเงี่ยหูฟังเสียงดังโครมครามบริเวณหน้าห้องพัก ‘ใคร?’ มาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ

“ปาตูมานหายยยไปหน่ายยยยหว่า”

หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน เธอขมวดคิ้วและสบถด่าคนที่กำลังสร้างความรำคาญให้กับเธอและเพื่อนห้องข้างเคียง “ไอ้บ้านี่...รำคาญจริง!!” มือเรียวสะบัดผ้าห่มบนตัวออกไปแรงๆ และเดินกระทืบเท้าปึงปัง กระชากประตูเปิดและสาดเสียงเข้มๆ ใส่ ด่าคนขี้เมาที่กำลังโวยวายโดยไม่เกรงใจคนอื่น

“คุณ!! เมาก็เข้าไปนอนในห้อง มายืนโวยวายเสียงดังหน้าห้องทำไมคะ คนจะหลับจะนอน”

“ครายยย หาปาตูห้องให้หน่อยยย ไม่รู้มานย้ายไปอยู่ตรงไหนหาไม่เจอออออ” เสียงยานคางกับกลิ่นเหม็นเปรี้ยวโชยหึ่ง จอมขวัญเบ้ปากและปิดประตูห้องตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปดึงร่างกายของชายหนุ่มที่ยืนโอนไปเอนมาแรงๆ ฉุดกระชากเขาตรงไปยังประตูห้องที่อยู่ไม่ไกล เพียงแต่วิลเลี่ยมหาไม่เจอ

“อยู่ตรงนี้ ไปงมอะไรตรงถังขยะ เข้าไปนอนแล้วหุบปากด้วยนะ ฉันจะนอน...พรุ่งนี้ต้องทำงาน”

“ไขให้หน่อยเส้...มองหารูไม่เจอ ช่วยหน่อยน๊า” วิลเลี่ยมตาพร่า เขามองเห็นยัยตัวยุ่งเต็มไปหมดภาพเบลอๆ ซ้อนทับไปทับมา

ชิ!! เธอกระชากพวงกุญแจจากมือใหญ่และไขประตูหน้าห้องให้เขาอย่างกระแทกกระทั้น พอประตูเปิดผู้ชายแปลกหน้าขี้เมาก็เซหลุนๆ เข้าหาเธอจนล้มกลิ้งเข้าไปภายในห้องโดยมีร่างหนาหนักซ้อนทับอยู่ด้านบน

“ไอ้บ้า!! ลุกไปเลยนะ ออกไป!! ไม่อย่างนั้นฉันร้องจริงๆ ด้วย” เธอพยายามผลักร่างใหญ่โต แต่เหมือนกับว่ากำลังงัดท่อนซุงขนาดใหญ่และมันหนักเกินกว่าที่เธอจะยกไหว

“หืม...ร้องทำมายยย ชอบบบ ชอบให้ร้อง ยิ่งดังยิ่งเกิดอารมณ์” ชายหนุ่มส่ายใบหน้าสูดดมกลิ่นหอมๆ สะเปะสะปะ โดยที่คนใต้ร่างดิ้นขัดขืนเต็มที่ “ปล่อยนะไอ้บ้า ปล่อยซี!!”

เรียวปากร้อนชื้นส่ายสะเปะสะปะ เขาพยายามควานหาเป้าหมายที่ต้องการ จนเมื่อเจอ วิลเลี่ยมจึงทาบปากของตัวเองปิดเสียงร้องน่ารำคาญกวนใจนั่นทันที!!

จอมขวัญตาเหลือก!! เธอถูกผู้ชายแปลกหน้าแถมเมามายปล้นจูบ!! ลิ้นลื่นๆ เหม็นๆ พยายามซุกเข้ามาในอุ้งปากของเธอ กลิ่นเหม็นเปรี้ยวโชยคลุ้ง นี่หรือคือ ‘เฟิร์สคิส’ ของเธอ พระเจ้าทำไมไม่ส่งผู้ชายรูปหล่อและเพอร์เฟคให้เธอล่ะ ทำไมถึงส่งไอ้บ้าขี้เมานี่มาเป็นคนได้ ‘จูบ’ แรกของเธอไป จูบที่ใครๆ ก็พูดถึงว่ามันรัญจวนชวนให้ลิ้มลอง แต่ทำไมเธอรู้สึกอยากจะอ้วก!!