บทที่2.คนข้างห้อง... 3/4

แต่...เขารู้ตัวก็ดี ต่อไปนี้เธอจะได้ไม่ต้องทนฟังเสียงน่ารำคาญนั่นอีกครั้ง...

จอมขวัญเปิดน้ำ และเริ่มลงมือชำระล้างเนื้อตัว เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จเธอจะนอนยาวถึงเช้าพรุ่งนี้...นอนให้คุ้มกับเวลาที่สูญเสียไปโดยเปล่าประโยชน์

วิลเลี่ยมนอนฟังเสียงน้ำไหล เขาพริ้มเปลือกตาหลุบลง แต่ให้ตายเถอะในมโนภาพของเขา กลับมองเห็นภาพที่จินตนาการขึ้นมาเอง แม่สาวนัยน์ตาฉ่ำหวานนั่น นอนบิดกายอยู่บนเตียงนอน เธอโบกมือเรียกเขาให้เข้าไปหา ผิวกายขาวลออนวลตา เต่งเต้าตั้งชันและชวนชิดเชย เอวคอดกิ่วและสะโพกผายตึง เรียวขาเพรียวสวยอ้ากว้าง ดอกไม้งดงามกลางง่ามขาเผยออ้า น้ำหวานฉ่ำเยิ้มไหลเอ่อคลอ...และเขาอยากจะกระโจนลงไปคลุกเคล้าชิดเชยเสียเหลือเกิน...

“โว้ย!!” เขารีบเปิดเปลือกตาขึ้น โบกมือตีภาพที่ลอยยั่วเย้าอยู่ตรงหน้า กระโจนพรวดเดียวถึงห้องน้ำและเปิดก็อกน้ำไล่ความฟุ้งซ่านให้แตกกระจายหายไป

“เป็นอะไรไปอีกล่ะ ไหนบอกจะไม่ส่งเสียงดัง” จอมขวัญบ่นอุบอิบ เธอยกมือขยี้ผมเปียกชื้นบนศีรษะ เพราะพึ่งจะสระผมมาใหม่ๆ หญิงสาวเช็ดผมจนแห้งก่อนจะซุกตัวนอนหลับบนที่นอน เก็บแรงไว้สู้กับงานหนักที่ต้องเริ่มต้นตามวัฐจักรเดิมในวันรุ่งขึ้น

ในขณะที่หญิงสาวนอนหลับสนิท คนข้างห้องกลับไม่สามารถหลับตาลงได้ เขาปิดเปลือกตาครั้งใด ก็เห็นแต่ใบหน้าของผู้หญิงข้างห้องมาคอยยั่วเย้าจนร่างกายเกร็งค้างให้ตายเถอะ!! ยัยบ้านั่นทำเสน่ห์ใส่เขารึ ทำให้เขาคลุ้มคลั่ง อยากจะจับหล่อนกดและฝังตัวในร่างกายอ่อนนุ่มนั่นเสียเหลือเกิน

เป็นครั้งแรกที่วิลเลี่ยมต้องทำแบบนี้กับร่างกายตัวเอง... เขาสอดมือผ่านเอวกางเกงผ้ายืด กุมตัวตนที่เหยียดตึง มันพร้อมออกรบ แค่ไม่มีคู่ซ้อม...ชายหนุ่มพริ้มเปลือกตานึกถึงสาวข้างห้อง พร้อมทั้งขยับเคลื่อนไหวมือใหญ่ช้าๆ สูดปากครางเสียงกระเส่า เมื่อความเสียวสยิววิ่งปราด เขากัดกรามกรอดๆ ขบฟันจนแทบแหลกละเอียด ยามทำนบน้ำแตกพลั่กในอุ้งมือตัวเอง น้ำรักร้อนขุ่นเหนียว ไหลทะลักออกมาจากปลายยอด เปียกชุ่มกางเกงนอนตัวโปรด ...วิลเลี่ยมพ่นลมหายใจพรวดๆ เขาชักมือออกมาและรีบสลัดกางเกงผ้ายืดออกไปจากช่วงล่าง นอนแผ่กางแขนกางขา ลมหายใจหอบกระเส่า ยังรู้สึกถึงความซ่านสยิวที่แผ่ซ่านไม่จางหายไปจากร่างกายง่ายๆ

“ยัยบ้า...สักวันเถอะ พ่อจะเล่นให้คลานลงจากเตียง ข้อหามายั่วแม้แต่ตอนหลับตา!!” ชายหนุ่มกระแทกเสียงฉุนๆ เขาโมโหตัวเองและโมโหคนข้างห้อง แต่สาวเจ้าไม่รู้เรื่องรู้ราว เธอหลับสนิทลึกสุดๆ ไม่รับรู้แม้แต่ว่าตัวเองถูกเอาไปทำมิดีมิร้ายในความฝัน

ชายหนุ่มพยายามข่มตาหลับหลังปลดปล่อยความต้องการไปบ้างแล้ว...แต่...ก็เหมือนเดิม...ไอ้ที่เคยสงบได้ตามใจสั่ง มันกลับดื้อไม่ฟังคำสั่งเขาเสียแล้วสิ ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นนั่ง เขาก้มมอง ‘น้องชาย’ กลางหว่างขา แล้วจึงแยกเขี้ยวใส่เมื่อมันยังแข็งชันไม่ได้สลดลงอย่างที่ต้องการสักนิด

วิลเลี่ยมกระโจนลงจากเตียง เขากระแทกปลายเท้าแรงๆ คว้าเสื้อผ้าจากตู้ไม้เก่าๆ ขึ้นมาสวมทับบนร่างกาย แล้วจึงเปิดประตูออกไปด้านนอก เมื่อไม่สามารถหลับได้ก็ออกไปท่องราตรีแก้อาการกระสับกระส่าย..ยังดีเสียกว่ามานอนฮึดฮัดอยู่ตรงนี้...

แสงไฟวิบวับ ในคลับโทรมๆ ไม่ไกลจากที่พัก วิลเลี่ยมทรุดตัวลงนั่ง บนเก้าเหล็ก เขาสั่งเบียร์แก้วใหญ่มากินแก้กระหาย ชายหนุ่มซดน้ำที่มีแอลกอฮอล์เจือปนอยู่อย่างมาก เขาดื่มอักๆ แบบไม่กลัวเมา เมื่อภายในร่างกายรุ่มร้อนอยากจะหาที่ปลดปล่อย แต่มันติดตรงที่ว่าไม่มีคนที่ตัวเองต้องการ สาวน้อยสาวใหญ่ รุ่นดึกและรุ่นกระเตาะ สาวเจ้าวนไปเวียนมาส่งสายตายั่วเย้า ทอนสะพานคอนกรีตเสริมใยเหล็กให้ด้วยซ้ำ แต่หนุ่มหล่อนัยน์ตาวาววับกลับไม่เล่นด้วย เขากระดกแก้วเบียร์ไม่ได้สนใจใคร แต่ละนางจึงพกความผิดหวังกลับไป แต่ก็ไม่วายชำเรืองมองมายังชายหนุ่มบ่อยๆ แต่ก็เหมือนเดิม วิลเลี่ยมไม่ได้สนใจใครเลย เขาดื่ม และดื่ม เท่านั้น!!